Δεν μαθαίνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο

 της Φωτεινής Τζέκου

Δεν μαθαίνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Γνωστό. Oταν, δε, κάποιος μαθητής δεν μαθαίνει θα πρέπει ο δάσκαλος να αλλάξει τον τρόπο που διδάσκει. 

Η Δασκάλα καθισμένη στην έδρα, εξηγεί, χαμογελάει, ρωτάει, απαντάει, αλλά η μικρή Μαρία δεν καταλαβαίνει. Τα παιδιά στα θρανία τους σηκώνουν τα χέρια τους όλα ή σχεδόν όλα εκτός από τη Μαρία και το αγοράκι εκείνο στο πίσω μέρος της αίθουσας. Η Μαρία δεν το βλέπει, μόνο αισθάνεται τα χέρια των συμμαθητών της σηκωμένα γύρω της, ακούει τις κραυγές τους «κυρία! Κυρία! Κυρία!». Η Μαρία ντρέπεται τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές της, τη δασκάλα της που την κοιτάζει με κατανόηση και της χαμογελάει για να την ενθαρρύνει να πει την απάντηση, να της μιλήσει να πει κάτι τέλος πάντων. Η Μαρία δεν μπορεί, όχι, όμως επειδή ντρέπεται όπως θεωρεί η δασκάλα της. Η Μαρία εύχεται να τελειώνει το μαρτύριο της. Ας πει η κυρία, επιτέλους σε κάποιον συμμαθητή από τους τόσους τους πολλούς που φωνάζουν γύρω της. Tους νοιώθει πάνω της, πίσω, μέσα της, παντού, να δώσουν την απάντηση, να τελειώνει όλο αυτό, να ησυχάσει. Στο επόμενο μάθημα δεν θα ξαναέλθει. 

Όχι! Τη φορά αυτή θα θυμηθεί αυτό που νοιώθει τώρα, όχι σαν σήμερα που παρόλο που το είχε υποσχεθεί στον εαυτό της εμφανίστηκε στο μάθημα. Προέκυψε, όμως, εκείνη η αργία στη μέση, δεν είχε κάνει κ ερωτήσεις η κυρία τις προηγούμενες φορές και το ξέχασε! Ξαφνικά όλα σταματούν. Η δασκάλα σηκώνεται από την έδρα της. Κρατάει στα χέρια της πολύχρωμα τετράγωνα χαρτάκια. Η φούστα της η γεμάτη με λουλούδια χορεύει μπροστά της. Η Μαρία ίπταται στην τάξη. Κάτι την έχει πάρει αγκαλιά. Η Μαρία γελάει, μπερδεύεται με τα υπόλοιπα παιδιά. Η αίθουσα γεμίζει χρώματα. Μπλε, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, γαλάζια. Στον τοίχο δίπλα στον πίνακα, πάνω στην πόρτα, στον τοίχο στο βάθος στο πίσω μέρος της αίθουσας, στα κάδρα επάνω. Τα χεράκια της Μαρίας προς τα πάνω. Ψηλά τα δάχτυλα της να προλάβει εκείνη πρώτη να πιάσει τις πολύχρωμες φωτογραφίες που αιωρούνται. Η δασκάλα τους, τις πετάει από κάπου ψηλά σε αργή κίνηση. Τρέχουνε να τις κολλήσουν ανάλογα με τα αντίστοιχα χαρτάκια. Τρέχει η Μαρία να κερδίσει η ομάδα της. Δεν φοβάται μη κάνει λάθος. Δεν είναι μόνη, χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά. Πιάνει μία εικόνα. Ναι, τώρα πια κατάλαβε, είδε τη λύση. Την άγγιξε. Η blue tag πιέζεται με δύναμη. Tα δάχτυλα της Μαρίας μαζί με το σωστό χαρτάκι, τα παιδιά εξακολουθούν να τρέχουν σε αργή κίνηση και πάλι. Η Μαρία γυρίζει προς τη μεριά της δασκάλας χορεύει σε ρυθμό αλλιώτικο. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, τα μάτια της λάμπουν, συναντούν της δασκάλας το χαμόγελο. τα παιδιά έχουν βρει τα βήματα της δικής τους μουσικής, βήματα φωτιάς κάθονται. Η διαφάνεια προβάλλει από το διαφανοσκόπειο στον τοίχο. Η Μαρία μαζί με το αγοράκι απέναντι ζητούν να πουν την απάντηση. 

«Κυρία, κυρία» τα χείλη ανοιγοκλείνουν, τώρα όλα τα μπορούν, μικρές εσωτερικές φωνές κραυγάζουν «εγώ, εγώ κυρία, εγώ.» Το δάκρυ της ικανοποίησης της δασκάλας δεν έτρεξε. Πρόλαβε και το σκούπισε. Υπάρχουν και τα webinars Kε Aρβανιτόπουλε. Να διοργανώνονται δύο φορές το μήνα. Ασκήσεις πρακτικές και όχι θεωρητικές. Συνεχείς, βιωματικές παρακολουθήσεις. «Κίνητρα στη σχολική αίθουσα του 21ου αιώνα.» 

Ο τίτλος του τελευταίου σεμιναρίου που πραγματοποιήθηκε για τους καθηγητές της ξενόγλωσσης εκπαίδευσης. Είκοσι δύο webinars έχουν πραγματοποιηθεί από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς 2013-14, από τον Οκτώβριο που μας πέρασε δηλαδή και ΔΕΝ διοργανώνονται από το Υπ. Παιδείας. Ακούω φίλους εκπαιδευτικούς του Δημοσίου να λένε για το πόσο ενδιαφέροντα είναι. Πως για αυτούς, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Γιατί άραγε δεν ξεκινάτε από εκεί κε Υπουργέ; «Σχεδιάζουμε εμβάθυνση Μαθήματος και Επιμήκυνση σχολικού έτους. Άλλωστε, ιδιαίτερα στο Λύκειο, περισσότερες ημέρες στο σχολείο σημαίνει λιγότερες ώρες στο φροντιστήριο.»είπατε! Άρχισε κιόλας να βραδιάζει. Μήπως βρίσκεται η απάντηση εκεί; Θα ξημερώσει ή να το πάρουμε απόφαση; Κατάργηση αργιών και διακοπών, αύξηση των ωρών εργασίας των εργαζομένων όταν δεν προβλέπονται σεμινάρια πουθενά , σημαίνει πως με κανένα τρόπο και κανείς δεν σκύβει πάνω από την παιδεία. Από τους ανθρώπους- δασκάλους που γεννούν, για δεύτερη φορά τα παιδιά μας. 

Από τις ψυχές των μαθητών, παιδιών σαν τη Μαρία με διαφορετικό ψυχομαθησιακό προφίλ. Δεν βγαίνουν χρήματα από το χώρο της Παιδείας κε Υπουργέ. Τα μαθήματα θα ξεκινούν στις 8 και όχι στις 12 κάθε Σεπτέμβρη και την Τέταρτη μέρα του Πάσχα. –Μήπως έτσι θα υπάρξει χρόνος για τη «Λευκή Εβδομάδα»;- Θα μειώσουμε αντί να αναδιαρθρώσουμε την ύλη και τέλος δεν γνωρίζουμε ούτε τη λέξη webinar. Έχουμε ξεχάσει τη ψυχή της εκπαίδευσης: «Περίμενε δηλητήριο από στάσιμο νερό». Όλα αυτά τα χρόνια η απουσία της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών βοήθησε να οργιάσει η σκόπιμη παραπληροφόρηση. Η κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών και της δημόσιας εκπαίδευσης. Βάλτε απουσία σε όσους δεν παρακολουθούν. Αξιολογείστε τους εκπαιδευτές των εκπαιδευτικών. Ο μεγάλος Καζαντζάκης είχε πει πως ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.

 Προδοθήκατε κε υπουργέ. Πουθενά δεν φαίνεται το ενδιαφέρον για την παιδεία. Λείπει βλέπετε το αυτονόητο! Η αποκρυσταλλωμένη και εις βάθος κατανόηση, είτε την ονομάζουμε γνώση, αντίληψη ή διορατικότητα, είναι το θεμέλιο της εκμάθησης. Στην εκμάθηση απαντάται η πρόοδος και στην πρόοδο η χαρά και η ικανοποίηση. Ας συνεχίσουμε να μαθαίνουμε και να πειραματιζόμαστε. Ποτέ δεν ξέρουμε αρκετά. Πάντα υπάρχει κάτι να ανακαλύψουμε. Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να μάθουμε. Μέχρι το τέλος της ζωής μας παραμένουμε μαθητές. ανώνυμος Φωτεινή Τζέκου Εκπαιδευτικός www.xenesglosses.eu

Διαβάστε περισσότερα: Δεν μαθαίνουμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο (της Φωτεινής Τζέκου) | ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Πηγή: http://xenesglosses.eu/2014/02/den-mathainoume-oloi-oi-anthropoi-me-ton/