Απωθημένα Συναισθήματα – Η σιωπηλή πρόκληση

Υπάρχουν συναισθήματα που θέλουμε ν? αποφύγουμε και τις καταστάσεις που μας τα προκάλεσαν. «Δεν θέλω να θυμάμαι..», λέμε, «τη στιγμή που ένοιωσα…». Αν συμπληρώνατε εσείς αυτή τη φράση τι θα λέγατε; Τι σας έρχετε στο νου; Μήπως δεν θέλετε να σκεφτείτε κάτι τέτοιο; Στο βάθος της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουμε ή κυριολεκτικά θάβουμε αυτά που μας πονάνε όταν τα αγγίζουμε. Με άλλα λόγια «τα απωθούμε». Συχνά δεν ξέρουμε και τι άλλο καλύτερο να κάνουμε. Ή δεν μπορούμε, να κάνουμε κάτι άλλο.
Αν θέλετε να αλλάξετε σελίδα, μείνετε, εσας αφορά το άρθρο ακόμα πιο άμεσα, εδώ και τώρα. Αυτό κάνουμε όταν α πωθούμε τα συναισθήματά μας. Προσπαθούμε να γυρίσουμε τη σελίδα και ν? αφήσουμε πίσω τη δυσάρεστη. Εδώ όμως είναι η πλάνη. Όλες οι σελίδες, αυτή που βρισκόμαστε τώρα όπως και η προηγούμενη, είτε είναι μια σελίδα πίσω, είτε πολλές, είναι μέρη του ίδιου βιβλίου, της ίδιας ιστορίας, της προσωπικής μας, κι έτσι είναι κομμάτια του εαυτού μας. Τα κομμάτια μας που απωθούμε δεν χάνονται, αλλά επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας καθοριστικά, συχνά πολύ ουσιαστικότερα απ? όσο συνειδητοποιούμε, με τρόπους έμμεσους. Θυμηθείτε τη αργοπορεία σας σε κάποιες δουλειές ή ραντεβού, πότε ξεχάσατε κάτι σημαντικό που θέλατε όμως οπωσδήποτε να θυμηθείτε, ένα ξέσπασμα θυμού που βγήκατε εκτός εαυτού ίσως σε ακατάλληλο πρόσωπο ή με τρόπο που ξεπερνούσε τις πραγματικές αιτίες, κάτι που σας ράγισε την καρδιά αλλά δεν καταλαβαίνατε γιατί τόσο πολύ. .. Τα συναισθήαματα που κουκουλώνουμε είναι εκεί κι ας μην τους δίνουμε σημασία και η σταγόνα φτάνει κάποια στιγμή για να ξεχειλίσει το εσωτερικό μας ποτήρι. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τι ακριβώς μας φταίει. Συνήθως μας φταίνε οι άλλοι ή η πραγματικότητα που ζούμε.

Ποια συναισθήματα απωθούμε;

Για τον καθένα από μας είναι ένα διαφορετικό συναίσθημα ή ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων πιο σημαντικό, πιο βαρύ που θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους, αν όχι και από τον εαυτό μας. Αποτυχίες, απογοητεύσεις, τραυματικές εμπειρίες και συμπεριφορές των άλλων προς εμας, ντροπή, ενοχή, θλίψη, φόβους, σημαντικές απώλειες στη ζωή μας… Η λίστα είναι μεγάλη. Δεν έχει σημασία αν τα θεωρούμε σοβαρά ή τα κρίνουμε ως γελοία, ασήμαντα, ή ότι αφορούν στα παλιά. Τα συναισθήματα αυτά είναι καθοριστικά για τη δική μας ύπαρξη, άρα εξαιρετικά σημαντικά για μας. Καμία βαθμολογία δεν μπορεί να δείξει τη σημασία που έχουν μέσα μας, στον ψυχοσυναισθηματικό μας κόσμο. Αντίστροφα, αν ήταν πραγματικά ασήμαντα δεν θα τα απωθούσαμε, δεν θα μας εξυπηρετούσε σε κάτι αυτό.

Γιατί απωθούμε συναισθήματα;

Κάποια είναι εξαιρετικά επώδυνα και νοιώθουμε ότι δεν τα αντέχουμε. Γεγονότα ή καταστάσεις στη ζωή μας που μας τραυμάτισαν ή εξακολουθούν να μας τραυματίζουν, μας κάνουν να νοιώθουμε ντροπή, ενοχή, μας είναι ανυπόφορα. Προσπαθούμε λοιπόν, να τα κρύψουμε κι από εμάς τους ίδιους για να αποφύγουμε τον βαθύ ψυχικό πόνο που φέρνουν. Όλοι θέλουμε να έχουμε μια καλή εικόνα για τον εαυτό μας, ωστόσο μπορεί ορισμένα βιώματά μας να μην ταιριάζουν με την εικόνα αυτή. Ή να μην μπορούμε εμείς να βρούμε μια ικανοποιητική εξήγηση για αυτά, δηλ. γιατί μου συνέβει ή έκανα εγώ κάτι.
Συχνά, σκεφτόμαστε ότι αν μοιραστούμε τις βαθύτερες μας σκέψεις και τις ανησυχίες μας –αυτές που μας κάνουν να νοιώθουμε ουσιαστικά πιο ευάλωτοι-, δεν θα βρούμε ανταπόκριση. Οι άλλοι δεν θα μας καταλάβουν πραγματικά, μπορεί να μας κοροϊδέψουν, να τα θεωρήσουν ανοησίες ή ασήμαντα. Μπορεί να προσπαθήσουν να μας δώσουν κάποιες λύσεις που ταιριάζουν σε εκείνους αλλά όχι και σε μας. Φοβόμαστε ότι δεν θα μας ακούσουν ουσιαστικά, δεν θα καταφέρουν να καταλάβουν την σημασία τους για μας, ίσως ότι δεν θα μας συναιστανθούν ή δεν θα καταλάβουν τις βαθύτερες ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Τα βαθύτερα συναισθήματα μας φοβόμαστε ότι μπορεί να πληγώσουν τους άλλους και να φέρουν ρήξεις ή συγκρούσεις στις σχέσεις μας μαζί τους.
Συμβαίνει συχνά να μην έχουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τα κατ άλληλα λόγια και τους τρόπους για να εκφράσουμε τον βαθύτερο εαυτό μας. Έτσι προτιμούμε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας, ελπίζοντας να τα εξαφανίσουμε (κι ορισμένες φορές το καταφέρνουμε σε συνειδητό επίπεδο). Μόνο που δεν αφομοιώνονται από τον οργανισμό μας . Μας κάθονται σαν βάρος στο στομάχι που χωρίς να το συνειδητοποιούμε το κουβαλάμε συνεχώς.