Στους ανθρώπους που αντιδρούν στην αναπηρία μου λέγοντας: “Λυπάμαι”
Συχνά οι άνθρωποι με πλησιάζουν και μου κάνουν ερωτήσεις για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Μερικές φορές νιώθω λίγο άβολα, αλλά όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο και αποφασίζω να απαντήσω, συνήθως ο διάλογος είναι κάπως έτσι:
– Αν δεν σε πειράζει, μπορώ να σε ρωτήσω γιατί κάθεσαι στο αμαξίδιο?
– Έχω εγκεφαλική παράλυση. Έτσι γεννήθηκα, έτσι είμαι, πάντα καθόμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο
– Ωχ! Λυπάμαι! Πρέπει να είναι τόσο άσχημο. Δεν ήξερα!
– Εντάξει, μη λυπάσαι, εγώ δεν λυπάμαι. Είναι κομμάτι του εαυτού μου
– Δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Πρέπει να είναι απαίσιο. Είσαι τόσο γενναία!
– (Φωνάζοντας) Δεν είμαι γενναία, είμαι απλά ένας άνθρωπος. Καλή σας μέρα!
Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω αυτές τις συζητήσεις.
Δεν αντέχω το ότι ο κόσμος νομίζει ότι είναι ευγενικοί με το να απολογούνται για την ύπαρξή μου.Η αλήθεια είναι, ότι η ζωή μου μπορεί να διαφέρει από τον μέσο όρο, αλλά δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να λυπάμαι.Όταν απολογείσαι για την ταυτότητά μου, ενισχύεις την ιδέα ότι το ποια είμαι, ποια γεννήθηκα να είμαι, είναι άκρως ανεπιθύμητο. Όταν απολογείσαι για την ταυτότητά μου, είναι σαν να μου στέλνεις σήμα ότι θα έπρεπε να νιώθω κι εγώ άσχημα γι αυτό, και η αλήθεια είναι πως για πολύ καιρό ένιωθα.
 Για πολύ καιρό, η αναπηρία μου και το αναπηρικό μου αμαξίδιο ήταν αυτά που μου έφταιγαν πάνω μου. Αυτά με διαφοροποιούσαν από τους υπόλοιπους. Αυτά ήταν όλα όσα με χώριζαν από το “φυσιολογικό”, και ήμουν πολύ νέα και πολύ παγιδευμένη στην υπάρχουσα κουλτούρα για να δω την αλήθεια. Για χρόνια ευχόμουν να ήμουν οτιδήποτε άλλο από αυτό που ήμουν. Για χρόνια ευχόμουν να ήμουν “φυσιολογική” με τον τρόπο που το ορίζει η κοινωνία μας, μόνο και μόνο για να σταματήσει ο κόσμος να με κοιτάει. Για χρόνια πίστευα ότι εγώ ήμουν το πρόβλημα, και αν απλά μπορούσα να είμαι διαφορετική θα άλλαζαν και όλα τα υπόλοιπα. Για χρόνια πίστευα το ψέμα ότι ήμουν κάτι για το οποίο έπρεπε να ζητάω συγγνώμη.
Από την οπτική γωνία κάποιου άσχετου ανθρώπου είναι εύκολο να κοιτάς την αναπηρία και να νομίζεις ότι είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μετανιώνεις, αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια. Αυτή που είμαι σήμερα, το κορίτσι που οι άνθρωποι αποκαλούν γενναίο και έξυπνο και με ισχυρή θέληση και ένα σωρό άλλα επίθετα, είμαι λόγω της αναπηρίας μου, και όχι παρά αυτή. Τα όνειρά μου, τα πάθη μου, ο σκοπός μου και οι στόχοι μου είναι άμεσο αποτέλεσμα του ποιανού είμαι.
Όταν απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο και την αναπηρία μου, απολογείσαι για το πρόσωπο που έχω γίνει.Όταν απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο, το κάνεις να φαίνεται ότι είμαι πρόβλημα, ότι το ποια είμαι είναι τόσο άσχημο που οι άνθρωποι πρέπει συνεχώς να απολογούνται απλά επειδή ζω.
Το αναπηρικό μου αμαξίδιο είναι κομμάτι του εαυτού μου, όπως και η αναπηρία μου, και είμαι υπερήφανη για αυτά.Με έχουν βοηθήσει να καθορίσω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Μου έχουν προσφέρει κάποιους από τους καλύτερους μου φίλους και τους μεγαλύτερούς μου στόχους στη ζωή. Η αναπηρία μου, δεν με χωρίζει πλέον από τους άλλους αλλά αντίθετα μου έχει προσφέρει κάποιους από τους ανθρώπους που αγαπάω πολύ, που με καταλαβαίνουν και με αγαπούν και αυτοί – όχι παρά του τι είμαι αλλά ακριβώς γι’αυτό που είμαι. Για μένα αυτό είναι εκπληκτικό και σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να απολογείσαι.
Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για τον ρατσισμό. Απολογήσου για το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα μέρη σ αυτή τη χώρα που δεν μπορώ να πάω. Απολογήσου για το ότι οι άνθρωποι μου συμπεριφέρονται διαφορετικά απλά και μόνο επειδή χρησιμοποιώ τροχούς αντί για πόδια. Απολογήσου για το ότι σε κάποια συνέντευξη ενός υψηλού κύρους κολλεγίου μου είπαν ότι δεν θα μου άρεσε το κολλέγιο επειδή “δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα εκεί”.
Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για την ανισότητα. Για την τρομερή έλλειψη προσβάσιμων σπιτιών και μέσων μαζικής μεταφοράς. Απολογήσου για την υψηλή ανεργία που υπάρχει στους ανθρώπους με αναπηρία. Απολογήσου που με κοιτάζεις επίμονα. Που μου συμπεριφέρεσαι σαν μικρό κορίτσι ενώ είμαι μια γυναίκα 23 ετών. Απολογήσου για τα στερεότυπα και το στιγματισμό.
Αν θες να απολογηθείς για κάτι, απολογήσου για όλα αυτά, γιατί για αυτά αξίζει να απολογείσαι και να μετανιώνεις. Αλλά μην απολογείσαι για την ταυτότητά μου. Μην απολογείσαι για το ποια είμαι. Μην απολογείσαι για το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Αυτό μου επιτρέπει να ζω την όμορφη ζωή που ζω. Μην απολογείσαι για αυτό που με διαφοροποιεί, Δεν ντρέπομαι για αυτό και δεν μετανιώνω. Και το ίδιο ισχύει και για σένα!
 themighty.com – Μετάφραση : Θωμαΐδου Ευθυμία – Ζωή-babyradio.gr