Γράφτηκε από τον/την Γιούλη Χωματίδου
Κατηγορία: Παιδική κατάθλιψη
Δημοσιεύτηκε:
21 Μαΐου 2013
Εμφανίσεις: 771
Κατά την αντιμετώπιση της κατάθλιψης
υπάρχουν στρατηγικές για τη διαχείρισή της και συγκεκριμένες θεραπείες.
Η διαχείριση κατά περίπτωση αφορά
αποφάσεις σχετικά με το πλαίσιο και τους στόχους της θεραπείας, ενώ η θεραπεία
περιλαμβάνει τη χρήση συγκεκριμένων μορφών θεραπείας με σκοπό την αντιμετώπιση
συγκεκριμένων προβλημάτων.
Διαχείριση
κατά περίπτωση
Η πιο σημαντική αρχική απόφαση
για τη διαχείριση της κατάθλιψης σχετίζεται με το πλαίσιο της θεραπείας. Με τα
παιδιά είναι σημαντικό να αποφευχθεί η είσοδος στο νοσοκομείο και ο χωρισμός
από την οικογένεια αν είναι δυνατόν. Σε περιπτώσεις σοβαρής κατάθλιψης, ωστόσο,
ιδιαίτερα εάν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αυτοτραυματισμού ή αν η οικογένεια δεν
είναι σε θέση να παρέχει την απαραίτητη στήριξη στο σπίτι, η είσοδος μπορεί να
απαιτηθεί. Για τα περισσότερα παιδιά, όμως, η θεραπεία εκτός νοσοκομείου είναι
η καταλληλότερη επιλογή.
Διαχειριστικές αποφάσεις
σχετικά με τους στόχους της θεραπείας θα πρέπει, επίσης, να γίνουν σε αυτό το
αρχικό στάδιο. Αυτό εξαρτάται από το φάσμα των προβλημάτων που εντοπίστηκαν
κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης.
Ειδικές
αντικαταθλιπτικές θεραπείες
Οι
περισσότερες μελέτες της θεραπείας της κατάθλιψης έχουν εξετάσει θεραπείες, οι
οποίες είναι γνωστές για την αποτελεσματικότητά τους στους ενήλικες. Οι μελέτες
για την αποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, κυρίως των
τρικυκλικών αντικαταθλιπτικών, ήταν απογοητευτικές για τα παιδιά σε αντίθεση με
τους ενήλικες. Ακόμη, η έρευνα σε συγκεκριμένες ψυχολογικές θεραπείες έχει
υποστεί περιορισμούς, αλλά παράγει περισσότερο ελπιδοφόρα αποτελέσματα.
Επιπλέον, η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία, η χαλάρωση και εκπαίδευση σε
κοινωνικές δεξιότητες φαίνονται να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Τέλος,
υπάρχουν πολύ ελάχιστες ενδείξεις ότι η ατομική ψυχοθεραπεία ή οικογενειακή
θεραπεία είναι αποτελεσματικές θεραπείες για την κατάθλιψη.
Η επιλογή της
θεραπείας θα εξαρτηθεί από τις φύση της κατάθλιψης και των συναφών προβλημάτων
της, τη συμφωνία και τη συμμετοχή του νέου ανθρώπου και της οικογένειάς του,
των δεξιοτήτων και της κλίσης του θεραπευτή. Οι περισσότεροι ψυχίατροι
υιοθετηθούν μια εκλεκτική προσέγγιση και χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό των
παρεμβάσεων.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Davison, I. (1997). Clinical Assessment and Planning for Treatment. In
K.N. Dwivedi & V.P. Varma (Eds.), Depression in Children and Adolescents
(pp. 37-47). London: Whurr Publishers Ltd.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου