Τι γίνεται με τα ψυχικά μας αποθέματα;

Τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται μάλλον δύσκολα, όταν όλα όσα σε ευχαριστούσαν αρχίζουν να γίνονται βαρετά και ίσως ενοχλητικά. Δεν μου αρέσει αλλά δεν θέλω να ακούω τα προβλήματα των γύρω μου και να με φορτώνουν με τις δικές τους ανησυχίες και άγχη. Νιώθω τόσο πολύ φορτωμένο τον αυχένα μου απο αόρατα σε πολλούς προβλήματα και το στομάχι να αντιδρά σε οτιδήποτε αρνητικό που απλά θέλω να βάλω φίμωτρο σε όποιο στόμα διηγείται προβλήματα.
Σταματώ πολλές φορές απότομα τον ίδιο μου τον εαυτό, για να συνειδητοποιήσω πως μιλάω απότομα, σε έναν δικό μου άνθρωπο, γιατί απλά μετακίνησε το ποτήρι στο τραπέζι. Σκέφτομαι, πως μέσα μου, η ισορροπία της αντοχής και της υπομονής, έχουν γείρει προς της σκοτεινή πλευρά της ψυχικής μου σελήνης. Δεν ξέρω εάν θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω, αλλά προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου συνέχεια.
Νομίζω πως η πηγή της δικής μου κατάθλιψης, είναι το σπίτι μου. Είναι η μονοτονία που υπάρχει σε κάθε γωνία είναι τα γκράφιτι των ανησυχιών μου είναι ζωγραφισμένα σε κάθε τοίχο και είμαι αναγκασμένος να τα βλέπω σε κάθε μου βήμα. Η μόνη μου διαφυγή είναι απλά η βόλτα με το αυτοκίνητο…
Είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως είναι να λιγοστεύουν τα θετικά ψυχικά σου αποθέματα δίνοντας χώρο σε μια περίεργη αίσθηση τέλματος, επανάληψης και σκοτεινής μονοτονίας. Δεν ξέρω έαν για αυτό που νιώθω, φταίει η προσωπική μου μοναξιά, φταίει η δική μου διάθεση ή απλά είναι συγκυρίες της ζωής. Σίγουρα όμως, νομίζω πως η κατάθλιψη, κάθεται απέναντι μου και με κοιτάζει, με ένα σατανικό χαμόγελο σαν να μου λέει «δεν φταίω εγώ, εσύ με φώναξες».
Και εκεί ίσως τα πράγματα, να επιδεινώνονται. Είναι σαν να σε δείχνουν με το δάχτυλο όταν περπατάς και νιώθεις σαν να μην σε παρατηρεί κανένας, όταν δεν μπορείς να τραβήξεις το ενδιαφέρον κανενός, όταν δεν μπορείς να δημιουργήσεις μια ερωτική έλξη.
Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί, εάν εγώ έχω δημιουργήσει γύρω μου ένα περίεργο διαφανές τοίχος που δεν αφήνω τίποτα να με πλησιάσει…
Σίγουρα ο δικός μου «οχυρωμένος» κόσμος, έχει αρχίσει να με αρνείται. Μέρα με τη μέρα, προσπαθώ να αποφύγω το άγγιγμα της κατάθλιψης, όμως φαίνεται πως είναι το μοναδικό άγγιγμα, που θα με κάνει έστω και λίγο, να νιώσω διαφορετικός.
Σωτήρης Καραμίντζας