Όλα στην ζωή είναι η στιγμή που ζεις, η ανάμνηση που θα κρατήσεις για πάντα και η προσμονή για να το ξαναζήσεις.
Όλα στην ζωή είναι γεμάτα από μυρουδιές και αρώματα, είναι γεμάτα από κείνη την ανατριχίλα που κάνει το κορμί, σαν εκείνα τα δυο βλέμματα που χρόνια περίμεναν το ένα το άλλο να ανταμώσουν.
Έχεις νιώσει ποτέ έτσι; Έχεις δει πως είναι να ανταμώνουν δυο βλέμματα που έχουν φτιαχθεί το ένα για το άλλο; Έχεις δει πως είναι να περνάς χρόνια..χρόνια.. και όταν έρχεται εκείνο το βλέμμα να ξέρεις, να είσαι σίγουρος ότι εκείνη περίμενες, εκείνο το βλέμμα περίμενες.. το έχεις αισθανθεί ποτέ σου;
Έχεις αισθανθεί πως είναι ένας άνθρωπος να σου γεμίζει το μυαλό, την καρδιά την λογική; Σκέφτομαι την καρδιά και μυαλό σαν να έχουν ένα σχεδιάγραμμα, μια μπάρα η οποία γνωρίζεις κόσμο και αυτή η μπάρα αυξάνει λίγο, λίγο προς τα πάνω, λίγο προς τα κάτω, με τον καθένα που γνωρίζεις, λίγο πάνω, λίγο κάτω.. και έρχεται μια φορά στην ζωή σου αυτό το γαμημένο, αυτός ο γαμημένος κάποιος, το γαμημένο βλέμμα, αυτός ο άνθρωπος που ποτέ, που ποτέ ρε παιδί μου δεν πίστευες.. «είναι ένας σαν όλους τους άλλους» και έρχεται αυτός και όπως περνάτε δίπλα, ίσως να μην είναι γραφτό να ανταμώσετε και ποτέ, περνάτε δίπλα και απλά συναντιέστε και κοιτιέστε.. και εκείνη την ώρα που κοιτιέστε αισθάνεσαι αυτήν την γαμημένη μπάρα όχι να έχει γεμίσει λίγο, λίγο πιο πολύ…. αλλά να ΣΠΑΕΙ, να σπάει το καταλαβαίνεις αυτό; Να σπάει… να είναι ΑΥΤΟ. Να μην είναι ούτε λίγο από το ένα, ούτε λίγο από το άλλο. Ούτε μ’αρέσει λίγο ή πολύ ούτε…… να είναι ΑΥΤΟ. Να λες όπα! Εγώ εσένα περίμενα, ΕΣΕΝΑ. Την ίδια ώρα και την ίδια στιγμή εκείνη συνειδητοποιείς ότι δικέ μου τελικά για αυτά τα πράματα αξίζει η ζωή. Εκεί ακριβώς αποκτά η ζωή νόημα.
Μπορεί αργότερα να είναι μια συνήθεια, να είναι μια συνήθεια, μια μαλακία, μπορεί να είναι ο χειρότερος, η χειρότερη, να είχες κάνει χίλια λάθη, να μην είναι αυτό που νόμιζες, να μην είναι τίποτα, τίποτα αλλά εκείνη την στιγμή αισθάνεσαι πως βρίσκεις το άλλο σου μισό..
Έχεις αισθανθεί λοιπόν πως είναι να βρίσκεις το άλλο σου μισό; Να προσπαθείς να το ακουμπήσεις και να μην το αγγίζεις, να το αγγίζεις δειλά, προστατευτικά γιατί φοβάσαι ότι θα σπάσει, γιατί φοβάσαι ότι.. ότι θα το χάσεις.. να πρέπει μέσα στο μυαλό σου εκείνη την ώρα να βάλεις χίλιες δύο άμυνες για να μην δείξεις, να μην δειχθείς, να μην καταλάβει η άλλη απέναντι σου τι γίνεται και αυτές τις άμυνες, αυτή η μπάρα που λέγαμε πιο πριν που γεμίζει και σπάει και τα γαμάει όλα, αυτή η μπάρα να μην σε αφήνει να κάμεις τίποτα παρά να χαζογελάς και να θες να της πεις δεν θέλω, θέλω να κρατήσω απόσταση και εσύ να πέφτεις σαν τρελός πάνω της.. σαν λιγούρης, σαν λυσσάρης, σαν να μην έχεις ξαναδεί ποτέ σου γυναίκα, σαν να μην έχεις ξανά φιλήσει ποτέ χείλη, σαν να μην έχεις ξανά μυρίσει ποτέ άρωμα, νομίζεις πως το δικό της άρωμα είναι κάτι διαφορετικό από τα άλλα;
ΌΧΙ φίλε μου, είναι το ίδιο πράμα απλά για σένα είναι ΑΥΤΟ.
