Το όνομά μου είναι Μιχάλης. Βέβαια παλαιότερα με λέγανε Άβντι, όμως από τότε που ήρθα στην Ελλάδα έπρεπε να αλλάξω όνομα. Να έχω ένα ελληνικό για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι ότι είμαι Αλβανός. Έτσι έλεγε ο μπαμπάς μου.
Η αλήθεια είναι πως τότε μου φαινόταν πολύ περίεργο. Αργότερα βέβαια κατάλαβα το γιατί...
Ήρθα στην Ελλάδα όταν ήμουν έξι χρονών. Έχω κάποιες εικόνες από τη μετακόμισή μας, αν και δεν είναι πολύ ξεκάθαρες.
Θυμάμαι που ένα βράδυ με ξύπνησε απότομα η μάνα μου και φύγαμε από το σπίτι μας. Τότε έκλαιγα γιατί ήθελα γάλα, αλλά η μητέρα μου με τραβούσε κι εγώ της είχα θυμώσει που με ταλαιπωρούσε έτσι!
Ο πατέρας μου δεν ήταν μαζί μας. Θα τον βρίσκαμε αργότερα, έλεγε η μαμά.
Περπατούσαμε πολλή ώρα μαζί με κάποιους άλλους ανθρώπους. Μερικούς τους ήξερα. Κάποια στιγμή κουράστηκα και κοιμήθηκα στην αγκαλιά της μαμάς. Τώρα σκέφτομαι πόσο την είχα ταλαιπωρήσει τότε!!
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα δωμάτιο στο οποίο μέναμε περίπου 10 άτομα. Οι περισσότεροι άντρες δυο τρεις γυναίκες κι εγώ, το μοναδικό παιδί. Θυμάμαι τον πατέρα μου να φεύγει κάθε πρωί μαζί με τους άλλους άντρες και τη μητέρα μου με τις άλλες γυναίκες να μαγειρεύουν σε μια μεγάλη κατσαρόλα για όλους.
Όταν ήρθε ο καιρός να πάω σχολείο, ο μπαμπάς επέμενε να μου αλλάξει το όνομα. Μου είχε πει να λέω πως με λένε Μιχάλη, όμως εγώ δεν το θυμόμουν! Από συνήθεια έλεγα ότι με λένε Άβντι και από συνήθεια πάλι δεν άκουγα στο Μιχάλης που με φώναζε η δασκάλα.
Δυσκολεύτηκα πολύ όταν πήγα σχολείο. Όλοι μιλούσαν διαφορετικά από εμένα, μα ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν τι τους έλεγα! Η δασκάλα δεν ασχολούνταν πολύ μαζί μου, γιατί άλλωστε δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε!
Μου είχαν δώσει και μερικά βιβλία, αλλά τι να τα έκανα;
Όσο για τους συμμαθητές μου γρήγορα αναπτύξαμε σχέσεις. Η γλώσσα του ποδοσφαίρου, που παίζαμε στα διαλείμματα, είναι διεθνής! Ήμουν καλός στο ποδόσφαιρο γι' αυτό όλες οι ομάδες με ήθελαν!
Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω τη γλώσσα. Διάβασα αρκετά και κατάφερα να γίνω από τους πιο καλούς μαθητές!
Έτσι συνήθισα στο καινούριο περιβάλλον. Ωστόσο, τα άσχημα δεν έλειπαν! Όταν τύχαινε να μαλώνουμε μέσα στο παιχνίδι με άλλα παιδιά, πολλές φορές αναφέρονταν στην εθνικότητά μου - λες και το ότι είμαι Αλβανός έφταιγε για τους τσακωμούς μας!
Όσο ήμουν στο δημοτικό δεν είχα κανένα πρόβλημα, εκτός από μερικά σχόλια.
Στο γυμνάσιο όμως βίωσα τα περισσότερα προβλήματα. Χωριστήκαμε στην ουσία σε δύο ομάδες: οι ξένοι και οι Έλληνες. Ξένοι δεν ήμασταν πολλοί στην τάξη. Περίπου πέντε- έξι άτομα. Ίσως ταίριαξα με αυτά τα παιδιά γιατί είχαμε κοινές εμπειρίες. Οι Έλληνες δεν καταδέχονταν να μας μιλήσουν. Ήταν και μερικοί μάλιστα που μόλις μας έβλεπαν μας έβριζαν χωρίς λόγο. Κατέληξα στο σημείο να ακούω τη λέξη Αλβανός και να νομίζω ότι με βρίζουν!
Δεν το είχαμε συζητήσει ποτέ με τα παιδιά που έκανα παρέα! Ήταν ένα θέμα "ταμπού"! Το βιώναμε όλοι μας, όμως ποτέ κανείς δεν τολμούσε να αναφέρει κάτι σχετικό.
Τα πράγματα οξύνονταν ακόμα περισσότερο, όταν παίρναμε τους ελέγχους κάθε τριμήνου. Ήμουν από τους καλούς μαθητές στην τάξη κι αυτό δεν θα μου το συγχωρούσαν ποτέ οι συμμαθητές μου και πολύ περισσότερο οι γονείς τους.
Δεν μπορούσαν να ανεχτούν το γεγονός ότι ένας μετανάστης και δη Αλβανός, έπαιρνε καλύτερους βαθμούς από τους Έλληνες και ήταν ο απουσιολόγος της τάξης κάθε χρονιά!
Μου έκαναν πολλά για να μη δεχτώ το απουσιολόγιο. Μου το έκρυβαν, το έσκιζαν, το μουντζούρωναν. Όσο κι αν το πρόσεχα, πάντα έβρισκαν τον τρόπο. Μέχρι που πήγα στον διευθυντή και του είπα ότι δεν θέλω να είμαι απουσιολόγος.
Στην τρίτη γυμνασίου είχα τον μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι με έβαλαν σημαιοφόρο στην παρέλαση! Είχα χαρεί πάρα πολύ! Οι γονείς μου θα ήταν τόσο περήφανοι!! Πάλι όμως είχα προβλήματα. Οι γονείς των συμμαθητών μου, αλλά και κάποιοι καθηγητές αντέδρασαν! Πώς μπορεί ένας ξένος να σηκώνει την ελληνική σημαία;
Μα εγώ την αγαπώ την Ελλάδα. Τι κι αν δεν γεννήθηκα εδώ; Τι κι αν οι γονείς μου δεν είναι από την Ελλάδα;
Εγώ εδώ μεγάλωσα, εδώ έμαθα όσα ξέρω, εδώ είναι ο τόπος μου πια. Αγαπώ την Ελλάδα και θα ήταν τιμή για μένα να σηκώσω τη σημαία. Πιστεύω πως είναι και τιμή για τη χώρα να την αγαπούν όσοι έρχονται να μείνουν εδώ.
Νιώθω ότι είμαι Έλληνας, αφού εδώ έχω ζήσει τα περισσότερα χρόνια και εδώ (ελπίζω) θα ζήσω και τα υπόλοιπα.
Έγινε μεγάλη φασαρία. Οι γονείς ήρθαν στον διευθυντή. Δεν θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Εκείνος τους είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί είχα το μεγαλύτερο βαθμό. Για να μη δημιουργήσω περισσότερα προβλήματα είπα στον διευθυντή ότι δεν θέλω να είμαι εγώ ο σημαιοφόρος. Εκείνος με υποστήριξε. Μου είπε να μη δίνω σημασία, όμως δεν θα μπορούσα τελικά. Φοβόμουν μην κάνουν κάτι χειρότερο. Και ακόμα περισσότερο σκεφτόμουν πως την ώρα της παρέλασης θα έτρεμα περνώντας μπροστά από τα επικριτικά τους μάτια. Φοβόμουν μήπως φωνάξουν κάτι υποτιμητικό ή μην κάνουν κάτι άλλο. Όχι, δεν μπορούσα. Αν και το ήθελα πολύ, δεν πήγα στην παρέλαση!
Την επόμενη ημέρα ήρθαν μερικοί γονείς στο σχολείο. Περίμενα ότι θα μου ζητούσαν συγνώμη ή έστω να μου έλεγαν ένα καλό λόγο που… έκανα αυτό που ήθελαν!
Αυτό που μου είπαν όμως ήταν πολύ διαφορετικό. «Αυτό έλειπε… Να θέλεις να σηκώσεις και τη σημαία μας!». Δεν απάντησα. Έφυγα νιώθοντας… όχι ντροπή. Απογοήτευση. Είναι δυνατόν να σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι στην εποχή μας;
Τα επόμενα χρόνια τα πράγματα ηρέμησαν κάπως. Όχι πως με αποδέχτηκε ποτέ «η ομάδα των Ελλήνων», απλώς σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου. Συνεχίζω να κάνω παρέα με «την ομάδα των ξένων», όπως μας έλεγαν. Είναι πολύ καλά παιδιά και ταιριάζουμε.
Βέβαια, έχω κάνει και Έλληνες φίλους. Δεν είναι όλοι τόσο ρατσιστές. Ή δεν επηρεάζονται από τα τρία – τέσσερα άτομα που δεν με συμπαθούσαν στο σχολείο. Γιατί πράγματι, δεν ήταν όλοι οι συμμαθητές μου ρατσιστές. Απλώς ακολουθούσαν τη γενική συμπεριφορά που λίγοι επιδείκνυαν ή ακόμα περισσότεροι δεν αντιδρούσαν, αν και δεν συμφωνούσαν με την περιθωριοποίηση των «ξένων».
Πιστεύω πως τώρα τα παιδιά που είναι από ξένες χώρες βιώνουν καλύτερες καταστάσεις. Εγώ τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια δεν αντιμετωπίζω τόσο σοβαρά προβλήματα.
Ίσως συνήθισαν… Ίσως δεν δίνω σημασία. Υπάρχουν βέβαια τα καχύποπτα βλέμματα, αλλά είναι πολύ λίγα.
Άλλωστε τώρα πια όταν γνωρίζω κάποιον συστήνομαι ως Μιχάλης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου