Πολλοί
γονείς βρίσκονται σε σύγχυση για το τι ακριβώς είναι η Διαταραχή
Ελλειμματικής Προσοχής και η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και
Υπερκινητικότητας. Και οι δύο αυτές καταστάσεις, αν και ελάχιστα διαφορετικές, αναφέρονται πλέον στην ιατρική κοινότητα ως διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ).
Παρακάτω θα διαβάσετε 8 κοινούς μύθους που αφορούν στην συγκεκριμένη διαταραχή, καθώς και τα επιστημονικά δεδομένα που τους καταρρίπτουν.
Μύθος # 1: Μόνο τα παιδιά που είναι υπερκινητικά έχουν διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.
Ενώ η υπερκινητικότητα είναι το πιο κοινό σύμπτωμα ΔΕΠ-Υ, είναι δυνατό για ένα παιδί να πάσχει από τη διαταραχή χωρίς να είναι υπερκινητικό. Η διαταραχή αυτή έχει πράγματι τρεις υποκατηγορίες:
Ένας κυρίαρχος υποτύπος ελλειμματικής προσοχής: Το παιδί αποσπάται εύκολα από άσχετες εικόνες και ήχους, δεν δίνει προσοχή στις λεπτομέρειες και κάνει λάθη απροσεξίας, σπάνια ακολουθεί οδηγίες προσεκτικά και πλήρως και χάνει ή ξεχνάει πράγματα όπως τα παιχνίδια, τα μολύβια, τα βιβλία, και τα εργαλεία που απαιτούνται για μια εργασία.
Ένας κυρίαρχος υποτύπος υπερκινητικότητας - παρορμητικότητας: Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν την αίσθηση ανησυχίας, νευρικότητας και έλλειψη κούρασης. Το παιδί τρέχει, αναρριχάται, αφήνει τη θέση του όταν πρέπει να κάθεται και να είναι ήσυχο, απαντά πριν ακόμη ακούσει ολόκληρη την ερώτηση, και δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του.
Ένας συνδυασμένος υποτύπος, ο οποίος είναι ο πιο σύνηθης από τους τρείς.
Τα παιδιά που εμπίπτουν αποκλειστικά στον πρώτο υποτύπο μπορεί να πάσχουν από ΔΕΠ-Υ χωρίς να δείχνουν σημάδια υπερκινητικότητας.
Μύθος # 2: Τα παιδιά μπορούν να ξεπεράσουν το ΔΕΠ-Υ.
Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, η ΔΕΠ-Υ συνεχίζεται μέχρι την ενηλικίωση. Ωστόσο, αναπτύσσοντας τις δυνάμεις τους, ζώντας σε ένα οργανωμένο περιβάλλον και με φαρμακευτική αγωγή, όταν χρειάζεται, τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ μπορούν να μεγαλώσουν ως πλήρως παραγωγικοί ενήλικες. Σε ορισμένες σταδιοδρομίες, το να έχει κανείς μεγάλα αποθέματα ενέργειας είναι θετικό στοιχείο.
Μύθος # 3: Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ που λαμβάνουν φάρμακα είναι πιο πιθανό να κάνουν χρήση ναρκωτικών ως έφηβοι.
Ενώ είναι αλήθεια ότι τα άτομα με ΔΕΠ-Υ είναι από τη φύση τους παρορμητικά και πιο πιθανό να αναλάβουν κινδύνους, οι ασθενείς που λαμβάνουν διεγερτικά για τη διαταραχή αυτή διατρέχουν στην πραγματικότητα χαμηλότερο κίνδυνο για χρήση άλλων ναρκωτικών. Τα παιδιά και οι έφηβοι που έχουν ΔΕΠΥ και έχουν και άλλες συνυπάρχουσες παθήσεις μπορεί να βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο για κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, ανεξάρτητα από το θεραπευτικό φάρμακο που λαμβάνουν.
Μύθος # 4: Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ είναι ελάχιστα πειθαρχημένα.
Η ΔΕΠ-Υ είναι μια πάθηση του εγκεφάλου που καθιστά δύσκολο για τα παιδιά να ελέγχουν τη συμπεριφορά τους. Αν και οι ερευνητές δεν έχουν καταφέρει να βρουν την ακριβή αιτία της ΔΕΠ-Υ, έχουν ανακαλύψει μια ξεχωριστή αλλαγή στο μέγεθος του εγκεφάλου και τη δραστηριότητα του στα παιδιά με ΔΕΠ-Υ. Επειδή τα παιδιά αυτά έχουν δυσκολία να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους, μπορεί να θεωρηθούν «κακά παιδιά». Αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
Μύθος #5: Η ΔΕΠ-Υ μπορεί να αντιμετωπιστεί με βότανα και βιταμίνες.
Μπορεί να έχετε ακούσει αναφορές των μέσων ενημέρωσης ή διαφημίσεις για «θαυματουργές θεραπείες».
Ωστόσο, οι ακόλουθες μέθοδοι δεν έχει αποδειχθεί ότι λειτουργούν σε επιστημονικές μελέτες:
* Θεραπεία οπτομετρικής όρασης (ισχυρίζεται ότι η ελαττωματική κίνηση των ματιών και οι ευαισθησίες προκαλούν τα προβλήματα συμπεριφοράς)
* Mega-βιταμίνες και συμπληρώματα μετάλλων
* Φαρμακευτική αγωγή για ασθένεια αντι-κίνησης (για την θεραπεία του εσωτερικού αυτιού)
* Η θεραπεία για τη μόλυνση ζύμης Candida
* Η ΕΓ βιοανάδραση (κατάρτιση για την αύξηση της δραστηριότητας των εγκεφαλικών κυμάτων)
* Η εφαρμοσμένη κινησιολογία (επανευθυγράμμιση των οστών του κρανίου)
Μύθος # 6: Η ΔΕΠ-Υ είναι αποτέλεσμα της πρόσληψης μεγάλων ποσοτήτων ζάχαρης.
Η έρευνα δεν υποστηρίζει τη θεωρία ότι η ζάχαρη μπορεί να προκαλέσει ΔΕΠ-Υ. Στην πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι η πρόσληψη ζάχαρης μπορεί να επηρεάσει το μέγεθος των τμημάτων του εγκεφάλου του παιδιού, όπως παρατηρείται σε ασθενείς με ΔΕΠ-Υ.
Μύθος # 7: Η ΔΕΠ-Υ δεν συνδέεται με οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες.
Η πλειοψηφία των παιδιών που έχουν διαγνωσθεί με ΔΕΠ-Υ έχουν τουλάχιστον μία συνυπάρχουσα κατάσταση.
Οι πιο κοινές συνθήκες είναι οι εξής:
Διαταραχή συμπεριφοράς: Έως και 35% των παιδιών με ΔΕΠ-Υ έχουν επίσης διαταραχή αντιδραστικής διαγωγής. Τα παιδιά με αυτή την κατάσταση τείνουν να χάνουν την ψυχραιμία τους εύκολα και να είναι προκλητικά και εχθρικά απέναντι σε πρόσωπα εξουσίας. Οι μελέτες δείχνουν ότι αυτό το είδος της συνυπάρχουσας κατάστασης είναι πιο συχνό μεταξύ των παιδιών με τον υποτύπο κυρίαρχης υπερκινητικής / παρορμητικής ΔΕΠ-Υ και με συνδυαστικούς τύπους ΔΕΠ-Υ.
Διαταραχές της διάθεσης: Περίπου το 18% των παιδιών με ΔΕΠ-Υ έχουν επίσης διαταραχές της διάθεσης, πιο συχνά μεταξύ των παιδιών με απρόσεκτο τύπο και συνδυασμένες μορφές ΔΕΠ-Υ. Τα παιδιά με διαταραχές της διάθεσης ή κατάθλιψη, συχνά απαιτούν ένα διαφορετικό είδος φαρμακευτικής αγωγής από αυτούς που χρησιμοποιούνται συνήθως.
Οι αγχώδεις διαταραχές: Αυτές επηρεάζουν περίπου το 25% των παιδιών με ΔΕΠ-Υ. Τα παιδιά με αγχώδεις διαταραχές έχουν δυσκολία λειτουργίας λόγω των ακραίων συναισθημάτων φόβου, ανησυχίας ή πανικού, και μπορεί συχνά υποφέρουν από ένα γρήγορο παλμό, εφίδρωση, διάρροια και ναυτία. Συμβουλευτική και / ή φαρμακευτική αγωγή μπορεί να είναι απαραίτητη για τη θεραπεία αυτών των συνυπαρχουσών παθήσεων.
Μαθησιακές δυσκολίες: Οι μαθησιακές δυσκολίες καθιστούν δύσκολο για ένα παιδί να έχει τον έλεγχο ειδικών δεξιοτήτων, όπως η ανάγνωση ή τα μαθηματικά. Η ΔΕΠ-Υ δεν είναι μια μαθησιακή δυσκολία από μόνη της, αλλά είναι ένα κοινό συμπλήρωμα στις μαθησιακές δυσκολίες. Αυτές οι δύο προϋποθέσεις από κοινού μπορεί να καταστήσουν πολύ δύσκολο για ένα παιδί να τα πάει καλά στο σχολείο.
Μύθος # 8: Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ δεν θα καταφέρουν πολλά.
Πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, επιστήμονες, και οι πολιτικοί είχαν ΔΕΠ-Υ (ADHD), ως παιδιά.
Εδώ είναι μια λίστα με μερικές γνωστές προσωπικότητες με ΔΕΠ-Υ:
Ansel Adams
Charlotte / Emily Bronte
Salvador Dali
Emily Dickinson
Ralph Waldo Emerson
Benjamin Franklin
Robert Frost
Zsa Zsa Gabor
Bill Gates
John F. Kennedy
Abraham Lincoln
Mozart
Jack Nicholson
Eugene O' Neill
Elvis Presley
Joan Rivers
Anne Sexton
George Bernard Shaw
Sylvester Stallone
Vincent Van Gogh
Robin Williams
Tennessee Williams
Virginia Woolf
Wright Brothers
Frank Lloyd Wright
Βιβλιογραφία: American Medical Association; American Academy of Pediatrics; Kitty Petty ADD/LD Institute
Το ανωτέρω κείμενο, συμπεριλαμβανομένης της παροχής συμβουλών από γιατρούς και άλλους επαγγελματίες υγείας, αποτελούν γνώμη των γραφόντων και μόνον. Θα πρέπει πάντα να απευθύνεστε στον θεράποντα γιατρό σας για ερωτήσεις σχετικές με ζητήματα υγείας που ενδεχομένως αντιμετωπίζετε.
Πηγή: www.parents.com
Επιμέλεια: Ειρήνη Παρασκευοπούλου
letsfamily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου