PUBLISHED ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 9, 2014 BY SOFIAATHANASIADOU
Είτε τα παιδιά, έχουν ήδη πάει σχολείο, είτε ετοιμάζονται για την πρώτη τους σχολική χρονιά στο νήπιο, εμείς σας δίνουμε πέντε πράγματα που καλό είναι να αποφύγουμε όλοι οι γονείς!
1. Να σταματήσουμε να κάνουμε τις… εργασίες του παιδιού!
Να ένα γνώριμο σε όλους μας σκηνικό: το παιδί καθισμένο στο τραπέζι της κουζίνας, πελαγωμένο και απογοητευμένο για τις καινούριες αυτές ασκήσεις των μαθηματικών, να σας γκρινιάζουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν! Δεν υπάρχει λοιπόν, πιο εύκολη λύση για ένα γονιό από το να το βοηθήσει προκειμένου είτε να σταματήσει τη γκρίνια, είτε να τελειώνετε με το θέμα αυτό! Φέτος, αλλάξτε τακτική! Σταματήστε να κάνετε όλη τη δουλειά για εκείνο. Τι θα συμβεί αν δεν το κάνετε; Ίσως δεν τα καταφέρουν και ίσως ο δάσκαλος τους, τα φέρει αντιμέτωπα με τις ευθύνες τους! Ίσως πάλι τα παιδιά να καταλάβουν από μόνα τους, τι είναι ακριβώς αυτό που πρέπει α κάνουν! Βοηθήστε τα λοιπόν στα βασικά και ενθαρρύνετέ τα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά αφήστε το μολύβι κάτω! Εσείς το τελειώσατε το σχολείο!
2. Να σταματήσουμε να το υπερφορτώνουμε με αθλητικές δραστηριότητες
Πέρυσι του άρεσε το μπάσκετ, φέτος αποφάσισε να ασχοληθεί με το στίβο και θέλει και τα δύο; Βοηθήστέ το να διαλέξει. Σίγουρα θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας, όμως με το να το γράψετε ταυτόχρονα σε δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, πιάνο και ζωγραφική δεν θα του προσφέρετε περισσότερα εφόδια για τη ζωή. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να έχετε ένα παιδί που τρέχει από τη μία δραστηριότητα στην άλλη μετά το σχολείο, με αποτέλεσμα στο τέλος της μέρας να είναι κουρασμένο, εκνευρισμένο και αγχωμένο. Και να θυμάστε ότι ο ελεύθερος χρόνος και το δημιουργικό παιχνίδι είναι πιο πολύτιμα από οποιαδήποτε έξτρα γνώση.
3. Να σταματήσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στο δάσκαλο
Συχνά εμείς οι γονείς, για να δικαιολογήσουμε την όποια ανεπάρκεια του παιδιού μας ρίχνουμε το φταίξιμο στον εκάστοτε δάσκαλο και μάλιστα μπροστά στα παιδιά. Όμως, οι δυσμενείς κρίσεις για το δάσκαλό του, και τις αδυναμίες ή τις ιδιοτροπίες του, καταρρακώνει το κύρος του δασκάλου στα μάτια του μαθητή που έχει ανάγκη να είναι δεμένος με το δάσκαλό του, να του έχει εμπιστοσύνη, να τον εκτιμά και να τον σέβεται. Αν το παιδί μας λοιπόν, για κάποιο λόγο πάρει μια τιμωρία στο σχολείο, ας μη σπεύσουμε να πιστέψουμε αμέσως ή να δικαιολογήσουμε το παιδί μας. Είναι προφανές ότι το παιδί θα θελήσει να βρει τρόπους να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του χωρίς αναγκαστικά να έχει την πρόθεση να πει ψέματα. Στον εγωκεντρικό ηθικό κόσμο του παιδιού η ανάγκη του να φταίει πάντα κάποιος άλλος τον οδηγεί να βλέπει την αλήθεια από τη δική του οπτική γωνία. Ας είμαστε λοιπόν ανοιχτοί στο να ακούσουμε και την άποψη του δασκάλου με καλή πρόθεση και πνεύμα συνεργασίας.
4. Να σταματήσουμε να είμαστε «αδιάφοροι» με τα σχολικά δρώμενα
Εντάξει, αυτό είναι ένα ευαίσθητο και κάπως προσωπικό θέμα. Ωστόσο, οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η συμμετοχή των γονιών έχει μια δυνατή και θετική επίδραση στην επίδοση των παιδιών στο σχολείο. Σε μία μεγάλη έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire και συμμετείχαν πάνω από 10.000 παιδιά, οι ερευνητές μελέτησαν το πόσο συχνά οι γονείς συζητούσαν με τα παιδιά για σχολικές δραστηριότητες ή εκδηλώσεις, για το τι συζητήθηκε μέσα στην τάξη, για τα μαθήματα και το πρόγραμμα του σχολείου, καθώς και το κατά πόσο οι γονείς παρευρίσκονταν στις συναντήσεις του σχολείου και συμμετείχαν εθελοντικά σε εκδηλώσεις. Τον συμπέρασμα ήταν ότι η γονική προσπάθεια και συμμετοχή συνδεόταν σταθερά με υψηλότερα επίπεδα επίτευξης των παιδιών.
5. Να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους γονείς! Και τα παιδιά μας με τα άλλα παιδιά!Αισθανόμαστε ένοχοι που το παιδί μας δεν έχει τις επιδόσεις του κολλητού του και πιστεύουμε ότι οι γονείς του είναι καλύτεροι. Οι άλλες μαμάδες φέρνουν πάντα τάπερ στα παιδιά τους στο διάλειμμα κι εμείς τους δίνουμε κέικ, γιατί δεν προλαβαίνουμε; Τα πάρτι των άλλων παιδιών είναι πάντα υπερθεαματικά και των δικών μας αποτυχημένα; Όταν έρχονται στιγμές που νιώθουμε ότι τα κάνουμε όλα λάθος, καλό θα είναι να θυμόμαστε ένα πράγμα: Η προσπάθεια να είμαστε τέλειοι γονείς είναι αγώνας χωρίς τέλος. Επίσης είναι άνιση και άδικη για τον εαυτό σας. Όσο τέλεια κι αν καταφέρνετε το καθετί, κάθε φορά νιώθετε ότι κάτι λείπει, ότι κάτι δεν έγινε όπως έπρεπε, ότι κάτι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς η τελειότητα είναι σχετική. Αυτό που εσείς νομίζετε ότι είναι το καλύτερο για τους άλλους μπορεί για εκείνους να μην είναι. Επίσης καλό θα ήταν να μην συγκρίνουμε τα παιδιά με τα αδέρφια τους ή με άλλα συνομήλικα παιδιά διότι το κάθε παιδί έχει τον δικό του τρόπο και ρυθμό ανάπτυξης, εμπέδωσης και αφομοίωσης της διδακτέας ύλης.
Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος)
1. Να σταματήσουμε να κάνουμε τις… εργασίες του παιδιού!
Να ένα γνώριμο σε όλους μας σκηνικό: το παιδί καθισμένο στο τραπέζι της κουζίνας, πελαγωμένο και απογοητευμένο για τις καινούριες αυτές ασκήσεις των μαθηματικών, να σας γκρινιάζουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν! Δεν υπάρχει λοιπόν, πιο εύκολη λύση για ένα γονιό από το να το βοηθήσει προκειμένου είτε να σταματήσει τη γκρίνια, είτε να τελειώνετε με το θέμα αυτό! Φέτος, αλλάξτε τακτική! Σταματήστε να κάνετε όλη τη δουλειά για εκείνο. Τι θα συμβεί αν δεν το κάνετε; Ίσως δεν τα καταφέρουν και ίσως ο δάσκαλος τους, τα φέρει αντιμέτωπα με τις ευθύνες τους! Ίσως πάλι τα παιδιά να καταλάβουν από μόνα τους, τι είναι ακριβώς αυτό που πρέπει α κάνουν! Βοηθήστε τα λοιπόν στα βασικά και ενθαρρύνετέ τα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά αφήστε το μολύβι κάτω! Εσείς το τελειώσατε το σχολείο!
2. Να σταματήσουμε να το υπερφορτώνουμε με αθλητικές δραστηριότητες
Πέρυσι του άρεσε το μπάσκετ, φέτος αποφάσισε να ασχοληθεί με το στίβο και θέλει και τα δύο; Βοηθήστέ το να διαλέξει. Σίγουρα θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας, όμως με το να το γράψετε ταυτόχρονα σε δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, πιάνο και ζωγραφική δεν θα του προσφέρετε περισσότερα εφόδια για τη ζωή. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να έχετε ένα παιδί που τρέχει από τη μία δραστηριότητα στην άλλη μετά το σχολείο, με αποτέλεσμα στο τέλος της μέρας να είναι κουρασμένο, εκνευρισμένο και αγχωμένο. Και να θυμάστε ότι ο ελεύθερος χρόνος και το δημιουργικό παιχνίδι είναι πιο πολύτιμα από οποιαδήποτε έξτρα γνώση.
3. Να σταματήσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στο δάσκαλο
Συχνά εμείς οι γονείς, για να δικαιολογήσουμε την όποια ανεπάρκεια του παιδιού μας ρίχνουμε το φταίξιμο στον εκάστοτε δάσκαλο και μάλιστα μπροστά στα παιδιά. Όμως, οι δυσμενείς κρίσεις για το δάσκαλό του, και τις αδυναμίες ή τις ιδιοτροπίες του, καταρρακώνει το κύρος του δασκάλου στα μάτια του μαθητή που έχει ανάγκη να είναι δεμένος με το δάσκαλό του, να του έχει εμπιστοσύνη, να τον εκτιμά και να τον σέβεται. Αν το παιδί μας λοιπόν, για κάποιο λόγο πάρει μια τιμωρία στο σχολείο, ας μη σπεύσουμε να πιστέψουμε αμέσως ή να δικαιολογήσουμε το παιδί μας. Είναι προφανές ότι το παιδί θα θελήσει να βρει τρόπους να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του χωρίς αναγκαστικά να έχει την πρόθεση να πει ψέματα. Στον εγωκεντρικό ηθικό κόσμο του παιδιού η ανάγκη του να φταίει πάντα κάποιος άλλος τον οδηγεί να βλέπει την αλήθεια από τη δική του οπτική γωνία. Ας είμαστε λοιπόν ανοιχτοί στο να ακούσουμε και την άποψη του δασκάλου με καλή πρόθεση και πνεύμα συνεργασίας.
4. Να σταματήσουμε να είμαστε «αδιάφοροι» με τα σχολικά δρώμενα
Εντάξει, αυτό είναι ένα ευαίσθητο και κάπως προσωπικό θέμα. Ωστόσο, οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η συμμετοχή των γονιών έχει μια δυνατή και θετική επίδραση στην επίδοση των παιδιών στο σχολείο. Σε μία μεγάλη έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire και συμμετείχαν πάνω από 10.000 παιδιά, οι ερευνητές μελέτησαν το πόσο συχνά οι γονείς συζητούσαν με τα παιδιά για σχολικές δραστηριότητες ή εκδηλώσεις, για το τι συζητήθηκε μέσα στην τάξη, για τα μαθήματα και το πρόγραμμα του σχολείου, καθώς και το κατά πόσο οι γονείς παρευρίσκονταν στις συναντήσεις του σχολείου και συμμετείχαν εθελοντικά σε εκδηλώσεις. Τον συμπέρασμα ήταν ότι η γονική προσπάθεια και συμμετοχή συνδεόταν σταθερά με υψηλότερα επίπεδα επίτευξης των παιδιών.
5. Να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους γονείς! Και τα παιδιά μας με τα άλλα παιδιά!Αισθανόμαστε ένοχοι που το παιδί μας δεν έχει τις επιδόσεις του κολλητού του και πιστεύουμε ότι οι γονείς του είναι καλύτεροι. Οι άλλες μαμάδες φέρνουν πάντα τάπερ στα παιδιά τους στο διάλειμμα κι εμείς τους δίνουμε κέικ, γιατί δεν προλαβαίνουμε; Τα πάρτι των άλλων παιδιών είναι πάντα υπερθεαματικά και των δικών μας αποτυχημένα; Όταν έρχονται στιγμές που νιώθουμε ότι τα κάνουμε όλα λάθος, καλό θα είναι να θυμόμαστε ένα πράγμα: Η προσπάθεια να είμαστε τέλειοι γονείς είναι αγώνας χωρίς τέλος. Επίσης είναι άνιση και άδικη για τον εαυτό σας. Όσο τέλεια κι αν καταφέρνετε το καθετί, κάθε φορά νιώθετε ότι κάτι λείπει, ότι κάτι δεν έγινε όπως έπρεπε, ότι κάτι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς η τελειότητα είναι σχετική. Αυτό που εσείς νομίζετε ότι είναι το καλύτερο για τους άλλους μπορεί για εκείνους να μην είναι. Επίσης καλό θα ήταν να μην συγκρίνουμε τα παιδιά με τα αδέρφια τους ή με άλλα συνομήλικα παιδιά διότι το κάθε παιδί έχει τον δικό του τρόπο και ρυθμό ανάπτυξης, εμπέδωσης και αφομοίωσης της διδακτέας ύλης.
Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου