μία προσωπική ιστορία
Κοίτα, ξέρω ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι αυτήν την ώρα είναι έναν βλάκα, καλή ώρα σαν εμένα, που να σου χαϊδεύει τα αυτιά λέγοντας σου ότι είναι οκ που δεν έγραψες καλά, ότι δε χρειάζεται να αγχώνεσαι και ότι, ρε παιδί μου, όλα στο τέλος θα πάνε καλά!
Γι’ αυτό λοιπόν, σκέφτομαι να το πάμε κάπως διαφορετικά το failure story σου, παρουσιάζοντας σε, τη δική μου ιστορία αποτυχίας, ελπίζοντας αν όχι να ταυτιστείς, τουλάχιστον να νιώσεις καλύτερα!
Έδωσα, που λες, πανελλήνιες εξετάσεις για πρώτη φορά το 2008 και ήμουν απ’ αυτούς που έγραψα μόνο το όνομα μου και ό,τι κατάφερα να αντιγράψω από την μπροστινή μου. Αυτό βέβαια δε με εμπόδισε στο να έχω πολλές ελπίδες (χωρίς λόγο) ότι, στο τέλος, κάτι μαγικό θα γίνει και οι βαθμοί μου θα είναι ικανοποιητικοί. Μάλιστα πίστευα τόσο πολύ σε εμένα που μάζεψα με θράσος τα συνολικά 6.000 μόρια μου και πήγα να καταθέσω κανονικά το μηχανογραφικό (να σου θυμίσω ότι τότε ίσχυε ήδη η βάση του 10). Και τα αποτελέσματα βγήκαν ένα ωραίο πρωινό. Και εγώ δεν περνούσα όχι μόνο σε κάποια σχολή, αλλά ούτε έξω από την αυλόπορτα του σπιτιού μου. Και ήταν η πρώτη φορά που ντράπηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου (ακόμα και από εκείνη τη μέρα που νόμιζα ότι ήταν μια γνωστή μου στη στάση και πήγα κρυφά από πίσω χουφτώνοντας της- αλλά τελικά δεν ήταν αυτή).
Αφού λοιπόν, έμαθα τους βαθμούς έτρεξα σπίτι και άρχισα να κλαίω. Περισσότερο από ντροπή παρά από στεναχώρια. Τί θα πω στους γονείς μου που δούλευαν δυο δουλειές για να πληρώσουν το φροντιστήριο μου; Τι θα πω στους φίλους μου που ετοιμάζουν ήδη πράγματα για να πάνε στην πόλη που πέρασαν; Τί θα πω στους καθηγητές μου που ήταν σίγουροι ότι θα περάσω στη σχολή που θέλω; Τι θα κάνω εγώ τώρα μόνος πίσω ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα προχωρήσουν στη ζωή τους; Τι ακούγεται έτσι τελοσπάντων; (ήταν οι τύψεις μου που βαρούσαν παλαμάκια στο μυαλό μου). Πέρασα μια ολόκληρη μέρα στο δωμάτιο μου μη θέλοντας να δω κανέναν, επειδή δεν ήξερα πώς να τους αντιμετωπίσω.
Μέχρι που μίλησα με τους γονείς μου και μου είπαν ότι δεν τρέχει τίποτα, να ξαναπροσπαθήσω. Μέχρι που συνάντησα τους καθηγητές μου και μου είπαν ότι δεν τρέχει τίποτα, να ξαναπροσπαθήσω. Μέχρι που είδα τους φίλους μου και μου είπαν ότι δεν είχαν σκοπό να τελειώσουν στα τέσσερα χρόνια τη σχολή τους, να μην ανησυχώ αν θα μείνω πίσω, να ξαναπροσπαθήσω. Μέχρι που αντιμετώπισα τις τύψεις στο κεφάλι μου, πείσμωσα και τις είπα«Ραντεβού σε ένα χρόνο, άτιμες».
Και ξεκίνησα το διάβασμα. Χωρίς το άγχος του σχολείου και τις ατέλειωτες χαμένες ώρες. Διάβαζα πολύ, πήγαινα φροντιστήριο, έβγαινα βόλτες, ξαναδιάβαζα και έλεγα σ ‘όλους ότι εγώ τώρα θα γράψω καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Και έγραψα. Και έβγαλα γύρω στα 15.000 μόρια. Και πέρασα 4 μοναδικά χρόνια στην Κομοτηνή. Και γνώρισα απίστευτους ανθρώπους εκεί. Και αποφοίτησα εγκαίρως. Και πλέον σου γράφω από το γραφείο της δουλειάς που ονειρευόμουν από μικρός ότι θέλω να κάνω.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μιλάμε μονάχα για κάποιες εξετάσεις, γαμώτο, τις οποίες δεν πρέπει να αφήσεις να σου βουλιάξουν τα όνειρα. Σκέψου ότι αυτό είναι μόνο η αρχή και ευχήσου να είσαι διαβασμένος περισσότερο, στις άλλες, τις πιο σημαντικές και πρακτικές εξετάσεις που πρόκειται να σου χαρίσει η ζωή.
Πηγή: http://www.mycampus.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου