Γίνεται να είσαι γονιός και να μην τιμωρείς; Και βέβαια! Έχω μία φίλη που δεν λέει ποτέ όχι. Δεν μπορεί. Τελεία. Λιώνει στο κλάμα, στο βλέμμα και στην απαίτηση ενός παιδιού. Εγώ την κοιτώ σαν χαζή. Εγώ δεν λιώνω, νευριάζω.Τελεία.
Όπως θα νευρίαζα με τον οποιοδήποτε που παραλογίζεται. Που θέλει εδώ και τώρα αυτό ή το άλλο. Που αρνείται να προσαρμοστεί. Που αρνείται να ακούσει. Που κλείνεται στο δικό του μικρό σύμπαν και που θέλει όλοι γύρω του να συγχρονιστούν με αυτό. Ε, δεν γίνεται.
Οι περισσότεροι θα πείτε είναι παιδί, δεν καταλαβαίνει. Το μωρό, ναι, δεν καταλαβαίνει. Το μωρό είναι έως 12 μηνών όμως. Μετά τον πρώτο χρόνο θα αρχίσουμε τα όχι και τα μη και θα πρέπει να αποφασίσουμε πώς θα τα επιβάλουμε.
Δεν μπορούμε να τα επιβάλουμε με το ξύλο. Γιατί αν επιλέξουμε αυτόν τον τρόπο, θα βαράμε το παιδί μας όλη μέρα και τίποτα δεν θα του μάθουμε παρά μόνο πώς να θυμώνει και πως να ζητά αυτό που θέλει με τη βία.
«Μα γιατί χτυπά όλη την ώρα στο σχολείο;»
αναρωτιούνται κάποιοι για ορισμένα παιδιά.
«Μα γιατί χτυπά όλη την ώρα στο σχολείο;»
αναρωτιούνται κάποιοι για ορισμένα παιδιά.
Μα γιατί δεν ξέρει αλλιώς να επικοινωνήσει. Όταν δεν του κάνουν το χατίρι, όταν δεν το παίζουν, όταν δεν του δίνουν το παιχνίδι που ζητά, όταν του ζητούν να κάνει κάτι και δεν το θέλει, τί κάνει; Χτυπά γιατί έχει μάθει ότι με το να χτυπάς, διεκδικείς και παίρνεις αυτό που θες. Περισσότερο το ξύλο λοιπόν σε αυτό βλάπτει το παιδί. Φυσικά πληγώνεται συναισθηματικά μέσω του σωματικού πόνου όμως το κυριότερο δεν μαθαίνει να βιώνει τη ματαίωση, να καταλαβαίνει το πλαίσιο των ορίων του και την αξία του διαλόγου.
«Μα ώρες-ώρες με φτάνει ως εδώ!»
«Καμιά φορά δεν ελέγχομαι!»
Αυτά και άλλα μπορούμε να πούμε για να εκφράσουμε το αφόρητο σπάσιμο νεύρων από παιδιά ενός έως τριών ετών ( ή και μεγαλύτερων φυσικά). Δεν αμφιβάλω ότι μπορεί να μας ξεφύγει και κανένα χτύπημα στο χεράκι, στην πάνα ή στον ποπό.
Ιδιαίτερα αν το παιδί κάνει κάτι πολύ επικίνδυνο για τη σωματική του ακεραιότητα και θελήσουμε με αυτόν τον τρόπο να το ταρακουνήσουμε.
Ας δούμε τί λένε οι ειδικοί.
Ο Δρ. Fitzhugh Dodson συγγραφέας του βιβλίου – βίβλος της δεκαετίας του 70 How to parent, βιβλίο που γνώρισε μία δεύτερη καριέρα με τον γαλλικό του τίτλο Tout se joue avant 6 ans, μιλάει για χτύπημα στα πισινά και μόνο για άμεση διόρθωση τρομερού σφάλματος (π.χ. πετάγεται το παιδί στο λεωφόρο) που φέρνει αφόρητο εκνευρισμό στο γονιό. Ουσιαστικά λέει ότι χτυπάμε τα παιδιά στα νεύρα μας και τότε το παιδί αν το χτύπημα δεν γίνεται με τρόπο υποτιμητικό (χαστούκι) ή βασανιστικό (με βέργα, ζώνη, κ.λπ.) αντιλαμβάνεται ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Σήμερα ακόμη και αυτό το χτύπημα, μέσα σε αυτά τα ορισμένα και αυστηρά καθορισμένα πλαίσια, θεωρείται απαράδεκτο.
