Ένας έρωτας γεννιέται και πεθαίνει από τις αποφάσεις που παίρνουμε;
Στ΄ αλήθεια είναι να απορείς!
Πώς επιτρέπει έτσι η ζωή, ο Θεός, το σύμπαν, να πεθαίνουν τόσο άδικα και τόσο άδοξα έρωτες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα και μυθιστορηματικοί;
Και είναι πολλοί οι έρωτες που το παθαίνουν. Και είναι πολύ πολύ συνηθισμένο φαινόμενο να το παθαίνουν.
Φανταστείτε ένα μικρό, τόσο δα μικρό σποράκι που συναντά τις κατάλληλες συνθήκες, τη γη και το νερό.
Το σποράκι σκεφτείτε ότι είναι ο έρωτας, η γη είναι το ένα μισό σε μια σχέση και το νερό απ΄ την άλλη είναι το άλλο μισό. Τα δυο μισά πρέπει να ενωθούν και να γίνουν ένα, μεγάλο και δυνατό, προκειμένου να δώσουν ζωή στον έρωτα, στο μικρό αυτό σποράκι. Και αυτό πονηρό καθώς είναι (θεός ήταν μην το ξεχνάμε), ρουφά στην αρχή, αλλά και στη συνέχεια, με μανία, ό,τι μπορεί από το ένα μισό και από το άλλο μισό. Τους παίρνει, με ζήλο μεγάλο, όλη την ενέργεια τους, όλη τους τη δύναμη, όλο το “είναι» τους μέχρι που έρχονται στιγμές που για να φουντώσει και να μεγαλώσει ο μικρός έρωτας, τους αφήνει, γη και νερό, να είναι εντελώς γυμνοί και άρρωστοι και απροστάτευτοι.
Και επειδή ρουφά πότε από τον ένα και πότε από τον άλλο, τους κάνει να έρχονται σε αντιπαράθεση, και να συγκρίνουν και να μετράνε, τι δίνει ο ένας και τι δίνει ο άλλος, και ποιος τελικά δίνει πιο πολύ κι ύστερα θυμώνουν και στενοχωριούνται και μέσα σε αυτήν την ανασφάλεια τους, ο έρωτας θεριεύει απαλά και τρομακτικά ταυτόχρονα, και τους πνίγει και τους δυο γλυκά.
Κι ύστερα, αφού περάσουν από πολλά πάνω και κάτω, και αφού κλάψουν με δάκρυα πικρά και καυτά και γελάσουν αυθόρμητα ή και εσκεμμένα και πονέσουν και μετά γιάνουν τις πληγές τους και μετά ξανά από την αρχή, τότε βγαίνει ένα λουλούδι πελώριο κατακόκκινο, από πάθος και ένταση γεμάτο και χαμογελά όλη η πλάση και χαμογελούν κι η γη και το νερό. Και όσο ανοίγει το λουλούδι τα πέταλα του και τους αγκαλιάζει, όλα είναι καλά και ευλογημένα κι όλοι γύρω χαμογελούν και λένε: “Μα τι όμορφος που είναι ο έρωτας τους; Θα κρατήσει για πάντα!». Μα είναι και εκείνοι που ζηλεύουν γιατί ίσως δεν είχαν ποτέ δικό τους ένα τόσο όμορφο κατακόκκινο λουλούδι, ή ίσως γιατί το δικό τους λουλούδι δεν υπάρχει πια, ή δεν πρόλαβε να ανθίσει ή για άλλους λόγους πολλούς που κανείς δεν τους ξέρει, και αυτοί λένε: “Σιγά, όπου να ΄ναι αυτός ο έρωτας θα σβήσει, θα θαμπώσει, δεν θα κρατήσει»
Και δεν κρατά.
Ένα ένα τα κόκκινα και απαλά πέταλά του σιγά σιγά αρχίζουν και χάνουν πρώτα την ένταση του χρώματος τους και γίνονται ροζ και μετά, με μεγάλη ευκολία, αφήνονται και πέφτουν αργά αργά προς τη γη και γίνονται ένα με το έδαφος και εκεί κάτω μπορεί εύκολα κάποιος να τα ποδοπατήσει, να τα λιώσει, να τα κάνει κομματάκια μικρά που δεν μπορούν να ενωθούν πια, αλλά και να μπορούσαν να ενωθούν, δε μπορούν να ξαναγίνουν λουλούδι και να πάρουν πάλι το χρώμα το όμορφο, το κόκκινο, το λαμπερό. Και τότε είναι που ο έρωτας πεθαίνει, που χάνει λίγο λίγο την ανάσα του κι η γη αρχίζει να κατηγορεί το νερό ότι τάχα δεν έδωσε αρκετά και να τώρα… ξεραίνεται και πεθαίνει. Και το νερό με τη σειρά του κατηγορεί τη γη ότι εκείνη δεν χειρίστηκε καλά όσα εκείνο έδωσε και ότι κι εκείνη δεν έδωσε τα συστατικά που θα έπρεπε σε σωστή αναλογία και να τώρα… ξεραίνεται και πεθαίνει….
Λιώνουν τα πέταλα ένα ένα, μαραίνονται και άχρωμα και ζαρωμένα πέφτουν και γίνονται σκόνη και χώμα, κι η γη αφήνεται να μαλώνει με το νερό για το ποιος φταίει πιότερο και ποιος λιγότερο.
Μα θα μου πείτε γιατί ήρθε το τέλος αφού από ένα λουλούδι που πεθαίνει γεννιούνται κι άλλα, τόσα σποράκια κουβαλά, ένα δεν θα ξανανθίσει;
Μα θα ναι το ίδιο λέτε; Θα έχει νομίζετε την ίδια ένταση στο τρόπο που μεγαλώνει, θα έχει το ίδιο πάθος να θεριέψει, θα έχει ανάγκη να τραφεί από την ίδια γη και το ίδιο νερό;
Όχι, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Ακόμα κι αν ανθίσει και πάλι και τα βρουν με τα “πόσα έδωσες εσύ και πόσα εγώ» η γη και το νερό, το λουλούδι τους, ο έρωτας τους δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ή θα αλλάξει μορφή και θα βγει ένα λουλούδι χωρίς εντάσεις και φανταχτερά χρώματα που θα κρατήσει για λίγο ακόμα ίσως, …κάποιοι λένε και για πάντα (αυτό λένε έχει άλλο όνομα, το λένε Αγάπη… αλλά μπορεί να το λένε και Συνήθεια), ή θα κάνει πώς ανθίζει μέχρι να το πνίξουν οι ίδιοι από το άγχος και την αγωνία τους και το “σώνει και καλά να ξανανθίσει» και τότε θα χαθεί για πάντα.
Τις περισσότερες φορές όταν το λουλούδι ξεραθεί δεν υπάρχει συνέχεια. Τελειώνει εκεί. Τις λιγότερες και σπάνιες… θα τις πούμε μια κάποια άλλη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου