Προλάβετε τους φόβους των μικρών σας κι απολαύστε το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς χωρίς κλάματα, αλλά με διάπλατα χαμόγελα!
- Φόβος Νο.1: «Τι θα κάνω τόσες ώρες μόνο μου;»
- Είναι λογικό… Από εκεί που ήταν το κέντρο του κόσμου στη ζεστή, γνώριμη φωλίτσα του, τώρα το μικρό μας καλείται να περνάει τα πρωινά του σε ένα εντελώς άγνωστο περιβάλλον και μάλιστα χωρίς τους δικούς του ανθρώπους – πράγμα το οποίο το φοβίζει ακόμα περισσότερο. Αυτός ο φόβος, μεγαλώνει στη σκέψη ότι μπορεί να το ξεχάσουμε στο σχολείο και να μείνει μόνο του για… πάντα.
Πως τον αντιμετωπίζουμε: Όσο «τραβηγμένη» κι αν μας φαίνεται αυτή η ανησυχία του, σε καμία περίπτωση δεν την διακωμωδούμε. Αντιθέτως, παίρνουμε τα λογάκια του πολύ σοβαρά και προσπαθούμε να το καθησυχάσουμε όχι μόνο με λόγια, αλλά και με πράξεις. Τι σημαίνει αυτό; Του εξηγούμε απλά και κατανοητά ότι θα το πάμε στο σχολείο (ή ότι θα έρθει να το πάρει το σχολικό) και ότι το μεσημεράκι θα ανταμώσουμε και πάλι στο σχολείο ή το σπίτι. Επίσης, βάζουμε τα δυνατά μας για να είμαστε όσο το δυνατό πιο συνεπείς στο «ραντεβού» μας – είναι άσχημο για το παιδί μας να βλέπει όλα τα άλλα παιδάκια να φεύγουν κι εκείνο να ξεροσταλιάζει περιμένοντάς μας στην πόρτα. Τέλος, δεν ξεχνάμε κάθε φορά που σμίγουμε να το ενθαρρύνουμε να μας λέει πως πέρασε και τι έμαθε στο σχολείο, τι έκανε με τα άλλα παιδάκια, κ.λπ. - Φόβος Νο.2: «Κι αν η δασκάλα είναι κακιά;»
Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι εύκολο για το μικρό μας να νιώσει άνετα στην ιδέα του ότι πλέον θα πρέπει να περνάει την ημέρα του με ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζει. Είναι λογικό, λοιπόν, να αγχώνεται για το πώς θα είναι αυτή η δασκάλα, τι θα κάνει, τι θα λέει στα παιδιά, αφού, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας θα βρίσκεται κοντά της…
Πως τον αντιμετωπίζουμε: Ο καλύτερος τρόπος για να καθησυχάσουμε το παιδί μας είναι να του εξηγήσουμε ότι η δασκάλα δεν είναι εκεί για να του δημιουργήσει προβλήματα, αλλά για να το βοηθήσει να αγαπήσει το σχολείο και να του μάθει ακόμα περισσότερα πράγματα. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι κανόνες που θα πρέπει να ακολουθεί μέσα στην τάξη –όπως άλλωστε θα κάνουν όλα τα παιδάκια– αυτό, όμως, δεν είναι κακό. Απλά θα πρέπει να ζητάει το λόγο πριν μιλήσει, να ακούει τους άλλους όταν μιλάνε, να μην διακόπτει, να περιμένει τη σειρά του στα παιχνίδια, κ.ο.κ. Τέλος, δεν ξεχνάμε να κάνουμε μια επίσκεψη στο σχολείο πριν το ξεκίνημα της νέας χρονιάς για να γνωρίσουμε από κοντά τη δασκάλα και να καταλάβει ότι δεν είναι τόσο κακιά όσο τη φαντάζεται – το αντίθετο μάλιστα…- Φόβος Νο.3: «Το σπίτι μου το ξέρω… Αυτό το σχολείο πως θα είναι;»
Το παιδί μας γνωρίζει πλέον κάθε σπιθαμή του σπιτιού μας. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα, διασκέδασε με τα πρώτα του παιχνίδια, έκλαψε, γέλασε, κ.λπ. Γνωρίζει πού είναι το δωμάτιό του, πού βρίσκεται το μπάνιο και πού η κουζίνα. Τώρα, όμως, θα πρέπει να ανακαλύψει από την αρχή ένα νέο κτήριο, το οποίο μάλιστα είναι πολύ μεγαλύτερο σε σύγκριση με το σπιτάκι μας.
Πως τον αντιμετωπίζουμε: Τίποτα δεν θα το καθησυχάσει περισσότερο, από μια επίσκεψη στον χώρο του σχολείου. Κατά τη διάρκειά της, θα έχουμε την ευκαιρία να το ξεναγήσουμε στις αίθουσες –ίσως καταφέρουμε να του δείξουμε και τη δική του– να περπατήσουμε στο προαύλιο, να ανακαλύψουμε παρέα τις τουαλέτες, με λίγα λόγια, να το βοηθήσουμε να εξοικειωθεί λιγάκι με το χώρο. Επίσης, δεν παραλείπουμε να του εξηγήσουμε ότι τόσο τη δασκάλα, όσο και το υπόλοιπο προσωπικό του σχολείου θα είναι στη διάθεσή του να το βοηθήσουν οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί.- Φόβος Νο.4: «Δεν θα γνωρίζω κανένα παιδάκι…»
Εμ, αλλιώς είναι να παίζει με άγνωστα παιδάκια υπό την επίβλεψή μας στο πάρκο κι αλλιώς να χρειάζεται να κάνει μονάχο του το πρώτο βήμα σε ένα νέο περιβάλλον γεμάτο άγνωστα προσωπάκια…
Πως τον αντιμετωπίζουμε: Με απλά λογάκια, εξηγούμε στο μικρό μας ότι ακόμα κι αν δεν γνωρίζει όλα τα παιδάκια τους σχολείου, θα γνωρίσει σίγουρα τους συμμαθητές του. Του λέμε, λοιπόν, ότι η δασκάλα θα φροντίσει να γνωριστούν όλα τα παιδάκια της τάξης μέσα από διάφορα παιχνίδια και δραστηριότητες. Στη συνέχεια, θα βγει στο προαύλιο όπου θα παίζουν μαθητές από άλλες τάξεις. Δε μένει, λοιπόν, παρά να επιστρατεύσει όλη του την ευγένεια και τους καλούς του τρόπους και να γνωριστεί αν θέλει με κάποια από αυτά. Επιπλέον, του υπενθυμίζουμε ότι δεν θα είναι το μοναδικό παιδάκι που δεν θα ξέρει κάποιον. Θα υπάρχουν κι άλλα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο για πρώτη φορά – κι αυτά, λοιπόν, θα έχουν ανάγκη από νέους φίλους.- Φόβος Νο.5: «Τι; Θα μπω ολομόναχο σε αυτό το τεράστιο κίτρινο λεωφορείο;»
Μπορεί το παιδί μας να γνωρίζει πολύ καλά το αυτοκίνητό μας και να πετάει τη σκούφια του για βόλτες, ξέρει όμως ότι εκεί μπαίνει πάντα με τη μαμά και τον μπαμπά και ποτέ μονάχο του. Τώρα, λοιπόν, πως θα ανέβει σε αυτό το τεράστιο –γεμάτο άγνωστα παιδάκια– λεωφορείο;
Πως τον αντιμετωπίζουμε: Επιστρατεύοντας ένα σχετικό εικονογραφημένο παραμυθάκι, το βοηθάμε να εξοικειωθεί με το συγκεκριμένο όχημα. Συγκεκριμένα, του εξηγούμε ότι αυτό δεν είναι απλά ένα «κίτρινο λεωφορείο», αλλά είναι το σχολικό του. Με αυτό θα πηγαινοέρχεται καθημερινά από το σπίτι στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι και δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου μόνο του! Μαζί του θα είναι ο οδηγός, μια συνοδός η οποία θα είναι πρόθυμη να το βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί, αλλά και πολλά ακόμα παιδάκια με τα οποία θα μπορεί να ανταλλάξει κουβέντες, να τραγουδήσει και να απολαύσει κάθε λεπτό της διαδρομής.
Της Μάρθας Αγγελοπούλου, με τη συνεργασία της ψυχολόγου Ειρήνης Μπίρμπου(eirini_mpirmpou@yahoo.gr).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου