ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ και στάσεις γονέων: Ως προς τα παιδιά

Υπάρχουν πολλά θέματα τα οποία δεν αγγίζουμε εύκολα όχι γιατί δεν ξέρουμε αλλά γιατί πολλές φορές δεν τολμούμε να ανοίξουμε εξαιτίας των αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα αμέσως μετά την ανάπτυξή τους.Ειδικά αν κάπου μέσα σε αυτό το θέμα αναγνωρίζουμε τον εαυτό  μας και προσπαθούμε να τον δικαιολογήσουμε τότε μπορεί να φτάσουμε και μέχρι τα άκρα..
Ένα  τέτοιο θέμα είναι οι προσδοκίες των γονέων.
Τι σημαίνει όμως προσδοκία.. Απλά θα πω πως είναι η επιθυμία μας να δούμε τα παιδιά μας να διαπρέπουν  κάπου και ξεκινάει από εμάς,τι έχουμε ως προσωπικές αξίες   και τι πιστεύουμε εμείς..
Θετικές  είναι οι προσδοκίες αν είναι στα πλαίσια της λογικής και γίνονται κάτω από συνειδητοποίηση όχι μόνο της αλήθειας αλλά και της πραγματικότητας και φυσικά έχοντας λάβει υπ όψιν μας όλες τις παραμέτρους που δεν θα οδηγήσουν τις προσδοκίες μας σε διάψευση..
Ας προχωρήσω σε μερικά παραδείγματα.
 Δύο γονείς συζητούν για τα παιδιά τους ."Η κόρη  μου είναι 3 ετών και είναι πανέμορφη..Θα την προωθήσω στα καλλιστεία. Θα γίνει ένα μοντέλο απίθανο και θα κάνει διεθνή καριέρα ..Είμαι σίγουρη για αυτό και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να το πετύχει."Ο άλλος γονέας λέει:"Το παιδί μου παίζει μουσική από τα 6 ..Είναι πλέον 12.Ο καθηγητής του μου είπε πως έχει πολλές δυνατότητες και έχει ταλέντο..Θα προσπαθήσω να το βοηθήσω αν αυτό θέλει να κάνει και θα  το στηρίξω.Και ποιος ξέρει? Ίσως δω το παιδί μου να παίζει στην Ευρωπαϊκή Ορχήστρα Νέων ".
 Ποιος γονέας  από τους δύο σας έκανε να νιώσετε λίγο άβολα ή και να προβληματιστείτε?Ποια από τις προσδοκίες   έχει σχέση αλλά και έχει λάβει υπ όψιν της το ίδιο το παιδί ως χαρακτήρα και ως οντότητα και όχι ως συνέχεια -πιθανόν- του εαυτού τους?Σίγουρα προβληματιστήκατε με τα λεγόμενα του πρώτου και νιώσατε  πως ο άλλος  είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα καθώς λαμβάνει  υπ όψιν το ίδιο το ίδιο το παιδί.Και όμως και οι δύο εκφράζουν προσωπικές προσδοκίες και επιθυμία...

"Στο σπίτι αποφασίζω εγώ για όλα..Δεν μπορεί κανείς να μου φέρει αντίρρηση και φυσικά εγώ αποφασίζω τι θα κάνουμε..Θέλω το παιδί μου να ναι γερό πάνω από όλα και μεγαλώνοντας να κάνει αυτό που θέλει. και που αποφάσισε ήδη να κάνει μετά από συζήτησή  μας..Ξέρετε αποφασίσαμε να πάει στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Μοριακή Βιολογία..Πού θα πάει θα του μάθω να τα κάνει. όλα.Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είναι καλός μαθητής..Με ενδιαφέρει να σηκώνει χέρι και να λέει σωστά πράγματα ,να συμμετέχει ,να δραστηριοποιείται να διαβάζει και να τα ξέρει όλα.Δεν ΄μπορείτε να μου λέτε ότι δεν το κάνει..Σας διαψεύδω και δεν το δέχομαι..ΤΟ ξέρω το παιδί μου.."
"Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο παιδί.Έχει μια τάση να κλείνεται στον εαυτό του κάτι που με ξενίζει  καί με λυπεί γιατί εμείς στην οικογένεια είμαστε πιο κοινωνικοί.Προσπαθώ να το καταλάβω να του δείξω πως πρέπει να είναι λίγο πιο "ανοιχτό"για το καλό του αλλά δεν μου είναι εύκολο πολλές φορές.Ηθελε να πάει στην θεατρική ομάδα του συλλόγου και αυτό μας χαροποίησε πολύ αλλά ακόμα είναι συνεσταλμένο..Με τη βοήθειά σας και τη βοήθεια των ειδικών σίγουρα θα το καταφέρουμε ..,Και έτσι πιθανόν σε λίγο καιρό΄να το δούμε να παίρνει μέρος στη θεατρική παράσταση που παρουσιάζει ο σύλλογός μας.."
Πες τε μου τώρα τι νιώσατε?Και όμως είναι λόγια γονέων που  έχουν ειπωθεί και πολλές φορές μας εκπλήσσουν οπότε τα συζητάμε μεταξύ μας ως εκπαιδευτικοί.Σίγουρα στην πρώτη περίπτωση κουνήσατε συγκαταβατικά το κεφάλι ,μπορεί και να χαμογελάσατε κιόλας με όλο αυτό που εξέφρασε ο γονέας αλλά πίσω από αυτά τα λόγια υπάρχει ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ που βιώνει ούτε και εγώ ξέρω τι .Στη δεύτερη όμως?Γελάσατε ή σκεφτήκατε πως οι προσδοκίες είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα?

Βλέπουμε λοιπόν πως όλα έχουν σχέση με εμάς μα και τον τρόπο σκέψης μας και τι περιμένουμε από τα παιδιά  μας..Αν το εγώ μας είναι υπερφίαλο  και δεν βλέπουμε ποιο είναι το παιδί μας ,αν  το θεωρούμε συνέχειά μας και πως αυτό θα κάνει αυτά που εμείς δεν κάναμε,αν θεωρούμε πως εμείς ξέρουμε το καλό του το πιέζουμε να κάνει πράγματα γιατί εμείς το θεωρούμε ικανό και δεν λαμβάνουμε υπ όψιν μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και την ιδιοσυγκρασία του,αν δεν βλέπουμε τις ικανότητές του και τις δυνατότητές του στην πραγματική τους διάσταση τότε το μόνο που θα έχουμε είναι ένα παιδί που ποτέ δεν θα μας ικανοποιήσει,ένα παιδί που θα μας διαψεύσει με αποτέλεσμα να το απορρίψουμε ενώ αρχίζουμε να ρίχνουμε ,ως αποτέλεσμα, την  ευθύνη και στον όποιον εμπλέκεται με την ανάπτυξή του.Από τους παππούδες που "εσείς το χαλάσατε"μέχρι το δάσκαλο-αθηγητή"που είναι ανίκανος να κάνει μάθημα και έτσι το παιδί τι να σου κάνει.Δεν τα κατάφερε".
Ένα παιδί που έχει απορριφθεί δυστυχώς απομονώνεται ,μαθαίνει πως δεν είναι άξιο να εκπληρώνει τα ΘΕΛΩ του γονέα του , νιώθει πως τον πρόδωσε με αποτέλεσμα -τι άλλο?- να αποκτήσει χαμηλή αυτοεκτίμηση και  αυτό που θα βιώνει κάθε άλλο παρά η χαρά του να "ζω"και "αναπτύσσομαι ως άτομο βάση των δικών μου ικανοτήτων και δυνατοτήτων." θα είναι.
Οι προσδοκίες και οι αξίες μας ως γονείς είναι αυτές που καθοδηγούν το παιδί μας ..Αν αυτές  ξεκινούν από μικρή ηλικία πριν ακόμα το παιδί πατήσει στα πόδια του  και δείξει τις ικανότητές του τότε μόνο ρεαλιστικές δεν μπορούν να είναι.. Αν εμείς πιστεύουμε πως θα γίνει κάτι ξεχωριστό και μοναδικό και το πιέζουμε προς αυτό το σημείο το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χουμε ένα απογοητευμένο παιδί  που δεν θα καταφέρει ποτέ να κάνει τα δικά του όνειρα,ένα παιδί που η ψυχική του και συναισθηματική του κατάσταση έχει πληγεί αφάνταστα και σίγουρα ως ενήλικο πια άτομο θα έχει προβλήματα συμπεριφοράς και προσαρμογής  και από την άλλη μεριά εμείς θα νιώθουμε προδομένοι και ανικανοποίητοι με αποτέλεσμα να απορρίψουμε το ίδιο μας το παιδί..Και αυτό είναι κάτι που φαίνεται..

http://atsidespaidia.blogspot.gr/2015/02/1.html

Βοηθώντας τα παιδιά με Διάσπαση Προσοχής στην οργάνωση

Μια από τις πιο συνηθισμένες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με Διάσπαση προσοχής αφορά την οργάνωση των πραγμάτων τους. Συχνά ένα παιδί με ΔΕΠΥ έχει μια τσάντα εντελώς ακατάστατη, φωτοτυπίες πεταμένες και συνήθως τσαλακωμένες ή χαμένες, ξεχνά βιβλία στο σχολείο ή στο σπίτι, δεν θυμάται τις υποχρεώσεις του γιατί δεν σημειώνει σωστά. 
Πώς θα βοηθήσετε λοιπόν το παιδί σας να οργανωθεί;

 Δείτε μερικές σημαντικές συμβουλές:

 - Βάλτε το σχολικό πρόγραμμα σε σημείο που το βλέπει το παιδί, με μεγάλα γράμματα- ακόμα και η χρήση διαφορετικών χρωμάτων ανά μάθημα βοηθά π.χ ΜαθηματικάΓλώσσα Γυμναστική (το ίδιο χρώμα για κάθε μάθημα ανά ημέρα)

 - Βοηθήστε το παιδί να μάθει να φτιάχνει την τσάντα του. Δείτε μαζί το πρόγραμμα και τοποθετήστε στην τσάντα τα απαραίτητα βιβλία και τετράδια. Μόλις μάθει να φτιάχνει την τσάντα του αφήστε το παιδί να είναι υπεύθυνο εξ' ολοκλήρου για αυτό. Κάποιες φορές ακούω " η μαμά ξέχασε να μου βάλει το βιβλίο της Ιστορίας στην τσάντα" ακόμα και από παιδιά που πάνε σε μεγάλη τάξη! Όχι, αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Η οργάνωση της τσάντας πρέπει να γίνεται από το παιδί - αρχικά με την επίβλεψη και καθοδήγησή σας αλλά μετά αφήστε το μόνο του, τονίζοντας ότι εκείνο είναι πλέον υπεύθυνο.

 - Αγοράστε διάφανους φακέλους για να τοποθετεί τις φωτοτυπίες με τις ασκήσεις. Βάλτε πάνω αντίστοιχες ετικέτες που θα βοηθήσουν στην οργάνωση του υλικού. 

- Βάλτε τα βιβλία των ξένων γλωσσών και των εικαστικών σε ξεχωριστούς φακέλους με διαφορετικό χρώμα. π.χ. σε κόκκινο φάκελο όλα τα βιβλία και τετράδια των αγγλικών. Έτσι όταν θα έχει στο πρόγραμμα αγγλικά, πολύ εύκολα θα έχει όλο το σχετικό υλικό σε ένα φάκελο και θα μπορεί να το βάζει με τον φάκελο στην τσάντα του.

 - Οργανώστε την κασετίνα ώστε να έχει μόνο όλα τα απαραίτητα και όχι πράγματα που θα αποσπούν την προσοχή ή θα κάνουν το παιδί να ψάχνει ένα μολύβι ανάμεσα σε ένα σωρό μπογιές και μαρκαδόρους!

 - Ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ελέγχετε την τσάντα για ξεχασμένες φωτοτυπίες.

 - Διδάξτε στο παιδί πως θα φτιάχνει λίστες με τις υποχρεώσεις του ώστε να ξέρει τι έχει να κάνει για την άλλη μέρα. Αυτό είναι καλό να το κάνουν και οι δάσκαλοι στο σχολείο, να λένε στα παιδιά τι ασκήσεις έχουν για το σπίτι ώστε να τις σημειώνουν στο πρόχειρο κάνοντας μια λίστα.

 π.χ. Για Δευτέρα 24/11
 - Γλώσσα Βιβλίο σελ 34 ανάγνωση 
- Γλώσσα Τ.Εργασιών σελ 42 άσκηση 1 και 3 
- Μαθηματικά σελ. 21 άσκηση 5 
- Ιστορία σελ 45 
- Άσκηση στο τετράδιο γλώσσας 

Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και θα μπορούν να τσεκάρουν όσες ασκήσεις έχουν ολοκληρώσει. Αν αυτό όμως δεν γίνεται στο σχολείο, βοηθήστε το παιδί σας να το κάνει στην αρχή της μελέτης του. 

- Υπενθυμίστε στο παιδί να δώσει στον εκπαιδευτικό τις ολοκληρωμένες ασκήσεις.

 - Ενθαρρύνετε το παιδί να χρησιμοποιεί σελιδοδείκτες στα βιβλία, για να βρίσκει εύκολα τη σελίδα.

 - Μην θυμώνετε όταν βλέπετε το παιδί σας ανοργάνωτο- βοηθήστε το να οργανωθεί, με υπομονή και επανάληψη! Μην το αποκαλείται ανοργάνωτο, αφηρημένο και άλλα όχι και τόσο θετικά επίθετα!

- Ενημερώστε τον εκπαιδευτικό της τάξης για τη δυσκολία του παιδιού σας και ζητήστε του να βεβαιώνεται πως το παιδί κρατάει επαρκείς σημειώσεις, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κάποιο τεστ ή σημαντική ανακοίνωση. 

Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός sofiatsin@gmail.com
paidagwgos.blogspot.gr

Ίσως το νοημα που ψάχνεις…

Αντικλείδι

Κλείσε τα μάτια. Κλείσε τα. Και τώρα φαντάσου έναν άνθρωπο που σημαίνει τα πάντα για εσένα, που τον κρατάς μέσα στην καρδιά σου, που είσαι πάντα δίπλα του ακόμα και όταν είσαι μακριά του. Φαντάσου τον. Φέρε την εικόνα του στο μυαλό σου. Φέρε την εικόνα ενός πατέρα, ενός γιου, μια μάνας, μιας γιαγιάς, ενός αδερφού, ενός συζύγου, ενός φίλου.

Και τώρα σκέψου ότι την επόμενη μέρα δεν θα τον ξαναδείς. Δεν θα τον ξαναδείς ποτέ. Δεν θα μπορείς να τον αγκαλιάσεις, να του μιλήσεις, να του κρατήσεις το χέρι, να του πεις οτι σου λείπει ή ότι τον αγαπάς. Δεν θα είναι πια εκεί.

Οι μέρες και τα χρόνια περνούν. Τρέχουν. Πάντα νομίζουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ χρόνο να ζήσουμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να παίξουμε με τα παιδιά μας, για να τα πάμε στο πάρκο, νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να αγκαλιάσουμε τον πατέρα μας ή για να κρατήσουμε το χέρι του παππού μας, νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να φιλήσουμε το σύζυγο μας και να του πούμε ότι τον αγαπάμε. ΠΑΝΤΑ νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο.

Και τότε έρχεται μια στιγμή που τον χάνουμε. Ξαφνικά. Ξαφνικά χάνουμε αυτόν τον άνθρωπο. Ξαφνικά δεν έχουμε χρόνο πια και ούτε θα έχουμε ποτέ ξανά μαζί του. Τότε σκεφτόμαστε τα πόσα «δεν έχω χρόνο» ξεφουρνίσαμε όταν μας ζητούσαν να συζητήσουμε ή να βγούμε βόλτα, τα πόσα βράδια μείναμε στη δουλειά αντί να γυρίσουμε στο σπίτι να παίξουμε με τα παιδιά μας, τα πόσα απογεύματα βγήκαμε ανούσιες βόλτες αντί να πιούμε ζεστό καφεδάκι με την γιαγιά και τον παππού, τα πόσα σ’αγαπώ δεν είπαμε γιατί μπορούσαμε να τα πούμε αύριο, τις πόσες αγκαλιές δεν δώσαμε από πείσματα και νεύρα, τις τόσες μέρες που χάσαμε επειδή νομίζαμε ότι υπήρχε επόμενη.

Έρχεται όμως η μέρα που δεν υπάρχει επόμενη. Έρχεται η μέρα που δεν έχεις πια χρόνο.

Φαντάσου τον άνθρωπο αυτό και τώρα σκέψου ότι η μέρα που πέρασε σε έφερε μια μέρα πιο κοντά στην τελευταία μέρα μαζί του. Ελπίζω να άξιζε...

~~~~~~

"Για τον Αντώνη Φιλιππουση"

~ Αναστασία-Μαρία Ζαβιτσάνου

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Μάθετε στο παιδί σας να αναγνωρίζει, να εκφράζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του

Helping Your Child Express Feelings

 

Τα μικρά παιδιά βιώνουν πολλά από τα συναισθήματα που βιώνουν και οι ενήλικες. Θυμώνουν, στεναχωριούνται, απογοητεύονται, νευριάζουν, χαίρονται, ντρέπονται αλλά συχνά δεν έχουν τις κατάλληλες λέξεις για να μιλήσουν γι’ αυτό που νιώθουν.

Αντί γι’ αυτό, κάποιες φορές εκδραματίζουν τα συναισθήματά τους με ακατάλληλους τρόπους. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί απογοητεύεται, μπορεί να πετάξει τα παιχνίδια του κάτω.
Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να κατανοήσουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Ας δούμε μερικούς τρόπους:

· Δώστε ονόματα στα συναισθήματα του παιδιού και ενθαρρύνετέ τα να μιλάνε για το πώς νιώθουν. Για παράδειγμα, μπορείτε να του πείτε: «Ο μπαμπάς έφυγε για ταξίδι και είσαι στεναχωρημένη. Είπες ότι θέλεις το μπαμπά σου.» Δίνοντας όνομα στα συναισθήματα του παιδιού, το διευκολύνετε να αναπτύξει ένα λεξιλόγιο για τα συναισθήματα.

· Δώστε στο παιδί ευκαιρίες να αναγνωρίσει τα δικά του συναισθήματα και των άλλων. Για παράδειγμα, μπορείτε να του είτε: «Είναι πολύ διασκεδαστικό το να κάνεις βόλτα με το ποδήλατό σου. Σε βλέπω που χαμογελάς. Είσαι χαρούμενη;» Ή μπορείτε να αναφέρετε μια περίσταση και να ρωτήσετε το παιδί, τι πιστεύει ότι ένιωθε κάποιος άλλος: «Ο Χρήστος χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο. Πως πιστεύεις ότι ένιωσε;»

· Μάθετε στο παιδί τους διάφορους τρόπους που μπορεί να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένα συναισθήματα, συγκρούσεις ή προβλήματα. Μιλήστε στο παιδί για τα δικά σας συναισθήματα. Π.χ. «Θυμάσαι χθες που δεν μπορούσε να στραγγίσει το νερό στο νεροχύτη; Θύμωσα πάρα πολύ! Θυμάσαι πως ήταν το πρόσωπό μου όταν θύμωσα; Μπορείς να πάρεις μια θυμωμένη έκφραση όπως η δικιά μου;»

Μιλήστε του επίσης για τους διάφορους τρόπους που διαχειρίζεστε συγκεκριμένα συναισθήματα. Π.χ. «Όταν θυμώνω, παίρνω μια βαθιά εισπνοή, μετράω μέχρι το τρία και μετά προσπαθώ να σκεφτώ τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου.» 

· Μάθετε στο παιδί να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να τα εκφράζει με τρόπους που αποδέχεται το οικογενειακό και φιλικό σας περιβάλλον. Για παράδειγμα, μπορείτε να του πείτε: «Κάποιες φορές ο παππούς θυμώνει όταν δεν πάνε καλά τα πράγματα στη δουλειά. Τι κάνει; Κάθεται στη βεράντα μέχρι να βρει τι θέλει να πει γι’ αυτό. Οπότε μπορείς και συ, όταν θυμώνεις, να κάθεσαι λίγο και να σκέφτεσαι.»

 

Ποιά είναι τα βήματα για την εκμάθηση και κατανόηση των συναισθημάτων;
Ø Εξηγήστε το συναίσθημα χρησιμοποιώντας λέξεις απλές και κατανοητές στο παιδί. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε εικόνες, βιβλία ή βίντεο, για να γίνει πιο εύκολο. Π.χ. «Δες το πρόσωπο της κοκκινοσκουφίτσας! Τρόμαξε τόσο πολύ όταν είδε το λύκο στο κρεβάτι της γιαγιάς της!»
Ø Δείξτε στο παιδί τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματα. Και αφήστε το να...  βρει εκείνο τους τρόπους με τους οποίους θα διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Μιλήστε του για τους θετικούς και όχι τόσο θετικούς τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων.

Ας δούμε μερικές τεχνικές για να του μάθετε νέους τρόπους ώστε να εκφράζει τα συναισθήματά του με κατάλληλο τρόπο:

· Χρησιμοποιήστε πραγματικά παραδείγματα ή αυτό που συμβαίνει τώρα. Για παράδειγμα, μπορείτε να του πείτε: «Δυσκολεύεσαι να βάλεις το ποδήλατό σου κάτω από το στέγαστρο. Φαίνεσαι απογοητευμένος. Τι μπορείς να κάνεις; Νομίζω ότι μπορείς να ζητήσεις βοήθεια ή να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να προσπαθήσεις ξανά. Τι θέλεις να κάνεις;»

· Μάθετε στο παιδί νέους τρόπους να διαχειρίζεται τα συναισθήματα, συζητώντας κάποιες συνήθεις καταστάσεις. Για παράδειγμα, μπορείτε να του πείτε: «Χθες θύμωσες γιατί ο Νίκος δεν σε άφηνε να παίξεις με το φορτηγό του. Ήσουν τόσο θυμωμένος που τον χτύπησες. Όταν είσαι θυμωμένος επειδή ο Νίκος δεν σ’ αφήνει να παίξεις με το φορτηγό, τι πρέπει να κάνεις;»

· Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παιδικά βιβλία για να μιλήσετε για συναισθήματα. Για παράδειγμα, όταν διαβάζετε μια ιστορία, μπορείτε να του κάνετε κάποιες ερωτήσεις: «Τι νιώθει αυτή τη στιγμή; (ο χαρακτήρας της ιστορίας)», «Πως το κατάλαβες;», «Έχεις νιώσει ποτέ έτσι;», «Τι κάνεις όταν νιώθεις έτσι;»

· Χρησιμοποιήστε απλούς τρόπους, οπτικά μέσα ή εικόνες, για να περάσετε το μήνυμα που θέλετε στο παιδί και προσπαθήστε κάθε φορά να συνδέετε αυτό που του μαθαίνετε με κάτι που συμβαίνει στη ζωή του.

· Δείξτε στο παιδί νέους τρόπους να εκφράζει τα συναισθήματά του (π.χ. θυμό, απογοήτευση, θλίψη), όταν οι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι ακατάλληλοι. Τέτοιοι τρόποι είναι για παράδειγμα, να παίρνει μια βαθιά αναπνοή όταν θυμώνει ή απογοητεύεται, να ζητάει από έναν ενήλικα βοήθεια για να επιλύσει μια σύγκρουση, να ζητάει τη σειρά του όταν οι άλλοι δεν μοιράζονται κάτι, να βρίσκει ένα ήσυχο μέρος για να ηρεμήσει όταν νιώθει αναστατωμένο και να ζητάει μια αγκαλιά όταν νιώθει στεναχωρημένο.

Ø Επαινέστε το παιδί την πρώτη φορά που θα προσπαθήσει να μιλήσει για τα συναισθήματά του. Εξηγήστε του ακριβώς τι ήταν αυτό που έκανε και σας άρεσε. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει ότι είναι πάντα αποδεκτό το να λέμε αυτό που νιώθουμε. Και ότι εκείνο που χρειάζεται προσπάθεια είναι το πώς επιλέγουμε να δείξουμε και να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας.

Ø Ενθαρρύνετε το παιδί να μιλάει για τα συναισθήματά του και να χρησιμοποιεί νέους τρόπους για να τα εκφράσει κατάλληλα, σε κάθε ευκαιρία. Μπορείτε για παράδειγμα, να μιλήσετε για τα συναισθήματα όταν παίζετε ένα παιχνίδι, όταν είστε στο αυτοκίνητο ή όταν κάθεστε στο τραπέζι για φαγητό. Υπάρχουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά και είναι σπουδαίες ευκαιρίες εκμάθησης και εξάσκησης για το παιδί.

Ø Αξιοποιήστε ήσυχες και ήρεμες στιγμές για να διδάξετε το παιδί νέους τρόπους έκφρασης. Όταν είναι ήδη σε εκρηκτική κατάσταση, δεν θα είναι δεκτικό για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, αν το παιδί σας εξεγείρεται γιατί δεν θέλει να περιμένει να φάει το γλυκό μετά το γεύμα, δεν θα έχει διάθεση να δοκιμάσει να εκφράσει το θυμό του με λόγια αντί να ξεσπάσει. Σ’ αυτή την περίπτωση, χρειάζεται να διαχειριστείτε αυτό που κάνει. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε: «Ξέρω ότι θέλεις να φας γλυκό τώρα, αλλά δεν έχεις αυτή την επιλογή. Θα φάμε σε 5 λεπτά. Μπορείς να φας γλυκό μετά το γεύμα.» 

Όταν έχει ηρεμήσει, μπορείτε να μιλήσετε γι’ αυτό που συνέβη και να συζητήσετε τον καλύτερο τρόπο για να εκφράζει αυτά τα συναισθήματα. Για παράδειγμα, «Όταν είσαι απογοητευμένος που δεν μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις, μπορείς να μου το λες αλλά δεν μπορείς να με χτυπάς ή να μου φωνάζεις. Προηγουμένως, ήθελες να φας γλυκό πριν το φαγητό και με χτύπησες. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις απογοήτευση, μπορείς να μου το πεις και μετά να πάρεις μια βαθιά αναπνοή και να ηρεμήσεις, αν νιώθεις θυμό.»

Τρόποι διαχείρισης και έκφρασης συναισθημάτων που μπορείτε να προτείνετε στο παιδί

· Ζήτησε βοήθεια.
· Λύσε τα προβλήματα με συζήτηση.
· Πες το, μην το κάνεις. Πες «Είμαι θυμωμένος» αντί να πετάξεις τα παιχνίδια σου κάτω.
· Μίλησε σ’ έναν ενήλικα.
· Πάρε μια βαθιά αναπνοή.
· Να περιγράψεις αυτό που νιώθεις.
· Σκέψου έναν διαφορετικό τρόπο να το κάνεις. (Π.χ. όταν δυσκολεύεσαι με κάτι)
· Ηρέμησε και προσπάθησε ξανά.
· Απομακρύνσου. (Π.χ. όταν κάποιος σου επιτίθεται)
· Ζήτησε μια αγκαλιά.

Παναγιώτα Δ. Κυπραίου, Ψυχοθεραπεύτρια – Συντονίστρια Σχολών Γονέων,

psychotherapeia

Αγαπώ το σχολείο όταν και εκείνο ενδιαφέρεται για μένα

Αγγελική Μπολουδάκη

-Για να αγαπήσω το βιβλίο, πρέπει να ενδιαφερθείς  εσύ για μένα. Για να συνδεθώ μαζί του,  χρειάζομαι ένα πρόσωπο• ένα πρόσωπο που θα με βάλει στο δρόμο της μάθησης, μέσα από την οικειότητα που θα νιώθει για μένα. - Μια μαθήτρια σε ένα δάσκαλο.

Ένας μαθητής, για να αγαπήσει το βιβλίο, χρειάζεται έναν  εκπαιδευτικό να ενδιαφερθεί για τον ίδιο. Αν αισθανθεί το ενδιαφέρον του, αν τον διαπεράσει η έγνοια του για εκείνον, τότε θα του είναι πιο εύκολο  να απλώσει τα φτερά του στη χώρα της μάθησης, για να την εξερευνήσει και να προσπαθήσει να ενδιαφερθεί ουσιαστικά για εκείνη.

Οι μαθητές  χρειάζονται  ευαισθητοποιημένους δασκάλους,  που να κατανοούν ότι o χαρακτήρας και οι ατομικές δυσκολίες του κάθε μαθητή είναι διαφορετικές,  και αυτό που έχουν ανάγκη είναι σεβασμός και αποδοχή στην προσωπικότητά τους. Η αλήθεια είναι, πως η μάθηση προσφέρεται σε εκείνους, που ανεπηρέαστοι από  συναισθηματικά προβλήματα μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που τους προσφέρονται στο σχολικό πλαίσιο. Υπάρχουν παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα τα οποία στην παιδική τους φαντασία είναι άλυτα. Όταν συμβαίνει αυτό, τους απορροφά το συναίσθημα που νιώθουν και αδυνατούν να επικεντρωθούν στη λύση του προβλήματος, στην άσκηση που τους ζητάει ένα αποτέλεσμα. Για  να εστιαστεί ο μαθητής σε ένα μάθημα, θα πρέπει  η συναισθηματική του κατάσταση να είναι τέτοια, που να του επιτρέψει να απορροφήσει τη γνώση. Εάν ταλανίζεται από προβλήματα που ταράζουν τη ψυχή του, θα ασχοληθεί πρώτα με τρόπους διαφυγής από το πρόβλημα του, προσπαθώντας να επιτύχει μια συναισθηματική ισορροπία μέσα του.  Αυτό το παιδί χρειάζεται σεβασμό και αποδοχή, γιατί, όταν ένα παιδί πονά ψυχικά, αυτό που θέλει είναι ένα βλέμμα κατανόησης να τον συντροφεύει. Η γνώση θα έρθει στη συνέχεια, όταν θα αισθανθεί εσωτερική ασφάλεια μέσα του. Χρειάζεται λοιπόν ένα δάσκαλο να καταλαβαίνει ότι, όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες για εκείνον, δεν μπορεί να εστιαστεί στις λέξεις, γιατί το επώδυνο συναίσθημα του τον κρατά εγκλωβισμένο και διώχνει τις λέξεις μακριά. Αποκτά νόημα κάτι,  μόνο όταν το καταλαβαίνουμε. Και μπορούμε να το καταλάβομε, όταν η σκέψη μας είναι καθάρια από δύσκολα συναισθήματα. Όταν αυτά μας κυβερνούν, τότε η λογική χάνει κάτι από τη λειτουργικότητα της. Τα παιδιά, τα οποία κατατρύχονται από συναισθηματικές δυσκολίες, επειδή αντιμετωπίζουν προβλήματα στο οικογενειακό τους περιβάλλον που είναι αδύνατο να τα διαχειριστούν, προσμένουν από τον εκπαιδευτικό να κατανοήσει το συναίσθημά τους, γιατί διαφορετικά αισθάνονται ακυρωμένα και αναστέλλουν την προσπάθεια.

Τα παιδιά, που τα χαρακτηρίζει είτε η παθητικότητα είτε η επιθετικότητα, είναι παιδιά αποθαρρυμένα ή τους συμβαίνει κάποιο συναισθηματικό γεγονός, που δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Αν παραμελεί ένας μαθητής τα μαθήματά του, δε σημαίνει πως δε σέβεται τον εκπαιδευτικό ή ότι δεν του αρέσει το σχολείο. Αν δεν  καταφέρνει να αφομοιώσει τη γνώση, δεν σημαίνει ότι η ευθύνη πρέπει να βαραίνει τον εκπαιδευτικό.  Αυτό όμως που χρειάζεται από εκείνον είναι ενθάρρυνση, ώστε να εμπιστευτεί τον εαυτό του, επιβεβαίωση για  να δώσει ώθηση στις προσπάθειες του, αποδοχή ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, για να πιστέψει ότι η προσωπική του αξία είναι ανεπηρέαστη από τις επιδόσεις του. Αν αισθανθεί αποδοχή από το σχολικό πλαίσιο, τότε θα ενταχθεί πιο εύκολα σε αυτό. Αν αισθανθεί ότι ανήκει σε αυτό και ότι έχει μια θέση μέσα εκεί, τότε θα του είναι πιο εύκολο να προσπαθήσει για τις επιδόσεις του. Αν αισθανθεί πως τον σέβονται σαν άνθρωπο, τότε θα μπορέσει πιο εύκολα να εστιαστεί στη συμπεριφορά του και να την αλλάξει.

Τα παιδιά και οι έφηβοι καταγράφουν την αντίδραση των εκπαιδευτικών στη συμπεριφορά τους. Όσο κι αν αντιπαρατίθενται σε εκείνους, τα μηνύματα που τους στέλνουν οι εκπαιδευτικοί τούς προσδιορίζουν. Είναι οι σημαντικοί ενήλικες, ακόμα και αν κάποιες φορές δείχνουν να το αμφισβητούν. Πολύ συχνά όταν βρεθεί ένας εκπαιδευτικός να κατανοήσει την αρνητική συμπεριφορά του μαθητή και να τον βοηθήσει να τη μετουσιώσει προς όφελός του,  τότε γίνονται θαύματα. Το παιδί αξιοποιεί την κοινωνικότητα του και παύει να την χρησιμοποιεί εις βάρος του, οπότε αποδέχεται την εκτίμηση του εκπαιδευτικού και παράλληλα εκτιμά τη γνώση που του προσφέρει.

O σοβαρός δάσκαλος - Jan Steen - 1668