Για σένα είναι αυτό, είναι το άλλο σου μισό, το ΔΙΚΟ σου άλλο σου μισό.
Είμαστε κομμάτια ενός παζλ, περίπλοκες κλειδαριές ή περίπλοκα κλειδιά αν θες.. που για να ξεκλειδώσουμε ο καθένας έχει ένα ταίρι, μια κλειδαριά, ένα κλειδί. Είμαστε ακριβώς αυτό το πράμα. Είναι το κλειδί της δικής σου κλειδαριάς, όσοι και αν προσπάθησαν να την ανοίξουν έρχεται εκείνη απλά βάζει το κλειδί μέσα και την ανοίγει και σου λέει
«Μεγάλε.. εδώ δεν χρειάζεται να υποκριθείς, δεν χρειάζεται να το «παίξεις», δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα.. παρά μόνο πάρε με αγκαλιά και νιώσε, ζήσε αυτό το πράμα το οποίο στην ζωή έρχεται μονάχα μια φορά.»
Πόσες φορές έρχεται; Αυτό το πράμα στην ζωή σου θα έρθει μοναχά μία φορά. Δεν ξέρω αν λέγεται έρωτας, δεν ξέρω πως μπορεί να λέγεται αυτό το πράμα αλλά είναι αυτό το κούμπωμα δικέ μου.. είναι αυτό το κούμπωμα.. είναι αυτή η αγκαλιά που κλείνεις μέσα σου έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν μικρόκοσμο που εκείνη την στιγμή δημιουργήθηκε από εσένα και από κείνη. Είναι ένας κόσμος μέσα στον οποίον πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, κανείς δεν θα καταλάβει γιατί είσαι ευτυχισμένος, γιατί χαζογελάς, γιατί την έχεις ανάγκη δικέ μου.
Σου έχει τύχει να έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο; Να ξυπνάς το πρωί και να μην μπορείς αν δεν την έχεις δίπλα σου, σου έχει τύχει; Σου έχει τύχει να θέλεις να την δεις και να είναι μίλια μακρυά.. και να παίρνεις τρένα, λεωφορεία, αεροπλάνα, πόδια και να της λες ότι «εγώ ΤΩΡΑ εσένα θα σε δω, δεν πα ο κόσμος να γκρεμιστεί γύρω μου». Το μοναδικό πράμα μέσα στην καθημερινότητα σου, το μοναδικό πράμα μέσα στην γαμημένη σου συνήθεια που έχει σημασία εκείνη την στιγμή, ενώ όλος ο κόσμος γύρω σου λειτουργεί κανονικά! Πηγαίνουν στις δουλειές τους, περνούν δίπλα σου.. σταματάει ο χρόνος! και το μόνο πράμα που έχει σημασία για εσένα εκείνη την στιγμή για σένα είναι να την δεις.. να την φιλήσεις, να την αγκαλιάσεις, να την πάρεις κοντά σου.. και είναι όλο αυτό το πράμα σαν ένα γαμημένο παραμύθι.. και λες θα τελειώσει.. θα τελειώσει σε ένα μήνα, σε δύο μήνες, θα σταματήσω να την έχω τόσο ανάγκη, είναι συνήθεια, βαριέμαι, δεν μπορώ.. και περνάει ο ένας μήνας, οι δύο μήνες, περνάνε οι τρεις και αυτό το πράμα αντί να σταματάει συνεχίζει και γίνεται ακόμα πιο έντονο, πιο έντονο, πιο έντονο, την έχεις ανάγκη ζηλεύεις, δεν αντέχεις, δεν θέλεις κανείς να της μιλάει, είναι δικιά σου, είναι ΟΛΟΔΙΚΙΑ ΣΟΥ.
Το καταλαβαίνεις; Είναι δικιά ΣΟΥ, είναι προέκταση του ΕΓΩ ΣΟΥ. Προσπαθείς να την κάμεις ένα με εσένα, προσπαθείς να μην έχει ζωή, να μην έχει φίλους, να μην της μιλάει κανένας, να υπάρχετε μόνο εσύ και αυτή. Να την ΚΛΕΙΣΕΙΣ σαν πριγκίπισσα στο δικό σου παραμύθι. Προσπαθείς να της αλλάξεις τα πάντα, να της γαμήσεις το μυαλό, να την κάνεις από πουτάνα παρθένα και να της πεις
«Εδώ, εδώ, εδώ, εδώ. Εδώ μαζί, εδώ. Σ’αρέσει; Περνάς καλά; Περνάω; Εδώ θα ζήσουμε, θες να ζούμε έτσι ή αλλιώς να φύγω και να εξαφανιστώ»
της λες να φύγεις να εξαφανιστείς από την ζωή της και σου λέει αυτή
«ΣΚΑΣΕ, σκάσε και κράτα με! Σκάσε και φίλα με! ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ. Σκάσε και αγκάλιασε με.»
και εσύ την αγκαλιάζεις.. ακόμα πιο δυνατά και λες μέσα σου όλα αυτά είναι ένα λάθος, είναι ένα γαμημένο λάθος αυτό το πράμα δεν πάει πουθενά.. αυτό το πράμα που ΔΙΑΟΛΟ να πάει; Τι υπάρχει μετά από αυτό; και εκείνη σου λέει γάμησε το μετά και ζήσε το τώρα.. και εσύ της λες πως αυτό που πάμε να κάνουμε είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος, θα βαρεθούμε, θα κουραστούμε, θα συνηθίσουμε ο ένας τον άλλον και εκείνη γυρίζει και σε κοιτάζει στα μάτια..
και σου λέει..
«μωρό μου.. μωρό μου μην μιλάς και ζήστο»
..και εσύ φοβάσαι.. και εσύ φοβάσαι πως δεν θα αντέξεις την τρέλα εκείνη, δεν θα αντέξεις την τρέλα αυτή του μυαλού, δεν θα την αντέξεις.. και λες μέσα σου «άλλη μια φορά ακόμα, μια τελευταία φορά»
..και ξέρεις χίλιες φορές θα προσπαθήσεις να χαθείς και άλλες τόσες με δρασκελιές θα τρέξεις πίσω..
Χίλιες φορές θα πεις εμείς τελειώσαμε και χίλιες δύο πάνω από ένα τηλέφωνο θα μιλούν οι ανάσες σας δικέ μου.. θα μιλούν οι ανάσες σας.. το καταλαβαίνεις;
Θα ακούς την ανάσα της και θα ζεις.. θα ζεις μέσα από την ανάσα της, θα ζεις μέσα απ΄τα μάτια της, θα ζεις μέσα από το βλέμμα της, μέσα απ΄την ηλίθια και γαμημένη φωνή της κάθε φορά που ψιθυριστά θα σου λέει «μια φορά ακόμα» και κείνα τα ηλίθια χέρια της θα προσπαθούν να κλείσουν μέσα τους το πελώριο κορμί σου..
..και μεθυσμένη θα σου ΄ρχεται κάτι βράδια και θα σου λέει «εγώ εσένα σ΄αγαπώ» και εσύ εκείνη την ώρα θα τρέμεις πως μπορείς εσύ να λογιάζεις για δυο ανθρώπους, που δεν μπορείς να λογιάζεις για έναν.. και μεθυσμένη θα σου λέει «εγώ σ’αγαπώ» και θα την βλέπεις απέναντι σου και το μόνο πράμα που θα κάμεις είναι απλά να την χαϊδεύεις τρυφερά, τόσο τρυφερά μην σπάσει, θα χαϊδεύεις την πλάτη και το πρόσωπο, θα την φιλάς απαλά στο μάγουλο αλλά δεν θα μιλάς. Δεν θα μιλάς γιατί ξέρεις πως γεννήθηκες για να είσαι μόνος. Ξέρεις πως ένα πρωί αυτό το Θεριό που κρύβεις μέσα σου θα ξυπνήσει.. και ο μόνος τρόπος τούτο όλο το πράμα θα είναι η λογική με την καρδιά να συμβαδίσει.. και πόσο δύσκολο δικέ μου να συμβαδίσει η καρδιά με την λογική από την στιγμή που οι δικές σου πριγκίπισσες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά καθρέπτες του δικού σου εαυτού.
Οι δικές σου πριγκίπισσες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά πουτάνες που ήθελαν για λίγο να νιώσουν και εκείνες ερωμένες.
Γράφει ο Δημήτρης Δεγαμινιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου