Του συγγραφέα Αντώνη Γάκη.
Η ζωή χάνει τον εαυτό της από τις λέξεις.
Η ουσία χάνει το δρόμο της από τις υποσχέσεις.
“Πράξεις θέλω!” αναφώνησε πριν αφεθεί στα χέρια του λίγου, το πάντα. Γιατί άραγε το για πάντα, να κρατάει τόσο λίγο;
Μυρίζω την αύρα από το χθες και μυρίζω εμένα. Την εποχή που μόνο όνειρό μου ήταν να κάνω όνειρα.
Ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα.
Ντρεπόμουν να συλλαβίσω καν τη λέξη “Σ’ αγαπώ”.
Ταξιδεύω στις μέρες που ήμουν Άνθρωπος, σαν παιδί!
Βγαίνω στο δρόμο ξυπόλητος να νιώσω τα πέλματά μου να είναι η γέφυρα γης και ουρανού. Στη μέση εγώ, ένα σώμα που σαν σωλήνας αφήνεται στο χώρο σαν παρατηρητής. Ταξιδεύω σαν αέρας, σαν μυρωδιά, σαν ηχώ, μα στρέφομαι στο ίδιο σημείο.
Το πιο μαγικό μοναδικό ταξίδι.
Να κλείνεις τα μάτια και να βρίσκεσαι εκεί που το κορμί δίστασε να πάει!
Η ουσία χάνει το δρόμο της από τις υποσχέσεις.
“Πράξεις θέλω!” αναφώνησε πριν αφεθεί στα χέρια του λίγου, το πάντα. Γιατί άραγε το για πάντα, να κρατάει τόσο λίγο;
Μυρίζω την αύρα από το χθες και μυρίζω εμένα. Την εποχή που μόνο όνειρό μου ήταν να κάνω όνειρα.
Ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα.
Ντρεπόμουν να συλλαβίσω καν τη λέξη “Σ’ αγαπώ”.
Ταξιδεύω στις μέρες που ήμουν Άνθρωπος, σαν παιδί!
Βγαίνω στο δρόμο ξυπόλητος να νιώσω τα πέλματά μου να είναι η γέφυρα γης και ουρανού. Στη μέση εγώ, ένα σώμα που σαν σωλήνας αφήνεται στο χώρο σαν παρατηρητής. Ταξιδεύω σαν αέρας, σαν μυρωδιά, σαν ηχώ, μα στρέφομαι στο ίδιο σημείο.
Το πιο μαγικό μοναδικό ταξίδι.
Να κλείνεις τα μάτια και να βρίσκεσαι εκεί που το κορμί δίστασε να πάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου