PUBLISHED ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 28, 2016 BY SOFIAATHANASIADOU
Η επιστροφή από τις διακοπές μου έπεσε βαριά. Βαριέμαι να μαγειρέψω, βαριέμαι να καθαρίσω, βαριέμαι να πλύνω. Και όλα αυτά τα κάνω αργά – αργά. Κι εκεί που τα κάνω, όλο σκέφτομαι τι θέλω να γράψω στο blog. Kαι ξεπηδάνε συνέχεια σκέψεις, αλλά είναι όλες από εκείνες τις τζιζ που αφορούν πράγματα που δε γράφονται συνήθως στα blogs. Για την ακρίβεια δε μου έρχεται ούτε ένα blog στο μυαλό που να έχει αναφερθεί σε μερικά από αυτά. Και εντάξει δε χρειάζεται να τα βγάζουμε όλα στη φόρα, ούτε μέσα από τα blogs έχουμε την υποχρέωση να δίνουμε λογαριασμό στον καθένα. Αλλά, είναι μερικές φορές που νιώθω πως επιμελώς δίνουμε μόνο όσα καταφέραμε να κάνουμε καλά, μόνο όσα δεν καταφέραμε αλλά προσπαθήσαμε και η προσπάθεια μετράει και μόνο εκείνα για τα οποία γενικά δεν ντρεπόμαστε.
Ένα από εκείνα τα τζιζ θέματα που λείπουν από το διαδίκτυο είναι οι σχέσεις των ζευγαριών. Και κάτι θα ήθελα να πω για αυτές, αλλά δεν ξέρω τι. Και το ένα παράθυρο που καθάρισα δεν ήταν αρκετό για να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Θα αρκεστώ μόνο – προς το παρόν, γιατί μπορεί να επανέλθω – στο ότι με τον άνθρωπο που διάλεξες για να κάνεις οικογένεια ποτέ δε θα ταιριάζεις σε όλα. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να βρεις έναν τρόπο που να δουλεύει. Σε κανέναν δε δουλεύει τέλεια και αυτό είναι δεδομένο. Έχω πολλές φίλες. Μερικές θέλουν να χωρίσουν. “Χώρισε, αν και στη θέση σου θα περίμενα.”, λέω. Φτάνουν στο να χωρίσουν και ξαφνικά δε θέλουν. Μετά τα ξαναβρίσκουν και μετά από καιρό πάλι θέλουν να χωρίσουν. “Δε σε είδα πολύ χαρούμενη την πρώτη φορά που πήγε να γίνει.”, λέω και το θυμούνται. Και για να μη βγάζω τον εαυτό μου απ΄έξω. Το “τέρμα χωρίζουμε” εγώ να δεις πόσες φορές το έχω πει. Και δεν το έχω πει άπειρες που να λες ότι το λέω έτσι σαν απειλή. Το έχω πει τόσες όσες πρέπει για να ξέρω ότι δεν κάνω πλάκα. Και το έχω ακούσει επίσης. Και τελικά εκεί που το είπα και είπε, εκεί κι έμεινε. Όλα για μενα είναι θέμα αποδοχής. Πόσο είσαι και είναι διατεθειμένος να τα βρείτε κάπως (σε εκείνα τα θέματα που είστε εκ διαμέτρου αντίθετοι). Όλα τα άλλα – αγάπες, γλύκες, είσαι το φως μου και η ζωή μου – δε λύνουν προβλήματα και δε βρίσκουν λύσεις. Αυτά έρχονται όταν δυο άνθρωποι αποφασίσουν πως θέλουν να τα πάνε καλά. Και αφού τα σκεφτούν όλα λογικά και κυρίως ψ ύ χ ρ α ι μ α.
Σκέφτομαι καμιά φορά πως γίνεται και ο φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή. Εντάξει, δεν είμαι και η Barbie αλλά ξέρετε πως σε αυτά τα θέματα δε χρειάζεται πάντα να είναι η άλλη η απόλυτη θεά για να πέσει ο άλλος ανάποδα από έρωτα. Πιστεύω λοιπόν ότι οι φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή και είναι άνετες στο να μιλάω ή και να κάνω παρέα με τους άντρες τους, γιατί πιστεύω στην ενότητα των ζευγαριών. Δε λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν δυο άνθρωποι που το θέλουν, αλλά λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν επειδή κάποιος από τους δύο (ή και οι δύο) πιστεύουν ότι κάπου αλλού θα βρουν το καλύτερο ή το τέλειο. Και δεν έχει να κάνει με το αν έχεις παιδιά ή δεν έχεις, αλλά με το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να τα πας καλά με κάποιον ή όχι. Αχ, και μη μου πείτε ότι τα περνάω όλα μέσα από τη σφαίρα του ορθολογισμού, γιατί έχω πέσει ξερή από έρωτα. Κι εδώ τον έχω ακόμη το λεγάμενο. Αλλά, αυτό είναι το 1/30, το 1/40, 1/20 ???….δεν ξέρω και δεν έχει και μεγάλη σημασία….της κοινής ζωής. Όλο το άλλο είναι διάθεση συνεργασίας και κυρίως προσωπικής αυτογνωσίας και απόφασης για το τι θες στη ζωή σου. Δε θες εντάσεις, θα το πετύχεις σε πολύ καλό βαθμό κι ας σκοτωνόσασταν πριν κάθε μέρα. Δε θες κάτι άλλο, πάλι θα το πετύχεις. Γιατί οι σχέσεις συνεχώς ωριμάζουν και εξελίσσονται, αρκεί να θέλεις να μείνεις εκεί να δεις και τη συνέχεια.
Μου λέει καμιά φορά ότι μάλλον εμείς δε θα χωρίσουμε. Και του λέω που το ξέρεις και μου απαντάει: “Γιατί εσύ μιλάς πολύ.” Με δεδομένο ότι είναι αντικειμενικά πολύ έξυπνος άνθρωπος, μήπως αυτό είναι τελικά το κλειδί? Σε μια ομάδα γονέων που πήγαινα ξεκινήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι και καταλήξαμε να παρακολουθούμε τα 2/3 των αρχικών συμμετεχόντων. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα είναι εύκολο και πως θα μας κάνουν κάτι σαν μάθημα. Τελικά έπρεπε να μιλάμε εμείς για όσα προβλήματα είχαμε μέσα στις οικογένειές μας. Μερικοί τη δεύτερη φορά που μας το ξεφούρνισε αυτό η “κυρία” μας, μας κοίταζαν κάπως υποτιμητικά όσοι βρήκαμε λίγο θάρρος και μιλήσαμε. Μια μαμά είπε: “Eγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τον άντρα μου, ούτε με τα παιδιά μου” και εγκατέλειψε. Οι υπόλοιποι που μείναμε, 1,5 χρόνο μετά που κρατήσαμε ακόμη επαφή ζούμε καλύτερα από τότε. Να στο πω απλά. Δε γίνεται να μην έχεις προβλήματα! Και ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να τα λύνεις είναι το να μιλάς. Να μιλάς σε ανθρώπους που ξέρουν επιστημονικά τι να σου πουν, αλλά και σε άλλους που δεν ξέρουν αλλά έχουν οικογένειες και όπως και να το κάνουμε όλοι περίπου στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αν αρχίσεις να μιλάς, είναι εκπληκτικό το πόσους ανθρώπους θα βρεις να ταυτιστείς και πόσες λύσεις θα βρεις μέσα από αυτό. Μη σκάτε! Μιλήστε και τίποτα δε μένει άλυτο. Κι αν δε λυθεί τελοσπάντων, θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έμαθες πως να το προσπαθείς με τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου