Μάρτιος 7, 2014
Σήμερα γράφω με αφορμή μια παρουσίαση που έκανε το πρωινό μας πρόγραμμα Montessori Infant Community στο My Playce.
Για αλλαγή μίλησαν οι δασκάλες και εγώ ήμουν στο κοινό ως μαμά της
Νεφέλης που παρακολουθεί το πρόγραμμα από το Σεπτέμβριο. Το θέμα ήταν η ανεξαρτησία και η αυτονομία,
η σημασία τους και πως συχνά εμείς οι γονείς στεκόμαστε εμπόδιο στην
ανάπτυξή τους. Όσο και να ξέρω καλά τη θεωρία, συνειδητοποίησα πως στην
πράξη οι φορές που μπαίνω εμπόδιο στην αυτονομία της Νεφέλης είναι
πολλές και καθημερινές…
Όταν της βάζω τα ρούχα και τα παπούτσια αντί να την αφήσω να τα βάλει μόνη της. Όταν προτρέχω και της λέω «πρόσεχε μη πέσεις» ενώ τρέχει και ευχαριστιέται την ταχύτητα που αναπτύσσει. Όταν της τραβάω την καρέκλα για να την φέρω πιο κοντά της για να κάτσει στο τραπέζι. Όταν την ανεβάζω στο κάθισμα του αυτοκίνητου επειδή βιάζομαι και δε θέλω να την περιμένω να ανέβει μόνη της. Όταν της δίνω το χέρι μου χωρίς να το ζητήσει για να ανέβει τις σκάλες για να πάει πιο γρήγορα… Γιατί τόση βιασύνη πια;
Η λίστα μου είναι ατελείωτη και αυτή είναι μόνο η αρχή. Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που η Νεφέλη όχι μόνο μπορεί να τα κάνει μόνη της, αλλά νιώθει και περήφανη όταν τα καταφέρνει. Προφανώς και είναι από δική μου ανάγκη να την διευκολύνω ή και να την προστατεύσω που απλώνω το χέρι μου για να τη βοηθήσω. Τελικά όμως καταφέρνω το αντίθετο. Δείχνω στην κόρη μου πως δεν εμπιστεύομαι τις ικανότητές της, άρα της περνάω το μήνυμα να μην τις εμπιστεύεται ούτε εκείνη. Παράλληλα, της μαθαίνω να με έχει ανάγκη, ενώ η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη στη ζωή της.
Στην παρουσίαση είδαμε φωτογραφίες παιδιών 2 ετών (συμπεριλαμβανομένης της Νεφέλης) να στρώνουν μόνα τους το τραπέζι, να βάζουν μόνα τους πορτοκαλάδα στο ποτήρι, να αλείφουν μόνα τους το βούτυρο στο ψωμί, να κόβουν μόνα τους τη μπανάνα με μαχαίρι και να καθαρίζουν μόνα τους τα τσόφλια από το αυγό. Όλα αυτά τα καθημερινά που θα μπορούσαν να τα κάνουν και στο σπίτι. Προφανώς και δε τα κατάφεραν πάντα «τέλεια», η χαρά τους όμως στα πρόσωπά τους ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ, ενώ βελτιωνόντουσαν θεαματικά φορά με τη φορά
Εάν λοιπόν έστω και λίγο σας ακουμπούν τα παραπάνω, κάντε ένα βήμα πίσω και αφήστε τους να δοκιμάσουν, να προσπαθήσουν και να τα καταφέρουν ΜΟΝΟΙ τους. Είμαι σίγουρη πως τους έχετε ακούσει επανειλημμένα να σας λένε «μόνη μου, μόνη μου…», είναι ο δικός τους τρόπος να σας πουν «Βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου, μαμά» «Μην το κάνεις εσύ για εμένα πάλι….».
Όπως διάβασα πρόσφατα κάπου «δεν είναι αυτό που κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας, αλλά αυτό που τους μαθαίνουμε να κάνουν μόνοι τους, που θα τους κάνουν αργότερα επιτυχημένους ανθρώπους στην ενήλικη ζωή τους…».
Πηγή: http://mikroimegaloi.gr/content/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%E2%80%A6
Όταν της βάζω τα ρούχα και τα παπούτσια αντί να την αφήσω να τα βάλει μόνη της. Όταν προτρέχω και της λέω «πρόσεχε μη πέσεις» ενώ τρέχει και ευχαριστιέται την ταχύτητα που αναπτύσσει. Όταν της τραβάω την καρέκλα για να την φέρω πιο κοντά της για να κάτσει στο τραπέζι. Όταν την ανεβάζω στο κάθισμα του αυτοκίνητου επειδή βιάζομαι και δε θέλω να την περιμένω να ανέβει μόνη της. Όταν της δίνω το χέρι μου χωρίς να το ζητήσει για να ανέβει τις σκάλες για να πάει πιο γρήγορα… Γιατί τόση βιασύνη πια;
Η λίστα μου είναι ατελείωτη και αυτή είναι μόνο η αρχή. Όλα τα παραπάνω είναι πράγματα που η Νεφέλη όχι μόνο μπορεί να τα κάνει μόνη της, αλλά νιώθει και περήφανη όταν τα καταφέρνει. Προφανώς και είναι από δική μου ανάγκη να την διευκολύνω ή και να την προστατεύσω που απλώνω το χέρι μου για να τη βοηθήσω. Τελικά όμως καταφέρνω το αντίθετο. Δείχνω στην κόρη μου πως δεν εμπιστεύομαι τις ικανότητές της, άρα της περνάω το μήνυμα να μην τις εμπιστεύεται ούτε εκείνη. Παράλληλα, της μαθαίνω να με έχει ανάγκη, ενώ η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη στη ζωή της.
Στην παρουσίαση είδαμε φωτογραφίες παιδιών 2 ετών (συμπεριλαμβανομένης της Νεφέλης) να στρώνουν μόνα τους το τραπέζι, να βάζουν μόνα τους πορτοκαλάδα στο ποτήρι, να αλείφουν μόνα τους το βούτυρο στο ψωμί, να κόβουν μόνα τους τη μπανάνα με μαχαίρι και να καθαρίζουν μόνα τους τα τσόφλια από το αυγό. Όλα αυτά τα καθημερινά που θα μπορούσαν να τα κάνουν και στο σπίτι. Προφανώς και δε τα κατάφεραν πάντα «τέλεια», η χαρά τους όμως στα πρόσωπά τους ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ, ενώ βελτιωνόντουσαν θεαματικά φορά με τη φορά
Εάν λοιπόν έστω και λίγο σας ακουμπούν τα παραπάνω, κάντε ένα βήμα πίσω και αφήστε τους να δοκιμάσουν, να προσπαθήσουν και να τα καταφέρουν ΜΟΝΟΙ τους. Είμαι σίγουρη πως τους έχετε ακούσει επανειλημμένα να σας λένε «μόνη μου, μόνη μου…», είναι ο δικός τους τρόπος να σας πουν «Βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου, μαμά» «Μην το κάνεις εσύ για εμένα πάλι….».
Όπως διάβασα πρόσφατα κάπου «δεν είναι αυτό που κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας, αλλά αυτό που τους μαθαίνουμε να κάνουν μόνοι τους, που θα τους κάνουν αργότερα επιτυχημένους ανθρώπους στην ενήλικη ζωή τους…».
Πηγή: http://mikroimegaloi.gr/content/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%E2%80%A6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου