Published Νοεμβρίου 30, 2015 by sofiaathanasiadou
Είμαι η μέλλουσα μαμά Χ. και αποφάσισα να μοιραστώ σκέψεις που ως τώρα βαθιά κρυμμένες είχα μέσα μου.
Η μαμά μου ήταν και παραμένει μια εκπληκτική γυναίκα,
φιλόδοξη και αγωνίστρια που δεν φοβόταν να θυσιαστεί για την οικογένειά
της, μοναδικά αλτρουίστρια με όλους τους ανθρώπους γύρω της, αθώα σε
βαθμό που πολλές φορές να χαρακτηρίζεται αφελής… Χαμογελαστή και
αισιόδοξη προς την ζωή, η ψυχή της παρέας. ένας άνθρωπος που αγαπιέται
από όλους όπου και αν πάει.
Ο πατέρας μου ήταν και παραμένει ένας άντρας στρυφνός, μουτρόζος και ολιγαρκής.
Ποτέ δεν θυσίασε τη δική του βολή για να προσφέρει κάτι στην οικογένειά
του, ακόμα και όταν εγώ όντας στην εφηβική ηλικία έπαψα να χωράω στο
παιδικό μου κρεβάτι, εκείνον δεν τον πείραξε, ούτε και όταν η μαμά μου
έπιασε δεύτερη δουλειά για να καταφέρει να μου εξασφαλίσει ένα καινούριο
παιδικό. Στις παρέες πάντα αντιπαθής από τον τρόπο που προσπαθούσε να
φανεί και αντί αυτού φανέρωνε τα απωθημένα του!
Καυγάδες στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε, μόνο γκρίνια από την πλευρά του πατέρα μου. Από τα 8 μου χρόνια θυμάμαι την μανούλα μου να μου λέει πως θέλει διαζύγιο.. Μόνο όταν έφτασα δεκατεσσάρων την κατάλαβα..
Περίμενε να της δώσω το πράσινο φως και της το έδωσα με την ευχή μου,
ήξερα ότι μαραζώνει. “Ήξερα κάποια από τα καμώματα του πατέρα μου
απέναντί της, κάποια άλλα τα έμαθα πολύ αργότερα..
Πέρασαν ημέρες με κλάματα, νύχτες με παρακάλια.. Απογεύματα με συζητήσεις και αναλύσεις..
Όλα όσα αναφέρω παραπάνω είναι για να σας
δώσω μια εικόνα, ουδέποτε αρνήθηκα πως αγαπάω τον πατέρα μου. Ο χρόνος
και η ωρίμανσή μου με βοήθησαν να αναλύω βαθύτερα την ψυχοσύνθεση των
ανθρώπων και να δικαιολογώ ως κάποιον βαθμό τις συμπεριφορές τους. Έτσι
κατάφερα να χτίσω μια ισορροπημένη σχέση με τον μπαμπά μου η οποία
στηρίζεται καθαρά στην βιολογία μας και στην εξ αίματος πηγαία σχέση
μας. Μιλάμε 2-3 φορές στο τηλέφωνο εβδομαδιαίως, βλεπόμαστε 1 φορά την
εβδομάδα για έναν καφέ, 1 φαγητό στο δίμηνο και σχεδόν όλες τις μεγάλες
εορτές και γενέθλια που τις περνάμε όλοι μαζί. Όμως δεν είναι ο άνθρωπος στον οποίο θα στηριχτώ για κάτι μικρό ή μεγάλο στη ζωή μου.
Δεν πρόκειται να ζητήσω τη βοήθεια ή τη συμβουλή του ή και την γνώμη
του ακόμα. Όταν χαλάει το αμάξι μου, παίρνω ταξί αντί να του ζητήσω να
με πετάξει αυτός στη δουλειά, άλλωστε ποτέ δεν με πήγε κάπου ούτε ως
παιδί, ούτε στην πενθήμερη όταν όλες μου οι φίλες κατέφθαναν με τα
αυτοκίνητα των μπαμπάδων τους. Ούτε όταν ορκιζόμουν για το πτυχίο μου
δεν του ζήτησα να παρευρεθεί, αφού ποτέ δεν είχε έρθει σε σχολική
γιορτή, σε βαθμούς, σε παρέλαση… Δεν θυμώνω, αλλά έτσι έμαθα κοντά και μακρυά του, να μην ζητάω και παράλληλα να μην περιμένω τίποτα.
Σήμερα και οι δύο από τους γονείς μου έχουν φτιάξει τις ζωές τους τις προσωπικές, διατηρώντας μια αδελφική σχέση μεταξύ τους.
Μιλάνε συχνά στο τηλέφωνο, βρίσκονται όλοι μαζί για φαγητό ή καφέ, πάνε
επίσκεψη ο ένας στον άλλο. Χαίρομαι που είναι και οι δύο καλά.. όμως
κάτι με ξενίζει μέσα μου και ενώ τις μισές φορές αδιαφορώ, τις άλλες μισές αναρωτιέμαι γιατί είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι 2 ανθρώπους οι οποίοι μου είναι παντελώς ξένοι και αδιάφοροι. Γιατί να μην μπορώ να καθίσω σε ένα τραπέζι με τους γονείς μου, αλλά πρέπει να κάθομαι με τους γονείς μου και δύο ξένους. Δύο
ξένοι οι οποίοι θα εκφράσουν την άποψή τους για καθετί που αφορά τη
δική μου οικογένεια και μόνο, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κρίνουν τις
επιλογές μου, οι οποίοι έχουν την απαίτηση να τους θεωρώ οικογένεια…
Σε λίγο καιρό παντρεύομαι και από μήνες
πριν σκέφτομαι γιατί στο γαμήλιο τραπέζι μου θα πρέπει να κάθονται 2
παρείσακτοι; Πώς θα τους συστήσω; Γιατί πρέπει η χαρά μου να διαρρέει
από την οικογένεια των τριών που ημασταν κάποτε; Η μητέρα μου
προχθές μιλώντας στον σύντροφό της αποκάλεσε τον άντρα μου γαμπρό του..
το μωρό μου εγγονό του… Μου ήρθε να ουρλιάξω, από πού και ως πού;
Η σύντροφος του πατέρα μου όταν της ανακοινώθηκε η εγκυμοσύνη
παρεξηγήθηκε γιατί ήταν στη δεύτερη κλίμακα ανθρώπων που το έμαθαν, από
που κι ως που; Αν τα παιδιά πάνε πακέτο με τους γονείς τους κι άντε ένα
δυο αδέρφια, εγώ πάω πακέτο με 2 γονείς, δύο συντρόφους τους, 1 παιδάκι
από τον πρώτο γάμο της συντρόφου και την αδερφή της…
Ο πατέρας μου έχει βρει μια γυναικούλα
απαίδευτη και άξεστη και φοβούμενος μην την χάσει κ αυτήν και μείνει
μόνος του έχει αλλάξει γραμμή καθώς δεν καταλαβαίνει πως η μόνη οικογένεια που έχει στον κόσμο είμαι εγώ….
Θέλει να στείλει χρήματα στην μάνα της στο εξωτερικό η κυρία; Ok..
Θέλει να στείλει την κορούλα της στη γιαγιά με εισιτήρια που κοστίζουν
400 Ευρώ; Ok… όμως ξεχνάει οτι κι ο πατέρας μου έχει μια κόρη που
παντρεύεται και σε λίγο γεννάει.. Προσφέρθηκαν να μας κάνουν δώρο το
καρότσι του μωρού κι όταν έμαθε πως κοστίζει 400 Ευρώ, κουβέντα ξανά.. Ανάγκη δεν έχω τη βοήθεια κανενός, αλλά είναι άδικο.
Δεν μπορώ να κάνω ή να πω κάτι, παρά μόνο προσπαθώ να αποφεύγω τις μεταξύ τους μαζώξεις.
Αυτό που θέλω πραγματικά να πω είναι πως
όσο χαρούμενη κι αν είμαι που οι γονείς μου ξαναέφτιαξαν τις ζωές τους,
ένα κομμάτι μέσα μου ποτέ δεν θα αποδεχτεί την διάλυση της οικογένειας,
ούτε και τους ξένους που μου επέβαλλαν να ανέχομαι. Άλλες
φορές καταφέρνω να κρύψω τα συναισθήματά μου και άλλες η φάτσα μου με
“δίνει” απροκάλυπτα (κάτι που καθόλου δεν με πειράζει!)
Εύχομαι να καταφέρω να δώσω στο μωρό μου μια ζεστή και δεμένη οικογένεια για πάντα, για την οποία θα είναι περήφανος..
Να του δώσω αγάπη, καθοδήγηση και στοργή… Ξέρω πως ο άντρας που έχω στο
πλευρό μου και λατρεύω, αυτός που είναι για μένα φίλος, σύντροφος,
αδερφός και πατέρας θα είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο!
Ακόμα κι έτσι τους ευχαριστώ γιατί μου
δείξανε το λάθος και το σωστό και όταν έρθει η ώρα ξέρω πως θα πρέπει να
σταθώ στο μωρό μου!
Πηγή: www.eimaimama.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου