Σάββατο, ήλιος και διάθεση για λιώσιμο στον ήλιο με καφέ και ανάλαφρες κουβέντες που κάνουν για λίγο σκόνη τα ασφαλιστικά, τα ολοήμερα και όλα τα κακά αυτού του μάταιου κόσμου. Κανονίζω να «παρκάρω» την 12χρονη μικρή σε φίλη της, όχι ότι δεν θέλει, έχει φτιάξει τσάντα από το βράδυ, ενώ για το σχολείο παρακαλάω να το κάνει. Τηλεφωνιόμαστε οι φίλες και κανονίζουμε τα που και πως θα συναντηθούμε για αυτόν τον πολυπόθητο καφέ, μια φορά χωρίς ρολόι στα χέρια, χωρίς να πρέπει να πας σπίτι να φτιάξεις κάτι, χωρίς να πάρεις παιδί από το σχολείο χωρίς όλες αυτές τις μαμαδίστικες υποχρεώσεις που δεν σου αρέσουν αλλά τις σέρνει ένα τεράστιο «πρέπει».
Συναντιόμαστε, παραγγέλνουμε καφέδες, γλυκά και ό,τι κάνει τη ζυγαριά να αναστενάξει και αρχίζουν οι κουβέντες. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει πολύ στραβά γιατί στο τραπέζι πέφτουν όλα αυτά που ήθελα να αποφύγω, τουλάχιστον σήμερα. «Το ολοήμερο», «οι εξετάσεις που ξεκινούν από την επόμενη εβδομάδα», «τι θα κάνουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι» και «μήπως ξέρεις κανένα καλό καμπ». Το κεφάλι μου άρχισε να γίνεται καζάνι, γνώμες μπουρδολογίας άρχισαν να συσσωρεύονται για το είναι καλύτερο για τα παιδιά, η μία έγραψε τον δικό της κολυμβητήριο, η άλλη θα τον στείλει στο χωριό να κάνει τα μπάνια του, η άλλη έχει πρόβλημα γιατί η κόρη της δεν πάει πουθενά χωρίς αυτήν. Από μια παρέα γυναικών που έχουν και κάτι άλλο να πουν, εγκλωβίστηκα πάλι σε μαμαδοπαρέα με phd στο μεγάλωμα των παιδιών, στο τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο, σε ποιο σχολείο θα τα γράψουν τον Σεπτέμβρη και νιώθω τα πόδια μου και το μυαλό μου μαζί να βυθίζονται αργά σε κινούμενη άμμο.
Νοσταλγώ όλες εκείνες τις φίλες, που δεν έχουν ακόμα κάνει παιδιά, και που όταν βρίσκομαι μαζί τους ανοίγω ένα παράθυρο στον κόσμο γιατί έχουν τόσα να πουν από τις πολύβουες και ενδιαφέρουσες ζωές τους. Είναι γυναίκες που έχουν άπλετο χρόνο να ταξιδέψουν, να ερωτευτούν, να μεθύσουν, να σου πουν τι καινούριο παίζει στην πόλη, ακόμα κι αν δεν προλάβεις ποτέ να το δεις, ποια παράσταση είδαν, ποια γεύση δοκίμασαν, ποιο βιβλίο διάβασαν. Να σε μπάσουν σ’ όλα αυτά τα πράγματα τέλος πάντων που βάζουν στη ζωή λίγο αλάτι και πιπέρι και που στα μαμαδογκρουπ χάνουμε, στον δρόμο προς το μεγάλωμα.
Και δεν ξέρω αν ζω σε άλλον πλανήτη, αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας εκτός από μαμάδες, να είμαστε και λίγο πιο πολύπλευροι άνθρωποι, και δεν εννοώ μόνο γυναίκες. Και μέσα σε αυτό το ανελέητο πρόγραμμα του τρεξίματος, στο πηγμένο μυαλό από νοιάξιμο για το παιδί, κάπου, κάπως είναι καλό να χωρέσουμε και άλλα πράγματα, πιο δημιουργικά που μας αναπτερώνουν το ηθικό και κάνουν την καρδιά μας να φτερουγίζει που και σήμερα μάθαμε ή κάναμε κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Κι αν αυτό στην τελική έχει ως τίμημα να αφήσεις το παιδί σου σε άλλα χέρια για λίγο, ή να του πεις «για δυο ώρες δεν υπάρχω στο σπίτι», so be it. Δες το και σαν μια εξάσκηση για το μελλοντικό άδειασμα της φωλιάς για το οποίο προειδοποιούν οι ειδικοί, όπου φεύγει το παιδί από το σπίτι, αν δεν το τραβάς από το μανίκι να μείνει βέβαια, και μένεις μόνος σου με τον άντρα σου, που πλέον είναι ένας ξένος. Δεν έχετε πια τι να πείτε, τι να κάνετε, μιας και όλη σας η ζωή, οι συζητήσεις σας και η ύπαρξή σας στροβιλιζόταν γύρω από τον ίδιο άξονα, το παιδί σας ή τα παιδιά σας.
Και εκτός από τον ξένο σύντροφο, έρχεσαι φεις του φεις με τον ξεχασμένο εαυτό σου, που του πιάστηκε το χέρι να κρατάει ψηλά το ιερό δισκοπότηρο της μητρότητας και τώρα δεν ξέρει τι ακριβώς να το κάνει. Και το δισκοπότηρο και το χέρι. Ξέρω ότι όλα αυτά είναι ωραία σαν θεωρία αλλά στην πράξη κολλάει το πράγμα. Λες και δεν μας έφταναν τόσες μάχες καθημερινά, έχουμε ακόμα μία, να παλεύουμε να κρατάμε ζωντανό τον εαυτό μας πριν γίνουμε μάνες, και να μην ξεχνάμε αυτές που υπήρξαμε κάποτε, ένα τσούρμο γκόμενες γεμάτες όρεξη και σπίθα στο μάτι για νέες κατακτήσεις και εμπειρίες. Αλλά ας μην το ξεχνάμε γαμώτο.
Γράφει η Όλγα Κούτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου