Η Θεραπευτική αγκαλιά

Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Όταν καθημερινά δεχόμαστε ασφυκτικές πιέσεις και χρειαζόμαστε στολή… αστροναύτη, για να αντέξουμε, καλό είναι, λένε οι ειδικοί, να βρισκόμαστε σε χώρους με παιδιά πολλά μαζεμένα. Σε μια σχολή χορού για παράδειγμα μπορείς να ακούσεις κάποια μαγικά λόγια, όταν τα παιδιά κάνουν λάθος κίνηση και βήματα. Ακούς τους δασκάλους να φωνάζουν δυνατά: ”Δεν πειράζει, συνεχίζουμε!…Ξανά από την αρχή…πάμε δυνατά!!!”. Και είναι λες και το λένε για σένα, για μας, για όλους εμάς, τους ”όλους σαν εμάς”. Εμάς που είμαστε πολλοί και φτιάχνουμε αλυσίδα ανθρώπινη και που έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό δεν θα είναι ποτέ ”τουλάχιστον” και γινόμαστε έτσι δυνατοί.
Κι ας κάνουν οι δυνατοί τα περισσότερα λάθη, αφού καταβάλλουν και τις περισσότερες προσπάθειες, μα συνεχίζουν και αρνούνται πεισματικά να υποχωρήσουν στην αναποδιά, την ασχήμια, γιατί ελπίζουν στο καλό και στο φωτεινό αύριο, σαν παιδιά. Γι’αυτούς η παιδική ηλικία είναι απεριόριστη. Και χαμογελάνε. Και κλαίνε. Μόνο οι δυνατοί κλαίνε και ξέρουν να πονούν και ο πόνος θα τους δυναμώσει, θα τους διδάξει και θα ξεκινήσουν από την αρχή. Οι δυνατοί ξέρουν να κάνουν αγκαλιές και να σκουπίζουν τα δάκρυά τους με καμάρι, είναι τα τρόπαιά τους. Εκείνο όμως που κάνουν καλύτερα είναι να σκουπίζουν τα δάκρυα από τα μάτια όσων τους έχουν ανάγκη. Και ξέρουν να κάνουν αγκαλιές: τρυφερές, ζεστές, σφιχτές, ενίοτε και καταπιεστικές, για να δείξουν ότι είναι εκεί, παρόντες και μικροί γιατροί της καρδιάς.
Πέφτουν και σηκώνονται ξανά, πιο ώριμοι και πιο σοφοί. Μέχρι το επόμενο λάθος τους, που ορκίζονταν ότι δεν θα ξανακάνουν…μα, αυτή είναι και η ομορφιά τους, τα πάθη που μετατρέπουν σε λάθη, ίσως και αντίστροφα. Ξέρουν να πονούν και να αγαπούν πολύ, χωρίς μέτρο και προαπαιτούμενα… Δε φοβούνται να φοβούνται και δίνουν αποθέματα ψυχής, γιατί γνωρίζουν ακριβώς πόσο παροδικοί και ασήμαντοι είναι στην αιωνιότητα. Τους δυνατούς και ψυχωμένους συνήθως θα τους ξεχωρίσεις από τη δυνατή φωνή, από τα τρανταχτά γέλια και από τα πειράγματα. Δε διστάζουν να γίνονται ακόμα και γελωτοποιοί, για να διώξουν τα σκοτάδια από το βλέμμα των δικών τους και ας μένει βουβός σχεδόν πάντα ο δικός τους πόνος.
Στην αντίπερα όχθη της ζωής θα βρεις τους ”λουστραρισμένους και ατσαλάκωτους” φαινομενικά, αλλά στο βάθος αδύναμους και ανεπαρκείς σε όλα. Από φόβο και ακριβώς επειδή γνωρίζουν πόσο λίγοι και ασήμαντοι είναι, έχουν περιχαρακωθεί και ζουν σε ένα αποστειρωμένο και καλά προφυλαγμένο περιβάλλον από αγάπη, ανθρωπιά και κάθε είδους ”ενοχλητικά” για τη φύση τους συναισθήματα. Σε κάθε προσπάθεια να τους πλησιάσεις συμπεριφέρονται σαν άγριο και τρομαγμένο ζώο που δεν το έχει εξημερώσει η αγάπη. Αποπνέουν απύθμενο εγωισμό και επιτηδευμένη αυτοπεποίθηση, ενώ συχνά βγάζουν ελιτισμό, για να καλύψουν τη δειλία και την ανικανότητά τους να είναι άνθρωποι. Ούτε λόγος για άνοιγμα καρδιάς, ούτε λόγος να δάκρυα λυτρωτικά και για κατανόηση στον πόνο του άλλου. Συχνά κάποιοι προσπαθούν να τους δώσουν συναισθηματικά ψήγματα, μα η ψυχή τους είναι από τα πιο σκληρά υλικά και ούτε πρόκειται ποτέ να μαλακώσει.
Τους ξεχωρίζεις ακόμη και από μεγάλη απόσταση: μυρίζουν! Ναι, ”μοσχοβολούν” φορμόλη και αν τους αγγίξεις στο πρόσωπο, είναι σαν να αγγίζεις μάσκα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας: όπως ακριβώς και η ζωή τους και το τέλος τους. Ζουν μόνοι, φεύγουν μόνοι, αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το καταλάβουν ποτέ. Μόνο οι γύρω τους το αντιλαμβάνονται και τους οικτίρουν. Και σε αντίθεση με τους δυνατούς της ζωής που πέφτουν και δεν θρυμματίζονται, εκείνοι στην πρώτη δυσκολία διαλύονται και εξαφανίζονται.
Ακούμε τη φωνή της δασκάλας χορού που λέγαμε:” Δεν πειράζει το λάθος βήμα, συνεχίζουμε!”. Συνεχίζουμε και χαμογελάμε, γιατί είμαστε δυνατοί. Δεν αιθεροβατούμε, αλλά μέσα από τις αναποδιές γίναμε ισχυροί και ξέρουμε να σφίγγουμε τα χέρια και να κάνουμε αγκαλιές, γιατί τώρα γνωρίζουμε καλά ότι η αγκαλιά είναι θεραπευτική σε κάθε ηλικία. Και η ζωή μας έμαθε ότι κάποιοι μπορεί να κλαίνε, αλλά κάποιοι χωρίς συναισθήματα είναι για κλάματα!