Η αδελφική σχέση

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αδέρφια. Αν και έχω έναν μόνο αδερφό είμαι απόλυτα ικανοποιημένη.
Οι αδελφικές σχέσεις είναι πολύ σημαντικές για τη ζωή και την διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου. Γι’αυτό, άλλωστε θα έχετε παρατηρήσει ότι άτομα που δεν έχουν αδέρφια προσπαθούν να συνάψουν αυτή την αδερφική σχέση με άλλα πρόσωπα( ξαδέρφια, φίλους ακόμη και κατοικίδια).
Οι αδελφικές σχέσεις βέβαια, παρά τα πολλαπλά οφέλη στη ζωή του ατόμου, δεν είναι πάντα αρμονικές και εύκολες. Παρόλο που η σχέση υπάρχει ως δεδομένη λόγω συγγένειας εξ’αίματος, δεν σημαίνει ότι δε θέλει αγάπη για να καλλιεργηθεί. Τα αδέλφια έχουν πολλούς λόγους να μην ταιριάζουν, να μη τα βρίσκουν, να μαλώνουν και να διαφωνούν, αλλά έχουν ένα και μοναδικό λόγο να ξεπερνάνε τα πάντα : είναι αδέρφια.
Η αδελφική σχέση είναι σαν το καλό κρασί. Όσο ωριμάζουν και μεγαλώνουν τα αδέλφια, τόσο πιο πολύ καλυτερεύει και η μεταξύ τους σχέση. Όσο είναι μικρά έχουν πολλούς λόγους να τσακώνονται, κυρίως ασήμαντους όπως ‘’μου έφαγε το φαγητό’’, με αποκάλεσε χοντρή’’. Όσο μεγαλώνουν οι κόντρες γίνονται όλο και πιο συχνές και για σημαντικότερους λόγους (σ’αυτό συμβάλλει και η εφηβεία).
Τα χρόνια περνούν και η απόσταση ανάμεσα στα αδέλφια αντί να μεγαλώνει, μικραίνει. Οι συγκρούσεις περιορίζονται κατακόρυφα. Οι ζωές τους αρχίζουν να συγκλίνουν. Πλέον έχουν περισσότερα κοινά να τους ενώνουν. Κοινές ανησυχίες, κοινά προβλήματα, ίσως και κοινά ενδιαφέροντα. Σε έναν κόσμο όπου την πρώτη θέση κατέχει η ιδιοτέλεια και το συμφέρον, τα αδέλφια είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν την ανιδιοτελή μας σχέση και να μας δίνουν δύναμη όπου χρειαστεί.
Με τα αδέρφια μας δεν χρειάζεται να επικοινωνούμε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε αδέλφια σημαίνει κοιταζόμαστε στα μάτια πρόσωπο με πρόσωπο, βγάζουμε τον πραγματικό μας εαυτό, χωρίς να χρειάζεται να υποκρινόμαστε. Είναι ένα ιερό κεφάλαιο στη ζωή μας καθώς μας φέρνουν πιο κοντά στους δημιουργούς μας. Είναι η οικογένειά μας.
Παραλείπουμε συχνά να μιλήσουμε για την αδελφική σχέση και δίνουμε προβάδισμα στη μητέρα και στον πατέρα. Είναι όμως εξίσου σημαντική αυτή η σχέση. Σίγουρα, όπως δεν υπάρχει ιδανικός πατέρας και μητέρα, έτσι δεν υπάρχει και ιδανικός αδερφός/αδερφή.
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι η ζήλια και οι συγκρούσεις η αποδοχή και η αγάπη θα εμφανίζονται συχνά ανάμεσα στα αδέλφια. Μέσα όμως, από τις διαφορές και την αντιπαλότητα, αναδεικνύεται η μοναδικότητα του καθενός και φτάνουμε στη συμφιλίωση.
Ας βρούμε, λοιπόν, λόγους να αγαπάμε και να βρισκόμαστε λίγο παραπάνω με τα αδέλφια μας. Ας δώσουμε σημασία σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Ας θυμηθούμε και ας ξεφυλλίσουμε παρέα το άλμπουμ της παιδικής μας ηλικίας. Τα αδέλφια έχουν βάλει το δικό τους κομμάτι στο παζλ της ζωή μας. Ας τα αγαπάμε λίγο παραπάνω!
Με αδέρφια ή χωρίς, πρωτότοκος ή δευτερότοκος, ένα έχει σημασία…
Να ζούμε την παιδική μας ηλικία στο έπακρο και να κρατάμε την παιδική μας αθωότητα για μία ζωή!
“Κάθε πρώτος ζηλεύει το δεύτερο, τον παρείσακτο. Ο δεύτερος ζηλεύει τον πρώτο που ήρθε στον κόσμο. Το μοναχοπαίδι υποφέρει που είναι το μοναδικό παιδί της μητέρας του. Σε μια πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι εύκολο να βρεις τη θέση σου. Δεν υπάρχει λύση. Όμως υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο: να σου έχουν κλέψει την παιδική ηλικία”