Ένα παιδί είναι ανώριμο, οπότε στην επαφή του με τους άλλους επικοινωνεί με τις ανώριμες πλευρές του πλευρές, προσδοκώντας πως οι άλλοι θα τον βοηθήσουν να τις επεξεργαστεί.  Ένας μαθητής για παράδειγμα, που υποτιμάται από την οικογένεια του, θα προσπαθήσει με τη συμπεριφορά του να κάνει τους άλλους να τον υποτιμήσουν, πιστεύοντας πως αυτός ο ρόλος του αξίζει ή θα υποτιμά εκείνος, όσους συναναστρέφεται, ιδιαίτερα εκείνους που είναι διαφορετικοί από το μοντέλο στο οποίο έχει συνηθίσει και με το οποίο έχει ταυτιστεί. Ένας εκπαιδευτικός δηλαδή, που θα τολμήσει να τον επιβεβαιώσει, θα συναντήσει έκπληκτος την ειρωνεία από το μαθητή του ή την υποτίμησή  του. Τα παιδιά που έχουν σοβαρές συναισθηματικές δυσκολίες, οι οποίες εκδηλώνονται με λάθος συμπεριφορές, και είναι αρκετά αυτά, γυρεύουν ένα άνθρωπο που θα μπορέσει να τα βοηθήσει να αλλάξουν την επιβλαβή συμπεριφορά, η οποία στρέφεται ενάντια πρώτα από όλα στα ίδια.  Αυτό  που χρειάζονται πάνω από όλα είναι να μην αισθανθούν οι εκπαιδευτικοί τη δική τους δυσκολία τους στη σχολική επίδοση ή στη συμπεριφορά ως αποτυχία των εκπαιδευτικών και επομένως  αισθανθούν αδύναμοι να την αντιμετωπίσουν στο χρόνο που εκδηλώνεται, αλλά να της δώσουν τη φροντίδα που χρειάζεται, για να μπορούν να τη διαχειριστούν. Όταν ένα παιδί έχει δυσκολίες στην απόδοση του, τότε χρειάζεται ο κάθε εκπαιδευτικός να διαχειριστεί τα δικά του δύσκολα συναισθήματα που τον κυριεύουν, όταν βρίσκεται μπροστά στη περίπτωση ενός μαθητή που αδυνατεί να τον καταλάβει και να μην το αισθανθεί ως προσωπική απογοήτευση με αποτέλεσμα να φερθεί επιθετικά ή αδιάφορα. Όταν το καταφέρει αυτό, όταν μπορέσει δηλαδή να αποστασιοποιηθεί από τα δικά του δύσκολα συναισθήματα, τότε μπορεί να προσεγγίσει τον μαθητή, χωρίς να τον υποτιμά, χωρίς δηλαδή να αναπαράγει το συναίσθημα που υποσυνείδητα νιώθει ο μαθητής για τον εαυτό του κι ασυνείδητα  ταυτιστεί με το μοντέλο, στο οποίο  τον πιέζει να προσαρμοστεί ο μαθητής, γιατί του θυμίζει το μοντέλο των δικών του ανθρώπων. Ο άνθρωπος που έχει υποστεί τραύματα, έχει διαμορφώσει ένα πληγωμένο ψυχισμό. Αισθάνεται εκμηδενισμένος, ακυρωμένος και πιστεύει ότι δεν προσφέρεται για εκείνον το δώρο της γνώσης και δεν αξίζει της προσοχής του εκπαιδευτικού.  Εκείνο που πάσχει δεν είναι η συμπεριφορά αλλά τα συναισθήματά του, τα οποία έχουν πληγεί. Αν ο εκπαιδευτικός αγκαλιάσει αυτά τα συναισθήματα, τότε το αίσθημα υποτίμησης θα αμβλυνθεί, ο θυμός θα υποχωρήσει, τα συναισθήματα αποτυχίας θα πάψουν να βρίσκουν χώρο, οπότε θα αποκτήσει μια διαφορετική εικόνα για τον εαυτό του και η συμπεριφορά του θα αρχίζει να αλλάζει. Όλα αυτά βέβαια έχοντας υπόψη μας πως οι παρεμβάσεις που θα κάνει ο εκπαιδευτικός θα γίνουν χωρίς ερμηνείες, οι οποίες θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν μια θύελλα επιθετικότητας και γνωρίζοντας πως το καθετί θέλει το χρόνο του, γιατί οτιδήποτε γίνεται βίαια μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχή. Όταν ένα άνθρωπος έχει εξιδανικεύσει ένα μοντέλο ακόμα κι αν είναι λάθος, αποφασίζει να αποδέχεται στοιχεία από ένα διαφορετικό μοντέλο, μόνο αν αισθανθεί ασφάλεια μαζί του.

O δάσκαλος - Gerrit Dou - 1645

Πολλά παιδιά, που αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες συναισθηματικές δυσκολίες, κεντρίζουν  τη λύπηση του εκπαιδευτικού, ο οποίος βλέπει σε αυτά δικές του πλευρές, που έχουν παραμείνει εγκαταλελειμμένες και, από αποφυγή της ευθύνης να ασχοληθεί με αυτές, ασχολείται υπερβολικά με τα συναισθήματα του παιδιού.  Ταυτίζεται με το παιδί, που αισθάνεται ότι του μοιάζει, λυπάται για εκείνο, όπως λυπάται για τον εαυτό του, επειδή σχημάτισε την εντύπωση ότι δεν κατάφερε να διαχειριστεί την δυσκολία του ως παιδί και  αισθάνεται αποτυχημένος για αυτό. Του μεταφέρει λοιπόν με τη συμπεριφορά του και με τα συναισθήματά του το δικό του αίσθημα ανημποριάς, ακόμα κι αν το παιδί δεν αισθάνεται απαραίτητα έτσι. Ενώ λοιπόν του μιλάει λογικά, το συναίσθημα που εκπέμπει, το οποίο απορρέει από το αίσθημα ανασφάλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης προς τον εαυτό του, αναιρεί το περιεχόμενο των λόγων του.

Αν είχε αντιμετωπίσει τα συναισθήματα του, θα ένιωθε ασφάλεια με τον εαυτό του, πως ο καθένας μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή του παρά τις δυσκολίες που μπορεί να του τύχουν,  άρα τα μηνύματα του θα απέπνεαν ασφάλεια και εμπιστοσύνη, γιατί ο ίδιος θα τα ένιωθε. Το παιδί ακούει τα λόγια του εκπαιδευτικού τα οποία μιλούν στη λογική του, όμως εκείνο που αποδέχεται και παραδέχεται είναι το συναίσθημα που νιώθει από τον εκπαιδευτικό, όταν του επικοινωνεί αυτά που θέλει να του πει.

Ο εκπαιδευτικός που παρασύρεται από τα συναισθήματά του  δεν μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για το παιδί, οπότε άθελα του συντηρεί το αρνητικό κλίμα που βιώνει το παιδί στο σπίτι του. Μπορεί ο τρόπος των γονιών του να είναι επιθετικός και για αυτό να αισθάνεται το παιδί πως δεν έχει αξία, αλλά όταν ο εκπαιδευτικός αντιμετωπίζει τη δυσκολία του με παθητικότητα, με την έννοια πως δεν την αναλαμβάνει δυναμικά, αλλά την προβάλει στο παιδί (δε νιώθω εγώ έτσι, εσύ νιώθεις), άθελά του το κάνει να αισθάνεται την ίδια συναισθηματική απαξίωση, γιατί πλέον επιβεβαιώνεται πως δεν αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με σεβασμό και σοβαρότητά  στα συναισθήματά του και να τα κατανοήσει.

Υπάρχουν άνθρωποι που στην πορεία της ζωής τους διέπρεψαν, όταν κατάφεραν να διαχειριστούν μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση που ζούσαν ως παιδιά, επειδή βοηθήθηκαν είτε από κάποιους χαρισματικούς εκπαιδευτικούς είτε από ευνοϊκές συγκυρίες.

Κάποτε άκουσα για την ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος σα μαθητής ήταν ο εφιάλτης των καθηγητών με την αντιδραστική του συμπεριφορά  μέσα στην τάξη. Ήταν ένα παιδί που οι περισσότεροι θύμωναν μαζί του και μάλιστα προέβλεπαν ότι η μοίρα του θα ήταν αρνητικά προδιαγεγραμμένη σε όλους τους τομείς της ζωής του.   Ένας καθηγητής, ο οποίος  είχε έντονα αμφιθυμικά συναισθήματα προς αυτόν, από τη μια αμφέβαλλε για εκείνον, ίσως γιατί του θύμιζε τον εαυτό του, και από την άλλη, επειδή τον αγαπούσε κατά βάθος,  όσο του επέτρεπαν βέβαια οι δυσκολίες του να αγαπήσει, ανησυχούσε για εκείνον και φοβόταν  πως  το μέλλον του δε θα ήταν απλά  αβέβαιο αλλά καταδικασμένο. Μετά από χρόνια λοιπόν, όταν ο εκπαιδευτικός αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά συναισθηματικά προβλήματα και ένιωθε το νόημα της ζωής του αβέβαιο,  μετά από παρακίνηση των φίλων του και πολύ προσπάθεια του ίδιου, κατάφερε τον εαυτό του να βγει και να πάει στο θέατρο. Εκεί έμεινε εμβρόντητος, γιατί ο άνθρωπος, που εκείνος θεώρησε στο παρελθόν ότι θα αποτύχαινε στη ζωή του, ήταν ο πρωταγωνιστής της παράστασης και μάλιστα πολύ επιτυχημένος στην καριέρα του. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν τον έκανε να γελάσει μετά από μια μεγάλη περίοδο θλίψης. Συγκινημένος κατευθύνθηκε στα καμαρίνια για να συγχαρεί  τον επιτυχημένο ηθοποιό, ο οποίος όταν τον είδε, εξέφρασε τη χαρά του προς αυτόν με τα εξής λόγια:

‘Πρέπει να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε σας έγινα ηθοποιός’.

Ο εκπαιδευτικός χωρίς να καταλαβαίνει τι εννοεί, τον κοιτούσε σιωπηλός, νομίζοντας αρχικά πως κάνει κάποιο λάθος και τον μπερδεύει με άλλον, ώσπου πήρε πάλι τον λόγο ο ‘πάλαι ποτέ’ μαθητής του και του είπε:

-Να, σας έβλεπα τόσο δυστυχισμένο όταν προσπαθούσατε να με επαναφέρετε στη τάξη και τόσο θλιμμένο που δεν  καταφέρνατε να το πραγματοποιήσετε, που έβαλα στόχο της ζωής μου να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, για να μην είναι τόσο δυστυχισμένοι όσο εσάς. Έβαλα λοιπόν στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα καταφέρω να προσφέρω χαρά σε εκείνους οι οποίοι είναι θλιμμένοι, ενώ μέσα μου, όταν το έλεγα αυτό, είχα ένα πρόσωπο, εσάς, στον οποίο απευθυνόμουν.

Ποτέ δεν γνωρίζουμε πότε θα παιχτεί η τελευταία πράξη!

~ Αγγελική Μπολουδάκη

http://antikleidi.com/author/boloudaki/

  Η Αγγελική Μπολουδάκη είναι ιδιώτης Κοινωνική Λειτουργός, τέως στέλεχος του Κέντρου πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών Ν.Χανίων και τέως Εκπαιδευτικός Α.Τ.Ε.Ι. Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Μαμά, μπαμπά, δε με κοιτάξατε και χάθηκα’, Εκδόσεις Αραξοβόλι

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η χημεία της αγάπης

Μαρία Ιακωβίδου

“It’s meant to be”  μου είπε και τα μάτια της άστραψαν από χαρά. Το βλέμμα της δεν άφηνε περιθώρια άλλα από το να αφεθώ και να την πιστέψω.. Είναι μοιραίο να το ζήσω.. Ένας γλυκός στροβιλισμός ξεκινάει στο κεφάλι και σκέψεις περί μοιραίων συνομωσιών που κίνησαν τα νήματα ώστε να συμβεί αυτή ακριβώς η ιστορία. But is it? Κάθε μας κίνηση, κάθε μας πράξη ή απραξία μας οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που είναι να ζήσουμε;

Έχουμε δηλαδή ένα προκαθορισμένο σκοπό, τον οποίο, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θα τον εκπληρώσουμε; Ή κάθε επιλογή μας είναι μια καινούρια ευκαιρία που επανακαθορίζει την πορεία μας; Στις αλυσίδες του DNA μας υπάρχουν μόνο γενετικές πληροφορίες ή/και η πορεία που υποχρεωτικά θα χαράξουμε;

Το θέμα βέβαια δεν είναι να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να δώσει οριστική απάντηση; Πριν από μένα είπαν, κομμουνιστής μέχρι να γίνεις πλούσιος, φεμινίστρια μέχρι να παντρευτείς, άθεος μέχρι να αρχίσει να πέφτει το αεροπλάνο. Θα προσθέσω, κυνικός μέχρι να ερωτευτείς. Το θέμα είναι γιατί μπαίνουμε στην διαδικασία αυτή. Γιατί χρειαζόμαστε να αναλύουμε αν «είναι να τη ζήσουμε» αυτή την ιστορία, που προφανώς είναι στα γεννοφάσκια της. Είναι η ανάγκη μας να αποδεχτούμε τα νέα δεδομένα που παρουσιάζονται στη ζωή μας. Είναι η ανάγκη μας να δικαιολογήσουμε τις επιλογές μας, να τις αποδώσουμε σε κάτι έξω από εμάς και να μεταθέσουμε αλλού τις ευθύνες ή το φταίξιμο για την ενδεχομένως ατελέσφορη συνέχεια. Οι μικρές δόσεις μαγείας και μεταφυσικού μας βοηθούν να απελευθερωθούμε, να καταλύσουμε τις άμυνες μας (με όχι πάντα επιτυχημένα αποτελέσματα) και να αφεθούμε στο νέο, το καινούριο, το άγνωστο. Είναι μια μορφή ηδονής να νιώσουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ενδώσουμε.

Μα πιο πολύ από όλα, είναι η ανάγκη μας για αγάπη. Η επιθυμία μας για αμοιβαία και αδόλευτη αγάπη. H Candace Pert, Ph.D, ερευνήτρια - καθηγήτρια στο Medical Center του Πανεπιστημίου Georgetown στην Washinghton D.C, και συγγραφέας του βιβλίου "Μόρια Συναισθημάτων": Γιατί νιώθεις όπως νιώθεις (Molecules of Emotion, Why You feel the Way You Do [Scribner 1997]) αναφέρει ότι οι ενδορφίνες, οι οποίες σχετίζονται με το αίσθημα της αγαλλίασης, μας βοηθούν να "δενόμαστε" με τους άλλους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, μας βοηθούν να δημιουργούμε σχέσεις αγάπης. Οι ενδορφίνες είναι "φυσικές ενδογενείς ουσίες, παρόμοιες με τη μορφίνη, τις οποίες παράγουμε στον εγκέφαλο, στα σεξουαλικά όργανα, στα έντερα, στο ανοσοποιητικό σύστημα και στην καρδιά", λέει η Pert. Σύμφωνα με την ίδια επιστήμονα: "Σίγουρα τα δεδομένα δείχνουν ότι εμπλέκονται ενδορφίνες" όταν νιώθουμε αγάπη. Είναι γνωστό ότι οι ενδορφίνες δημιουργούν ένα θετικό αίσθημα παρόμοιο με αγαλλίαση, όπως επίσης ότι διεγείρουν τα ειδικά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, τα ονομαζόμενα κύτταρα του Φυσικού Φονέως, τα οποία καταπολεμούν τον καρκίνο.

Έρευνες στο Ινστιτούτο για τα Μαθηματικά της Καρδιάς (Institute for HeartMath) στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ απεκάλυψαν ότι όταν νιώθουμε αγάπη, ή άλλα θετικά συναισθήματα, όπως συμπόνια, φροντίδα, ευγνωμοσύνη, η καρδιά μας στέλνει μηνύματα στον εγκέφαλο που προκαλούν την έκκριση ορμονών, οι οποίες επιδρούν θετικά στην υγεία μας και στη συναισθηματική μας κατάσταση. Όταν είμαστε ανήσυχοι, θυμωμένοι ή στενοχωρημένοι, προκαλείται αρρυθμία στους καρδιακούς παλμούς παρακωλύοντας τη λειτουργία του εγκεφαλικού φλοιού. Αντιθέτως, όταν έχουμε συναισθήματα όπως αγάπη, ευγνωμοσύνη, εκτίμηση, η καρδιά μας χτυπάει ρυθμικά, διευκολύνοντας τη λειτουργία του φλοιού. Οι ρυθμικοί καρδιακοί παλμοί δημιουργούν έναν εσωτερικό συγχρονισμό που βελτιώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και χειριζόμαστε την ασθένεια. Όταν είμαστε σε μία μη-αγαπητική κατάσταση ή όταν είμαστε θυμωμένοι με κάποιον, τα δύο μισά του νευρικού συστήματος αποσυγχρονίζονται. Μοιάζει σαν να πολεμούν το ένα το άλλο: το ένα προσπαθεί να επιταχύνει την καρδιά καθώς το άλλο προσπαθεί να την επιβραδύνει. Αυτό δημιουργεί τον επισφαλή, άνισο καρδιακό ρυθμό. Αυτός, με τη σειρά του, προκαλεί περισσότερη συναισθηματική ένταση στο νευρικό σύστημα και στο νου μας. Όπως είναι λοιπόν προφανές, η χημεία της αγάπης υπάρχει όντως γραμμένη στην διπλή έλικα των γενετικών μας πληροφοριών!

Όσο για τα εσωτερικά οφέλη της αγάπης, γνωστά σε όλους μας, ο Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ, στο βιβλίο του "Η αγάπη είναι επιλογή" λέει τα εξής : «Το να περιγράψουμε την αγάπη σημαίνει ότι την περιορίζουμε. Όπως δεν μπορούμε να δούμε τον άνεμο, δεν μπορούμε να δούμε και την αγάπη, αλλά αντιλαμβανόμαστε τα αποτελέσματά της. Ποιες θα μπορούσαν να είναι κάποιες ιδιότητες ή ενδείξεις της αγάπης; …..

1. Μία πλευρά της αγάπης είναι ότι νιώθουμε χαρά, ειρήνη και ευγνωμοσύνη απλώς με το να σκεφτόμαστε ή να ερχόμαστε σε επαφή με αυτούς που αγαπάμε. Η παρουσία τους μας δίνει ευτυχία. Στα πρώτα στάδια της πνευματικής μας εξέλιξης, αυτό συμβαίνει συνήθως όταν οι άλλοι συμπεριφέρονται με τρόπους που ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Καθώς εξελισσόμαστε, η αγάπη μας είναι πιο αγνή και ανεξάρτητη από αυτό που εκείνοι κάνουν.

2. Η αγάπη και η κατανόηση αυξάνουν η μία την άλλη. Η κατανόηση βοηθάει την αγάπη να παραμένει σταθερή, ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν είναι τόσο τέλειοι όσο θα θέλαμε να είναι. Η αγάπη μας επιτρέπει να έχουμε μεγαλύτερη κατανόηση και υπομονή γι' αυτούς που αγαπάμε.

3. Όταν αγαπάμε, σεβόμαστε τις ανάγκες των άλλων, τους φόβους, τις αδυναμίες, τη δύναμη, τις αρετές και τις ιδιότητές τους.

Η αυτοθυσία από αγάπη είναι εντελώς διαφορετική από την αυτοθυσία που βασίζεται στο φόβο. Σ' αυτή τη δεύτερη περίπτωση, θυσιάζουμε τις ανάγκες μας ή τα δικαιώματά μας, επειδή φοβόμαστε τη σύγκρουση ή την απόρριψη ή επειδή φοβόμαστε να μη χαλάσουμε την εικόνα μας του «καλού ανθρώπου». Όταν τις θυσιάζουμε με αγάπη, κάνουμε μια συνειδητή επιλογή να αφήσουμε κάτι που έχουμε ανάγκη για να βοηθήσουμε τους άλλους. Δεν υπάρχει πόνος, δεν προσδοκούμε ανταλλάγματα, δεν κρατάμε λογαριασμούς και ισοζύγια. Το ξεχνάμε αμέσως. Η εμπειρία της αγάπης είναι η ανταμοιβή μας και δεν χρειάζεται καμιά άλλη» .

Η αγάπη, εξ ορισμού, είναι (αυτό)θυσιαστική. Μέχρι πρότινος, δεν πίστευα στην ανιδιοτελή αγάπη. Έμαθα ωστόσο ότι η ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να υπάρξει μόνο αν στραγγίξουμε κάθε προσωπική επιθυμία και ανάγκη. Πρόκειται μάλλον για αγάπη από απόσταση, του τύπου «θέλω να είσαι καλά ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει ενώ είσαι μακριά μου, άρα δεν με πειράζει να είσαι μακριά μου». Πρόβλημα βέβαια δημιουργείται όταν η ανιδιοτέλεια ή αυτοθυσία συμβούν σε καταχρηστικό βαθμό. Όταν δηλαδή αυτός που αγαπάει ξεριζώσει την ίδια του την καρδιά και την παραχωρήσει στον άλλον-υποκείμενο της αγάπης του. Με λίγα λόγια όταν απωλέσει το πλέον ζωτικό και παλλόμενο κομμάτι του εαυτού του χάρην της αγάπης του (εξαιρετικά ανθυγιεινό). Και αν το υποκείμενο αμφίδρομα μοιράζεται την ίδια αγάπη τότε οι απώλειες περιορίζονται στο ελάχιστο δυνατό. Το μείζον συμβαίνει όταν το υποκείμενο, παίζοντας στο γήπεδο που του έχει παραχωρηθεί, πάρει την καρδιά και θελήσει να την διαμορφώσει στα δικά του μέτρα. Και την ζουλάει και την κοσκινίζει και την στενεύει και την ξεχειλώνει. Και εσύ που αγαπάς, τρέχεις να βουλώσεις τις τρύπες της καρδιάς σου. Πόσα μπαλώματα να βρεις; Και μόνο δύο χέρια έχεις. Αφού η καρδιά σου είναι σε ξένα χέρια και με κάθε μια τρίχα από τα μαλλιά σου να προσπαθήσεις να κλείσεις τις τρύπες, πάλι κάποια θα περισσεύει.

Η συνειδητή αποδοχή των επιλογών μας και κατ’ επέκτασην του εαυτού μας είναι η βάση για να τον αγαπήσουμε. Και να καταφέρουμε να αγαπήσουμε ειλικρινά και υγιώς τον εαυτό μας, μπορούμε να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τους γύρω μας. Κι έτσι να πλημμυρίσουμε ενδορφίνες και ηρεμία. Και αν σας ρωτάνε τι παίρνετε και είστε έτσι να απαντάτε, αγάπη.

~ Mαρία Ιακωβίδου  

http://antikleidi.com/author/iakovidou/

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τι είναι η Απελπισία

Αντικλείδι

Τι είναι η απελπισία, κατά τον Μπρετόν

Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές. Η απελπισία δε διαθέτει φτερά, δεν κάθεται απαραιτήτως σε ένα ξεστρωμένο τραπέζι, σε μια βεράντα, στην ακροθαλασσιά. Είναι η απελπισία και όχι η επιστροφή μιας ποσότητας ασήμαντων γεγονότων όπως οι σπόροι που αφήνουν κατά το σούρουπο ένα σκαμμένο αυλάκι για ένα άλλο. Δεν είναι τα βρύα κάτω από μια πέτρα ή το ποτήρι από το οποίο πίνουμε. Είναι ένα πλοίο διάτρητο από χιόνι, εάν θέλετε, σαν τα πουλιά που πέφτουν και το αίμα τους δεν έχει την παραμικρή πυκνότητα.

Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές. Ένα πολύ μικρό σχήμα οριοθετημένο από κοσμήματα στα μαλλιά. Αυτό είναι η απελπισία. Ένα μαργαριταρένιο περιδέραιο για το οποίο δε μπορούμε να βρούμε κάποιο κούμπωμα και η ύπαρξη του οποίου δεν κρέμεται ούτε από μια κλωστή, να τι είναι η απελπισία. Για τα υπόλοιπα ούτε που θέλουμε να γίνεται λόγος. Έτσι και αρχίσουμε δε μπορούμε να πάψουμε να απελπιζόμαστε. Εγώ απελπίζομαι από το αμπαζούρ γύρω στις 4 ή ώρα, απελπίζομαι από τη βεντάλια γύρω στα μεσάνυχτα, απελπίζομαι από το τσιγάρο που καπνίζουν οι καταδικασμένοι σε θάνατο.

Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές. Η απελπισία δεν έχει καρδιά, το χέρι μου όμως μένει πάντα πάνω στη λαχανιασμένη απελπισία, στην απελπισία οι καθρέφτες της οποίας δε μας λένε ποτέ εάν είναι πεθαμένη. Βιώνω αυτή την απελπισία που με γοητεύει. Μου αρέσει αυτή η γαλάζια μύγα που πετά στον ουρανό την ώρα που τα αστέρια σιγοτραγουδούν.

Γνωρίζω σε γενικές γραμμές την απελπισία με μακριές λεπτές εκπλήξεις, την απελπισία της υπερηφάνειας, την απελπισία της οργής. Σηκώνομαι κάθε μέρα όπως όλος ο κόσμος και απλώνω τα χέρια μου πάνω σε μια ταπετσαρία με λουλούδια, δε θυμάμαι τίποτα και ανακαλύπτω, πάντοτε με απελπισία, τα ωραία ξεριζωμένα δέντρα της νύχτας. Ο αέρας της νύχτας είναι ωραίος σαν τυμπανόξυλα. Κάνει έναν καιρικό καιρό.

Γνωρίζω την απελπισία σε γενικές γραμμές. Είναι σαν τον άνεμο της κουρτίνας που μου δίνει την ευκαιρία να επανορθώσω. Μπορείς να σκεφθείς κάποια παρόμοια απελπισία! Φωτιά! Α πάλι ξαναέρχονται... Βοήθεια! Νάτοι που πέφτουν από τη σκάλα.. Και η αγγελίες της εφημερίδας και οι φωτεινές διαφημίσεις κατά μήκος του καναλιού. Σωρός από άμμο, άντε από κει, παλιοσωρέ από την άμμο!

Σε γενικές γραμμές η απελπισία δεν έχει καμία σημασία. Είναι μια αγγαρεία από δέντρα που πάνε πάλι να σχηματίσουν ένα δάσος, είναι μια αγγαρεία από αστέρια που πάνε πάλι να δημιουργήσουν μια μέρα λιγότερη, είναι μια αγγαρεία από όλο και λιγότερες μέρες που πάνε πάλι να αποτελέσουν τη ζωή μου.

___________

Περιέχεται στον τόμο "Αντρέ Μπρετόν, Γαιόφως και άλλα ποιήματα (1916-1936)"
Πηγή: www.lifo.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τα κακά παιδικά βιβλία. Πώς γράφονται; Τί πρέπει να προσέχουν οι γονείς;

Λεξιπενία, λάθη γραμματικής, κοινοτοπίες, διδακτισμός σε πολλά επίπεδα, στερεότυπα, μιμητισμός και έλλειψη πρωτοτυπίας, πρόχειρη εικονογράφηση, αντιγραφές, κακή σελιδοποίηση, κακές μεταφράσεις και άθλιες διασκευές.

Αυτά είναι μερικά από τα προβλήματα που εντοπίζει στην παραγωγή παιδικού βιβλίου η συγγραφέας και κριτικός παιδικού βιβλίου Μαρίζα Ντεκάστρο. Όπως λέει στο «Βήμα», «υπάρχει υπερπαραγωγή βιβλίων στον χώρο του παιδικού βιβλίου, θεωρείται πολύ εύκολο είδος, ίσως γι' αυτό κυκλοφορούν και πολλές κακές εκδόσεις».

..................

Ως μέλος της κριτικής επιτροπής των βραβείων του «Αναγνώστη» για το παιδικό βιβλίο, η Μαρίζα Ντεκάστρο κρίνει κάθε χρόνο περισσότερα από 300 βιβλία. Οι εκδόσεις για παιδιά καταλαμβάνουν περίπου το 20% της ετήσιας συνολικής βιβλιοπαραγωγής. «Είναι καιρός να γίνει μια γενικότερη αποτίμηση», λέει, «γι' αυτό και αποφασίσαμε να διοργανώσουμε αυτή τη συζήτηση με τον προκλητικό τίτλο "Πώς γράφεται ένα κακό παιδικό βιβλίο", γιατί σε βάθος χρόνου οι νεαροί αναγνώστες μαθαίνουν να αρκούνται στο τυποποιημένο και διστάζουν να προσεγγίσουν απαιτητικότερα κείμενα, όπως διστάζουν και οι ενήλικες να τους τα προτείνουν».

 

Ποια είναι λοιπόν τα κακά βιβλία;

Πολλά «βιβλία γνώσεων που χαρακτηρίζονται από κοινοτοπία και αφόρητο διδακτισμό», «βιβλία σε σειρές στα οποία οι συγγραφείς επαναλαμβάνουν μέχρις εξαντλήσεως μια επιτυχημένη συνταγή υποκύπτοντας στις πιέσεις των εκδοτών για πολλαπλασιασμό της επιτυχίας, κάκιστα βιβλία ιστορικών γνώσεων γεμάτα ιδεολογικές προκαταλήψεις, για τα οποία δεν έχει προηγηθεί καμιά έρευνα».

Στην εικονογράφηση «συχνές είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας, οι αντιγραφές ξένων προτύπων, η εύκολη επανάληψη του ίδιου στυλ, των ίδιων μορφών σε διαφορετικά περιβάλλοντα και διαφορετικά βιβλία, οι στερεοτυπικές απεικονίσεις του δασκάλου με γυαλιά, του πατέρα να διαβάζει εφημερίδα κτλ.».

 

Έχουμε και καλούς συγγραφείς και καλούς εικονογράφους και καλούς μεταφραστές, υποστηρίζει, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι πάντοτε το καλύτερο. Οι πενιχρές αμοιβές στα επαγγέλματα του βιβλίου αποτελούν για ορισμένους δημιουργούς το άλλοθι μιας κακής δουλειάς. Δεν χρειάζεται να κυκλοφορούν τόσο πολλά και πρόχειρα βιβλία, υποστηρίζει η Μαρίζα Ντεκάστρο, αλλά λιγότερα και περισσότερο φροντισμένα.

 

«Οι γονείς ενδιαφέρονται για το βιβλίο με ιδιαίτερο τρόπο. Θεωρούν ότι το βιβλίο ως αγαθό είναι καλό έτσι κι αλλιώς».

Τι πρέπει να προσέχει ένας υποψιασμένος γονιός όταν πηγαίνει στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσει βιβλία για το παιδί του;

«Ο εκδοτικός οίκος παίζει ρόλο», μας λέει η κριτικός, «γιατί κάποιοι εκδότες ειδικεύονται στο παιδικό βιβλίο και έχουν ...
παράδοση σε αυτό, αλλά ο εκδότης δεν πρέπει να είναι αποκλειστικός καθοριστικός παράγοντας. Ούτε επίσης το όνομα ενός γνωστού συγγραφέα αποτελεί εγγύηση ότι κάθε του βιβλίο θα είναι καλό. Ο γονιός θα πρέπει να ξεφυλλίσει το βιβλίο, να διαβάσει μερικές σελίδες». Προσοχή χρειάζεται επίσης στην ηλικία που αναγράφεται στα οπισθόφυλλα: «Επειδή η αναγνωσιμότητα πέφτει στην εφηβική ηλικία, πολλοί εκδότες κατεβάζουν την ηλικία και εντάσσουν μυθιστορήματα με θεματολογία κατάλληλη για εφήβους σε σειρές για μικρότερες ηλικίες».

 

Πάντως, «λίγα είναι τα πρωτότυπα κείμενα που έχουμε στην κατηγορία του εφηβικού-νεανικού μυθιστορήματος , όπως επίσης ελάχιστη είναι η παραγωγή αμιγώς ελληνικών βιβλίων γνώσεων, τα οποία, κατά τους εκδότες, έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής».

 

Πιο αυστηροί στις επιλογές τους χρειάζεται να είναι οι εκδότες και πιο σκληροί στις κριτικές τους οι κριτικοί, εκτιμά η Μαρίζα Ντεκάστρο, επισημαίνοντας πόσο σημαντικός είναι για τη φιλαναγνωσία ο εκπαιδευτικός. «Ο "Μικρός Αναγνώστης" του ΕΚΕΒΙ ήταν μια ιστοσελίδα που προσέφερε διαρκή ενημέρωση για το παιδικό βιβλίο, ενώ και οι επισκέψεις των συγγραφέων στα σχολεία που διοργάνωνε συστηματικά το ΕΚΕΒΙ ενίσχυσαν τη φιλαναγνωσία. Εκείνοι όμως που αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για τις επισκέψεις αυτές, που προετοιμάζουν τα παιδιά, που οργανώνουν και συντηρούν βιβλιοθήκες στα σχολεία είναι οι δάσκαλοι. Αυτοί δίνουν στα παιδιά ερεθίσματα να γνωρίσουν το βιβλίο και τα μυούν στο καλό βιβλίο».

 

tovima

«Μην με πλησιάζετε για να μην φάω πάλι ξύλο όπως χθες.»

Μητέρα έστειλε το παιδί της σχολείο μελανιασμένο και με μπλούζα που έγραφε: «Μην με πλησιάζετε για να μην φάω πάλι ξύλο όπως χθες το βράδυ».

Florida mother sends badly bruised child to school wearing T-shirt proclaiming ‘good woopin’

Η «μάνα» συνελήφθη.
«Έδερνε το παιδί με μια ζώνη η οποία είχε
μεταλλικό αξεσουάρ πάνω της»

Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό σε ένα σχολείο της Φλόριντα, μέχρι που μια μαθήτρια έφτασε έχοντας μώλωπες σε όλο της το κορμί. Αλλά αυτό που πρόδωσε την κόλαση που ζούσε, ήταν η μπλούζα που φορούσε.
Το μήνυμα είχε γράψει η μητέρα της μαθήτριας σε μια προσπάθεια να την τιμωρήσει για τους κακούς βαθμούς της, μέσα από τη διαπόμπευσή της σε όλο το σχολείο.
Εγραφε: «Έχω πάρει κακό βαθμό σε όλα τα μαθήματα. Δεν μου επιτρέπεται να έχω φίλους. Ετσι μείνετε μακριά μου για να μην φάω ξανά ξύλο όπως χθες το βράδυ».
Δείτε αναλυτικά τη μπλούζα και το μήνυμα:
Το μπροστινό μέρος της μπλούζας:
«Το όνομά μου είναι ... . Εχω πάρει F σε όλα τα μαθήματα. Δεν μου επιτρέπεται να έχω φίλο (boyfriend). Μην με ενοχλήσετε για να μην φάω και πάλι ξύλο όπως χθες το βράδυ. Επίσης, δεν μπορώ να έχω φίλους μέχρι όλα τα F μου γίνουν από C και πάνω».
Το πίσω μέρος της μπλούζας:
«Έτσι, εκτός και αν μπορείτε να με βοηθήσετε με αυτό τον στόχο... κάντε πίσω!!!
Πλέον δεν μου επιτρέπεται να τρώω τηγανιτές πατάτες και να είμαι μια κοινωνική πεταλούδα, επειδή τώρα ξέρω γιατί οι γονείς μου με στέλνουν σχολείο. Τώρα γνωρίζω τη ΣΗΜΑΣΙΑ της εκπαίδευσης μου. Θα μάθω. Θα ακούω τους δασκάλους μου και θα τους σέβομαι, ανά πάσα στιγμή. Θα κάνω όλα αυτά επειδή είμαι μια αποτυχημένη ..... εξαιτίας της κοινωνικής μου ζωής. Θέλετε να είστε φίλοι μου :) Βοήθησέ με, με το να μην γίνετε!!!».

Η μητέρα της συνελήφθει
Αυτή η επιχείρηση δημόσιας διαπόμπευσης της ανήλικης μαθήτριας οδήγησε στη σύλληψη της 31χρονης μητέρα της Μέλανι Τζόις Αλεξάντερ, με τις κατηγορίες κακοποίησης ανηλίκου.
«Εδερνε το παιδί με μια ζώνη η οποία είχε μεταλλικό αξεσουάρ πάνω της» είπε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο ξυλοδαρμός είχε αφήσει σημάδια και μώλωπες στον λαιμό του παιδιού, τα χέρια και την πλάτη του.
Αφού το ντροπιασμένο και κακοποιημένο παιδί έφτασε στο σχολείο με τα σημάδια στο σώμα του και φορώντας τη μπλούζα, οι υπεύθυνοι του έδωσαν να φορέσει κάτι άλλο για να μην αισθάνεται άσχημα, σύμφωνα με την αστυνομία.
«Τα τραύματα του παιδιού ήταν αρκετά σοβαρά. Το να θέλετε να παίρνει καλούς βαθμούς το παιδί σας είναι λογικό, αλλά η φυσική βία δεν είναι ο τρόπος να πετύχετε αυτό τον στόχο» είπε ο αξιωματικός της αστυνομίας. «Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να διαπαιδαγωγήσετε τα παιδιά σας».
Οι αστυνομικοί είπαν ότι έχουν αντιμετωπίσει πολλές περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών, αλλά η συγκεκριμένη ήταν ιδιαίτερα προβληματική.
H αστυνομία δεν έχει δώσει καμία πληροφορία για την ηλικία του παιδιού.

thetoc

Χόρχε Μπουκάι: Τα στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

 

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.

Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

 

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» Εκδόσεις OPERA

enallaktikidrasi