Δεν γνωρίζω να υπάρχει τίποτα πιο σαρώτικο απο τον Έρωτα.
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλη στιγμή που εκπέμπουμε τόσο φως, όσο όταν ψελίζουμε τον έρωτα.
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλη συγκρίσιμη αισθαντικότητα με την στιγμή που ψιλαφίζουμε τον έρωτα.
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλη στιγμή που εκπέμπουμε τόσο φως, όσο όταν ψελίζουμε τον έρωτα.
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλη συγκρίσιμη αισθαντικότητα με την στιγμή που ψιλαφίζουμε τον έρωτα.
Ο έρωτας είναι απλός, χρειάζεται μόνο μια καρδιά και ένα σώμα.
Ο έρωτας δεν είναι απαιτητικός, δεν χρειάζεται ούτε τόπο ουτε χώρο, όλα του αρκούν.
Ο έρωτας δεν είναι απαιτητικός, δεν χρειάζεται ούτε τόπο ουτε χώρο, όλα του αρκούν.
Που πάει λοιπόν όλη αυτή η απλότητα και ευκολία όταν ο έρωτας μπαίνει στην κολυμπήθρα του χρόνου και βαφτίζεται σχέση, γάμος, οικογένεια;
Γιατί πολλες φορές αυτή η ειρήνη των ψυχών μετατρέπεται σε πόλεμο σωμάτων?
Γιατί αυτο το παραμυθένιο κάστρο γίνεται φυλακή και υγρός τάφος?
Γιατί ο φτερωτός θεός απομένει να μας κοιτά με τα μάτια δαίμονα?
Διότι ο ερωτας είναι φιλόσοφος και η σχέση τεχνοκράτης.
Ο έρωτας είναι η έμπνευση του καλλιτέχνη και η σχέση ειναι η υλική μορφή της, είναι το έργο, είναι το οικοδόμημα που χρειάζεται έρευνα, σχεδιασμό, σαφή προσδιορισμό, κατεύθυνση, στόχο, αποτέλεσμα.
Η σχέση είναι αυτό που θα παραμείναι στο χρόνο ως απόδειξη του οράματος των εραστών και ως τέτοια είναι δύσκολη, διότι χρειάζεται πίστη και πράξη.
Η σχέση, κάνει το θεώρημα αξίωμα με όρους τριβής, φθοράς και παράλληλα διαθέτει τέτοια δύναμη και δυναμική που μπορεί να καταρρίψει κάθε φυσικό νόμο και να τον θέσει στην υπηρεσία της.
Και το κάνει, μετατρέποντας την έλξη των ετερώνυμων σε έλξη ομοίων, μόνο τα ίδια ελκονται στον έρωτα ακόμα και εάν αυτά φαίνονται σφόδρα αντίθετα..
Διότι για να έρθουν δυο άνθρωποι κοντά θα πρέπει να έλκονται στα σημεία του χαρακτήρα τους στο τρόπο δηλαδή που αυτός έκφράζει το θυμικό του, επικοινωνεί τις σκέψεις του, μοιράζεται το συναίσθημα του, εξελίσσει τον εαυτό του, ερωτεύεται τον εραστή / ερωμένη του, και αγαπά. τον σύντροφο του.
Βλέπουμε κομμάτια μας επάνω στον άλλον, ταυτιζόμαστε με όμοιες εμπειρίες, όμοιες δραστηριότητες, όμοιες στάσεις ζωής, όμοιους τρόπους ψυχαγωγίας, όμοια μορφωτικά επίπεδα, όμοιες ανησυχίες αλλά κυρίως όμοια σενάρια ζωής.
Μιά ματιά στο παρελθόν του άλλου και θα δείξει πόσο ο “ρόλος” του δένει γάντι στον δικός μας ακόμα και εαν εκείνος έπαιζε τον “κακό” και εμείς το ‘θύμα”.
Ο άλλος γίνεται ο σημαντικός Άλλος διότι έρχεται στην ζωή μας για να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και εμείς του τον πρόσφέρουμε χωρίς καν οντισιόν ακριβώς γιατί οσμιζόμαστε μια παρουσία οικεία, γνώριμη, προσφιλή, μη απειλητική.
Το όμοιο μας καθυσηχάζει, μας ανακουφίζει, μας δημιουργεί την ασφάλεια της πεπατημένης.
Ο Γούντυ Άλλεν, το έχει περιγράψει περίφημα : “Έρωτας, είναι απλά το ταίριασμα των νευρώσεων μας”, πεζό μεν αλλά αληθινό δε, διότι τελικά η συμβατότητα των χαρακτήρων-νευρώσεων μας, προκαλέι το ξεκίνημα και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την έκβαση της σχέσης.
Ποιός ο ορισμός της όμοιας Αγάπης;
Υπάρχουν τόση ορισμοί και ερμηνείες όσο και ο αριθμός των ανθρώπων πάνω στην γη, διότι ο κάθε ένας από εμάς νομίζει ότι επιλέγει συνειδητά τον σύντροφο του αλλα στην ουσία κάνει μια βαθιά ασυνείδητη επιλογή ανάλογα με τα προσωπικά βιώματα και τις ανάγκες του.
Επιλέγουμε για σύντροφο εκείνον που φαντάζει Ιδανικός, εκέινον που “υπόσχεται” οτι θα κλείσει όλα τα τραύματα του παρελθόντος, εκείνον που θα καλύψει κάθε ανασφάλεια, εκέινον που θα μας φροντίσει ακούραστα, θα μας αποδεχτεί άκριτα, θα εξυψώσει την αξία μας, θα ποθήσει το ατελές σώμα μας, θα μας απαλλάξει από τον εφιάλτη της μοναξιάς και θα πραγματώσει την λαχτάρα του “για πάντα”.
Παρόλα αυτά, στην πορεία της σχέσης αποδεικνύεται ότι τελικά επιλέξαμε Αυτόν που θα μας ανοίξει τα τραύματα, θα ρίξει αλάτι στις πληγές, ο λόγος του αντί για χάδι θα γίνει μαχαίρι, η προσφοράς του δεν ξεπερνά κάποια πεταμένα ψίχουλα, η φροντίδα του αδιαφορεί, η εξύψωση του μας γκρεμίζει, και η μοναξιά μέσα στην σχέση γίνεται πιο εφιαλτική απο ποτέ, το ίδιο και το “πάντα”.
Και παραδόξως τον διαλέξαμε για όλους αυτούς τους λόγους, για να αναβιώσουμε ξανά το pattern-πρότυπο της αγάπης στο οποίο ,ως παιδιά , είχαμε εκτεθεί και γαλουχηθεί, βάση του οποίου χτίσαμε την αυτοεκτίμηση μας και τοποθετηθήκαμε στον κόσμο των σχέσων.
Δεν γνωρίζουμε κάτι άλλο, δεν έχουμε βιώσει κατι διαφορετικό.
Αυτός που έχει εισπράξει αγάπη, σεβασμό και αξία απο τους γονείς τους, θα αναζητήσει έναν σύντροφο που θα έιναι ικανός να τα δώσει.
Στην αντίθετη περίπτωση θα προσελκύουμε συντρόφους ικανούς να επαληθεύσουν τα τραύματα του μακρινού ή προσφατου παρελθόντος.
Εάν μια γυναίκα, είχε ένα πατέρα αυστηρό, περιοριστικό και καταπιεστικό θα επιλέξει έναν σύντροφο που θα την περικυκλώσει με κάγκελα, θα της ευνουχίσει κάθε αισθημα ανεξάρτησίας, θα την ελέγχει με την πρόφαση της ζήλειας και φυσικά θα της αφανίσει κάθε ταλέντο και προοπτική ανάδειξης της προσωπικότητας της και επιτυχίας.
Θα την θελει εκεί, μικρή, ασήμαντη και σκοτεινή διότι είναι το σενάριο του συντρόφου να ανταγωνίζεται ,στην ουσία να φοβάται, μια γυναίκα σημαντική, φωτεινή και επιτυχημένη.
Το μεγαλειώδες όμως της δύναμης των pattern-πρότυπα, ειναι οτι ακόμα κ αν αυτή η γυναίκα επιλέξει έναν σύντροφο ο οποίος δεν είναι αρκετά συμβατός στην δική της νεύρωση, η ίδια, θα υιοθετήσει τέτοιες συμπεριφορές που στο τέλος θα προγραμματίσει τον σύντροφο να συμπεριφερθεί με τρόπο επαληθευτικό στους φόβους της.
Δηλαδή, εάν μια γυναίκα είχε έναν υποτιμητικό, απορριπτικό πατέρα ή μητέρα, θα διαλέξει έναν σύντροφο με όμοια συμπεριφορά.
Στην περίπτωση που αυτός δεν είναι έκδηλα απορριπτικός, εκείνη θα αρχίσει να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει την απόρριψη και υποτίμηση εκ μέρους του π.χ θα πάρει ένα αυστηρό-ευνουχιστικό ρόλο στην σχέση , που θα δημιουργεί ασυνείδητο ή συνειδητό φόβο στον σύντροφο, θα αφοπλίζει το σεξουαλικό ενδιαφέρον του και εκέινη θα νιώθει απόρριψη.
Το συμπέρασμα είναι ότι μέσα στην σχέση ακόμα και ως ενήλικες, μας άγουν και μας φέρουν ασυνείδητες εγγραφές απο τα βρεφικά-νηπιακά-παιδικά μας χρόνια , οι οποίες τελικά ορίζουν και καθορίζουν την συναισθηματική μας ευτυχία και ολοκλήρωση.
Για να αλλάξει αυτό και να σωθεί μια σχέση ή να τελειώσει με ενήλικο τρόπο θα πρέπει οι σύντροφοι να έχουν την καλή πρόθεση να ερευνήσουν, να κοπιάσουν προς την θετική, δημιουργική κατεύθυνση της σχέσης τους, να λύσουν τα προσωπικά τους θέματα τόσο ξεχωριστά όσο και μαζί, αποκτώντας συνείδηση των ασυνείδητων μηχανισμών, γεγονός που θα δημιουργήσει επιπλέον πιθανότητες και ασύκριτα πιο ευνοικές συνθήκες για μια καλή συντροφική ζωή.
Η συντροφικότητα απαιτεί καλή πρόθεση και ακλόνητη πίστη!
Συγγραφή άρθρου:
Γιατί πολλες φορές αυτή η ειρήνη των ψυχών μετατρέπεται σε πόλεμο σωμάτων?
Γιατί αυτο το παραμυθένιο κάστρο γίνεται φυλακή και υγρός τάφος?
Γιατί ο φτερωτός θεός απομένει να μας κοιτά με τα μάτια δαίμονα?
Διότι ο ερωτας είναι φιλόσοφος και η σχέση τεχνοκράτης.
Ο έρωτας είναι η έμπνευση του καλλιτέχνη και η σχέση ειναι η υλική μορφή της, είναι το έργο, είναι το οικοδόμημα που χρειάζεται έρευνα, σχεδιασμό, σαφή προσδιορισμό, κατεύθυνση, στόχο, αποτέλεσμα.
Η σχέση είναι αυτό που θα παραμείναι στο χρόνο ως απόδειξη του οράματος των εραστών και ως τέτοια είναι δύσκολη, διότι χρειάζεται πίστη και πράξη.
Η σχέση, κάνει το θεώρημα αξίωμα με όρους τριβής, φθοράς και παράλληλα διαθέτει τέτοια δύναμη και δυναμική που μπορεί να καταρρίψει κάθε φυσικό νόμο και να τον θέσει στην υπηρεσία της.
Και το κάνει, μετατρέποντας την έλξη των ετερώνυμων σε έλξη ομοίων, μόνο τα ίδια ελκονται στον έρωτα ακόμα και εάν αυτά φαίνονται σφόδρα αντίθετα..
Διότι για να έρθουν δυο άνθρωποι κοντά θα πρέπει να έλκονται στα σημεία του χαρακτήρα τους στο τρόπο δηλαδή που αυτός έκφράζει το θυμικό του, επικοινωνεί τις σκέψεις του, μοιράζεται το συναίσθημα του, εξελίσσει τον εαυτό του, ερωτεύεται τον εραστή / ερωμένη του, και αγαπά. τον σύντροφο του.
Βλέπουμε κομμάτια μας επάνω στον άλλον, ταυτιζόμαστε με όμοιες εμπειρίες, όμοιες δραστηριότητες, όμοιες στάσεις ζωής, όμοιους τρόπους ψυχαγωγίας, όμοια μορφωτικά επίπεδα, όμοιες ανησυχίες αλλά κυρίως όμοια σενάρια ζωής.
Μιά ματιά στο παρελθόν του άλλου και θα δείξει πόσο ο “ρόλος” του δένει γάντι στον δικός μας ακόμα και εαν εκείνος έπαιζε τον “κακό” και εμείς το ‘θύμα”.
Ο άλλος γίνεται ο σημαντικός Άλλος διότι έρχεται στην ζωή μας για να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και εμείς του τον πρόσφέρουμε χωρίς καν οντισιόν ακριβώς γιατί οσμιζόμαστε μια παρουσία οικεία, γνώριμη, προσφιλή, μη απειλητική.
Το όμοιο μας καθυσηχάζει, μας ανακουφίζει, μας δημιουργεί την ασφάλεια της πεπατημένης.
Ο Γούντυ Άλλεν, το έχει περιγράψει περίφημα : “Έρωτας, είναι απλά το ταίριασμα των νευρώσεων μας”, πεζό μεν αλλά αληθινό δε, διότι τελικά η συμβατότητα των χαρακτήρων-νευρώσεων μας, προκαλέι το ξεκίνημα και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την έκβαση της σχέσης.
Ποιός ο ορισμός της όμοιας Αγάπης;
Υπάρχουν τόση ορισμοί και ερμηνείες όσο και ο αριθμός των ανθρώπων πάνω στην γη, διότι ο κάθε ένας από εμάς νομίζει ότι επιλέγει συνειδητά τον σύντροφο του αλλα στην ουσία κάνει μια βαθιά ασυνείδητη επιλογή ανάλογα με τα προσωπικά βιώματα και τις ανάγκες του.
Επιλέγουμε για σύντροφο εκείνον που φαντάζει Ιδανικός, εκέινον που “υπόσχεται” οτι θα κλείσει όλα τα τραύματα του παρελθόντος, εκείνον που θα καλύψει κάθε ανασφάλεια, εκέινον που θα μας φροντίσει ακούραστα, θα μας αποδεχτεί άκριτα, θα εξυψώσει την αξία μας, θα ποθήσει το ατελές σώμα μας, θα μας απαλλάξει από τον εφιάλτη της μοναξιάς και θα πραγματώσει την λαχτάρα του “για πάντα”.
Παρόλα αυτά, στην πορεία της σχέσης αποδεικνύεται ότι τελικά επιλέξαμε Αυτόν που θα μας ανοίξει τα τραύματα, θα ρίξει αλάτι στις πληγές, ο λόγος του αντί για χάδι θα γίνει μαχαίρι, η προσφοράς του δεν ξεπερνά κάποια πεταμένα ψίχουλα, η φροντίδα του αδιαφορεί, η εξύψωση του μας γκρεμίζει, και η μοναξιά μέσα στην σχέση γίνεται πιο εφιαλτική απο ποτέ, το ίδιο και το “πάντα”.
Και παραδόξως τον διαλέξαμε για όλους αυτούς τους λόγους, για να αναβιώσουμε ξανά το pattern-πρότυπο της αγάπης στο οποίο ,ως παιδιά , είχαμε εκτεθεί και γαλουχηθεί, βάση του οποίου χτίσαμε την αυτοεκτίμηση μας και τοποθετηθήκαμε στον κόσμο των σχέσων.
Δεν γνωρίζουμε κάτι άλλο, δεν έχουμε βιώσει κατι διαφορετικό.
Αυτός που έχει εισπράξει αγάπη, σεβασμό και αξία απο τους γονείς τους, θα αναζητήσει έναν σύντροφο που θα έιναι ικανός να τα δώσει.
Στην αντίθετη περίπτωση θα προσελκύουμε συντρόφους ικανούς να επαληθεύσουν τα τραύματα του μακρινού ή προσφατου παρελθόντος.
Εάν μια γυναίκα, είχε ένα πατέρα αυστηρό, περιοριστικό και καταπιεστικό θα επιλέξει έναν σύντροφο που θα την περικυκλώσει με κάγκελα, θα της ευνουχίσει κάθε αισθημα ανεξάρτησίας, θα την ελέγχει με την πρόφαση της ζήλειας και φυσικά θα της αφανίσει κάθε ταλέντο και προοπτική ανάδειξης της προσωπικότητας της και επιτυχίας.
Θα την θελει εκεί, μικρή, ασήμαντη και σκοτεινή διότι είναι το σενάριο του συντρόφου να ανταγωνίζεται ,στην ουσία να φοβάται, μια γυναίκα σημαντική, φωτεινή και επιτυχημένη.
Το μεγαλειώδες όμως της δύναμης των pattern-πρότυπα, ειναι οτι ακόμα κ αν αυτή η γυναίκα επιλέξει έναν σύντροφο ο οποίος δεν είναι αρκετά συμβατός στην δική της νεύρωση, η ίδια, θα υιοθετήσει τέτοιες συμπεριφορές που στο τέλος θα προγραμματίσει τον σύντροφο να συμπεριφερθεί με τρόπο επαληθευτικό στους φόβους της.
Δηλαδή, εάν μια γυναίκα είχε έναν υποτιμητικό, απορριπτικό πατέρα ή μητέρα, θα διαλέξει έναν σύντροφο με όμοια συμπεριφορά.
Στην περίπτωση που αυτός δεν είναι έκδηλα απορριπτικός, εκείνη θα αρχίσει να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει την απόρριψη και υποτίμηση εκ μέρους του π.χ θα πάρει ένα αυστηρό-ευνουχιστικό ρόλο στην σχέση , που θα δημιουργεί ασυνείδητο ή συνειδητό φόβο στον σύντροφο, θα αφοπλίζει το σεξουαλικό ενδιαφέρον του και εκέινη θα νιώθει απόρριψη.
Το συμπέρασμα είναι ότι μέσα στην σχέση ακόμα και ως ενήλικες, μας άγουν και μας φέρουν ασυνείδητες εγγραφές απο τα βρεφικά-νηπιακά-παιδικά μας χρόνια , οι οποίες τελικά ορίζουν και καθορίζουν την συναισθηματική μας ευτυχία και ολοκλήρωση.
Για να αλλάξει αυτό και να σωθεί μια σχέση ή να τελειώσει με ενήλικο τρόπο θα πρέπει οι σύντροφοι να έχουν την καλή πρόθεση να ερευνήσουν, να κοπιάσουν προς την θετική, δημιουργική κατεύθυνση της σχέσης τους, να λύσουν τα προσωπικά τους θέματα τόσο ξεχωριστά όσο και μαζί, αποκτώντας συνείδηση των ασυνείδητων μηχανισμών, γεγονός που θα δημιουργήσει επιπλέον πιθανότητες και ασύκριτα πιο ευνοικές συνθήκες για μια καλή συντροφική ζωή.
Η συντροφικότητα απαιτεί καλή πρόθεση και ακλόνητη πίστη!
Συγγραφή άρθρου:
Ειρήνη Ρόκα
Τακτικό μέλος της Ε.Α.Β.P ( European Association for Body Psychotherapy ).
Τακτικό μέλος της Ε.Α.Β.P ( European Association for Body Psychotherapy ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου