Published Ιουλίου 6, 2015 by sofiaathanasiadou
Κείμενο: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίας.
Στη σημερινή δική σας ιστορία θα κρατήσω
το όνομα της «παθούσας» κρυφό γιατί μου ζητήθηκε από την ίδια. Για
λόγους ροής θα την ονομάσω Μαρία. Η Μαρία, λοιπόν, είναι από αυτά τα
κορίτσια τα «άτυχα». Με αρκετές άτυχες σχέσεις στην πλάτη της και ένα
μικρό ιστορικό βίας. Προσωπικά δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά δεν είναι δουλειά μου να κρίνω κανέναν. Στο θέμα μας λοιπόν.
Μετά από το ιστορικό βίας, στο δρόμο της
Μαρίας βρέθηκε αυτός. Αυτός λίγο μεγαλύτερος ηλικιακά, «κυνηγός» και
αθλητής πολεμικών τεχνών. Το κορίτσι μας διστακτικό. Διστακτικό γιατί το
προηγούμενο περιστατικό βίας που είχε αντιμετωπίσει, είχε προκύψει από
έναν τύπο φαινομενικά «άκακο» και συνειρμικά κατέληγε πως ο αθλητής είχε
περισσότερες πιθανότητες να τη βλάψει σωματικά. Ήταν τρομοκρατημένη και με το δίκιο της.
Βέβαια, κάπου εδώ, θέλω να προσθέσω πως το πρώτο που διδάσκεσαι σε
οποιαδήποτε σχολή πολεμικών τεχνών, είτε είναι καράτε, είτε tae kwon do
είτε kick boxing, είναι το εξής. Ποτέ βία εκτός ring. Πόσο μάλλον
απέναντι σε γυναίκα. Τέτοια περιστατικά, τιμωρούνται ανάλογα εντός της
σχολής, όταν αργά ή γρήγορα γίνουν γνωστά.
Ο τύπος ήταν αρκετά καλός στην αρχή. Η
Μαρία μας ερωτεύτηκε και γίνανε ζευγάρι παρά την αντίθετη γνώμη των
γονιών της. Αυτός, υπερόπτης, και γνωρίζοντας τη σωματική του υπεροχή
απέναντι στη Μαρία, άρχισε να γίνεται βίαιος, ευτυχώς λεκτικά μόνο.
Παρόλο που γνώριζε το ιστορικό βίας της Μαρίας με τον πρώην, αυτός
επέλεξε να συνεχίζει να την τρομοκρατεί. Κάθε άλλος «μαχητής», στη θέση
του, θα πήγαινε κρυφά να βρει τον πρώην, να του δώσει μια δόση από το
ίδιο του το «φάρμακο» αλλά ας όψεται.
Η λεκτική βία γινόταν ολοένα και πιο
έντονη, ολοένα και πιο συχνή. Η Μαρία έπεφτε συνεχώς στο ίδιο λάθος.
Κάθε φορά που χώριζε μαζί του, λόγω βίας, τον δικαιολογούσε με το
κλασικό «επάνω στα νεύρα του». Κατά τη διάρκεια των χωρισμών τους, η
Μαρία δεχόταν απειλές κατά της σωματικής και περιουσιακής της
ακεραιότητας. Ο τύπος δεν σεβάστηκε ούτε τις διακοπές τους, όπου
επανέλαβε τα ίδια, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα και απειλώντας την ανοιχτά πως κινδυνεύει.
Όπως φαντάζει λογικό, αν και
αργοπορημένα, η σχέση έληξε. Όχι όμως και οι απειλές. Τώρα θα μου πεις
πως φταίει η Μαρία. Φταίει που δεν το έληξε από την πρώτη φορά, ναι,
έχεις δίκιο σε αυτό. Αλλά ήταν ερωτευμένο το κορίτσι, και όπως έχουμε
κάνει όλοι μας κατά καιρούς, δικαιολογούμε πράγματα και καταστάσεις που
δε θα έπρεπε. Το λογαριασμό στον έρωτα, παρακαλώ.
Τους τελευταίους μήνες, καλείται να
κουβαλήσει μόνη της την «καυτή πατάτα» του φόβου. Θεωρεί πως είναι μόνη
της σε όλο αυτό και δεν ξέρει σε ποιον να μιλήσει. Κλείνεται,
αυτομαστιγώνεται, απομακρύνεται από όλους.
Ωστόσο πίστεψε με, δεν έχεις κάτι να
φοβηθείς. Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Κλισέ, αλλά μη φοβάσαι, όλα
θα πάνε καλά. Και σε παρακαλώ, μεγάλη προσοχή στον επόμενο.
Καμία ανοχή σε περιστατικά βίας. Ούτε
σωματικής, ούτε λεκτικής. Καμιά φορά, η λεκτική πονάει περισσότερο,
γιατί ως γνωστών η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Πηγή: www.pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου