Η ζωή έχει το χρώμα που της δίνουμε εμείς!

Γράφει η Αγνή Χαλούλου.

«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται».

Μια φράση που λέγεται γεμάτη παράπονο. Κάτι απρόσμενο που έσβησε το χαμόγελο με το οποίο ίσως είχε ξεκινήσει η ημέρα μας.

Η φράση-ατάκα που στο άκουσμά της έκοψε την καλή διάθεση του ανθρώπου που μας είπε «Καλημέρα».

Όμως αυτή η φράση από μόνη της είναι κυριολεκτική… αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί κάτι τόσο απλό, γιατί μια αλήθεια να διαστρεβλώνεται και να παίρνει αρνητική μορφή;

Βλέπω τους ανθρώπους στο δρόμο σκυθρωπούς, βυθισμένους στις σκέψεις τους. Αν τύχει και τους μιλήσεις αρχικά διακρίνεις στο βλέμμα τους μια ενόχληση που τους ξάφνιασες ζητώντας την προσοχή τους, μα αν κοιτάξεις πιο βαθιά παρατηρείς ένα μικρό φως, μια μικρή χαρά να ξεπροβάλλει διστακτικά μέσα από τη λύπη που τους διακατέχει.

Σαν με τη φωνή σου να αισθάνθηκαν μια ανακούφιση στο βάρος της εσωτερικής τους μοναξιάς…

Σαν με τα λόγια σου να πήραν μια απάντηση στο κάλεσμά τους για λίγη προσοχή.

Ένα κάλεσμα-κραυγή που ηχεί μέσα στο μυαλό αφού αποτελεί μόνο ένα μικρό, αδύναμο ψίθυρο που πνίγεται μέσα στα ‘πρέπει’ και το ‘εγώ’.

Υπήρξα κι εγώ ένας από αυτούς τους ανθρώπους, μέχρι που μια γρήγορη ματιά προς τον ήλιο ήταν αρκετή για να δώσει νέο ενδιαφέρον στην μέχρι τότε αδιάφορη ‘’άλλη μια μέρα’’.

Ο ήλιος όμως ήταν και θα είναι πάντα εκεί… Τι άλλαξε;

Είναι εκείνη η στιγμή της ζωής που μας τραβάει έξω από τον εαυτό μας.

Είναι το ενδιαφέρον που δείχνουμε.

Είναι η σημασία που δίνουμε.

Είναι η επιλογή που κάνουμε στα χρώματα που εναλλάσσονται πάνω στην παλέτα καθώς το πινέλο δίνει τη μορφή στον καμβά της ζωής μας.

Σήμερα είπα «Καλημέρα» …. αυτή τη φορά με χαμόγελο γιατί τελικά «Η καλή μέρα από εμένα φαίνεται».

αναπνοές