ΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
10 Μαρτίου, 2013
«Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πλέον παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων, τα οποία αντί να εμπνέουν και να δίνουν φτερά, συνθλίβουν και καταθλίβουν τα παιδιά με τη δυσανάλογη έμφαση στη συσσώρευση γνώσεων.Είναι κοντόφθαλμο – γράφει ο Τζον Γούτσον – τα σχολεία να παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με στείρες γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί.
Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή απονεκρωμένες.
Όταν επισκέπτομαι σχολεία με εντυπωσιάζει η ευρηματικότητα των νηπίων. Βλέπω λίγα χρόνια αργότερα τα ίδια παιδιά να έχουν χάσει αυτή τη μαγική σπίθα, κουρασμένα και αγχωμένα να φέρονται σαν ρομπότ ή πιόνια.
Μαθαίνουμε να υπηρετούμε την πραγματικότητα, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουμε να την ξεπερνάμε.
Την πρόοδο δεν την πυροδοτεί η γνώση, αλλά η φαντασία.
Εξάλλου, η πείρα μου ως εγκληματολόγου μού έχει διδάξει ότι όσο περνά ο καιρός τόσο πιο καχύποπτοι γίνονται οι γονείς, με αποτέλεσμα να φυλακίζουν τα παιδιά τους στους τέσσερις τοίχους, από φόβο μήπως απαχθούν, βιαστούν,κτλ. Το παιδί, όπως είναι φυσικό, αντιδρά, κάνει τη δική του επανάσταση βιώνοντας εικονικούς κόσμους μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που πολύ συχνά είναι πιο επικίνδυνοι για το μυαλό και την ψυχοσύνθεση από την ίδια την πραγματικότητα.
Σε τελική ανάλυση, όσο περνούν τα χρόνια τόσο μειώνονται οι επιλογές των παιδιών για ουσιαστικά θεάματα.
Όχι πολύ μακριά από σήμερα, στη δεκαετία του ’80, άνοιγες την τηλεόραση το απόγευμα και ήταν γεμάτη από παιδικά προγράμματα.Ο ανταγωνισμός των καναλιών έχει πλέον εξορίσει ό,τι αφορά τα παιδιά τα ξημερώματα, λες και οι μικροί θεατές πάσχουν από αϋπνία.
Πρέπει όμως να ασχοληθούμε με την πιο προσωπική, αθέατη πλευρά των παιδιών μας, αν θέλουμε να καταλάβουμε ποια είναι τα θεάματα που πραγματικά τα αφορούν»
Ευγένιος Τριβιζάς
πηγή:Νίκος Δημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου