Το δικαίωμα…

Το δικαίωμα να είμαι άνθρωπος.
Το δικαίωμα να αμφιβάλλω.
Να έχω διάθεση να λιποτακτήσω. Να προσπαθώ να γυρίσω το κλειδί για να ξεμπλοκάρω και να μη τα καταφέρνω.
Το δικαίωμα να αισθάνομαι κουρασμένος/η, αδύναμος/η, ανήμπορος/η, άκεφος/η
Να ανεβαίνω το σκαλοπάτι, να κοιτάζω γύρω μου και να τρομάζω.
Το δικαίωμα να αποκαλύπτω τον φόβο μου, την αγωνία μου ότι δεν θα τα καταφέρω.
Το δικαίωμα να θέλω να χωθώ σε μια αγκαλιά, να θέλω να κλάψω,
να νιώσω σα χαμένο παιδί.
Το δικαίωμα να ζητήσω προσοχή ΤΩΡΑ,
Να ζητήσω βοήθεια ΤΩΡΑ
Να ζητήσω να μου παρουσιαστούν ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ.
Το δικαίωμα να ζητήσω
ΓΑΛΗΝΗ, ΧΑΡΑ, ΑΦΘΟΝΙΑ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ, ΤΥΧΗ.
Ναι, έχω το δικαίωμα, γιατί είμαι άνθρωπος.
Γιατί δεν γεννήθηκα με την καθαρή γνώση του μεγαλείου μου.
Γεννήθηκα παρέα με τη λήθη. Και μ’ αυτή πορεύομαι.
ΠΑΥΣΗ…. ΑΝΑΣΑ….ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ…
Μπορεί να έχω το δικαίωμα στην αδυναμία μου, στη δυσκολία μου.
Έχω, όμως, και το δικαίωμα να τα αναγνωρίσω.
Να μπω μέσα σ’ αυτά και να τα βιώσω μ όλη μου την ύπαρξη παρούσα.
Να τα αγκαλιάσω.
Κι έχω αυτή τη δυνατότητα, γιατί είμαι άνθρωπος.
Γεννήθηκα με τη μεγαλοσύνη μου, την ομορφιά μου, τη δύναμή μου.
Γεννήθηκα με τη δυνατότητα της παρατήρησης,
Αυτή με βοηθάει στην εξέλιξή μου.
Παρατηρώ και αποδέχομαι.
Ανακαλύπτω έτσι τη πλάνη.
Πώς όλα τα δημιουργώ, γιατί επιλέγω να σκέφτομαι και να αισθάνομαι με αυτόν τον τρόπο.
Επιλέγω διαρκώς, να δημιουργώ φραγμούς και τείχη για να αμυνθώ.
Επιλέγω να λειτουργώ με το μυαλό και να επικρίνω συνεχώς τον εαυτό.
Η μεγαλύτερη προσκόλληση που έχουμε όλοι, είναι η ατομική επίκριση.
Επιθυμούμε να ανακαλύψουμε τη δύναμη μέσα μας, αλλά είναι αδύνατο να τη βρούμε, όταν επικρίνουμε τον εαυτό μας.
Επιλέγω να λειτουργώ συνεχώς με το μυαλό, και αυτό ζητάει μονίμως μια απάντηση. Δεν μπορεί να μείνει με μια ερώτηση.
Κι έτσι δεν δίνω χρόνο να βρω τον εαυτό.
Γιατί, κατά βάθος, φοβάμαι.
Φοβάμαι να ανακαλύψω το μεγαλείο μου.
Φοβάμαι το κενό, που μπορεί να δημιουργηθεί. Δεν με πειράζει να βιώνω ξανά και ξανά τους φόβους μου, είναι γνώριμοι.
Έτσι, δίνω διάρκεια στην αμφιβολία, στην αγωνία, στην δυστυχία.
Λαβώνω τον εαυτό μου και τον λαβώνω ασταμάτητα.
Γιατί κάθε φορά που τον λαβώνω, ξεμακραίνω.
Δεν συνοδεύω τη λαβωματιά, δεν την αποδέχομαι.
Το μυστικό είναι να αφήσω να δω την εμπειρία μου.
Να καταλάβω τον εαυτό μου με λεπτομέρεια , να παρατηρήσω.
Το μυστικό είναι να αφεθώ, κι ας μην έχω απάντηση.
Αν δεν ξεχάσω/ αφήσω ποτέ τίποτα απ’ όσα υπάρχουν μέσα μου,
Δεν θα βρω ποτέ τίποτα το καινούριο μέσα μου.
Η παρατήρηση και η αποδοχή του εαυτού μου, με οδηγεί στο να τον συγχωρήσω.
Να συγχωρήσω τον εαυτό μου, που με έχει φέρει μπροστά σε όποια δυσκολία, μπροστά σε όποιο μπλοκάρισμα.
Το να συγχωρήσω τον εαυτό μου, ότι είμαι άνθρωπος, είναι
ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ, ΑΠΟΔΟΧΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ.
Copyright υλικού © Χριστίνα Χαντζαρίδου, για το LightWorker.gr