Γράφω για σένα μαμά!
Το παρακάτω κείμενο είναι ένα γράμμα προς εμένα… Εμένα σαν μαμά που βρίσκομαι μπροστά σε ένα από τα πολλά «δύσκολα» που με περιμένουν και άλλα που ξεπεράστηκαν… Μπροστά σε κάποια από εκείνα τα «δύσκολα» που νομίζεις ότι ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, μέχρι που το αντιμετωπίζεις και συνειδητοποιεις ότι δεν έχεις ιδέα τελικά… Και απομένεις να ψάχνεις απελπισμένα να βρεις το λάθος στην ουτοπία που έχεις δημιουργήσει στο νου σου… Όμως τελικά η ουτοπία ήταν δικό σου κυημα ή δανεισμένο από άλλου;
Κάπου εδώ «μαμά», λίγο πριν το αδιέξοδο εκείνο που πάει σαν μέγγενη να σε πνίξει, φράζοντας σου ακόμη και τον αέρα που αναπνέεις, καλείσαι να βρεις τι είναι εκείνο το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για το παιδί σου…
Άλλοτε ρωτας, συμβουλευεσαι, συζητας… Άλλοτε αρνεισαι να παραδεχθεις ότι κάπου μπορεί να σφαλεις… Άλλοτε αναρωτιεσαι τι έκανες λάθος και το παιδί σου παρεκλίνει των προσδοκιών σου… Δεν ξέρω αν σου έχω την απάντηση, όμως θέλω λίγο να σε πιάσω από τους ώμους και κοιτάζοντας σε στα μάτια να σε ταρακουνησω και να σε βάλω να σκεφτείς…
Να σκεφτείς πως καλό θα είναι επιτέλους να παψεις να έχεις απαιτήσεις από το παιδί σου να συμπεριφέρεται » όπως όλα τα παιδάκια» και να το αφήσεις να συμπεριφερθεί μοναδικά, όπως άλλωστε του ταιριάζει…
Να σκεφτείς πως είναι άδικο για εκείνο να το βάζεις σταθερά στο ίδιο καλούπι με «όλα τα παιδάκια», μα θα ήταν δίκαιο να το αφήσεις να δώσει μόνο του το σχήμα που θέλει στην ιδιοσυγκρασία του, με εσένα σε ρολο συμβουλατορα και μέντορα… Δεν σου πάει ο ρόλος του ψυχρού καθηγητή ούτως ή άλλως…
Να σκεφτείς πως είναι άδικο να «απαιτείς» από το παιδί σου να υιοθετήσει μια συμπεριφορά επειδή «το θεωρείς εσύ σωστό και ξέρεις!!» χωρίς όμως το ίδιο να έχει πειστεί ότι αυτή η συμπεριφορά του ταιριάζει…
Να σκεφτείς πως του αξίζει να ειναι «διαφορετικό»… Πως αξίζει να έχει γνώμη και να αντιδρά, όσο κι αν αυτό σε εξοργίζει και σου ταράζει τα νερά (μαζί με τα νεύρα)…
Γιατί βρε μαμά στο παιδί σου δεν αξίζει να γίνει δέκτης απωθημενων και κλειστών στερεοτύπων επειδή » έτσι είναι το σωστο»… Αλήθεια;; μπορείς να ορισεις το σωστό και το λάθος;;
Γιατί βρε μαμά δεν χρειάζεται να πεις κι εσύ «κι εγω τι έπαθα που κατα-πιέστηκα;» Ξέρεις πολύ καλά ότι επαθες και παραεπαθες…
Γιατί βρε μαμά, κατά βάθος ξέρεις πολύ καλά που είσαι λάθος και αυτό σε γεμίζει με τύψεις και ενοχές… Και δεν τις αντεχεις τις τύψεις… Όχι σε οτι έχει να κανει με τα παιδιά σου…
Γιατί βρε μαμά, αυτά που αφήνουμε και φεύγουν τώρα, δεν θα γυρίσουν ποτέ και τα παιδιά σου δεν θα είναι ποτέ ξανά 1,5 3,5 4,5 ή 5 10 και 15
Γιατί βρε μαμά, τα παιδιά σου περισσότερο από οτιδήποτε, μα ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ όμως, χρειάζονται ΕΣΕΝΑ, την αγκαλιά και την ΑΠΟΔΟΧΗ σου…
Γιατί βρε μαμά, αν δεν αποδεχτεις εσύ το παιδί σου, πως περιμένεις να αποδεχθεί το ίδιο τον εαυτό του στο μέλλον;;;
Εχεις σκεφτεί αλήθεια πως «η δική σου φωνή, είναι αυτή που θα ακούει σαν – αυτό που λέμε – συνείδηση στο μέλλον»;;;
Θέλεις στ” αληθεια να είναι αυστηρή ή μήπως θα προτιμούσες να ειναι γεμάτη απο κατανόηση και αγάπη;
Σκέψου το…
Και ανάλογα πράξε….