Τον εαυτό σου να μάθεις να τον υπερασπίζεσαι με κάθε τίμημα.

Της Ζωής Γούσιου.

Το τι έγινα το χρωστάω σε μένα. Μόνη μου έκανα τις επιλογές μου και έφτασα στο άσχημο ή όμορφο σήμερα. Δε θέλω να σου χρωστάω. Δε θέλω να χρωστάω σε κανέναν.

Διάφορες καταστάσεις με βοήθησαν να μείνω όρθια, όμως έτσι είμαι εγώ. Εγώ έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου, δε με στήριξες. Με έσπρωξες και μόνη μου στάθηκα. Γιατί υπερασπίστηκα τον εαυτό και την ψυχή μου.

Δεν αγοράζεις ούτε πουλάς δύναμη. Μαθαίνεις να τη βρίσκεις μέσα σου γιατί έτσι και μόνο ζεις. Και ούτε κριτικές θέλεις, ούτε λύπηση.

Τη λύπησή σου να τη βράσω, όταν δεν ήσουν εκεί να με σώσεις. Γιατί όταν μόνη μου τράβηξα τον εαυτό μου από τον πάτο(ναι ναι, αυτόν που δεν υπάρχει πιο κάτω) δεν ήσουν εκεί. Για αυτό όταν σκεφτείς να λυπηθείς, σκέψου βαθύτερα. Ποιον λυπάσαι; Εμένα ή εσένα;

Κάνεις δεν σου καθορίζει ποιος είσαι. Άνθρωποι και καταστάσεις θα βάλουν το λιθαράκι τους, όμως είσαι αυτό που είσαι και μόνος σου έφτιαξες. Δεν πρέπει να το ξεχνάς.

Να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου που βρήκε τη δύναμη και έφτασε εδώ. Παρελθόν έχουμε όλοι. Κάποιοι το παραδέχονται, κάποιοι όχι. Κάποιοι το συνειδητοποιούν και κάποιοι άλλοι απορροφήθηκαν με άλλες ασχολίες και το παρελθόν τους πέρασε και δεν ακούμπησε.

Όμως στο τέλος εσύ είσαι, μόνος. Εσύ, η ψυχή και το μυαλό σου. Και σε αυτούς έχεις να δώσεις τους επαίνους ή την κατακραυγή. Αλλά εσύ και μόνο εσύ. Γιατί εσύ είσαι ο κατάλληλος για αυτό. Δεν τα πέρασαν άλλοι μαζί σου.

Όχι, δεν το πέρασε ο γείτονας που άκουγε τις φασαρίες από το διπλανό διαμέρισμα. Ούτε ο φίλος που σου συμπαραστάθηκε. Ο ψυχολόγος στο ανέλυσε, η αστυνομία στο υπέδειξε, ο γονέας το άκουσε και ο κολλητός σου βρήκε λύση. Αλλά στο πρόβλημα ήσουν μόνος. Εκείνη την στιγμή ήσουν μόνος.

Ο φόβος που κατέκλυσε τη δική σου σάρκα μαζί με τις μελανιές, ήταν δικός σου.Κανενός άλλου. Η ιστορία είναι δική σου. Θέλεις δεν θέλεις είναι η δικιά σου. Μετά επιλέγεις αν θα την θυμάσαι και θα την λες, και αν θα σε καθορίσει σαν άνθρωπο. Όμως δεν ξεχνάς το “μόνος”. Γιατί βγήκες ζωντανός και το χρωστάς στον εαυτό σου και τις σοφές(και μη) επιλογές σου.

Δεν λέω, την ευτυχία σου την οφείλεις και στους γύρω σου. Ανθρώπους που στο ύστερα σου στάθηκαν. Ανθρώπους που θα τους παρομοίαζες με τον ήλιο, γιατί ξέρουν πως να σου φωτίσουν τη ζωή, ή και να σου ρίχνουν φως σε έναν άλλον δρόμο, που δεν ήξερες ότι υπάρχει. Ξεδίπλωσαν πτυχές του εαυτού σου που δεν τις ήξερες ούτε κι εσύ! Ναι τους το οφείλεις. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν σε καθορίζουν ούτε αυτοί. Δεν τους οφείλεις τη ζωή σου αλλά τις στιγμές της ευτυχίας σας..

Δεν μπορείς βέβαια να κάνεις και κάτι χωρίς αυτούς. Το πασίγνωστο άσμα, λέει πως όλα τα πετυχαίνουμε με λίγη βοήθεια από τους φίλους μας. Τους ήλιους μας. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία..

Πάντα να θυμάσαι: ο πρώτος που πρέπει να θαυμάζεις είναι ο εαυτός σου. Να του δίνεις το δικαίωμα να κάνει και λάθος και σωστά. Να ηρεμεί σε καταστάσεις που δεν μπορεί να αντέξει. Να παίρνει το ρεπό του, όταν έχει αντέξει αρκετά. Αλλά να μην τον αφήνεις να επαναπαύεται. Να μη δικαιολογείται, χάνοντας ζωή και στιγμές. Όλα με μέτρο για να μη νομίζεις και ότι χάνεις ή κερδίζεις πολλά χωρίς να ξέρεις να τα διαχειριστείς.

Τέλος η συμβουλή μου είναι μία.
Γίνε ο κύριος του εαυτού σου. Ο πολεμιστής της ψυχής σου.  Πάντα όμως με πρώτο όπλο αλλά και ασπίδα την αγάπη.Και τον εαυτό σου να μάθεις πάντα να τον υπερασπίζεσαι.

Με οποιοδήποτε τίμημα.

αναπνοές