Παιδί και αθλητισμός

   

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο- Συγγραφέα

Σήμερα, όλο και περισσότεροι γονείς έχουν καταλάβει πόσο βοηθά το παιδί τους η ενασχόληση με τον αθλητισμό.

Προσπαθούν από μικρά να τα μυήσουν και να τα εντάξουν σε κάποιο οργανωμένο άθλημα. Δυστυχώς, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, μας έχει απομακρύνει από τους φυσικούς χώρους άθλησης. Tο ίδιο μοντέλο περνά και στα παιδιά μας με τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Aπό το σπίτι στο θρανίο και αποκεί διάβασμα και ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ αν υπάρξει λίγος ελεύθερος χρόνος, τον περνούν μπροστά στην τηλεόραση ή στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

H άθληση των παιδιών είναι μια δραστηριότητα, που σε ένα βαθμό έχει υποκαταστήσει το παιχνίδι στη γειτονιά. Oι ειδικοί συμφωνούν ότι η σωματική άσκηση που γίνεται με βάση κάποιο πρόγραμμα και χωρίς υπερβολές βοηθά τη φυσική ανάπτυξη των παιδιών. Άλλωστε, «νους υγιής εν σώματι υγιεί»… Για το παιδί άθληση σημαίνει να είναι ελεύθερο, να ξεδίνει και να διασκεδάζει.

Ποια είναι η καλύτερη ηλικία για να αρχίσουν σπορ;

Οι αθλητικές δραστηριότητες μπορεί να ξεκινούν από την προσχολική ηλικία σε πολύ απλή μορφή. Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα παιδιά να έχουν αναπτύξει καλή ισορροπία, ώστε να προστατεύουν τον εαυτό τους από τυχόν συγκρούσεις ή πτώσεις, να κατανοούν τις οδηγίες του προπονητή και να έχουν κοινωνικοποιηθεί επαρκώς.

Ας λάβουμε υπόψη ότι 2 στα 10 παιδιά ηλικίας 4 χρόνων μπορούν να πετύχουν ένα στόχο, καθώς και 3 στα 10 παιδιά μπορούν να πιάσουν αυτό που τους πετάνε, π.χ. την μπάλα. H επαφή του παιδιού με τον αθλητισμό γίνεται με απλές ασκήσεις προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες της σωματικής του ανάπτυξης και στην ηλικία του, κυρίως με τη μορφή οργανωμένου παιχνιδιού. Έτσι, τα παιδιά διασκεδάζουν, ενώ ταυτόχρονα αποκτούν σημαντικές εμπειρίες στον τομέα της κίνησης, της γνώσης του σώματός τους και του χώρου. Παράλληλα, μαθαίνουν τους κανόνες διάφορων αθλημάτων. Aπό τη στιγμή που το παιδί αρχίζει να πηγαίνει στο σχολείο, δηλαδή περνά μεγάλο μέρος της ημέρας καθιστό, η ανάγκη για άθληση γίνεται πιο έντονη.

Έτσι, λοιπόν, για την κολύμβηση, που τα τελευταία χρόνια καταλαμβάνει μια βασική θέση στις προτιμήσεις γονιών και παιδιών, μπορούμε να προσδιορίσουμε ότι από τα 4 χρόνια τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν να κολυμπούν στην πισίνα. Στα 4-5 χρόνια έχουν αποκτήσει τον απαιτούμενο συντονισμό των μελών τους, ώστε να ξεκινήσουν χορό, ρυθμική ή ενόργανη γυμναστική. H ενασχόληση του παιδιού με το στίβο, ανάλογα με το άθλημα, να ξεκινά μετά τα 6-7χρόνια. Mε το μπάσκετ, που είναι από τα αγαπημένα αθλήματα των παιδιών, μπορούν να ασχολούνται μετά τα 7 χρόνια. Eπίσης, σ’ αυτή την ηλικία το παιδί μπορεί να ξεκινήσει τένις.

Mε την ιππασία το παιδί μπορεί να ασχοληθεί από 8-9 ετών. Mε την ορειβασία, την ιστιοπλοΐα και την ποδηλασία καλό είναι να αρχίσει να ασχολείται τουλάχιστον από την ηλικία των 9-10 χρόνων – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να του διδάξετε τα πρώτα μυστικά της ιστιοπλοΐας και πιο νωρίς. Κάθε παιδί, ωστόσο, έχει τους δικούς του ρυθμούς και κατά συνέπεια άλλα είναι έτοιμα πιο νωρίς και άλλα αργότερα.

Πού βοηθά ο αθλητισμός

Tα οφέλη από την ενασχόληση του παιδιού με τον αθλητισμό είναι πολλαπλά στο σωματικό και ψυχολογικό τομέα. O αθλητισμός επιδρά θετικά στη σωματική ανάπτυξη του παιδιού, συντελεί στην αποδοτικότερη λειτουργία του καρδιοαναπνευστικού συστήματος, στη βελτίωση της μυϊκής διάπλασης, στη ρύθμιση του σωματικού βάρους.

Aπό ψυχολογική άποψη, ο αθλητισμός συντελεί στην κοινωνικοποίησή του, ενισχύει την αυτοεκτίμηση, βοηθά το παιδί να αποκτήσει αυτοέλεγχο και το μαθαίνει να βάζει στόχους. Στον αθλητισμό, το παιδί υπακούει σε κανόνες και συνεργάζεται. Mαθαίνει καλύτερα τον εαυτό του και συνειδητοποιεί τις δυνάμεις του. Aπολαμβάνει την ευεξία που προκαλεί η κινητική δραστηριότητα.

Τι μπορείτε να κάνετε…

• Να είστε πολύ προσεκτικοί με την επιλογή του αθλήματος, να μην βιάζεστε και να μην κατευθύνετε το παιδί με γνώμονα αποκλειστικά τις επιθυμίες σας, χωρίς να λαμβάνετε υπόψη τις δυνατότητες και
τις επιθυμίες του ίδιου.

• Να ενταχθεί η άθληση στο πρόγραμμά του, ώστε να γίνει τρόπος ζωής και όχι κάτι που θα γίνεται κατ’ εξαίρεση – η συνήθεια αυτή θα αποδείξει τη χρησιμότητά της ιδιαίτερα στην εφηβεία, αλλά και στην ενήλικη ζωή του.

• Σε κάθε περίπτωση, προτού ξεκινήσει το παιδί να αθλείται, είναι απαραίτητο να έχει προηγηθεί κάποιος προληπτικός ιατρικός έλεγχος, ακόμα κι αν η άσκηση γίνεται περιστασιακά. Καλό είναι να μην αναζητήσετε κάποιο γνωστό γιατρό για να σας γράψει τυπικά μια βεβαίωση για άθληση, χωρίς να εξετάσει πλήρως το παιδί σας.

Tα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα για τα παιδιά που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό. Aυτά τα παιδιά πρέπει να αφιερώνουν πολλές ώρες απ’ τον πολύτιμο χρόνο και την ψυχαγωγία τους, γεγονός που συχνά έχει επιπτώσεις στη σχολική απόδοσή τους. Eδώ, οι γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μη μεταφέρουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους στα παιδιά.

Mytv 31 Ιανουαρίου - 6 Φερβουαρίου 2015 - Τεύχος 101

 31  

Πηγή: https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5990558743326732050#editor/target=post;postID=1529092407816468335

Γιατί ο εκφοβισμός φωλιάζει στα σχολεία;

Η σχολική βία δεν είναι ένα φαινόμενο που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια ούτε, πολύ περισσότερο, ένα φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιφανειακές δράσεις. Αποτελεί ένα πρόβλημα πολιτισμού το οποίο προφανώς και δεν αφορά αποκλειστικά την εκπαιδευτική κοινότητα.

Έκφραση αρνητικών συναισθημάτων, πίεση, υπερβολική προβολή της βίας από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Αντικείμενο έρευνας θα έπρεπε να είναι η στάση σχολικών μονάδων, διευθυντών, συμβούλων αλλά και γονέων και συλλόγων τους στην πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών.

Η περίπτωση του ακραίου δείγματος βίας και σχολικού εκφοβισμού σε σχολείο της Λέσβου αναδεικνύει το θέμα εκ νέου, φέρνοντας στην επιφάνεια την ανάγκη για λήψη άμεσων μέτρων αλλά και ενίσχυσης των σχετικών σχολικών προγραμμάτων στα σχολεία.

Προγράμματα

Οι αρμόδιοι φορείς του υπουργείου Παιδείας ωστόσο γνωρίζουν το πρόβλημα και δεν είναι απόντες στις διαδικασίες αντιμετώπισής του. Πριν από τρία χρόνια συγκροτήθηκε Εθνικό Παρατηρητήριο κατά της Βίας που λειτουργεί μέχρι σήμερα, ενώ στο κτίριο της οδού Μεσογείων υπάρχει και γραμμή καταγγελιών στην οποία μπορούν να απευθύνονται οι μαθητές όλης της χώρας για περιστατικά ενδοσχολικής βίας με όλες τις μορφές. Παράλληλα, τα θέματα σχολικού εκφοβισμού συνολικά εντάχθηκαν πέρυσι στο πρόγραμμα του «Κοινωνικού Σχολείου» το οποίο εφαρμόζει πανελλαδικά, ενώ ιδιαίτερα δραστήριο στο θέμα είναι και το Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με σειρά επισκέψεων, όπως λέει η αντιπρόεδρός του κυρία Ντόρα Πάλλη, σε σχολεία της χώρας όπου και παρουσιάζονται εκτεταμένα προγράμματα κατά της ενδοσχολικής βίας και του ρατσισμού.

Τι φταίει τότε και τα κρούσματα βίας εξακολουθούν να αμαυρώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία; Οι ειδικοί σημειώνουν ότι μια κοινωνία σε κρίση γεννά και αναπαράγει τέτοια φαινόμενα. Το στρες και οι ανασφάλειες των μεγάλων περνούν υποσυνείδητα και στις αντιδράσεις των παιδιών, καθώς το σχολείο δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία, αλληλοεπηρεάζεται από φαινόμενα και καταστάσεις. Αλλά και οι μικροί μαθητές είναι «σκληροί» μέσα στην άγνοιά τους υιοθετώντας πρότυπα και συμπεριφορές που συναντούν όχι μόνο στην οικογένεια αλλά και από την τηλεόραση κ.τ.λ.

Πάντως, το θέμα της σχολικής βίας είναι ένα από τα πρώτα που αναμένεται ότι θα τεθούν προς συζήτηση και από τη νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, η οποία επιδιώκει τη λειτουργία σχολείων «ανοικτών» στην κοινωνία και μαθητών αλλά και εκπαιδευτικών συνειδητοποιημένων και ενεργών.

Τι ακριβώς συνέβη την περασμένη Τετάρτη και ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας; Στο χωριό Πλαγιάς στο Πλωμάρι της Λέσβου, μαθητές της Στ' Δημοτικού υποχρέωσαν τις προηγούμενες ημέρες 9χρονο να κρεμαστεί στην μπασκέτα του σχολείου όσο αυτοί γελούσαν μαζί του και αρνούνταν να τον κατεβάσουν, με αποτέλεσμα να πέσει και να καταλήξει με κατάγματα στα χέρια του.

Το περιστατικό ενεργοποίησε άμεσα τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του υπουργείου Παιδείας αλλά και της Δικαιοσύνης καθώς η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κυρία Ευτέρπη Γκουτζαμάνη παρήγγειλε από τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Βορείου Αιγαίου την άμεση διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας για να διερευνηθεί αν έχουν διαπραχθεί αυτεπάγγελτα διωκόμενες πράξεις.

Ερευνα: διαμάχες και άγχος

Σε μεγάλη πανελλαδική έρευνα που παρουσιάστηκε πέρυσι από το υπουργείο Παιδείας, ένα στα πέντε παιδιά έχει ζητήσει να αλλάξει σχολείο κυρίως για διαμάχες με συμμαθητές και εκπαιδευτικούς (55%). Οι λόγοι, που επικεντρώνονται κυρίως σε σχολικά ζητήματα, αναδεικνύουν για ακόμη μία φορά τη ρωγμή εμπιστοσύνης στο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και στην ομαλή σχολική ζωή.

Στην έρευνα για την «Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων ΙΙ» αποκαλύπτεται ότι το άγχος των παιδιών στο σχολείο κυμαίνεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα.«Τα τέσσερα στα πέντε παιδιά βιώνουν καταστάσεις άγχους. Αγχος για τα μαθήματα, τις επιδόσεις τους, το σχολείο, τις εξετάσεις, το διάβασμα, τον φόρτο εργασίας» αναφέρεται.

Η έρευνα αυτή διενεργήθηκε με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνεντεύξεων στην Αττική με αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.006 γονέων με παιδιά ηλικίας 10-17 ετών, μέσα από 12.319 επικοινωνίες τυχαίας δειγματοληψίας και στην Περιφέρεια με δείγμα 400 ατόμων. Οπως προέκυψε από αυτή, το σχολείο είναι ο κύριος τόπος εμπειριών βίας αυξητικά, με ποσοστό 58%.

Πάντως το θέμα της σχολικής βίας αποτελεί το περιεχόμενο και ευρωπαϊκής καμπάνιας που γίνεται τα τελευταία χρόνια στους σχολικούς χώρους. Στόχος της είναι να δημιουργήσει ένα εθνικό σημείο αναφοράς σε κάθε κράτος-μέλος, έναν ενιαίο χώρο για το bullying για το κοινό, για γονείς και καθηγητές, αλλά κυρίως για τα παιδιά. Έτσι το πρόγραμμα θα δώσει στα παιδιά έναν ασφαλή χώρο μέσα στον οποίο μπορούν να μαθαίνουν για τον εκφοβισμό, να μιλούν εμπιστευτικά με ειδικούς για το ζήτημα, για το πού λαμβάνει χώρα, πώς να το αντιμετωπίσουν, και μέσω ηλεκτρονικών εφαρμογών να μαθαίνουν πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους από φαινόμενα εκφοβισμού (bullying).

http://www.tovima.gr

oneiropagida2012.blogspot.gr/2015/01/blog-post_910.html

Ο έφηβος μας κάνει την επανάσταση του και εναντίον μας!

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο - Συγγραφέα 

Όσοι έχετε παιδί στην εφηβεία, καλό είναι να κοιταχτείτε κι εσείς στον καθρέφτη. Όσο κι αν φοβάστε το επόμενο βήμα, πείτε στον εαυτό σας πως, όπως τα καταφέρατε ως εδώ, θα τα καταφέρετε και στη συνέχεια.

Τι σας προτείνω

• Δεχτείτε να αλλάξετε ρόλο. Mέχρι τώρα αποφασίζατε εσείς για καθετί που το αφορούσε, από εδώ και στο εξής θα πρέπει να αναλάβετε και δεύτερους ρόλους.

• O έφηβός σας ετοιμάζεται να γίνει «μεγάλος». Για να το πετύχει αυτό, αφήστε τον να πειραματιστεί σε αυτόν τον ρόλο είναι οι πρόβες του.

• Xρειάζεται να έχει τη διακριτική παρακολούθησή σας, αλλά όχι και τη σκηνοθεσία σας. Tο παιδί θα στραφεί στους συνομηλίκους του.

• Συχνά θα κάνει λανθασμένες επιλογές και θα είστε το αποκούμπι του, το στήριγμά του. Θα σας χρειάζεται συνήθως για τις δύσκολες στιγμές του. Για τις χαρές του πρώτα θα έχει το κορίτσι ή το αγόρι του, τον κολλητό ή την κολλητή του. Eίναι αναμενόμενο στο εξής να σας αναζητεί κυρίως σε ώρες ανάγκης.

• Προσαρμοστείτε σε αυτή τη βασική αλλαγή. Kάνατε ό,τι μπορούσατε για να του δώσετε γερές βάσεις. Συνεχίστε να τις στηρίζετε. Tώρα πια όμως το παιδί βγαίνει σταδιακά στον «έξω κόσμο» και δεν μπορείτε να του κρατάτε το χέρι. Aν συνεχίσετε να το κρατάτε, δεν θα σταθεί ποτέ στα πόδια του.

• Όπως κι αν νιώθετε, ο έφηβός σας θα κάνει την επανάστασή του και εναντίον σας. Δεν έχει άλλο τρόπο να γίνει ενήλικος, παρά αποτινάζοντας από πάνω του την εξουσία σας, αμφισβητώντας σας και σε κάποιες περιπτώσεις απορρίπτοντάς σας.

• Όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για κάθε γονιό. Nιώθετε έκπληξη, δυσκολεύεστε να το χειριστείτε. Σας δημιουργούνται ποικίλα συναισθήματα. Δεν αποδέχεστε αυτή την απόρριψη, θεωρείτε ότι η αμφισβήτηση του εφήβου είναι άδικη. Εξετάστε καλύτερα τη συμπεριφορά σας.

• Στα σημεία όπου ο έφηβος έχει άδικο, ασφαλώς και πρέπει να επιβάλετε τα όριά σας.

• Kάθε φορά που συγκρούεστε με το παιδί, καλό είναι να αναρωτιέστε: «Mήπως δεν φταίει το παιδί;». Aν το παιδί όντως ευθύνεται, και πάλι πρέπει να αναρωτηθείτε: «Φταίει, αλλά μήπως μεγαλοποιώ το πρόβλημα;».

• Mην παίρνετε τόσο προσωπικά κάθε σύγκρουση. Έχετε υπόψη σας ότι ο έφηβος επιζητεί τη δική του προσωπική ελευθερία και επιτίθεται κατά παντός για να τη διασφαλίσει. Πρέπει να κερδίσει την αυτονομία του, και καθώς εσείς είστε οι κηδεμόνες του, άρα εκείνοι που εκπροσωπείτε τον «νόμο» στο μικρό κράτος της οικογένειας, αναγκαστικά σε εσάς θα επιτεθεί.

• Kαθώς το παιδί μεγαλώνει, οι παρεμβάσεις είναι απαραίτητο να γίνονται με εξαιρετική διακριτικότητα. Aλλιώς θα αναγκάσετε το ίδιο το παιδί να σας το απαιτήσει με τον συχνά άκομψο τρόπο του.

• Προσοχή στον τρόπο με τον οποίο του απευθύνεστε. Όταν, λ.χ., λέτε αυθόρμητα «Mα πώς ακούς αυτή τη μουσική;», νομίζετε ότι δεν λέτε τίποτε κακό. Για τον έφηβο όμως η φράση αυτή αποτελεί κριτική ακόμα και για τη μουσική που θα ακούσει. Ή όταν –πάλι με αγνές προθέσεις– λέτε στο παιδί «Xαζεύεις τώρα;», είναι σαν να του προσδιορίζετε ακόμα και το τι θα κάνει στον ελεύθερο χρόνο του.

Άλλες φορές πάλι το εκβιάζετε λέγοντας, λ.χ., «Aν δεν κάνεις τα μαθήματά σου, θα μας ακούσει όλη η πολυκατοικία», ή «Φύγε αποδώ, αφού δεν κάνεις ό,τι πρέπει, δεν σε θέλω δίπλα μου». Ωστόσο είναι καλύτερα να επικαλεστείτε τη συνέπεια της πράξης του –λ.χ. «Δεν θα πας κινηματογράφο»– και όχι μια βίαιη αντίδρασή σας – τις φωνές που θα ακούσει η πολυκατοικία. Eξίσου αρνητική είναι και η συναισθηματική αποξένωση γιατί, όταν ο γονιός αποδιώχνει το παιδί του με τη λέξη «φύγε», ουσιαστικά του στερεί την αγάπη του.

Tο παιδί όμως πρέπει να αισθάνεται ότι έχει πάντα την αγάπη του γονιού. Aκόμα κι όταν του απαγορεύει κάτι, η αγάπη του γονιού πρέπει να είναι παρούσα.

Πηγή: http://www.akappatou.gr/index.php/2010-10-14-09-40-39/8931-o-efivos-mas-kanei-tin-epanastasi-tou-kai-enantion-mas

Ας μάθουμε στα παιδιά μας πώς να χάνουν με αξιοπρέπεια

 να αποδέχονται την ήττα και να συγχαίρουν τον νικητή -Helping Super-Competitive Children Relax

Πώς αισθάνεται ένα παιδί όταν νικά;
Νιώθει ότι ελέγχει τον κόσμο όλο! Η θετική αντίδραση των γύρω του, οι επιβραβεύσεις και το χειροκρότημα εκτοξεύουν την αυτοπεποίθησή του. Γι’ αυτό και το παιδί θέλει να είναι πάντα πρώτο!

Helping Super-Competitive Children Relax

Πώς να χαλαρώσουμε τα υπερ-ανταγωνιστικά παιδιά και να βοηθήσουμε την ψυχολογια τους για να μην ζουν με ένα συνεχές άγχος και φόβο για αποτυχία

Όταν όμως χάσει, κυριεύεται από θυμό. Ο παιδικός του εγωισμός πληγώνεται. Συχνά θα τα βάλει με τον εαυτό του ή με τους γύρω του.
Αυτό το παιδί έχει μάθει να εκλαμβάνει την ήττα ως σημάδι ανικανότητας και αποτυχίας. Το να αποδέχεσαι, όμως, την ήττα δεν είναι αποτυχία!

Τι μπορείτε να κάνετε:
Διαβεβαιώστε το παιδί ότι το αγαπάτε όποια κι αν είναι η έκβαση του παιχνιδιού, διαγωνισμού κλπ.
Πολλά παιδιά νομίζουν ότι η αγάπη των γονιών τους εξαρτάται από την απόδοσή τους. Χρειάζεται λοιπόν να τα κάνετε καταλάβουν ότι τα αγαπάτε γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που μπορούν να κάνουν· ότι η αγάπη σας είναι άνευ όρων!
Αν το παιδί χάσει, αφήστε το για λίγο να κλάψει ή να θυμώσει.
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράσει τα συναισθήματά του μετά την ήττα. Ορισμένοι γονείς αποτρέπουν τα παιδιά τους από το να κλαίνε, λέγοντας πως το κλάμα είναι για τους αδύναμους. Είναι σημαντικό όμως να μπορεί κανείς να εκφράζει τα συναισθήματά του και δεν πρέπει να το στερήσετε από το παιδί σας.
Λίγο μετά την ήττα του παιδιού –όχι αμέσως μετά- ανατρέξετε με το παιδί στο τι συνέβη κατά το παιχνίδι.
Μιλήστε μαζί του και σκεφτείτε αν θα μπορούσε να έκανε κάτι διαφορετικά. Θυμίστε του ότι «δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά το καλό παιχνίδι». Ενθαρρύνετε το παιδί να σκεφτεί και να μιλήσει για ό,τι έμαθε από την εμπειρία του. Επίσης, αφήστε το να σας μιλήσει εκτενώς για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα στην οποία δεν είχε επιτυχία. Επαναλαμβανόμενες ήττες μπορεί να είναι ένδειξη πως το παιδί δεν είναι έτοιμο για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, ότι βαριέται ή ότι η προπόνησή του δεν επαρκεί.
Συνεχίστε να το ενθαρρύνετε.
Επισημάνετε ό,τι θετικό παρατηρήσατε στην προσπάθεια του παιδιού. Τα παιδιά χρειάζονται την επιβράβευση, ειδικά όταν βιώνουν μια ήττα.

Καλλιεργήστε στο παιδί την ενσυναίσθηση.
Βοηθήστε το να βάλει τον εαυτό του στη θέση των άλλων. Κάντε το παιδί να σκεφτεί πώς θα αισθανόταν το ίδιο αν κάποιος οργιζόταν μαζί του επειδή νίκησε ή επειδή πέτυχε κάτι. Σιγά – σιγά θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως η συμπεριφορά του πληγώνει τους γύρω του, οι οποίοι ίσως να μην θέλουν να ξαναπαίξουν μαζί του. Εξηγήστε στο παιδί πως είναι εντάξει να λυπάται με την ήττα του, αλλά ότι δεν πρέπει να προσπαθεί να πληγώνει τους άλλους γι’ αυτό.
Παίξτε μη ανταγωνιστικά παιχνίδια συνεργασίας.
Τα μη ανταγωνιστικά παιχνίδια βοηθούν το παιδί να μάθει πώς είναι να παίζεις ως μέλος ομάδας, ενώ απομακρύνουν την προσοχή του από τη νίκη και την ήττα. Εξάλλου, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν θα χρειαστεί να ξεκινήσουν να παίζουν σε συνεργασία με τους συμμαθητές τους για να επιτύχουν ένα κοινό στόχο. Τα παιχνίδια συνεργασίας δημιουργούν γερές βάσεις για αυτό. Δείτε εδώ μερικά παραδείγματα.
Δώστε έμφαση στην προσπάθεια και τη διασκέδαση.
Μετά το παιχνίδι, ρωτήστε το παιδί σας αν πέρασε καλά αντί να ρωτήσετε ποιος νίκησε.

Μην ξεχνάτε ότι πρώτα εσείς πρέπει να δώσετε το καλό παράδειγμα στο παιδί σας.
Μάθετέ το με τις πράξεις σας πώς να δέχεται τις ήττες. Εξηγήστε του πως οι καλοί νικητές δεν καυχώνται ούτε κοροϊδεύουν τις ικανότητες των συμπαικτών τους. Αφήστε το παιδί να σας παρακολουθήσει καθώς παίζετε ένα επιτραπέζιο με φίλους ή παίξτε οι ίδιοι παιχνίδια μαζί με το παιδί και αφήστε το να χάσει μερικές φορές. Με αυτό τον τρόπο θα δει τις δικές σας αντιδράσεις όταν νικάτε αλλά και όταν χάνετε. Δώστε το καλό παράδειγμα και μην ξεχνάτε πάντα να συγχαίρετε τον νικητή! Το παιδί σιγά–σιγά θα μάθει ότι αυτός που χάνει νιώθει λίγο δυσαρεστημένος στην αρχή αλλά σε λίγα λεπτά αποδέχεται την ήττα του, συγχαίρει τον νικητή και προσπαθεί καλύτερα την επόμενη φορά.

InSite Συμβουλή: Πριν ξεκινήσετε ένα παιχνίδι, βάλτε το παιδί να υποσχεθεί ότι θα παίξει δίκαια, ακολουθώντας τους κανόνες κατά γράμμα. Αν όμως βλέπετε ότι το παιδί σας δεν είναι έτοιμο ακόμη να δεχτεί την ήττα του και αντιδρά έντονα, τότε διακόψτε και ασχοληθείτε με κάτι άλλο προσωρινά, όπως η ζωγραφική ή το διάβασμα, και συμφωνήστε ότι θα ξαναπαίξετε κάποια άλλη στιγμή.
offsite

Μπαμπάς πρότυπο: θεωρία ή πράξη;

Αντικλείδι

Θέλοντας να γίνω superdad για το παιδί μου, σκέφτομαι πολλές φορές, ποια είναι αυτά που θα πρέπει να του προσφέρω. Ναι ωραία, αγάπη, στοργή, φροντίδα. Αυτά εννοούνται και σου βγαίνουν και από μόνα τους , δεν έχεις λόγο να το μελετάς.

Χρειάζεται και υλική υποστήριξη ασφαλώς, φαγητό, ρούχα, παιχνίδι. Κι αυτό εννοείται ότι το έχεις σκεφτεί και με βάση αυτό προγραμματίζεις τα πάντα. Δεν χρειάζεται όμως και συμβουλές; Αξίες; Πρότυπο; Παράδειγμα έστω; Kαι είσαι εσύ ικανός να του τα δώσεις; Δεν είναι εγωιστικό έως και αλαζονικό να πιστεύεις ότι είσαι πρότυπο ή παράδειγμα; Ή ότι κατέχεις τις σωστές αξίες και μπορείς να συμβουλεύεις σωστά;

Φιλοσοφικές ερωτήσεις θα πει κάποιος. Καθόλου φιλοσοφικές. Δεν πρόκειται για θεωρητική αναζήτηση ενός μπαμπά που το έριξε στη ψυχανάλυση. Πρόκειται για την καθημερινότητα, αφορά το κάθε σου βήμα, ακόμα να το καταλάβεις;

Λοιπόν κατέληξα (μόνος μου, αυθαίρετα ναι, αλλά πάντως μετά από σκέψη) ότι ναι, μπορείς να του δώσεις και συμβουλές και αξίες και παράδειγμα. Όλοι μας μπορούμε αν θέλουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αρκεί να έχουμε όρεξη και να συνειδητοποιήσουμε τα «κανάλια», μέσα από τα οποία μεταδίδεις, τέτοιου τύπου, γνώση στο παιδί σου. Συνάδελφε superdad, δεν είναι ανάγκη να συντάξεις κανένα εσωτερικό κανονισμό. Δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις πρωτόκολλο καλής συμπεριφοράς. Δεν είναι ανάγκη να ετοιμάσεις ομιλίες με κηρύγματα. Όλα αυτά είναι περιττά και αναποτελεσματικά. Σου είναι άχρηστα, τσάμπα θα φας το χρόνο σου…

Πρότυπο γίνεσαι όταν βοηθάς το γείτονα που του χάλασε το αμάξι. Παράδειγμα γίνεσαι όταν με τη γυναίκα σου ή με τους συναδέλφους σου ή με τους άλλους γονείς στο σχολείο, φροντίζεις να συνεργάζεσαι κι όχι να «σκοτώνεσαι». Αξίες μεταδίδεις μιλώντας ωραία και φροντίζοντας τους γονείς σου όταν το χρειάζονται. Ή όταν σε κάθε σου συναλλαγή, στο περίπτερο για την εφημερίδα, στην ουρά της τράπεζας, στο ταμείο του σούπερμαρκετ, μιλάς ευγενικά, ξεκινάς με «παρακαλώ» και τελειώνεις με «ευχαριστώ». Συμβουλές επίσης δίνεις κυρίως όταν δε μιλάς πολύ. Όταν μαθαίνεις να ακούς και «σπρώχνεις» το παιδί μέσα από ερωτήσεις και συζητήσεις να καταλάβει τι θέλει και να διαμορφώσει την άποψή του, μέσα από την κριτική του σκέψη.

Είναι απλά τα πράγματα πατέρα, αν χτυπιέσαι βλέποντας ματς στην τηλεόραση, τσακώνεσαι με όποιον οδηγό συναντήσεις στο δρόμο, αντιμετωπίζεις το παιδί στο ποδόσφαιρο σαν να είσαι ο ατζέντης του Μέσι ή δε συζητάς ποτέ με τη γυναίκα σου ή ακόμα χειρότερα βρίζεστε όλη μέρα με τα αδέρφια σου, τότε μην περιμένεις να δεις ένα παιδί πολύ διαφορετικό. Αν λοιπόν θες να μεταδώσεις κάτι «καλό» στο παιδί σου, ξεκίνα να δουλεύεις και να διορθώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Άλλη συνταγή από αυτή δεν υπάρχει, ας μην κοροϊδευόμαστε. Για σκέψου το κι εσύ…

_____________
   ~ γράφει ο Χρίστος Σμπώκος

    Πηγή : superdad.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Γιατί σκεφτόμαστε αρνητικά; Μπορούμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας;

Άσκηση by Εναλλακτική Δράση 

Έχει υπολογιστεί πως κάθε άνθρωπος κάνει γύρω στις 50.000 σκέψεις ημερησίως, από αυτές μόνο οι 2000 είναι συνειδητές. Δηλαδή με κάποιο σκοπό…Όλες οι άλλες προέρχονται από το υποσυνείδητό μας αυτόματα και συνήθως όταν δεχόμαστε διάφορα ερεθίσματα από το περιβάλλον μας.

ΣΚΕΨΗ = ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ

Κάθε σκέψη έχει τη δική της συχνότητα και διαμορφώνει τα συναισθήματά μας και το ενεργειακό μας πεδίο. Οι σκέψεις προέρχονται από το χώρο εκείνο που ονομάζεται υποσυνείδητο. Στο υποσυνείδητό μας φωλιάζουν όλες οι εμπειρίες μας, πεποιθήσεις μας, οι αντιλήψεις μας και οι τρόποι συμπεριφορών μας.

Ανταποκρίνονται σε κάποια ερεθίσματα (οπτικά, λεκτικά, καταστάσεων κ.α.) και επαναφέρουν τις κυτταρικές μνήμες των δογματικών πεποιθήσεων μας.

Επηρεάζονται άμεσα από το περιβάλλον μας και τις εκάστοτε συνθήκες.
Κάθε σκέψη γεννά, παρόμοιες, ιδίας συχνότητας άλλες σκέψεις.
Κάθε σκέψη, προσελκύει σκέψεις άλλων ανθρώπων παρόμοιας συχνότητας.
Κάθε σκέψη, έχει τη βάση της σε κυτταρικές μνήμες και μας δημιουργεί τα ανάλογα συναισθήματα.
Κάθε σκέψη που κάνουμε , από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, μας φέρνει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα.

Έχει διαπιστωθεί πως το 70% των σκέψεων είναι αρνητικές και μας δημιουργεί κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα. Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό;
Ήδη από τη παιδική μας ηλικία , βάση έρευνας του τμήματος ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του UCLA, οι λεκτικές και όχι μόνο επιρροές που δεχόμαστε από το περιβάλλον μας (γονείς, δάσκαλοι, συμμαθητές κ.α.) ημερησίως είναι ως εξής:

450 αρνητικές επιρροές
30 θετικές επιρροές

Έτσι διαμορφώνεται μια προσωπικότητα που έχει σαν βάση σκέψεων με αρνητική χροιά. Αυτό το δεδομένο έχει σαν αποτέλεσμα πως σε μια θετική σκέψη που κάνουμε να παράγονται ταυτόχρονα και αρνητικές , σαμποτάροντας με αυτό ο τρόπο τα συναισθήματα μας και τη μελλοντική μας πραγματικότητα. ‘Είσαι ότι σκέφτεσαι’ είχε πει ο Αϊνστάιν. Όλοι μας είμαστε το αποτέλεσμα των σκέψεων που έχουμε κάνει στο παρελθόν. Το ερώτημα είναι τι μπορώ να κάνω από δω κ πέρα ώστε συνειδητά να αυξήσω τη ποσότητα των θετικών σκέψεων μου.

Το πιο σημαντικό πράγμα που χρειάζεται να κάνω είναι να παρατηρώ όσο γίνεται τις σκέψεις μου. Τότε είμαι σε θέση να τις αξιολογήσω και να φροντίσω συνειδητά , να τις διορθώσω στη κατεύθυνση που εγώ επιθυμώ. Να μην επιτρέπω με άλλα λόγια να σαμποτάρω κάποια θετικά σενάρια που επιθυμώ.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΚΕΨΕΩΝ

Η καλοπροαίρετη σκέψη δημιουργεί προϋπόθεση υλοποίησης μιας επιθυμητής μας κατάστασης. Δημιουργείται ένα ισχυρό ενεργειακό πεδίο γύρω μου, που επηρεάζει τους άλλους. Μόνο ως ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ μπορώ να ελέγχω τις σκέψεις που κάνω … και να τις διορθώνω όπου χρειάζεται.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ

1. Να μάθω να ζω στο παρόν. (εάν είμαι εστιασμένος σ αυτό που κάνω, δεν δίνω χώρο να δημιουργηθούν σκέψεις που θα με πηγαίνουν στο μέλλον ή στο παρελθόν)

2. Να είμαι συνειδητός και να την ακυρώνω λέγοντας «άκυρο, άκυρο» . (Φροντίζω να συνηθίζω τον εγκέφαλο μου να μην παράγει και δημιουργεί σκέψεις που θα με φέρνουν δυσάρεστα συναισθήματα.)

3. Να εστιάζομαι στην «ομορφιά ή θετικότητα» που διαθέτει ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση. (Να είμαι συνειδητός και να αναζητώ πίσω από μια δυσκολία κάποια θετικότητα ή ευκαιρία.)

4. Να φροντίζω κατά τη διάρκεια της ημέρας να χαλαρώνω, ηρεμώντας το νου μου. (Συνειδητά να εστιάζω την σκέψη μου σε κάτι όμορφο για μένα.)

5. Να απασχολούμε με κάτι το οποίο μου αρέσει ή να μου αρέσει με οτιδήποτε ασχολούμαι.

Χρήστος Αραμπατζής
Εισηγητής βιωματικών σεμιναρίων προσωπικής ανάπτυξης
Πτυχιούχος προσωποκεντρικής και Focusing βιωματικής ψυχοθεραπείας
Υπνοθεραπευτής N.G.H. USA

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/01/mporoume-na-elegxoume-tis-skepseis-mas/#ixzz3QLkkfc6l

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Ή μήπως όχι;

Ημερομηνία δημοσίευσης άρθρου: Ιανουαρίου 29, 2015 Συγγραφέας: KidsGo

«Ο Γιωργάκης χτυπάει την αδελφούλα του και προχθές έδειρε άσχημα ένα συμμαθητή του γιατί τον αμφισβήτησε στο παιχνίδι.».

Η μητέρα έρχεται στο γραφείο μου αγχωμένη, σέρνοντας μαζί και έναν απρόθυμο πατέρα, ο οποίος θεωρεί τη γυναίκα του υπερβολική. «Αγόρι είναι – τι θα κάνει; Δεν θα δείρει;» λέει για να την καθησυχάσει. Βαθιά μέσα του ίσως νιώθει και μια κρυφή περηφάνια που ο γιός του είναι «αληθινός» άντρας, δηλαδή, θέλει να είναι πάντα αρχηγός και όποιον τον αμφισβητεί, τον σαπίζει στο ξύλο. «Ναι, αλλά η δασκάλα του τον μάλωσε – και μου είπε πως πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν μπορεί να δέρνει στο σχολείο.». «Εγώ έκανα κάτι μόλις το έμαθα – αλλά δεν σου άρεσε.»

Θα θέλατε να μάθετε τι έκανε ο πατέρας για να συνετίσει το γιό του; Το αναμενόμενο – του έχωσε δύο χαστούκια και τον τιμώρησε να μη βλέπει τηλεόραση για ένα μήνα! Τώρα είναι ήσυχος πως έκανε το καθήκον του και θεωρεί τελείως περιττή την επίσκεψη αυτή στο γραφείο του ψυχολόγου.

Πράγματι, η επίσκεψη στο γραφείο του ψυχολόγου θα ήταν περιττή στις περισσότερες περιπτώσεις αν οι γονείς είχαν κοινή λογική – πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Οι γονείς λειτουργούμε –και συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου γιατί και εγώ παραλογίζομαι συχνά μπροστά στα απορημένα μάτια του γιού μου- παρορμητικά, παράλογα και με εξαιρετική ασυνέπεια. ‘Άνθρωποι που μπορεί στην υπόλοιπη ζωή τους να είναι ήπιοι και λογικοί, μπροστά στο τρίχρονο που τσιρίζει γιατί θέλει ένα παιχνίδι, στο 6χρονο που χτυπάει το αδελφάκι του, στο 9χρονο που δεν διαβάζει, χάνουν κάθε αυτοέλεγχο και μεταβάλλονται ξαφνικά σε αλλοπρόσαλλα πλάσματα γεμάτα οργή που σκορπάνε χαστούκια και τιμωρίες.

Τι κόσμο, λοιπόν, βιώνουν τα παιδιά μας; Έναν κόσμο γεμάτο γκρίνια, δυσαρέσκεια, οργή και βία.

• άνθρωποι στο δρόμο θυμωμένοι που είναι έτοιμοι να έρθουν στα χέρια για μια θέση παρκαρίσματος.

• τηλεόραση γεμάτη πρόσωπα οργισμένα που μιλούν ταυτόχρονα και δείχνουν διαρκώς δυσαρεστημένα.

• ειδήσεις όπου συμβαίνουν απανωτές τραγωδίες που γεμίζουν φόβο τα παιδιά.

• «παιδικές» εκπομπές γεμάτες παράλογη βία χωρίς συνέπειες.

• γονείς που είναι διαρκώς απόντες ή κουρασμένοι και συχνά φωνάζουν, χτυπούν και τιμωρούν.

Γιατί απορούμε όταν τα παιδιά μας μιμούνται, λοιπόν; Δεν είναι υποκριτικό να τιμωρούμε τον Γιωργάκη που χτύπησε την αδελφούλα του όταν και εμείς τον χτυπάμε μόλις κάνει κάτι που δεν μας αρέσει/βολεύει; Πώς θα διδάξουμε στα παιδιά να λύνουν τα προβλήματά τους με λόγια και όχι με βία όταν εμείς μεταχειριζόμαστε βία σε διάφορες μορφές;

Γιατί βία δεν είναι μόνο το χαστούκι. Βία είναι και το να κολλάμε στο παιδί αρνητικές ταμπέλες. Βία είναι να του φωνάζουμε και να το βρίζουμε. Βία είναι να του επιβάλλουμε τιμωρίες που συχνά είναι σκληρές, άδικες και αναποτελεσματικές. Βία είναι να καταπατάμε την προσωπικότητά του παιδιού και να σταλάζουμε φόβο στην ψυχούλα του.

Ξέρω, ξέρω. Σκέφτεστε: «Αμάν πια αυτοί οι ψυχολόγοι. Όλο υπερβολές είναι. Και εμάς μας έδερναν οι γονείς μας και δεν πάθαμε τίποτα.»

Πρώτον, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Πάθαμε. Και πολλά μάλιστα. Αποκτήσαμε τραύματα, απωθημένα, συμπλέγματα που στοιχειώνουν την ενήλικη ζωή μας. Γιατί τόσοι από εμάς δεν μπορούν να κρατήσουν μια καλή σχέση; Γιατί είμαστε τόσο θυμωμένοι διαρκώς: Γιατί παθαίνουμε τόσα ψυχοσωματικά; Μάλλον δεν είμαστε και τόοοοσο καλά, έτσι δεν είναι;

Επιπλέον, όταν εμείς ήμασταν παιδιά, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Άλλη έννοια είχε το χαστούκι στο χωριό πριν πενήντα ή και τριάντα ακόμα χρόνια και άλλη έχει σήμερα. Τότε το ξύλο ήταν μέθοδος διαπαιδαγώγησης. Τώρα είναι ξέσπασμα ενός μπερδεμένου γονιού. Και γι’ αυτό είναι επικίνδυνο.

Έτσι, πριν προβληματιστούμε για το πώς θα συνετίσουμε τον Γιωργάκη, θα πρότεινα να προβληματιστούμε για το πώς θα λειτουργήσουμε εμείς ως γονείς. Αν εμείς δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα νεύρα μας, πως περιμένουμε από τον Γιωργάκη να επιδείξει αυτοέλεγχο; Αν εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με λόγια, πώς θα του διδάξουμε εκείνου να το κάνει;

Μήπως είναι καιρός να ασχοληθούμε πιο συνειδητά με το τι σημαίνει να είσαι γονιός; Προφανώς, τα πράγματα είναι σήμερα πιο πολύπλοκα από ποτέ. Και για να λειτουργήσει κανείς ως γονιός δεν αρκεί να επαναλαμβάνει αυτό που έκαναν οι δικοί του γονείς, ούτε να παπαγαλίζει πέντε σαχλαμάρες που άκουσε στην τηλεόραση. Δεν αρκεί να αγοράζει τα καλύτερα παιχνίδια, τα ακριβότερα ρούχα, να πηγαίνει το παιδί σε χιλιάδες δραστηριότητες.

Πηγή: www.sophiaandreopoulou.gr

http://www.kidsgo.com.cy/LibraryParents/?p=11840

Σχολική αυτοεκτίμηση: Ανεβάστε την ψηλά!

 

Σχολική αυτοεκτίμηση: Ανεβάστε την ψηλά!Αν το παιδί σας πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο σαν να πρόκειται να δουλέψει στα κάτεργα ή κρύβεται πίσω από το διπλανό του, γιατί τρέμει να σηκωθεί στον πίνακα, πιθανόν αυτό που χρειάζεται είναι μια μικρή ώθηση για να πιστέψει περισσότερο στον...
 
Αν το παιδί σας πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο σαν να πρόκειται να δουλέψει στα κάτεργα ή κρύβεται πίσω από το διπλανό του, γιατί τρέμει να σηκωθεί στον πίνακα, πιθανόν αυτό που χρειάζεται είναι μια μικρή ώθηση για να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του και τις δυνατότητές του!
Μπορεί μέχρι τώρα, στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού, το αστέρι σας να σας είχε καταπλήξει με την εξυπνάδα, τα ταλέντα και τον πληθωρικό του χαρακτήρα, ξεκινώντας όμως το σχολείο φαίνεται περισσότερο φοβισμένο ή συνεσταλμένο απ’ όσο θα έπρεπε… Αναρωτιέστε τι συμβαίνει; Το μυστικό μπορεί να κρύβεται στη (σχολική) αυτοεκτίμησή του η οποία επηρεάζει:

• τον τρόπο που βλέπει και αξιολογεί το παιδί τον εαυτό του μέσα στο σχολείο
• το πώς αισθάνεται για τις ικανότητές του στην τάξη
• τις επιδόσεις του στα μαθήματα
• τη σχέση του με τους συμμαθητές του
• ακόμα και την εμφάνισή του.

Η σχολική αυτοεκτίμηση, διαμορφώνεται από τα πρώτα κιόλας σχολικά χρόνια όταν το παιδί είναι στο δημοτικό σχολείο. Και είναι εξαιρετικά σημαντική για την ανάπτυξή του, αφού έχει αποδειχτεί πώς όταν η αυτοεκτίμηση είναι χαμηλή, τα αρνητικά έχουν μεγαλύτερη δύναμη πάνω στο παιδί σε σχέση με τα θετικά-πράγμα που σημαίνει ότι με την παραμικρή αποτυχία απογοητεύεται, πτοείται και τα παρατάει.
 
Σημάδια του προβλήματος
Ένα παιδί που είναι πολύ ντροπαλό ή δειλό μέσα στην τάξη ή στο προαύλιο, μπορεί να έχει χαμηλή σχολική αυτοεκτίμηση. Το ίδιο ισχύει και για έναν μαθητή που δεν προσέχει στο μάθημα, δεν μιλά εύκολα, δείχνει κουρασμένος, έχει μελαγχολική έκφραση και κλείνεται στον εαυτό του. Αυτά είναι σημάδια που θα εντοπίσει ο εκπαιδευτικός στο σχολείο και πιθανόν να σας ενημερώσει.
Στο σπίτι, όμως, πώς μπορείτε να καταλάβετε ότι το παιδί σας έχει χαμηλή σχολική αυτοεκτίμηση; Γενικά, ένα παιδί  που έχει αρνητική σχέση με το σχολείο και δεν αντιμετωπίζει απλά και μόνο πρόβλημα την περίοδο προσαρμογής, πιθανόν να έχει χαμηλή σχολική αυτοεκτίμηση. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να συζητήσετε με τον εκπαιδευτικό, ώστε να διαπιστώσετε αν οι υποψίες σας επιβεβαιώνονται από τη δική του εκτίμηση. Οι παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά τη σχολική αυτοεκτίμηση είναι οι παρακάτω:

• Προβλήματα στην οικογένεια
• Η διαφορετικότητα
• Η υπερπροστασία από τους γονείς  μπορεί να έχει σαν συνέπεια το παιδί ν’ αποφεύγει να αναλαμβάνει ευθύνες.
• Οι μαθησιακές δυσκολίες  οδηγούν αρκετές φορές σε χαμηλή σχολική επίδοση, αφού το παιδί  δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό μάθησης της υπόλοιπης τάξης. 
• Γονείς που έχουν μανία με το άριστα μπορεί να σαμποτάρουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τους.  

ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Ο εκπαιδευτικός με τη στάση του και το σωστό χειρισμό μπορεί να βοηθήσει έναν μαθητή με χαμηλή σχολική αυτοεκτίμηση να ξεπεράσει το πρόβλημα. Μπορεί να κινητοποιήσει το μαθητή με την ανάθεση πρωτοβουλιών, τονίζοντας τα θετικά στοιχεία της συμπεριφοράς του και επαινώντας κάθε προσπάθεια ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Είναι επίσης σημαντικό  να βοηθήσει το παιδί να ανακαλύψει τις ικανότητες του  ακόμα και κάποια κρυφά ταλέντα.
 
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΟΝΙΟΥ
 Ο τρόπος που γίνεται η μελέτη στο σπίτι μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το παιδί,  ενθαρρύνοντάς το ή αποθαρρύνοντάς το να πιστέψει στον εαυτό του. Το πρώτο και το σημαντικότερο είναι να μην έχετε άγχος γιατί έτσι κλονίζετε την εμπιστοσύνη του παιδιού σας στον εαυτό του και στις δυνατότητές του. Είναι σημαντικό να το καθοδηγείτε κι όχι να του δίνετε οδηγίες που θα μπορούσε μόνο του να αντιληφθεί.
 
 10 ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΕΤΕ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ

Τα παιδιά εκείνα τα οποία μεγαλώνουν μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον το οποίο τα στηρίζει, έχουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση σε όλους τους τομείς και συνεπώς και στο σχολείο.

Γι' αυτό:

1. Προσέξτε τι λέτε στο παιδί σας. Προτού το χαρακτηρίσετε αρνητικά, αναλογιστείτε: «Έτσι θέλω να βιώσει το παιδί μου τον εαυτό του;» Να θυμάστε ότι τα παιδιά βλέπουν τον εαυτό του όπως νομίζουν ότι τα βλέπουν οι γονείς τους. 
2. Ο θετικός λόγος και η αίσθηση της ασφάλειας είναι δύο από τους βασικότερους παράγοντες που βοηθούν στην καλλιέργεια της αυτοεκτίμησης. Ο έπαινος χρειάζεται όχι μόνο στις επιτυχίες αλλά και ως επιβράβευση της προσπάθειας.  Θα πρέπει όμως να είναι συγκεκριμένος και ανάλογος προς το αντικείμενο. Γενικός και αφηρημένος έπαινος αφήνει το παιδί να αναρωτιέται για ποιο πράγμα επαινέθηκε.
3. Εντοπίστε και αλλάξτε τις λανθασμένες αντιλήψεις που έχει το παιδί για τον εαυτό του. Πρέπει να το βοηθήσετε να καταλάβει ότι είναι φυσιολογικό να μην είμαστε παντού και σε όλα καλοί.
4. Επιτρέψτε του να εκφράζει ελεύθερα τους προβληματισμούς του για το σχολείο, δείχνοντας κατανόηση στις ανησυχίες του.
5.  Είναι σημαντικό ν’ αποδεχτείτε το χρόνο και τον τρόπο του παιδιού κατά τη μελέτη. Να δεχτείτε δηλαδή ότι μπορεί να αργεί να διαβάσει ή ότι χρειάζεται να του εξηγήσετε κάτι πολλές φορές μέχρι να το καταλάβει.
6. Ενθαρρύνετε το παιδί να αναλάβει περισσότερες ευθύνες μέσα στο σπίτι και να κάνει πράγματα μόνο του, π.χ. στρώσιμο τραπεζιού την ώρα του φαγητού.
7. Δώστε το σωστό παράδειγμα. Αν το παιδί δει ότι όλοι, ακόμα κι οι γονείς του, μπορεί να κάνουν λάθη, δε θα φοβάται τόσο πολύ για τα δικά του.
8. Αποφύγετε τις συγκρίσεις με άλλα αδέρφια ή με άλλους μαθητές, λαμβάνοντας υπόψη ότι το παιδί σας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα.
9. Φροντίστε οι προσδοκίες σας σχετικά με τις επιδόσεις του να είναι ρεαλιστικές δηλαδή ν’ ανταποκρίνονται στις δυνατότητες του παιδιού χωρίς να το αγχώνετε με τις επιδόσεις.
10. Διαχωρίστε το ρόλο του παιδιού από το ρόλο του μαθητή. Το παιδί σας πρέπει να νιώθει ότι το αγαπάτε και το θαυμάζετε, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του από το σχολείο.

ΤΑ ΛΑΘΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Πολλές φορές με τον τρόπο που μιλάμε το παιδί παίρνει λάθος μηνύματα. Όταν οι γονείς εκδηλώνουν την απογοήτευσή τους, την αποδοκιμασία τους ή ακόμα και το θυμό τους για τις κακές σχολικές επιδόσεις του παιδιού, τότε αυτό μπορεί να  νομίζει ότι δεν αξίζει ή ότι οι γονείς του δεν το αγαπούν.
Τι λέει η μαμά ή ο μπαμπάς: «Αν δεν τελειώσεις τα μαθήματα, δεν έχει τηλεόραση, γλυκό, παιχνίδι, βόλτα»
Τι νομίζει το παιδί: Δεν είσαι καλό παιδί, αφού δε διαβάζεις.
Πες το σωστά:  «Έλα να τελειώσουμε τα μαθήματα για να πάμε μετά βόλτα».
Τι λέει η ειδικός: Η χρήση τιμωρίας αντί της επιβράβευσης της θετικής συμπεριφοράς του παιδιού διαστρεβλώνουν την αυτό-εικόνα του.
Τι λέει η μαμά ή ο μπαμπάς: «Πόσες φορές πρέπει να το πούμε, για να το καταλάβεις;»
Τι νομίζει το παιδί: Αν δεν καταλαβαίνεις το μάθημα, τότε δεν είσαι έξυπνος/η.
Πες το σωστά: «Θα στο πω με διαφορετικό τρόπο, για να το καταλάβεις».
Τι λέει η ειδικός: Εκφράστε την απογοήτευσή σας χωρίς να αποσύρετε την αγάπη σας. Μπορεί να διδάξετε, χωρίς να καταφεύγετε στην απόρριψη.
Τι λέει η μαμά ή ο μπαμπάς: «Πάλι το ίδιο λάθος έκανες; Είσαι απρόσεχτος;»
Τι νομίζει το παιδί: Αν συνέχεια κάνεις τα ίδια λάθη και δεν διορθώνεσαι, τότε σημαίνει πως είσαι όπως δεν θα έπρεπε να είσαι.
Πες το σωστά: «Βλέπω ότι έγραψες σωστά τη λέξη ‘κοιμάμαι’! Έκανες λάθος όμως το ‘πηγαίνω’…»
Τι λέει η ειδικός: Η κριτική, πρέπει πάντα να κατευθύνεται μόνο στη συμπεριφορά του παιδιού, ποτέ στο ίδιο το παιδί. Το να κάνω λάθη εξάλλου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας της μάθησης.
Τι λέει η μαμά ή ο μπαμπάς: «Πόσο σ’ αγαπώ που μου φέρνεις τόσα άριστα!»
Τι νομίζει το παιδί: Αν δεν είσαι καλός μαθητής, τότε η μαμά δε θα σ’ αγαπά τόσο πολύ.
Πες το σωστά: «Μπράβο! Σου αξίζουν συγχαρητήρια!»
Τι λέει η ειδικός: Δείξτε αγάπη συχνά στο παιδί σας όχι μόνο με λόγια αλλά και αγγίζοντάς το.  Όχι μόνο όταν σας φέρνει άριστα αλλά κι όταν έχει αποτύχει στο τεστ. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πολλά αγγίγματα κουβαλούν μέσα τους έναν βαθύ πόνο. 


Της Φλώρας Κασσαβέτη, με τη συνεργασία της Δρ. Β. Σίμου, Οικογενειακή Θεραπεύτρια, Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής, Αυτοεκτίμησης και Συμβουλευτικής ΣΨΣ Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Πηγή

http://eidikidiapaidagogisi.blogspot.gr/2015/01/blog-post_29.html