Πόσο απέχουν αυτά τα δυο συναισθήματα; Κατά τη γνώμη μου καθόλου, αγάπη και μίσος συναισθήματα που σίγουρα τα έχουμε νιώσει, βιώσει όλοι μας. Πόσο όμως μπορεί να απέχουν μεταξύ τους, κάποιοι μέσα σε αυτούς και εγώ η ίδια θα σας πω καθόλου.
Εύκολα μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον για πολλούς και διαφόρους λόγους, όπως τα μάτια του, ο τρόπος που σε κοιτάζει, το γέλιο του, οι απόψεις του, η στάση ζωής του και άλλα που ίσως κανένας δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Για το προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, όσο μπορεί να αγαπήσεις και όχι μόνο να λατρέψεις έναν άνθρωπο, άλλο τόσο και το διπλό μπορεί να τον μισήσεις.
Λένε ότι το κακό γυρίζει εις διπλούν σ αυτόν που το νιώθει, το μίσος είναι ένα κακό συναίσθημα που πλήττει στο μέγιστο βαθμό και τους δυο δηλαδή και αυτόν που τον νιώθει και αυτόν που το δέχεται.
Είναι σαν ένα κουτί στο πίσω μέρος του μυαλού μας που το έχει ως μυστικό και δεν το αποκαλύπτει ούτε στο ίδιο το άτομο. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα τόσο όμορφο με τόση μεγάλη αξία, η διαφορά στην οποία την αντιλαμβανόμαστε είναι στο ότι δεν μας δίνεται έμφυτη αλλά την καλλιεργούμε. Μέρα με την μέρα χρόνια με τα χρόνια.
Αρχίζοντας από την αγάπη που λαμβάνουμε από τους γονείς μας και γενικότερα από τους συγγενείς μας. Στη συνέχεια αυτήν την αγάπη και στην ουσία την αποδοχή μπορείς να την προσφέρεις, αρχικά στους φίλους σου, σ ένα γενικότερο πλαίσιο στα άτομα που συναναστρέφεσαι και τέλος στον σύντροφο σου.
Σ αντίθεση το μίσος είναι κάτι που το έχουμε έμφυτο, έναυσμα του είναι ο θυμός, ποιος σαν παιδί δεν θύμωσε άμα δεν του έκαναν τα χατίρια. Το θέμα είναι με τον τρόπο του ο περίγυρος μας να μην μας κάνει να νιώθουμε θυμό και απόρριψη, αλλά να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι «μονά ζυγά δικά μας.» Οπότε στην περίπτωση που μετριάσουμε τα άσχημα αυτά συναισθήματα δεν θα μπορέσουμε σε καμία περίπτωση να μισήσουμε.
Πάντα θα χαλιναγωγούμε ότι αρνητικό μεταλλάσσοντας το σε θετικό, ακόμα και να δεν είναι. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν αυτό που λέμε « δες ότι μέσα από το αρνητικό της υπόθεσης, υπήρξε και κάτι θετικό.» Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι θεωρητικά, ναι θα συμφωνήσω μαζί σας.
Δεν εξαρτάτε από μας οι αρχές που θα μας δοθούν από το σπίτι μας, αλλά από τους δικούς μας. Δεν μπορούμε εμείς να είμαστε πάντα κυρίαρχοι των καταστάσεων και να μην αισθανθούμε μέσω αυτών αρνητικά συναισθήματα.
Το ανθρώπινο μυαλό είναι ο πιο περίεργος μηχανισμός, θεωρώ πως και οι ψυχολόγοι ακόμα δεν έχουν μπορέσει να καταλάβουν την ψυχοσύνθεση του κάθε ατόμου μεμονωμένα. Αυτό μας το αποδεικνύει ότι οι ψυχολόγοι τους ασθενείς τους χωρίζουν σε κατηγορίες, ναι μεν λένε κάθε περιστατικό είναι μεμονωμένο αλλά δεν ξεχνάνε τις κατηγορίες π.χ (καταληπτικός, μανιακός, κ.τ.λ.)
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω την ιατρική και ούτε καν θα εκφέρω την γνώμη μου πάνω στις κατηγορίες ασθενών διότι δεν είμαι η ειδικός. Το μόνο που εγώ μπορώ να αναφέρω είναι ότι έχουμε δει πολλά περιστατικά, όπως ερωτικά τρίγωνα τα οποία πάντα κάποιος είναι ο θιγμένος, ο πληγωμένος και το θύμα και προσπαθεί να κάνει κακό στον άνθρωπο που μέχρι τότε αγαπούσε.
Πόσες περιπτώσεις παιδιών τα οποία θα έπαιρνες όρκο ότι είναι ήρεμα και υπάκουα δεν έχουν σκοτώσει τους γονείς τους η αδέλφια τους. Συνοψίζοντας η αγάπη είναι δώρο θεού, για όποιον την βιώσει και νιώσει όλο της το μεγαλείο, που είναι ο έρωτας και στην συνέχεια το δάκρυ ο πόνος, ο θυμός, ακόμα και το αίσθημα εκδίκησης φτάνει όλα αυτά να τα χαλιναγωγήσει το άτομο και να τα φέρει στο σημείο που δεν κάνει κακό σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.
Το γνωστό λαϊκό τραγούδι δεν λέει « αλλοίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… αλλοίμονο σ αυτούς που δεν δακρύσανε ζωή την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε…» Οπότε ως συμβουλή και συμπέρασμα όταν νιώσουμε ότι μία κατάσταση και ένα άτομο μας κάνει να αντιστρέψουμε τα συναισθήματα μας, τότε καλύτερα ας αποχωρίσουμε την κατάλληλη στιγμή , μερικές φορές δεν είναι κακό να φεύγεις αλλά να μένεις σε κάτι που σε φθείρει. Και όπως μου είπε τώρα τελευταία και ένας φίλος μου «η ζωή δεν είναι δίκαιη, γιατί να είμαι εγώ…;»
Της δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
tovimatisgynaikas
Εύκολα μπορούμε να αγαπήσουμε κάποιον για πολλούς και διαφόρους λόγους, όπως τα μάτια του, ο τρόπος που σε κοιτάζει, το γέλιο του, οι απόψεις του, η στάση ζωής του και άλλα που ίσως κανένας δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Για το προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, όσο μπορεί να αγαπήσεις και όχι μόνο να λατρέψεις έναν άνθρωπο, άλλο τόσο και το διπλό μπορεί να τον μισήσεις.
Λένε ότι το κακό γυρίζει εις διπλούν σ αυτόν που το νιώθει, το μίσος είναι ένα κακό συναίσθημα που πλήττει στο μέγιστο βαθμό και τους δυο δηλαδή και αυτόν που τον νιώθει και αυτόν που το δέχεται.
Είναι σαν ένα κουτί στο πίσω μέρος του μυαλού μας που το έχει ως μυστικό και δεν το αποκαλύπτει ούτε στο ίδιο το άτομο. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα τόσο όμορφο με τόση μεγάλη αξία, η διαφορά στην οποία την αντιλαμβανόμαστε είναι στο ότι δεν μας δίνεται έμφυτη αλλά την καλλιεργούμε. Μέρα με την μέρα χρόνια με τα χρόνια.
Αρχίζοντας από την αγάπη που λαμβάνουμε από τους γονείς μας και γενικότερα από τους συγγενείς μας. Στη συνέχεια αυτήν την αγάπη και στην ουσία την αποδοχή μπορείς να την προσφέρεις, αρχικά στους φίλους σου, σ ένα γενικότερο πλαίσιο στα άτομα που συναναστρέφεσαι και τέλος στον σύντροφο σου.
Σ αντίθεση το μίσος είναι κάτι που το έχουμε έμφυτο, έναυσμα του είναι ο θυμός, ποιος σαν παιδί δεν θύμωσε άμα δεν του έκαναν τα χατίρια. Το θέμα είναι με τον τρόπο του ο περίγυρος μας να μην μας κάνει να νιώθουμε θυμό και απόρριψη, αλλά να μας δώσει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι «μονά ζυγά δικά μας.» Οπότε στην περίπτωση που μετριάσουμε τα άσχημα αυτά συναισθήματα δεν θα μπορέσουμε σε καμία περίπτωση να μισήσουμε.
Πάντα θα χαλιναγωγούμε ότι αρνητικό μεταλλάσσοντας το σε θετικό, ακόμα και να δεν είναι. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν αυτό που λέμε « δες ότι μέσα από το αρνητικό της υπόθεσης, υπήρξε και κάτι θετικό.» Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι θεωρητικά, ναι θα συμφωνήσω μαζί σας.
Δεν εξαρτάτε από μας οι αρχές που θα μας δοθούν από το σπίτι μας, αλλά από τους δικούς μας. Δεν μπορούμε εμείς να είμαστε πάντα κυρίαρχοι των καταστάσεων και να μην αισθανθούμε μέσω αυτών αρνητικά συναισθήματα.
Το ανθρώπινο μυαλό είναι ο πιο περίεργος μηχανισμός, θεωρώ πως και οι ψυχολόγοι ακόμα δεν έχουν μπορέσει να καταλάβουν την ψυχοσύνθεση του κάθε ατόμου μεμονωμένα. Αυτό μας το αποδεικνύει ότι οι ψυχολόγοι τους ασθενείς τους χωρίζουν σε κατηγορίες, ναι μεν λένε κάθε περιστατικό είναι μεμονωμένο αλλά δεν ξεχνάνε τις κατηγορίες π.χ (καταληπτικός, μανιακός, κ.τ.λ.)
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω την ιατρική και ούτε καν θα εκφέρω την γνώμη μου πάνω στις κατηγορίες ασθενών διότι δεν είμαι η ειδικός. Το μόνο που εγώ μπορώ να αναφέρω είναι ότι έχουμε δει πολλά περιστατικά, όπως ερωτικά τρίγωνα τα οποία πάντα κάποιος είναι ο θιγμένος, ο πληγωμένος και το θύμα και προσπαθεί να κάνει κακό στον άνθρωπο που μέχρι τότε αγαπούσε.
Πόσες περιπτώσεις παιδιών τα οποία θα έπαιρνες όρκο ότι είναι ήρεμα και υπάκουα δεν έχουν σκοτώσει τους γονείς τους η αδέλφια τους. Συνοψίζοντας η αγάπη είναι δώρο θεού, για όποιον την βιώσει και νιώσει όλο της το μεγαλείο, που είναι ο έρωτας και στην συνέχεια το δάκρυ ο πόνος, ο θυμός, ακόμα και το αίσθημα εκδίκησης φτάνει όλα αυτά να τα χαλιναγωγήσει το άτομο και να τα φέρει στο σημείο που δεν κάνει κακό σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.
Το γνωστό λαϊκό τραγούδι δεν λέει « αλλοίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… αλλοίμονο σ αυτούς που δεν δακρύσανε ζωή την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε…» Οπότε ως συμβουλή και συμπέρασμα όταν νιώσουμε ότι μία κατάσταση και ένα άτομο μας κάνει να αντιστρέψουμε τα συναισθήματα μας, τότε καλύτερα ας αποχωρίσουμε την κατάλληλη στιγμή , μερικές φορές δεν είναι κακό να φεύγεις αλλά να μένεις σε κάτι που σε φθείρει. Και όπως μου είπε τώρα τελευταία και ένας φίλος μου «η ζωή δεν είναι δίκαιη, γιατί να είμαι εγώ…;»
Της δημοσιογράφου Κατερίνας Ράγιου.
tovimatisgynaikas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου