Όταν το σχολείο τελειώνει…

Το σχολείο τελείωσε και τώρα πάλι πίσω…

Οι βαθμοί δόθηκαν και τα σχολεία έκλεισαν με το καθιερωμένο πια μπουγέλο της τελευταίας μέρας.

Βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο, οι μικροί μας μαθητές έρχονταν χαρούμενοι να μας χαιρετήσουν, δυσανασχετούσαν όμως που δεν μπορούσαν να μας αγκαλιάσουν για να μη μας βρέξουν!

Τα παιδιά ήταν γεμάτα χαρά και –ίσως ανακούφιση – που τελείωσε το σχολείο και άλλη μια χρονιά. Για τους νέους δασκάλους όμως, τους αναπληρωτές, με το κλείσιμο των σχολείων ξεκινάει ένα μεγάλο άγχος…

Το σπίτι γεμάτο κούτες, τα μισά πράγματα πακεταρισμένα, τα υπόλοιπα – τα πιο απαραίτητα – θα μπουν στις βαλίτσες την τελευταία στιγμή..

Φορτώνουν το αμάξι – οι πιο τυχεροί – ή ένα ταξί μέχρι τον σταθμό ΚΤΕΛ της περιοχής και ξανά πίσω…

Το κλείσιμο των σχολείων ακολουθείται από την απόλυση, τη λήξη της σύμβασης δηλαδή και στη συνέχεια τις ατέλειωτες ουρές στον ΟΑΕΔ για να γραφτούν ως άνεργοι πια για λίγους μήνες…

Τον Ιούλιο, κάνουν για άλλη μια χρονιά αίτηση, δηλώνοντας τις περιοχές που θα ήθελαν να προσληφθούν. Οι πιο τολμηροί αρκούνται να δηλώσουν μόνο τις κοντινές τους περιοχές για να μη βρεθούν πολύ μακριά από τον τόπο και την οικογένειά τους. Οι περισσότεροι όμως εκτός από τις περιοχές που τους ενδιαφέρουν σημειώνουν και το περίφημο «κουτάκι», το οποίο μπορεί να σε στείλει σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας!

Κι από Σεπτέμβρη περιμένουν ξανά τις προσλήψεις. Τις προσλήψεις που δεν ξέρουν πότε θα γίνουν και που κανείς δεν τους ενημερώνει ότι έγιναν.

Απλώς περιμένουν… μπροστά από έναν υπολογιστή κάθε πρωί με ανοιχτή τη σελίδα του υπουργείου μήπως «βγήκε» κάτι.

Κι όταν βγει αυτό το κάτι, το πρώτο που ρωτούν είναι πόσοι προσλήφθηκαν. Έτσι, για να δουν αν οι προσλήψεις πλησίασαν τον αριθμό τους!

Ύστερα, ανοίγουν το αρχείο με τα ονόματα και γεμάτοι αγωνία ψάχνουν να βρουν το δικό τους ανάμεσα σε τόσα άλλα. Να δουν αν πράγματι προσλήφθηκαν ή τους «προσπέρασε» το σύστημα επειδή δεν υπήρχαν θέσεις στις περιοχές της επιλογής τους!

Κι όταν βρουν το όνομά τους τα μάτια τους τρέχουν προς τη δεξιά μεριά του καταλόγου για να δουν τον νομό στον οποίο θα πάνε. Για όσους έχουν δηλώσει το… «κουτάκι» η καρδιά χτυπάει λίγο πιο δυνατά!

Όμως η αγωνία δεν σταματά εδώ…

Μόλις μάθουν σε ποιο νομό θα πάνε, πρέπει μέσα στις επόμενες δύο μέρες να παρουσιαστούν στα γραφεία της πρωτοβάθμιας. Τα χαρτιά τους πρέπει να τα έχουν έτοιμα βέβαια, γιατί αλλιώς δεν θα προλάβουν!

Φτάνουν στην πρωτοβάθμια, καταθέτουν τα χαρτιά τους και αφού ενημερωθούν για τα σχολεία που έχουν κενά δηλώνουν σε ποια θα ήθελαν να πάνε…

Μέχρι το τέλος της ημέρας, έχουν μάθει σε ποιο σχολείο θα διδάξουν. Σπεύδουν λοιπόν στο συγκεκριμένο χωριό ή πόλη για να βρουν να νοικιάσουν ένα σπίτι μέχρι να τελειώσει η σχολική χρονιά.

Και τότε ξανά βαλίτσες, ξανά πίσω στη «βάση» και πάλι από την αρχή για την επόμενη χρονιά…

Φέτος το έζησα κι εγώ για πρώτη φορά. Δεν περίμενα να είναι κάτι τόσο δύσκολο. Κι όμως…

Για πόσα χρόνια μπορείς να ζεις «μεταναστεύοντας»;

Οι συνάδελφοι με ρωτούν ποιες περιοχές έχω σκοπό να δηλώσω την επόμενη χρονιά.

Τους λέω τις σκέψεις μου, τονίζοντας πως δεν είναι καν σίγουρο ότι την επόμενη χρονιά θα δουλέψω ως αναπληρώτρια δασκάλα. Το πρώτο πράγμα που με ανησυχεί είναι να δω το όνομά μου στις προσλήψεις. Η περιοχή είναι δευτερευούσης σημασίας για μένα!

Το δύσκολο ερώτημα όμως έρχεται πάντα από τους μαθητές: «Θα είστε εδώ του χρόνου;».

Και η απάντηση βγαίνει αυθόρμητη, πραγματικά μέσα από την καρδιά: «Μακάρι να είμαι… Δεν ξέρω…».

Τότε τα παιδιά επιμένουν και προσπαθούν να μας πείσουν να μείνουμε στο σχολείο, νομίζοντας πως είναι στο χέρι μας το πού θα είμαστε…

Τους εξηγούμε πώς περίπου γίνονται οι προσλήψεις… Και βρίσκουν τόσο άδικο και τόσο αναποτελεσματικό τον τρόπο αυτό!

Αλλά ακόμα κι όταν καταλάβουν ότι οι πιθανότητες να βρεθεί ο ίδιος δάσκαλος στο ίδιο σχολείο είναι ελάχιστες, δεν το βάζουν κάτω…

Έτσι, κάνουν τις τελευταίες μέρες της παραμονής μας στο σχολείο ακόμα πιο όμορφες και συγκινητικές. Έρχονται με λουλούδια, δωράκια και καρτούλες με μηνύματα.

Κι είναι αυτές οι καρτούλες τους τόσο γλυκές. Τα μηνύματα τους κρύβουν τόση αγάπη!

Η τελευταία τους αγκαλιά είναι τόσο σφιχτή… Σαν να θέλουν με αυτή την τελευταία αγκαλιά να συμπληρώσουν όλες τις άλλες για τα επόμενα χρόνια που δεν θα μας βλέπουν…

Οι ευχές τους για καλό καλοκαίρι συνοδεύονται κι από την ευχή να είμαστε μαζί τους και του χρόνου.

Δεν ξέρουν πόσο θα θέλαμε… Πόσο σημαντικό είναι να σταματήσουμε να μετακινούμαστε από σχολείο σε σχολείο. Να σταματήσουμε να ταξιδεύουμε από τόπο σε τόπο γεμίζοντας και αδειάζοντας βαλίτσες!

Η τελευταία μέρα του σχολείου έφυγε…   αφήνοντας στο μυαλό μας όλες αυτές τις σκέψεις πασπαλισμένες όμως με την αγάπη των παιδιών. Γιατί όσο μακριά κι αν βρεθούμε, σε όποια άκρη της Ελλάδας, πάντα τα παιδιά θα μας ανταμείβουν. Με τα λόγια και τις πράξεις τους. Μα πάνω από όλα με το χαμόγελό τους και το γλυκό τους «ευχαριστώ»…

Μα εμείς οι δάσκαλοι χρωστάμε νομίζω ένα ακόμη πιο μεγάλο «ευχαριστώ» στα παιδιά. Πλάι σε αυτά, μαθαίνουμε κι εμείς πολλά… και ίσως πιο σημαντικά από όσα έχουμε διαβάσει στα βιβλία μας…

Ετοίμασα λοιπόν κι εγώ τις βαλίτσες μου για να επιστρέψω. Θα μου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό όλες αυτές οι αναμνήσεις, τα γλυκά λόγια των μαθητών μου, αλλά και οι όμορφοι εκπαιδευτικοί που γνώρισα στο σχολείο και με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή… Γιατί είναι σημαντικό όταν είσαι καινούριος σε έναν τόπο να υπάρχουν άνθρωποι φιλόξενοι και ευχάριστοι… Και πράγματι… είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορείς να δεθείς με κάποιους ανθρώπους μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα…

Γι’ αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς, χάρη στη βοήθεια των οποίων οι λίγοι μήνες που έμεινα στο σχολείο κύλησαν ευχάριστα και δημιουργικά!

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ζωή ενός αναπληρωτή δασκάλου. Με τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές της… Μα ακόμα κι οι δυσκολίες απαλύνονται όταν έχεις να κάνεις με παιδιά…

Πηγή: http://fylada.gr