– Το γράμμα ενός πατέρα στον εαυτό του!
Γράφει ο Dr. Kelly Flanagan, κλινικός ψυχολόγος και blogger, στην ιστοσελίδα huffingtonpost.com
Έντεκα χρόνια πριν, έγινες μάρτυρας του θαύματος της ζωής. Ήσουν 26 χρονών και όταν βγήκες από το μαιευτήριο ήσουν πλέον εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για έναν μικροσκοπικό άνθρωπο. Δεν ήταν και το πιο νορμάλ για την ηλικία σου. Ένιωσες να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Εν τέλει, απέκτησες και άλλα 2 παιδιά. Υποτίθεται ότι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα μετά την πρώτη φορά…
Όμως δεν ήταν.
Ποτέ δεν ένιωσες λιγότερο φοβισμένος. Ποτέ δεν ένιωσες πιο έτοιμος ως μπαμπάς. Γι αυτό αποφάσισες να αναπληρώσεις στην πορεία. Μπορείς να σταματήσεις να αισθάνεσαι άσχημα γι αυτό – όλοι το ίδιο κάνουν. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοσχεδίασες ακούγοντας τις φωνές του κόσμου γύρω σου, αντί να ακούς τη φωνή από τον κόσμο μέσα σου. Μπορείς να συγχωρέσεις τον εαυτό σου και γι αυτό. Οι φωνές γύρω σου είναι δυνατές και πολύ πειστικές.
Σου είπαν ότι τα αναπτυξιακά επιτεύγματα είναι αυτά που μετράνε πιο πολύ. Και γι αυτό αγχώθηκες και πίεσες για το καλύτερο νηπιαγωγείο, για τα καθήκοντα στο σπίτι και τα μαθήματα κιθάρας. Κρατούσες κρυφά στο μυαλό σου το σκορ από τα γκολ του γιου σου από όλους τους αγώνες ποδοσφαίρου της πρώτης δημοτικού. Είχες την εντύπωση ότι αυτό που μετράει στη ζωή είναι το να σκοράρεις.
Αλλά μπορείς να θυμηθείς;
Μπορείς εσύ να θυμηθείς πώς ήταν να μη φοράς πάνα μόνο για μερικά χρόνια και να σκοράρεις στο γήπεδο; Δεν σε ένοιαζε πραγματικά το σκορ, ούτε έκανες όνειρα για τη μελλοντική σου ποδοσφαιρική καριέρα. Όχι, το μόνο που έκανες ήταν να γυρνάς το κεφάλι σου για να βεβαιωθείς ότι σε βλέπουν. Ο πραγματικός στόχος ήταν να σε βλέπουν οι γονείς σου. Ο πραγματικός στόχος ήταν να έχεις κάποιον να πανηγυρίσετε μαζί.
Μπαμπά, σταμάτα να ασχολείσαι με το πώς τα πάει το παιδί σου στο σχολείο και ξεκίνα να το πηγαίνεις εσύ στο σχολείο.
Σου δόθηκε απλόχερα η τεχνολογία και το ίδιο απλόχερα την έδωσες και στα παιδιά σου, γιατί θεώρησες ότι δεν θα τους έφτανε απλά να παίξετε μαζί με μία μπάλα. Δες όμως, πώς μαραζώνουν κάθε φορά που τους παίρνεις το τάμπλετ. Θέλουν κι άλλο γιατί τους ανοίγει την όρεξη γι αυτό που πραγματικά αναζητούν. Δεν μπορούν να συνδεθούν με το τάμπλετ.Το κινητό δεν μπορεί να τα βοηθήσει να νιώσουν ότι είναι καλά και ότι όλα θα είναι καλά. Μόνο ο γονιός μπορεί να το κάνει αυτό.
Όχι με δώρα, αλλά με το να είναι εκεί. Είδα τις προάλλες την ταινία Boyhood (Μεγαλώνοντας) και μου έκανε φοβερή εντύπωση μια ατάκα. «Ο κόσμος σου λέει να ζεις τη στιγμή, αλλά δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει ανάποδα, η στιγμή είναι αυτή που σε ζει τελικά…» Αγαπητέ μπαμπά, τα κάνεις όλα λάθος…Σταμάτα να προσπαθείς να αδράξεις κάθε στιγμή. Σταμάτα να προσπαθείς να κάνεις τη ζωή του παιδιού σου να μοιάζει εξωπραγματική. Αντί αυτού, άφησε κάθε απλή και συνηθισμένη στιγμή να σε ζήσει. Η ζωή του παιδιού σου ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά και αυτό που τα παιδιά θέλουν περισσότερο είναι και αυτό που χρειάζονται περισσότερο.
Θέλουν να είσαι μάρτυρας. Της στιγμής που ζουν. Θέλουν να δίνεις όλη σου την προσοχή. Στη φευγαλέα τους ζωή.
Μπαμπά, μπορεί σήμερα για σένα να είναι απλώς μια ακόμη δύσκολη και βιαστική μέρα, αλλά για τα παιδιά είναι μία ακόμη μέρα που αναρωτιούνται αν τα πρόσεξες. Μία ακόμη μέρα που αναρωτιούνται αν ανήκουν πραγματικά κάπου. Μία ακόμη μέρα που αναρωτιούνται αν τα αγαπάς. Μια ακόμη μέρα που αναρωτιούνται για το νόημα αυτής της ζωής. Μία ακόμη μέρα για σένα για να συμμετέχεις στη ζωή τους. Μια ακόμη μέρα στην οποία είσαι ο πιο σημαντικός άντρας που έχουν γνωρίσει.
Φαντάζομαι, όλο αυτό σε συντρίβει.
Συντρίψου, λοιπόν. Άσε τις στιγμές να κυλήσουν και αφέσου στην ιερότητα και παροδικότητα της κάθε μοναδικής στιγμής. Δώσε τέτοια προσοχή στη ζωή του παιδιού, σαν η ζωή του να εξαρτιόταν από αυτό, γιατί τελικά κάθε παιδί έτσι νομίζει ότι είναι.
Προσπάθησε να είσαι ήρεμος. Να παρατηρείς. Και να συμμετέχεις.
Στο κάτω-κάτω ρε μπαμπά, ίσως είναι το μόνο πράγμα από την πατρότητα που αξίζει πραγματικά.
Με αγάπη,
Εσύ
Πηγή: www.superdad.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου