Τι μπορώ να πω στο παιδί μου για την τυφλή βία

της Άννας Θωμαΐδη

Μαθαίνοντας τα νέα τις προάλλες για την επίθεση τυφλής βίας στο Παρίσι, προσπάθησα να ενημερωθώ περαιτέρω διαβάζοντας και ακούγοντας τις ειδήσεις.  Στη συνέχεια, έριξα μια ματιά από συνήθεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εκεί αντίκρισα κάτι που θα έλεγα πως με εξέπληξε.  Οι άνθρωποι αμέσως είχαν χωριστεί σε διάφορες κατηγορίες: Αυτούς που θέλησαν να συμπαρασταθούν και να εκφράσουν το πένθος τους, αυτούς που έριχναν τα φώτα σε άλλες μη διαδεδομένες τραγικές εκβάσεις βίας σε άλλα έθνη για τις οποίες η ενημέρωση είναι λίγη ή μηδαμινή, σε αυτούς που υποστήριζαν πως πρέπει να κοιτάξουμε τα δικά μας και να αφήσουμε τι γίνεται στη Γαλλία καθότι είναι έθνος που μπορεί από πολλές απόψεις να αντεπεξέλθει και σε αυτούς που συνέχισαν την δραστηριότητά τους, χωρίς να εκφέρουν άποψη.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου είναι απόλυτα  θεμιτή και φυσικά απαραίτητη για την εξέλιξη της κοινωνίας μας, αντιστοίχως και ο τρόπος έκφρασης του καθενός είναι απολύτως  σεβαστός.  Τα διάβασα λοιπόν όλα και τα κράτησα όλα μέσα στο μυαλό μου.  Δεν μπορούσα όμως να ησυχάσω.  Και ξέρετε γιατί;  Γιατί δεν ήξερα πώς θα εξηγήσω στα παιδιά μου σε λίγα χρόνια τι ακριβώς συμβαίνει.  Δεν ήξερα πώς θα το βοηθήσω να διαχειριστεί  τέτοια γεγονότα που θα πέσουν στην αντίληψή του και απεύχομαι να βιώσει φυσικά.  Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς μπορεί να ξυπνάς ένα πρωί και αυτό  να είναι τα τελευταίο της ζωής σου γιατί η μοίρα σου είναι να θυσιαστείς στο βωμό κάποιων πολιτικών ή θρησκευτικών πιστεύω.

Είδα εικόνες από άλλα κράτη του κόσμου, με νεκρούς ανάμεσα αυτών και παιδάκια και έκλαψα.  Έκλαψα για όλους, για όλους όμως.  Δεν μπόρεσα να βοηθήσω κανέναν έμπρακτα. Δεν μπόρεσα να κρατήσω αγκαλιά μου κάποια μάνα που έχασε το παιδί της και να την παρηγορήσω, ούτε να προσφέρω επίσης μια αγκαλιά και ένα ζεστό πιάτο φαγητό ή γάλα σε ένα παιδί που έχασε την μαμά ή τον μπαμπά του και επίσης να το παρηγορήσω.  Να δώ μαζί με άλλους ανθρώπους τι μπορούμε να κάνουμε, να δράσουμε, να στηρίξουμε.  Δεν μπόρεσα να σταθώ στην σειρά για να δώσω αίμα σε κανέναν άνθρωπο από όλους αυτούς τους λαούς που δοκιμάζονται.

Οι καρδούλες των παιδιών μου  θα πρέπει να σφιχτούν καθώς μεγαλώνουν  μαθαίνοντας  πως κάποιος στενοχωριέται που δεν έχει άλλα παπούτσια να φορέσει όμως υπάρχει και κάποιος άλλος που δεν έχει πόδια.  Πως ανά τον κόσμο γίνονται πολλά κακά στο όνομα κάποιας πεποίθησης, όμως δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να σκεφτούν – και γιαυτό θα κάνω ότι μπορώ για να τους το δώσω να το καταλάβουν –  πως το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να σκέφτεται και να εκφράζεται είναι αναφαίρετο. Γεννά πολλές φορές φυσικά έριδες και πόνο.  Το γιατρικό βρίσκω πως είναι ένα για εμάς τους απλούς ανθρώπους: ανθρωπιά  και  αλληλεγγύη με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.   Αν μπορέσουν να το εξελίξουν επιλέγοντας ο  καθένας τους από έναν τρόπο,  ελπίζω να τους βοηθήσει να κοιμούνται λίγο πιο ήρεμοι ως ενήλικες τα βράδια..

της Άννας Θωμαΐδη
Photo by Ben Murphy Online 

http://blog.mikroimegaloi.gr/