Η αλήθεια σου θα εξαρτάται πάντα από την οπτική σου.

Της Δόμνας Παπαγεωργίου.

Δύο άνθρωποι στέκονταν ανάμεσα σε πασσάλους.
Ο ένας από τη μία βλέπει τρεις και ο άλλος από την άλλη βλέπει τέσσερις.
Έστω ότι ο καθένας έχει τη δική του οπτική. Οπότε και ο ένας άνθρωπος βλέπει  τρία αντικείμενα και ο άλλος τέσσερα. Σε τι μπορώ να βασιστώ  και να ορίσω ένα σημείο αναφοράς  για εκείνη τη στιγμή; Κάτι που να μπορώ να έχω ως σημείο αναφοράς μου… κάτι που να συνδέει τα μέσα μου με τον έξω κόσμο;

Για  μένα, λοιπόν, τα αντικείμενα είναι όσα είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και  είναι  δεκτό να τα μετρήσεις σωστά να μετρήσεις λάθος ή να δεις τη δυνατότητα (από τρία να γίνουν τέσσερα , από κύκλοι να βγουν τετράγωνα, κτλ).

Αυτό που με απασχολεί είναι αν παίζουν κάποιο ρόλο  και αν ναι  τι ρόλο παίζουν αυτά τα αντικείμενα εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.  Υπάρχει διαφορά για μένα αν τα αντικείμενα είναι τρία ή τέσσερα;Τι σημασία έχει για μένα το αν θα ναι τρία ή τέσσερα τα αντικείμενα;
Τι επιλέγω να δω ή να μην δω τη δεδομένη χρονική στιγμή;

Μιλάω όντως για αντικείμενα; Ή μήπως δε μιλάω απλά για αντικείμενα; Μήπως τα αντικείμενα είναι σύμβολα; Μήπως τελικά ξεφεύγοντας από το αντικείμενο μιλάμε για σχέσεις; Για ανθρώπινες σχέσεις;

Μήπως αυτό που επιλέγουμε να δούμε μας καθρεφτίζει τον τρόπο που επιλέγουμε  να κοιτάμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις;

Και είναι αυτό κάτι κακό η καλό;

 Και γιατί να βιαστώ να του βάλω ένα χαρακτηρισμό;

Και γιατί να μην προσπαθήσω να δω τι όντως υπάρχει και να δω τι θέλω να κάνω με αυτά τα αντικείμενα;

Και τελικά τα χρειάζομαι ή όχι;

Ποια είναι δική μου επιλογή αποδεχόμενη για αρχή αυτό που βλέπω για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελα ή θα μπορούσε να είναι;

Για μένα, λοιπόν ο τρόπος που επιλέγω να δω τα πράγματα την εκάστοτε στιγμή είναι κομμάτι της δικιάς μου πραγματικότητας.

Η συνειδητοποίηση  και η αποδοχή του τρόπου που βλέπω  είναι το παράθυρο που οδηγεί στην αλλαγή.

Ενώ η συνειδητοποίηση και η αποδοχή του πώς οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν τα πράγματα είναι η σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο γύρω μου και συνάμα ένα κριτήριο επιλογής.

Γιατί στην τελική είμαι αυτή που είμαι.

Γιατί στην τελική και οι άλλοι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι.

Γιατί είμαι, είσαι, είναι, είμαστε, είσαστε, είναι….

Θα μπορούσα να είμαι, θα μπορούσες να είσαι, θα μπορούσε να είναι , θα μπορούσαμε να είμαστε, θα μπορούσατε να  είστε , θα μπορούσαν είναι …

Αλλά είμαι, είσαι, είναι, είμαστε, είστε, είναι;

Γιατί αν δεν είμαι θα μπορούσα να είμαι ;

Πώς θα μπορούσα να είμαι αν αυτή τη στιγμή δεν είμαι;

Γιατί οι πάσσαλοι θα μπορούσαν να είναι τρείς ή τέσσερις , αλλά είναι ή τρεις ή τέσσερις είτε το βλέπω είτε δεν το βλέπω.

Γιατί αυτό είναι αυτό που είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Το τι θα μπορούσαν να είναι  ή να γίνουν… είναι μια άλλη κουβέντα…

αναπνοές