Όταν ακούμε τη λέξη «ήρωας» μας έρχονται στο μυαλό δυνατοί άντρες που συνεισέφεραν στην πατρίδα ή γενικά στην ανθρωπότητα, τους οποίους έχουμε τιμήσει φτιάχνοντας αγάλματα, δίνοντάς τους βραβεία, γράφοντας ποιήματα αφιερωμένα σε αυτούς.
Υπάρχουν όμως και άλλοι ήρωες. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας. Αυτοί δεν έχουν πολεμήσει σε μάχες ούτε έχουν σκοτωθεί για την πατρίδα. Είναι ωστόσο ήρωες γιατί με τις πράξεις τους έχουν βοηθήσει άλλους ανθρώπους, μεγάλους και παιδιά, γυναίκες και άντρες.
Ένας τέτοιος ήρωας είναι ο κύριος Φώτης που μαζί με τη σύζυγό του έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη φροντίδα ενός άγνωστου κάποτε γι’ αυτούς παιδιού.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Ο κύριος Φώτης και η κυρία Στέλλα ήθελαν πάρα πολύ να κάνουν ένα παιδί. Τα χρόνια όμως περνούσαν και το παιδί δεν ερχόταν. Είχαν χάσει πια τις ελπίδες τους, αφού η κυρία Στέλλα είχε περάσει τα 40. Όπως της είχε πει ο γυναικολόγος οι πιθανότητες να κάνει παιδί ήταν λίγες.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, την ώρα που γύριζε ο κύριος Φώτης από τη δουλειά, άκουσε κλάματα μωρού. Ήξερε πως δεν υπήρχε κάποιο μωρό στη γειτονιά. Του φάνηκε περίεργο. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και φώναξε την γυναίκα του για να ακούσει και εκείνη.
Η κυρία Στέλλα βγήκε έξω ανήσυχη. Κοίταξαν γύρω. Δεν φαινόταν κανείς. Προσπάθησαν να προσδιορίσουν από πού έρχεται ο ήχος. Το κλάμα δεν ερχόταν από κάποιο σπίτι. Ακολούθησαν τον «ήχο» ώσπου οδηγήθηκαν στον κάδο σκουπιδιών που ήταν εκεί κοντά.
Είδαν μια κούτα. Την άνοιξαν… Απίστευτο! Μέσα στην κούτα, τυλιγμένο με μια μικρή κουβερτούλα βρισκόταν ένα βρέφος. Ένα βρέφος που δεν είχε ακόμα κλείσει δύο μήνες από τότε που γεννήθηκε! Ένας βρέφος μέσα στο κρύο… Και μόλις είχε αρχίσει να ψιχαλίζει…
Η κυρία Στέλλα το πήρε στην αγκαλιά της. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ακόμα περισσότερο δεν μπορούσε να πιστέψει πως ένας άνθρωπος (αν μπορεί να ονομαστεί άνθρωπος!) είχε παρατήσει μέσα σε μια κούτα ένα μωρό! Το κρύο ήταν τσουχτερό.. Μόλις μετά από λίγα λεπτά ξέσπασε μια δυνατή μπόρα! Ευτυχώς που πρόλαβαν να ακούσουν το μωρό και να το προφυλάξουν!
Τι θα έκαναν όμως με αυτό το μωρό τώρα; Ο κύριος Φώτης ήθελε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Η γυναίκα του όμως αρνήθηκε. Αν έπαιρνα την αστυνομία, το πιθανότερο είναι να πάρουν το μωρό και να καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα. Αντίθετα, αν… αν το κρατούσαν εκείνοι θα το μεγάλωναν σαν δικό τους παιδί. Θα του έδιναν όλη την αγάπη που είχαν συσσωρευμένη όλα αυτά τα χρόνια και που δεν μπόρεσαν να τη δώσουν στο δικό τους παιδί. Τώρα, τους δινόταν η ευκαιρία να αποκτήσουν ένα παιδί, που τόσο λαχταρούσαν…
Έτσι, έπεισε τον άντρα της και υιοθέτησαν τη μικρή Ιουλία.
Ήταν τόσο χαρούμενοι κι οι δυο τους! Μετά από τόσα χρόνια, τόση προσπάθεια… επιτέλους απέκτησαν το παιδί που τόσο επιθυμούσαν! Δεν ήταν βιολογικό τους παιδί, όμως αυτό δεν τους ένοιαξε ούτε μια στιγμή!
Πήγαν στον καλύτερο παιδίατρο για να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο γιατρός τους είπε πως το παιδί είναι πολύ τυχερό που το άκουσε ο κύριος Φώτης. Πραγματικά το έσωσε! Εκτός από το κρύο και την μπόρα εκείνης της ημέρας, το μωρό ήταν άρρωστο. Έκανε πολύ πυρετό, αλλά οφειλόταν στο κρύο και την ταλαιπωρία.
Αυτό που ανησύχησε τους δύο νέους γονείς ήταν ότι υπήρχε πιθανότητα το μωρό να μην περπατήσει ποτέ. Μπορούσαν να ακολουθήσουν μια θεραπεία, όμως τα αποτελέσματα δεν ήταν σίγουρα.
Ο γιατρός τους ανέφερε όλα όσα έπρεπε να γίνουν, τους πρότεινε όμως να μην υιοθετήσουν το μωρό γιατί το κόστος για τη θεραπεία του θα ήταν μεγάλο. Ακόμα μεγαλύτερο όμως θα ήταν το «ψυχολογικό» κόστος…
Ο Φώτης και η Στέλλα δεν το σκέφτηκαν ούτε στιγμή. Δεν ήταν πλούσιοι άνθρωποι. Ο κύρος Φώτης εργαζόταν ίσα ίσα για τα προς το ζην. Όμως, με μια φωνή – σαν να ήταν συνεννοημένοι - απάντησαν στο γιατρό πως σε καμία περίπτωση δεν θα εγκατέλειπαν την Ιουλία! Ήταν δικό τους παιδί. Δεν έχει σημασία που δεν έχει τα… δικά τους γονίδια ή που δεν το «κουβάλησε» μέσα της εννέα μήνες…
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε δρόμος «Γολγοθάς» για τους γονείς, αλλά ένας δρόμος σωτηρίας για το μικρό αγγελούδι.
Ξεκίνησαν εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, χειρουργεία… Πήγαν σε πολλούς γιατρούς. Κάθε γιατρός τους έλεγε διαφορετική πάθηση και τους έδινε διαφορετική θεραπεία. Τα χρόνια περνούσαν, ωστόσο κανείς δεν διαβεβαίωνε την οικογένεια ότι η θεραπεία είναι η κατάλληλη και ότι το κοριτσάκι θα μπορέσει να περπατήσει.
Ώσπου άκουσαν για έναν γιατρό, ειδικό πάνω σε τέτοια θέματα. Τη χαρά διαδέχθηκε η λύπη, όταν έμαθαν ότι ο γιατρός αυτός είναι Ιταλός και θα έπρεπε να ταξιδέψουν μέχρι την Ιταλία για να τον δουν. Τα έξοδά τους ήταν ήδη πάρα πολλά, στερούνταν ακόμα και τα βασικά αγαθά, όμως η συνείδησή τους δεν θα τους άφηνε να μην κάνουν άλλη μια προσπάθεια..
Τα χρήματα θα τα έβρισκαν… Συζητούσαν προσπαθώντας να βρουν κάποια λύση. Σκέφτηκαν να σταματήσουν κάποιες «συνήθειες», όπως για παράδειγμα να κόψουν το τηλέφωνο. Αυτό όμως δεν θα τους έφερνε τα χρήματα άμεσα. Και το ταξίδι έπρεπε να γίνεται όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Αν πουλούσαν κάποια αντικείμενα; Τον καναπέ, την τηλεόραση… το αυτοκίνητο…
Αν πουλούσαν το αυτοκίνητο, θα ήταν σαν να τους έδεναν τα χέρια. Ο κύριος Φώτης θα δυσκολευόταν πολύ στη δουλειά του. Δεν είχαν όμως καμία άλλη επιλογή. Την άλλη μέρα κιόλας έβαλαν πωλητήριο…
Και το ταξίδι στην Ιταλία πραγματοποιήθηκε μέσα στις εβδομάδες που ακολούθησαν. Ο γιατρός ήταν πολύ καλός. Τους έδωσε μια ξεκάθαρη απάντηση για το πώς πρέπει να «δουλέψουν». Υπήρχαν πιθανότητες η μικρή να περπατήσει, όμως το ποσό που ζητούσε ήταν εξαιρετικά υψηλό και η θεραπεία έπρεπε να γίνει άμεσα για να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα…
Γύρισαν στο ξενοδοχείο πολύ προβληματισμένοι. Μέχρι εδώ ήταν λοιπόν; Έκαναν όλα αυτά για να καταλήξουν απογοητευμένοι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, χωρίς να έχουν βοηθήσει ουσιαστικά την Ιουλία;
Το σπίτι… Είναι αρκετά μεγάλο… Θα μπορούσαν να μείνουν σε ένα μικρότερο και αυτό να το πουλήσουν. Έτσι, θα είχαν αρκετά χρήματα για τη θεραπεία….
Και το πούλησαν. Ήταν η τελευταία τους ελπίδα πια. Δεν είχαν να δώσουν τίποτε άλλο. Έμειναν οι τρεις τους σε ένα ξενοδοχείο με μερικά χρήματα που θα τα έδιναν στο γιατρό…
Άλλη μια θεραπεία ξεκίνησε. Πάλι το ίδιο άγχος, οι ίδιες ελπίδες οι ίδιες απογοητεύσεις… και ξανά ελπίδες… και ξανά απογοητεύσεις…
Μέχρι που τα κατάφεραν. Το τελευταίο χειρουργείο είχε μια επιτυχία που ούτε ο γιατρός δεν την περίμενε. Και πάνω που είχαν χάσει τις ελπίδες τους, άκουσαν από το στόμα του γιατρού αυτό που πάντα ήλπιζαν, αλλά δεν περίμεναν…
Η Ιουλία θα περπατήσει! Θα χρειάζεται βέβαια κάποια υποστήριξη και μερικές επεμβάσεις ακόμα, όμως αυτά ήταν λεπτομέρειες…
Οι δύο γονείς ένιωσαν σαν να πήραν ζωή! Τα κατάφεραν. Μπορεί να έχασαν τα πάντα αλλά τα κατάφεραν. Είχαν ο ένας τον άλλο, είχαν το παιδί τους, είχαν την υγεία τους!
Πώς μπορούμε λοιπόν να μην θεωρήσουμε αυτούς τους δύο ανθρώπους ήρωες; Δύο άνθρωποι που ούτε οι ίδιοι δεν γνώριζαν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους. Χάρη στην αγάπη τους κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα και να βοηθήσουν το παιδί τους. Ένα παιδί που βρήκαν κάποτε μέσα στην κούτα δίπλα στον κάδο σκουπιδιών…
Έτσι είναι οι ήρωες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου