Πως σκέφτεται ένας άνθρωπος με νοητική υστέρηση.

Το χάρισμα μου – Η νοητική υστέρηση

Είμαι ο Χάρης. Είμαι 32 χρονών και πλέον έχω αρχίσει να μένω μόνος στο σπίτι κάποιες φορές. Οι γονείς μου με εμπιστεύονται πιο πολύ τα τελευταία χρόνια και θα με είχαν εμπιστευτεί και αρκετά νωρίτερα αν ήμουν λίγο πιο προσεκτικός.

Αλλά δεν φταίω για την απροσεξία μου.  Έχω νοητική υστέρηση. Έτσι γεννήθηκα. Έτσι μεγάλωσα. Κι έτσι θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. δεν το επέλεξα εγώ ούτε μπορώ να το αλλάξω. Προσπαθώ πολύ να βελτιωθώ και πλέον απ’ ό, τι λένε όλοι έχω πράγματι κάνει μεγάλες προόδους.

Λόγω λοιπόν αυτού μου του χαρακτηριστικού οι γονείς μου δεν με εμπιστεύονταν. Πάντα έμενε κάποιος στο σπίτι για να με προσέχει, ακόμα και όταν μεγάλωσα. Αν δεν μπορούσε να μείνει η μαμά ή ο μπαμπάς ερχόταν μια κοπέλα, η Έλενα, για να είναι σίγουροι πως θα είμαι ασφαλής.

Η Έλενα ήταν πολύ ευγενική και καλή. Δεν μου χαλούσε ποτέ χατίρι, ακόμα κι όταν γινόμουν ενοχλητικός και άδικος. Πάντα χαμογελούσε και προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα.

Εγώ πείσμωνα για λίγο, όμως μετά μου περνούσε. Και βέβαια μου περνούσε! Δεν μπορούσα να της κρατήσω με τίποτα κακία!

Με πρόσεχε από τότε που ήμουν μικρούλης και με αγαπούσε πολύ. Κι εγώ την αγαπούσα. Γιατί καταλάβαινε πάντα τι νιώθω. Πού δυσκολεύομαι, πότε είμαι κουρασμένος.

Όταν με διάβαζε για το σχολείο, με βοηθούσε πολύ. Ήταν αυστηρή, όμως δεν με πίεζε πολύ όταν καταλάβαινε ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Ήξερε ακριβώς πώς να με κάνει να καταλάβω το καθετί. Υπήρχαν όμως πράγματα που δεν μπορούσα να κατανοήσω. Σε αυτές τις περιπτώσεις ερχόταν στο σχολείο για να συζητήσει με τη δασκάλα. Θυμάμαι μια μέρα που της έλεγε ότι ξέρω απέξω τους κανόνες της Γραμματικής, αλλά δεν μπορώ να τους εφαρμόσω. Όπως επίσης, ότι στην Ιστορία δεν μπορώ να κατανοήσω τη χρονική σειρά των γεγονότων. Και πράγματι. Τη Γραμματική την διάβαζα πάρα πολύ, αλλά πάντα έκανα πολλά λάθη. Όσο για την Ιστορία, ακόμα και σήμερα δεν μου αρέσει καθόλου.

Όταν δεν διαβάζαμε με την Έλενα, κάναμε πολλά άλλα πράγματα. Μάθαινα πολλά και ένιωθα χρήσιμος. Όταν μαγείρευε μου ζητούσε να την βοηθάω. Της διάβαζα τις συνταγές, της έδινα τα υλικά… Κι εκείνη έλεγε πως όταν την βοηθάω εγώ, το φαγητό γίνεται πιο νόστιμο!

Άλλες φορές, πηγαίναμε για ψώνια. Στον δρόμο μου έδειχνε τα σήματα και μου τα εξηγούσε. Κάποιες φορές με ρωτούσε να της τα εξηγήσω εγώ. Έτσι, έμαθα να κυκλοφορώ στον δρόμο ακόμα και μόνος μου. Ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί οι γονείς μου ήταν πολύ αρνητικοί σ’ αυτό.

Όταν μπαίναμε στο σούπερ μάρκετ, ρωτούσε εμένα τι πρέπει να αγοράσουμε. Μερικές φορές φτιάχναμε λίστα και πάντα την έδινε σε εμένα να την κρατήσω! Ήταν υπ’ ευθύνη μου! Και η Έλενα ήταν περήφανη που ποτέ δεν ξεχνούσα κάτι που είχαμε γράψει στη λίστα.

Περνούσαμε πολύ καλά, όμως όσο μεγάλωνα ένιωθα την ανάγκη να μένω και μόνος μου πολλές φορές. Δεν ήθελα να έχω πάντα κάποιον να με προσέχει. Ντρεπόμουν όμως να της το πω, γιατί μπορεί να σκεφτόταν ότι δεν την θέλω. έτσι μου είπε η μαμά μου, γι’ αυτό δεν της είχα πει τίποτα.

Όμως, πραγματικά ήθελα να μένω μόνος μου. Ήμουν αρκετά μεγάλος πια. Η Έλενα το κατάλαβε. Παρά τις ανησυχίες της μαμάς μου, δεν ενοχλήθηκε καθόλου! Ίσα ίσα που μου έλεγε διάφορες συμβουλές για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των γονιών μου. και τα κατάφερα! Στα 25 μου με άφησαν για πρώτη φορά μόνο στο σπίτι, όμως τους απογοήτευσα. Γύρισαν και το βρήκαν γεμάτο καπνούς κι εμένα να προσπαθώ να κρύψω τη ζημιά. Ήθελα να τους μαγειρέψω για να τους κάνω έκπληξη. Όμως με τη αφηρημάδα μου τα κατέστρεψα όλα. Άφησα αρκετή ώρα το φαγητό στην κατσαρόλα και κάηκε! Στεναχωρήθηκα πολύ κι οι γονείς μου δεν ήθελαν να με εμπιστευθούν ξανά. Η μαμά μου θύμωσε και είπε πως είμαι απρόβλεπτος. Η Έλενα μου μίλησε και μου εξήγησε ότι δεν πρέπει να παίρνω τέτοιες πρωτοβουλίες…

Τελικά, όμως με τα χρόνια κατάφερα να κερδίσω ξανά την εμπιστοσύνη τους και με αφήνουν πού και πού μόνο. Έρχεται και η Έλενα καμιά φορά για να με δει.

Με την Έλενα συζητάμε πάρα πολύ. Ποτέ κανένας δεν έχει δείξει ενδιαφέρον να συζητήσει μαζί μου. Πάντα όλοι είχαν δουλειές είτε βαριόντουσαν είτε ακόμα που απαντούσαν κοφτά και έφευγαν για να αποφύγουν τη συζήτηση. Έκανα πως δεν το καταλάβαινα για να μην τους στεναχωρήσω.

Ξέρω πως ίσως τους κούραζα με την πολυλογία μου. Άλλοι πάλι ίσως να μην ήθελαν να μιλούν με κάποιον που έχει νοητική υστέρηση! Ας είναι κι ελαφριά όπως η δική μου..

Αυτό το κατάλαβα στο σχολείο. Τα παιδιά με απέφευγαν και στις ομάδες πάντα ήμουν ο τελευταίος που διάλεγαν. Πολλές φορές τσακώνονταν μάλιστα για το ποια ομάδα με έχει πάρει τις περισσότερες φορές.

Όλα αυτά με έκαναν πολλές φορές να σκεφτώ πόσο άτυχος είμαι που γεννήθηκα με αυτό το πρόβλημα. Όμως, αυτό που σκεφτόμουν ήταν λάθος!!

Η Έλενα με έκανε να καταλάβω ότι η νοητική υστέρηση δεν είναι πρόβλημα. Όχι, δεν είναι πρόβλημα! Είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου. Όπως για παράδειγμα και το ότι είμαι ευγενικός ή τεμπέλης. Λέει πως είμαι διαφορετικός από τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά όλοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Όταν της απαντώ πως τα άλλα παιδιά δεν έχουν τη δική μου διαφορετικότητα, εκείνη μου απαντά ότι ίσως αυτό είναι χάρισμα! Ότι λειτουργώ με την καρδιά και όχι με τη λογική. Κι αυτό είναι κάτι σπάνιο, αλλά πολύτιμο. Την πιστεύω. Ξέρω πως δεν θα μου έλεγε ψέματα. Όμως, μερικές φορές σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να λειτουργώ όπως οι υπόλοιποι. Με τη λογική. Κι ας μην ήμουν πολύτιμος.

Από την άλλη όμως αυτός είμαι. Η νοητική υστέρηση είναι κομμάτι του εαυτού μου και χάρη στην Έλενα το αγάπησα κι αυτό το κομμάτι. Το αγάπησα γιατί είδα ότι κι εκείνη αυτό αγάπησε πάνω μου. Για τους υπόλοιπους ανθρώπους που γνωρίζω -τους συμμαθητές μου, τους δάσκαλους, τα ξαδέρφια μου- η νοητική υστέρηση ήταν κάτι ανατρεπτικό για να δημιουργήσουν σχέσεις μαζί μου.

Για την Έλενα ήταν ένας λόγος να με γνωρίσει και να με αγαπήσει. Αυτό μου αρκεί!

Πηγή: http://fylada.gr