Ο Aldo Naouri στο βιβλίο του με τίτλο Εκπαιδεύοντας τα παιδιά – Όρια στην παιδική παντοδυναμία που πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά, ένα βιβλίο πολλές φορές σκληρό (θα μιλήσω γι αυτό σε επόμενο άρθρο μου), λέει με κάθετο και κατηγορηματικό τρόπο ότι το ξύλο και εν γένει η σωματική τιμωρία δεν είναι επιτρεπτή και απαγορεύεται να χρησιμοποιείται κατά την εκπαίδευση του παιδιού.
Και το ερώτημα παραμένει, κι αν δεν ακούει; Από όλα όσα έχω διαβάσει, τη συμβουλή που χρησιμοποιώ περισσότερο είναι η χρήση του νόμου των φυσικών ή τεχνητών συνεπειών.
Αν δεν φορά το μπουφάν του ή αν θέλει να το φορέσει ενώ έχουμε καύσωνα, αφήνω το παιδί να πουντιάσει ή να σκάσει. Τότε ο νόμος των φυσικών συνεπειών θα διδάξει στο παιδί μου τί είναι καιρικές συνθήκες. Αν δεν θέλει να κοιμηθεί, να φάει, να σταματήσει αυτό που κάνει (γιατί μου έχει σπάσει τα νεύρα και δεν αντέχω άλλο), ορίζω ότι θα στερηθεί κάτι που πολύ επιθυμεί κατά προτίμηση μία δραστηριότητα με κάποιον από τους δύο γονείς ή κάτι που θα κάνει έξω από το σπίτι, ή τα παιχνίδια του εφαρμόζοντας τον νόμο των τεχνητών συνεπειών.
Αν δεν φορά το μπουφάν του ή αν θέλει να το φορέσει ενώ έχουμε καύσωνα, αφήνω το παιδί να πουντιάσει ή να σκάσει. Τότε ο νόμος των φυσικών συνεπειών θα διδάξει στο παιδί μου τί είναι καιρικές συνθήκες. Αν δεν θέλει να κοιμηθεί, να φάει, να σταματήσει αυτό που κάνει (γιατί μου έχει σπάσει τα νεύρα και δεν αντέχω άλλο), ορίζω ότι θα στερηθεί κάτι που πολύ επιθυμεί κατά προτίμηση μία δραστηριότητα με κάποιον από τους δύο γονείς ή κάτι που θα κάνει έξω από το σπίτι, ή τα παιχνίδια του εφαρμόζοντας τον νόμο των τεχνητών συνεπειών.
Προσοχή! Εδώ δεν χρησιμοποιούμε ως αντάλλαγμα την τηλεόραση.
Μία άλλη συμβουλή που έχω διαβάσει και πιάνει και την προτείνουν όλοι οι ειδικοί είναι η τιμωρία μέσω της απομάκρυνσης. Στερώ στο παιδί την συμμετοχή του στην οικογένεια, το απομακρύνω από τους γονείς και το κλείνω σε ένα δωμάτιο του σπιτιού (όχι σε κάποιο ντουλάπι, έτσι; ) Στα πολύ μικρά παιδιά, για να διορθώσω μία συμπεριφορά, κάτι που πιάνει πάντα είναι να τους στρέψω την προσοχή αλλού ή να πάψω να παρακολουθώ κι έτσι και να ενθαρρύνω τη λάθος συμπεριφορά/δραστηριότητα.
Και μία συμβουλή μίας πολύ καλής φίλης: «απομακρύνσου και βάλε μουσική. Τραγούδα να ξεχάσεις για να συνέλθεις.»
Οι στρατηγικές αυτές πρέπει να φυσικά να εξετάζονται από πριν και να συζητιούνται μέσα στο ζευγάρι ώστε να υπάρχει κοινή αντιμετώπιση. Φυσικά το θέμα των τιμωριών και ουσιαστικά της εκπαίδευσης στη σωστή συμπεριφορά είναι μεγάλο θέμα και δεν εξαντλείται σε ένα άρθρο και θα επανέλθω πολύ σύντομα και με άλλες ιδέες.
Ως τελευταία λέξη θα πω το εξής: δεν γίνεται να είμαστε πάντα ήρεμοι και χαλαροί. Είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα και άφθονη κούραση στην πλάτη μας. Επομένως νευριάστε και θυμώστε. Και πείτε με λόγια αυτό που νιώθετε: «με κουράζεις, με θυμώνεις, στεναχωριέμαι τώρα με αυτό που κάνεις!»
Εκφραστείτε ώστε να αναγκάσετε και το παιδί να εκφραστεί και η λανθασμένη συμπεριφορά να γίνει η αφορμή για συναισθηματική και νοητική ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου