Φοβισμένο Παραμύθι

“Όποιος φοβάται να υποφέρει, υποφέρει ήδη απ’ αυτό που φοβάται.”
Michel de Montaigne
… Και δεν μιλάμε για τον φόβο του άγνωστου, τον φόβο – δισταγμό για το καινούργιο που ίσως βιώσουμε. Αυτό το είδος του φόβου τον νιώθαμε σε μικρότερη ηλικία. Όταν ξεκινούσαμε την ζωή μόνοι μας, όταν κάναμε τα πρώτα βήματα μας, νιώθοντας ανεξάρτητοι και ανυπόμονοι για το αύριο. Όταν ακόμη υπήρχε μια ιδέα αθωότητας μέσα μας, μια ιδέα ρομαντισμού και πραγματικής πίστης ότι όλα θα προχωρήσουν, θα εξελιχθούν όπως τα έχουμε ονειρευτεί. Τότε που ακόμη το παραμύθι είχε πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα.
Και τελικά μεγαλώσαμε, νικήσαμε στην πορεία τους φόβους για το άγνωστο. Και οι φόβοι νικήθηκαν γιατί τους βιώσαμε. Πρωτονιώσαμε τον πόνο, την προδοσία. Μοιραία χάσαμε ένα κομμάτι του ρομαντισμού και της αθωότητας. Καταλάβαμε, νιώθοντας βαθιά στο πετσί μας, ότι τα παραμύθια λίγες, πολύ λίγες πιθανότητες έχουν να γίνονται πραγματικότητες. Και πολλές φορές, όταν κατάφεραν να γίνουν, ήταν πραγματικότητες “πυροτέχνημα”…
Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν ενήλικες. Με μπαγκάζια – εμπειρίες, που κατάφεραν να γίνουν μαθήματα και να μας κάνουν πιο σοφούς, πιο δυνατούς και κατασταλαγμένους. Κουβαλάμε όμως και αυτά τα μπαγκάζια – φαντάσματα που μας στοιχειώνουν και μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας. Είναι οι εμπειρίες, τα βιώματα μας που μας πλήγωσαν, μας έκαναν να κλάψουμε, να γονατίσουμε από απόγνωση. Είναι όλα αυτά που μας έκαναν να φοβόμαστε την επόμενη μέρα, το επόμενο βήμα. Ο φόβος πως θα πληγωθούμε ξανά με τον ίδιο τρόπο. Ο φόβος της επανάληψης.
Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού, είχε πει ο Πλάτων, και στην περίπτωση μας, ενός κακό που το ζήσαμε, το νιώσαμε και τρέμουμε μήπως το βρούμε ξανά μπροστά μας.
Και τελικά χωρίς να το καταλάβουμε, αφήνουμε αυτόν τον φόβο επανάληψης να τρώει τα μέσα μας σιγά σιγά και να μας αδειάζει. Βουλιάζουμε, αρνούμενοι να ζήσουμε ξανά, να βγούμε εκεί έξω, υποστηρίζοντας πως έτσι, αποφεύγοντας την ζωή, είμαστε ασφαλείς. Νομίζουμε πως το “αποστειρωμένο” από στιγμές περιβάλλον μας, θα μας προστατεύσει από τα δεινά της ζωής.
Η ζωή όμως που φοβάται την ζωή δεν είναι ζωή. Όταν ο φόβος, μας οδηγεί σταδιακά στην ακινησία, στην απραγία, η ζωή χάνει το νόημα της. Το να φοβόμαστε να ζήσουμε δεν σώζει το αύριο μας από τις λύπες αλλά στερεί και από το σήμερα μας, τις χαρές.
Ποτέ, μα ποτέ τίποτα μεγάλο, τίποτα δυνατό δεν επιτεύχθηκε χωρίς κίνδυνο και ρίσκο. Οι ωραιότερες στιγμές μας ήταν αυτές που δεν τις προγραμματίσαμε, ήταν αυτές που δεν τις περιμέναμε. Ήταν αυτές που τις ζήσαμε γιατί βγήκαμε εκεί έξω, απαλλαγμένοι από φόβους και δεύτερες σκέψεις, θέλοντας να ζήσουμε, ρισκάροντας να ζήσουμε.
Όταν φοβόμαστε να ρισκάρουμε, ρισκάρουμε διπλά γιατί ουσιαστικά αφήνουμε την ζωή να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Ζούμε σε ένα λήθαργο που τον ονομάζουμε ασφάλεια. Δεν είναι απλά αποφυγή, αποχή. Είναι άρνηση ζωής.
Κανείς δεν μας είπε πως κάθε δρόμος μας θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας, στα συναισθήματα που εμπλέκονται περισσότεροι από έναν άνθρωπο, εμπεριέχεται ρίσκο. Πληγωθήκαμε στο παρελθόν και πολύ πιθανόν να το πάθουμε και μελλοντικά. Είμαστε όμως δυνατά πλάσματα και αντέχουμε. Πολύ περισσότερο απ΄όσο νομίζουμε. Όπως αντέξαμε τότε, θα καταφέρουμε να ορθοποδίσουμε και αύριο. Δεν πρέπει η χθεσινή μας ατυχία να ορίσει την ζωή μας. Μπορούμε να την κάνουμε δάσκαλο. Να μας κάνει πιο πονηρευμένους. Να μας δείξει τι πρέπει να προσέχουμε, τι πρέπει να αποφεύγουμε. Δεν πρέπει, όμως, να της επιτρέψουμε να μας στερήσει το αύριο.
Μπορεί σ΄αυτό το αύριο, εκεί έξω, να μας περιμένουν όλα όσα ονειρευόμασταν, να μας περιμένει το παραμύθι μας. … Και το παραμύθι του καθενός, είναι τα όνειρα του και θέλω του… Αν δεν βγούμε εκεί έξω, να ρισκάρουμε, να ζήσουμε, το παραμύθι μας, θα μας προσπεράσει, η ζωή θα μας προσπεράσει. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από μια ζωή που δεν την ζήσαμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος και χειρότερος φόβος, από το φόβο να ζήσεις ΞΑΝΑ. Γιατί πρέπει να βγεις ξανά και λαβωμένος να πιστέψεις και πάλι. Να κάνεις αυτό που φοβάσαι και τρέμεις να ξανακάνεις.
“Το κλειδί της επιτυχίας είναι να επικεντρώσουμε την συνείδηση μας σε αυτά που θέλουμε, όχι σε αυτά που φοβόμαστε.”