Το παιδί ως κοινωνικό πλάσμα αισθάνεται έντονα την ανάγκη να είναι
«κάτι» μέσα στην ομάδα, για να εισπράττει και το ανάλογο αίσθημα
ασφάλειας. Από τα πρώτα παιδικά του χρονια προσπαθεί να βρει τρόπους να χειριστεί το εσωτερικό και το εξωτερικό του περιβάλλον.
Πειραματίζεται με συμπεριφορές και από τα αποτελέσματά τους καταλήγει σε συμπεράσματα, τα οποία δεν εκφράζει βεβαίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και οριστικά. Διδάσκεται από τις δοκιμές και τα λάθη του και επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά, που του δίνει το αίσθημα πως βρήκε τη θέση του, ενώ εγκαταλείπει αυτήν, που το κάνει να νιώθει απ’ έξω, «παραγκωνισμένο».
Πειραματίζεται με συμπεριφορές και από τα αποτελέσματά τους καταλήγει σε συμπεράσματα, τα οποία δεν εκφράζει βεβαίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και οριστικά. Διδάσκεται από τις δοκιμές και τα λάθη του και επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά, που του δίνει το αίσθημα πως βρήκε τη θέση του, ενώ εγκαταλείπει αυτήν, που το κάνει να νιώθει απ’ έξω, «παραγκωνισμένο».
Όλοι ξέρουμε περιπτώσεις, που το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, επειδή βλέπει τη μαμά να ασχολείται με το μωρό, αρχίζει πάλι να λερώνεται, για να κερδίσει πάλι τη χαμένη θέση του και να απολαύσει πάλι, την αμέριστη αγάπη και προσοχή της μαμάς.
Δηλαδή, δοκιμάζει τη μέθοδο, που θα φέρει το αποτέλεσμα που ανταποκρίνεται κάθε φορά στο σκοπό του και θα το βοηθήσει να διαγράψει την ταυτότητά του. Ωστόσο, στις απόπειρες, που κάνουν για να κερδίσουν μια θέση, μια αναγνώριση, απέναντι στους αποτελεσματικούς και ικανούς μεγάλους, πολλές φορές διαλέγουν λάθος συμπεριφορά!
Ένα παιδί που φέρεται άσχημα, είναι ένα παιδί που έχει χάσει το θάρρος του.
Το παιδί που αμφιβάλλει για την αξία του, θα το δείξει με την αρνητική του στάση! Σίγουρο πως είναι ανάξιο, αποφασίζει να γίνει «αντιληπτό» με αυτόν τον τρόπο (τον κακό), αφού είναι κάποια διάκριση, όπως νομίζει, έστω, να γίνεσαι γνωστός, ως το «κακό» παιδί.
‘Όταν το παιδί μας κάνει κάποιο λάθος, είναι πολύ σημαντικό εμείς οι γονείς να αποφύγουμε λέξεις ή πράξεις, που να χαρακτηρίζουν το παιδί μας ως αποτυχημένο. "Κρίμα που δεν έγινε αυτή τη φορά!" λέγοντάς του, το ενθαρρύνουμε (χωρίς να χαρακτηρίζουμε το ίδιο) για μια επόμενη προσπάθεια, ενώ παράλληλα ξεχωρίζουμε το άτομο από την πράξη.
Πρέπει να γνωρίζουμε πως η αποτυχία, είναι η έλλειψη σωστής τεχνικής και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία του ατόμου δηλ. του παιδιού μας.
Για να αποτραβήξουμε λοιπόν το παιδί μας από τη λάθος συμπεριφορά που εχει υιοθετήσει, αρκεί να το ενθαρρύνουμε προς την αναμενόμενη στάση, δείχνοντάς του εμπιστοσύνη, που αποβλέπει στο να του δώσει το αίσθημα του σεβασμού για τον εαυτό του, ώστε να μη χρειαστεί να αναζητήσει άλλες μεθόδους για να βρει τη θέση που του αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου