Θυμάσαι πόσο απλό ήταν να κάνουμε παρέες κάποτε; Σε παιδικές χαρές, σε πάρτι γενεθλίων, στις διακοπές, στη γειτονιά, παντού υπήρχαν εν δυνάμει φίλοι έτοιμοι να μας συντροφεύσουν σε μαραθώνιους παιχνιδιού και περιπετειώδεις περιπλανήσεις. Μιλάω για τα χρόνια εκείνα που δεν είχαμε προαισθήματα, που δεν ήμασταν καχύποπτοι, τότε που κακός ήταν μόνο ο λύκος του παραμυθιού και οι τύποι που μοιράζανε καραμέλες έξω από τα σχολεία.
Περάσανε τα χρόνια, ήρθε η εφηβεία και η αθωότητα άρχισε να ξεθωριάζει, αναγκάζοντάς μας να μικρύνουμε τον κύκλο μας στο μισό. Λίγο η αντιζηλίες, λίγο ο ανταγωνισμός, λίγο η κουτοπονηριά της ηλικίας, δε θέλει πολύ. Εμπειρίες φαινομενικά αστείες, όμως άκρως διδακτικές. Ακολούθησε η ενηλικίωση, το «Θέλεις να παίξουμε;» μετατράπηκε σε «Πάμε για καφέ;», και το «Δε με αφήνει η μαμά μου» έγινε «Δεν έχω χρόνο». Οι άνθρωποι γίνανε επιφυλακτικοί και οι συναναστροφές ελάχιστες.
Δεν είναι πως γίναμε μισάνθρωποι. Είναι που μεγαλώνουμε και βλέπουνε τα μάτια μας πολλά, είναι που οι περιττές συναναστροφές κουράζουν. Στο βωμό του συμφέροντος και της προσωπικής ανάδειξης δεκάδες ανθρώπων θα σε πλησιάσουν με τη μάσκα του φίλου, επισκιάζοντας τους ελάχιστους ειλικρινά φιλικά προκείμενους, κατά την παραδοσιακή θεωρία του «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Ποιοι είναι όμως και πώς τους αναγνωρίζεις;
Εκ πρώτης όψεως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι γλιτσερά ευγενικοί: Eίναι ο συνάδελφος που θα σου φέρει τον καφέ στο γραφείο και θα σε κολακέψει για το καινούριο σου χτένισμα, και ας μοιάζεις με κουνουπίδι. Είναι η γειτόνισσα που θα σου φέρει φρεσκοψημένο κέικ στο σπίτι, για να τσεκάρει αν πήρες τις αράχνες στις γωνίες. Είναι η καινούρια σου φίλη από τη σχολή που δε χάνει έξοδο με την παρέα σου, ενώ ξεχνάει να σε ενημερώσει για την αλλαγή στην ημερομηνία παράδοσης της πτυχιακής. Είναι ο καινούριος σου κολλητός που δανείζεται την συλλεκτική τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και σου την επιστρέφει κατεστραμμένη. Είναι γενικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις παρανοϊκός για την επιφυλακτικότητά σου, καθιστώντας όσο το δυνατόν περίοπτη την καλοσύνη και την απαράμιλλη ανιδιοτέλειά τους.
Γιατί μέχρι να ακούσεις το ένστικτό σου να βαράει από τα έγκατα του υποσυνείδητου και να βεβαιωθείς για τις προθέσεις τους, αυτοί έχουν ήδη παράξει έργο. Έχουν μαζέψει τις ανάλογες πληροφορίες, έχουν δώσει βάση στα τρωτά σου σημεία, και χαμογελάνε ευγενικά περιμένοντας το πρώτο σου στραβοπάτημα. Παραμένουν καρτερικά μελιστάλαχτοι, αλλά στην πρώτη διαφωνία σου ανοίγουν κατά μέτωπο επίθεση και σου αραδιάζουν ένα κάρο κατηγορίες. Ελαττώματά σου που οι ίδιοι μεγέθυναν για να αναδείξουν τα μηδαμινά τους προτερήματα, κάνοντάς σε να αισθανθείς ακόμα πιο ποταπός μπροστά στο ψεύτικο μεγαλείο τους.
Θέλεις για να δείξουν ανώτεροι; Θέλεις για να γεμίσουν την κενή ζωή τους και να μετριάσουν τις ψυχικές τους ελλείψεις; Οι τοξικοί άνθρωποι σε γεμίζουν αμφιβολίες αργά και βασανιστικά, για να μην αφήσουν ίχνη. Είναι εκείνοι που αυτοδηλητηριάζονται με βλαβερά συναισθήματα όπως είναι η ζήλια και η μισαλλοδοξία, γεμίζοντας το είναι τους με κακή ενέργεια που σιγοβράζει μέχρι να ανατιναχθεί. Μοιάζουν αθώοι και οι πράξεις τους είναι ντυμένες με καλές προθέσεις, αλλά είναι οι πρώτοι που θα σε διαβάλλουν σε γνωστούς, φίλους και αφεντικά για να γίνουν αυτοί αρεστοί. Μπορεί να μη μισούν εσένα προσωπικά, μισούν όμως σίγουρα τον τρόπο που σε αγαπάνε οι άλλοι, και η ανωτερότητα είναι συναίσθημα μεγαλειώδες που δε χωράει στη μικρή ψυχή τους.
Μην είσαι όμως επιφυλακτικός και μην κουμπώνεσαι. Δεν κινδυνεύεις. Γιατί κανένας τοξικός άνθρωπος δεν είναι τόσο έξυπνος όσο νομίζει, καθότι μόνιμα απασχολημένος με μικροπρέπειες και ψεύτικες επιδείξεις μεγαλοψυχίας. Άλλωστε κανένας πραγματικά έξυπνος άνθρωπος δεν πιστεύει πως είναι προτιμότερο να σβήσει τη φωτιά του άλλου αντί ν’ ανάψει δική του. Και αν ποτέ τύχει να πέσεις θύμα της ανασφάλειας και της πικρίας τους, μη στεναχωριέσαι, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Θα μπορούσες να είσαι ένας απ' αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου