Όταν γνώρισα τον εαυτό μου…

Όταν γνώρισα τον εαυτό μου, τότε αγκάλιασα ολόκληρη την ύπαρξή μου.
Και καθώς την αγκάλιαζα, την αγάπησα. Και όσο την αγαπούσα, τόσο την κατανοούσα.
Και όσο την κατανοούσα, τόσο η Αγάπη με συντρόφευε στη ζωή μου.
Και τότε, κατάλαβα και τον εαυτό μου και την αγάπη!
Και είδα ότι, η Αγάπη δεν μας κάνει τρωτούς και εύθραυστους αλλά δυνατούς πολύ, αφού μας κάνει να νιώθουμε ένα με το Όλο.
Είδα ότι δεν υπάρχουν παλιές πληγές, αφού αντιλαμβάνεσαι τη διαφορετικότητα και το μεγαλείο του Τώρα.
Είδα ότι δεν υπάρχει παλιά ταυτότητα, αφού είναι σαν να γεννήθηκες μόλις τώρα.
Είδα ότι η Αγάπη δεν δίνει πόνο, γιατί η Αγάπη είναι μια κατάσταση Θεϊκής Ενότητας, μέσα στην οποία, μόνο χαρά και φως μπορούν να υπάρξουν και ότι ο πόνος βρίσκεται μόνο μέσα στην μοναξιά του εγώ, γιατί μόνο το εγώ προκαλεί αυτό τον πόνο.
Κατανόησα ότι η Αγάπη δεν μπορεί να είναι λίγη ή πολλή, δεν μπορείς να πεις «αγαπώ πολύ ή λίγο» γιατί τότε δεν μιλάμε για Αγάπη. Αγαπώ σημαίνει βιώνω την Αγάπη με όλη μου την καρδιά, διαφορετικά, είσαι απλά γοητευμένος κι αυτό είναι κάτι εφήμερο.
Είδα ακόμη, ότι μια αληθινή σχέση αγάπης ενός ζευγαριού, δεν μπορεί να απειλήσει τους οικογενειακούς δεσμούς, γιατί αυτή η σχέση είναι ένας νέος οικογενειακός δεσμός, που δεν θα μπορούσε να προσβάλλει τον πρόγονό του.
Είδα, τέλος, ότι η Αγάπη δεν κεντρίζει κανένα φόβο, γιατί μόνο μέσα στην Αγάπη, όλα τα πλάσματα νιώθουν ασφαλή. Από τη στιγμή που θα της παραδοθείς, είσαι νικητής, αφού γνωρίζεις καλά ότι, τίποτα δεν σου ανήκει και την ίδια στιγμή, το καθετί είναι ένα κομμάτι δικό σου.
Όταν άφησα την Αγάπη να εγκατασταθεί μέσα στην καρδιά μου, τότε κατάλαβα ότι δεν υπήρχα εγώ και εκείνη, αλλά ήμασταν ένα μέσα στο Ένα.
Σκέψεις από τον Βασίλη Τσιρακίδη