Καλά τα γερά θεμέλια στη σχέση αλλά χωρίς πάθος κι έρωτα, το οικοδόμημα θα μείνει ακατοίκητο!

Της Ματίνας Σταθάκη

Πάντα μου άρεσαν οι συζητήσεις για τις σχέσεις. Ανέκαθεν κέντριζαν τη σκέψη μου οι διαφορετικές αλληλεπιδράσεις που δημιουργούνται μέσα από την ερωτική συνεύρεση.

Άπειροι συνδυασμοί. Γύρω από έναν σταθερό άξονα. Εμένα.

Κι αφού εγώ είμαι ο σταθερός άξονας, τότε πως γίνεται να μην ξέρω τι θέλω;

Πώς γίνεται, όταν η δική μου χρονική στιγμή συναντά τη χρονική στιγμή ενός άλλου, εγώ να είμαι ένας άνθρωπος διαφορετικός;

Μια φίλη μου μού είχε αναφέρει κάποτε: «Εγώ είμαι σταθερή, ξέρω τι θέλω και δεν το τροποποιώ ανάλογα με τον ποιον θα συναντήσω».

Και εγώ αυτομάτως σκέφτηκα «Μα εγώ νιώθω κάτι ιδιαίτερο για τον καθένα άντρα που μπαίνει στη ζωή μου. Η αύρα, η ανάσα, η ματιά και το άγγιγμά του, μου ξυπνούν αλλιώτικα συναισθήματα. Τότε πώς μπορώ να μένω σταθερή όταν αλλάζω εγώ η ίδια απέναντι σε κάθε αντρική μορφή;»

Δύσκολο να ξέρεις ποιος είσαι ανά πάσα στιγμή και πού θέλεις να πας.

Ακόμα πιο δύσκολο να συναντήσεις κάποιον που να ξέρει και εκείνος ποιος είναι και πού πάει.

Δύσκολο, μα όχι ακατόρθωτο.

Συχνά λέω πως ξέρω τι θέλω από μια σχέση, από έναν άντρα.

Αλλά μάλλον εθελοτυφλώ γιατί είναι πιο βολικό.

Είναι σίγουρα πιο βολικό να ρίχνω το φταίξιμο στον άλλον, να λέω πως δεν ήταν αρκετός για μένα, να καταλήγω πως δεν είχε όλα όσα ήθελα.

Και πότε πρόλαβα να τα μάθω;

Αφού βιάστηκα να το βάλω στα πόδια.

Τι είναι τελικά η ερωτική σχέση;

Ένα κουτί σε συσκευασία δώρου; Μήπως απλά περιμένω να μου το χαρίσει κάποιος;

Και αν δε δωρίζεται; Αν κερδίζεται; Και μάλιστα με πολύ κόπο;

Αν χάνω την ουσία περιμένοντας την παράδοση κατ’ οίκον;

Δεν μπορεί όμως. Πρέπει να υπάρχει και λίγη μαγεία.

Λίγη τύχη. Έστω στην αρχή…

Δεν αποφασίζω ποιον θα συναντήσω στη ζωή μου, σίγουρα όμως αποφασίζω για το ποιος θα μείνει σε αυτήν.

Και εγώ θέλω να μείνει αυτός που με έχει συνειδητά επιλέξει, όχι αυτός που στέκεται στο ύψος του τυχαίου.

Θέλω να μείνει αυτός που ξεχωρίζει για την καλοσύνη και τη μεγαλοψυχία του. Προς όλους, όχι μόνο προς εμένα.

Κυρίως όμως θέλω να μείνει αυτός που έχει όρεξη να χτίσει.

Γιατί ένα οικοδόμημα είναι και η σχέση.

Για να την ξεκινήσω, οφείλω να ρίξω γερά θεμέλια. Αυτά για μένα αποτελούνται από την ειλικρίνεια και την ασφάλεια.

Σιγά-σιγά χτίζω την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία και έτσι το κτίριο ανυψώνεται. Αρχίζει να φαίνεται και προς τα έξω. Αποκτά μορφή.

Έπειτα θα το στολίσω με τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τους στόχους. Αυτά που έχω εγώ, αυτά που έχει εκείνος και αυτά που δημιουργούμε μαζί.

Για να γίνει όλο αυτό απαιτείται ένα είδος ελευθερίας, της ελευθερίας που ορίζεται ως η βεβαιότητα πως είμαι εδώ για σένα αλλά είμαι εδώ και για μένα, της ελευθερίας που δεν κατακεραυνώνεται από την κτητικότητα και τη ζήλεια.

Καλά όλα αυτά αλλά σας φαίνεται πώς λείπει κάτι;

Μάλλον το πιο σημαντικό.

Το ίδιο το συναίσθημα του έρωτα.

Μιλώντας για οικοδομές και για χτισίματα, έχασα το βασικό συστατικό της σχέσης, που είναι το πάθος, ο έρωτας, η μαγεία, ο κατακλυσμός…

Μήπως αυτό που οφείλουμε να θυσιάσουμε στα θεμέλια του οικοδομήματος είναι το ίδιο μας το αίμα;

Αυτό το αίμα που τρέχει μόνο όταν η καρδιά πάλλεται στη θαλασσοταραχή; Όταν το σώμα στροβιλίζεται σε μέρη άγνωστα;

Μόνο έτσι έχει νόημα η απαρχή του οικοδομήματος.

Ας ελπίσουμε τότε το αίμα να στάξει και από τις δύο καρδιές.

Πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία.

Αρκεί να στάξει…

αναπνοές