By
Όλες
οι στιγμές της ημέρας με τα παιδιά μας είναι σημαντικές, αλλά μερικές
είναι περισσότερο σημαντικές από άλλες. Περισσότερο σημαντικές για
παράδειγμα είναι οι στιγμές της πρωινής προετοιμασίας, για να φύγουν τα παιδιά για το σχολείο με θετική διάθεση και οι στιγμές του καληνυχτίσματος, ώστε να κοιμηθούν ήρεμα με όμορφες σκέψεις.
Ένας τρίτος σημαντικός σταθμός μέσα στην ημέρα είναι η στιγμή που θα τα συναντήσουμε μετά στο σχολείο. Ανάλογα με την ηλικία των παιδιών, το σχολείο που πηγαίνουν και τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, η ώρα αυτή μπορεί να είναι από νωρίς το μεσημέρι ως αργά το βράδυ.
Συνήθως τα παιδιά τα συναντάμε μετά το σχολείο με έναν τους εξής τρόπους:
Όταν πηγαίνω να τις πάρω από το στο σχολείο, προσπαθώ να μπω στο κλίμα. Παρατηρώ τους μαθητές που βγαίνουν. Ρουφάω την ενεργητικότητά τους. Νιώθω τη χαρά τους. Αναζητώ τα παιδιά μου από μακριά, τα κοιτάζω στα μάτια και χαμογελάω. Όταν ήταν μικρούλες, έπεφταν στην αγκαλιά μου. Καθώς μεγάλωσαν, άρχισαν να κάνουν αστεία όταν με έβλεπαν (για παράδειγμα να τρέχουν προς το μέρος μου φωνάζοντας «μάναααααα»). Τώρα που έχουν μεγαλώσει, δεν είμαστε τόσο διαχυτικές, αλλά η θετική διάθεση δε λείπει. Με εξαίρεση κάποιες φορές που έχουν ένταση για κάποιο περιστατικό που συνέβη στο σχολείο. Και αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Τη δική μου ένταση όμως, δεν την κουβαλάω μαζί μου. Εγώ είμαι ο ενήλικας, εγώ πρέπει να κάνω τη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Όταν είμαι στο σπίτι κι επιστρέφουν μετά από μένα, τις υποδέχομαι στην πόρτα. Γιατί δηλαδή να υποδέχομαι καλεσμένους στην πόρτα και όχι τα παιδιά μου; Θέλω να δουν τα μάτια μου να λάμπουν καθώς τις αντικρίζω. Θέλω να με δουν να χαίρομαι που μπαίνουν στο σπίτι. Συνήθως υπάρχει εμφανής διαφορά στα επίπεδα ενέργειάς μας. Εκείνες είναι πάντα σαν ανεμοστρόβιλοι καθώς ορμούν μέσα στο σπίτι. Εγώ εξαρτάται. Μερικές φορές είμαι ήρεμη, μερικές φορές είμαι αγχωμένη (γιατί π.χ. είμαι στη μέση κάποιας δουλειάς ή βιάζομαι για κάτι). Προσπαθώ όμως να μην το δείχνω. Μέχρι να αλλάξουν, να πιουν νερό, να πλύνουν χέρια κλπ, υπάρχει μια μικρή αναστάτωση. Δεν αφήνω όμως την αναστάτωση να με επηρεάσει ή να με εκνευρίσει. Κάνω υπομονή γιατί αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζονται τον χρόνο τους να ηρεμήσουν και να μπουν σε ρυθμούς σπιτιού.
Όταν επιστρέφω εγώ απ’ έξω και τις βρίσκω σπίτι, είμαι προετοιμασμένη ότι «θα πέσουν πάνω μου». Μπορεί να θελήσουν να μου πουν τα νέα τους ή να μου ζητήσουν να τις βοηθήσω σε κάτι. Μερικές φορές δεν είμαι έτοιμη να τους αφιερώσω αμέσως το χρόνο που χρειάζονται. Τώρα όμως που έχουν μεγαλώσει, τους λέω τι νοιώθω και με καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα: «Δώστε μου 10 λεπτά να να αλλάξω, να πάω στο μπάνιο και θα έρθω». Και μόλις ετοιμαστώ, θα είμαι 100% στη διάθεσή τους.
Παρ’ όλο που μεγαλώνω τα παιδιά μου με το σκεπτικό «να με αγαπάνε αλλά να μη με χρειάζονται», δεν είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι σε λίγο θα μπαίνω στο σπίτι και δε θα με έχουν ανάγκη. Το ξέρω – το βλέπω να έρχεται: Θα είναι στα δωμάτιά τους ή τους υπολογιστές τους ή θα ασχολούνται με τα ενδιαφέροντά τους και θα λένε απλά ένα «γεια». Ήδη συμβαίνει αυτό μερικές φορές! Πάντα όμως θα βρούμε το χρόνο κάποια στιγμή αργότερα να κουβεντιάσουμε και να πούμε τα νέα της ημέρας και θέλω να πιστεύω ότι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
Όπως και να έχει το μήνυμα είναι ένα: Η στιγμή της συνάντησης με τα παιδιά μας μετά το σχολείο είναι σημαντική. Κι αν μέχρι σήμερα δεν της δίναμε τη σημασία που της αναλογούσε, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Ας προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι γονείς κάθε μέρα.
“Love is… your reward” όπως λέει και το κόμικ. Θα πληρωθούμε με αγάπη.
http://www.aspaonline.gr/
Ένας τρίτος σημαντικός σταθμός μέσα στην ημέρα είναι η στιγμή που θα τα συναντήσουμε μετά στο σχολείο. Ανάλογα με την ηλικία των παιδιών, το σχολείο που πηγαίνουν και τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, η ώρα αυτή μπορεί να είναι από νωρίς το μεσημέρι ως αργά το βράδυ.
Συνήθως τα παιδιά τα συναντάμε μετά το σχολείο με έναν τους εξής τρόπους:
- Πηγαίνουμε και τα παίρνουμε εμείς από το σχολείο.
- Επιστρέφουν μόνα τους (με το σχολικό, με κάποιον άλλον ή μόνα τους) κι εμείς που είμαστε ήδη σπίτι τα υποδεχόμαστε εκεί.
- Επιστρέφουν μόνα τους πριν από εμάς και τα συναντάμε όταν επιστρέφουμε κι εμείς από τη δουλειά.
Όταν πηγαίνω να τις πάρω από το στο σχολείο, προσπαθώ να μπω στο κλίμα. Παρατηρώ τους μαθητές που βγαίνουν. Ρουφάω την ενεργητικότητά τους. Νιώθω τη χαρά τους. Αναζητώ τα παιδιά μου από μακριά, τα κοιτάζω στα μάτια και χαμογελάω. Όταν ήταν μικρούλες, έπεφταν στην αγκαλιά μου. Καθώς μεγάλωσαν, άρχισαν να κάνουν αστεία όταν με έβλεπαν (για παράδειγμα να τρέχουν προς το μέρος μου φωνάζοντας «μάναααααα»). Τώρα που έχουν μεγαλώσει, δεν είμαστε τόσο διαχυτικές, αλλά η θετική διάθεση δε λείπει. Με εξαίρεση κάποιες φορές που έχουν ένταση για κάποιο περιστατικό που συνέβη στο σχολείο. Και αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι. Τη δική μου ένταση όμως, δεν την κουβαλάω μαζί μου. Εγώ είμαι ο ενήλικας, εγώ πρέπει να κάνω τη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Όταν είμαι στο σπίτι κι επιστρέφουν μετά από μένα, τις υποδέχομαι στην πόρτα. Γιατί δηλαδή να υποδέχομαι καλεσμένους στην πόρτα και όχι τα παιδιά μου; Θέλω να δουν τα μάτια μου να λάμπουν καθώς τις αντικρίζω. Θέλω να με δουν να χαίρομαι που μπαίνουν στο σπίτι. Συνήθως υπάρχει εμφανής διαφορά στα επίπεδα ενέργειάς μας. Εκείνες είναι πάντα σαν ανεμοστρόβιλοι καθώς ορμούν μέσα στο σπίτι. Εγώ εξαρτάται. Μερικές φορές είμαι ήρεμη, μερικές φορές είμαι αγχωμένη (γιατί π.χ. είμαι στη μέση κάποιας δουλειάς ή βιάζομαι για κάτι). Προσπαθώ όμως να μην το δείχνω. Μέχρι να αλλάξουν, να πιουν νερό, να πλύνουν χέρια κλπ, υπάρχει μια μικρή αναστάτωση. Δεν αφήνω όμως την αναστάτωση να με επηρεάσει ή να με εκνευρίσει. Κάνω υπομονή γιατί αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζονται τον χρόνο τους να ηρεμήσουν και να μπουν σε ρυθμούς σπιτιού.
Όταν επιστρέφω εγώ απ’ έξω και τις βρίσκω σπίτι, είμαι προετοιμασμένη ότι «θα πέσουν πάνω μου». Μπορεί να θελήσουν να μου πουν τα νέα τους ή να μου ζητήσουν να τις βοηθήσω σε κάτι. Μερικές φορές δεν είμαι έτοιμη να τους αφιερώσω αμέσως το χρόνο που χρειάζονται. Τώρα όμως που έχουν μεγαλώσει, τους λέω τι νοιώθω και με καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα: «Δώστε μου 10 λεπτά να να αλλάξω, να πάω στο μπάνιο και θα έρθω». Και μόλις ετοιμαστώ, θα είμαι 100% στη διάθεσή τους.
Παρ’ όλο που μεγαλώνω τα παιδιά μου με το σκεπτικό «να με αγαπάνε αλλά να μη με χρειάζονται», δεν είναι εύκολο να αποδεχτώ ότι σε λίγο θα μπαίνω στο σπίτι και δε θα με έχουν ανάγκη. Το ξέρω – το βλέπω να έρχεται: Θα είναι στα δωμάτιά τους ή τους υπολογιστές τους ή θα ασχολούνται με τα ενδιαφέροντά τους και θα λένε απλά ένα «γεια». Ήδη συμβαίνει αυτό μερικές φορές! Πάντα όμως θα βρούμε το χρόνο κάποια στιγμή αργότερα να κουβεντιάσουμε και να πούμε τα νέα της ημέρας και θέλω να πιστεύω ότι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.
Όπως και να έχει το μήνυμα είναι ένα: Η στιγμή της συνάντησης με τα παιδιά μας μετά το σχολείο είναι σημαντική. Κι αν μέχρι σήμερα δεν της δίναμε τη σημασία που της αναλογούσε, αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Ας προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι γονείς κάθε μέρα.
“Love is… your reward” όπως λέει και το κόμικ. Θα πληρωθούμε με αγάπη.
http://www.aspaonline.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου