PUBLISHED ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 7, 2015 BY SOFIAATHANASIADOU
Διάβασα αυτό το άρθρο στο Scarymommy τις προάλλες και μπορώ να πω ότι κατανοώ ακριβώς τι θέλει να πει η KateParlin που το έγραψε. Ειλικρινά την κατανοώ. Όπως πιστεύω πως θα την κατανοήσεις κι εσύ ταλαίπωρη μάνα που κάποτε έλεγες «Εγώ; Εγώ ποτέ δε θα καταντήσω έτσι!!!» και μια μέρα ήρθε η μητρότητα να σου βάλει τα γυαλιά και να σου τραβήξει χαϊδευτικά το αυτάκι, υπενθυμίζοντάς σου να μη λες ΠΟΤΕ ποτέ.
Διαβάστε το κείμενο:
«Έχω τρελαθεί. Προσπαθώ να μαγειρέψω και αυτά δε λένε να σταματήσουν να ζητάνε πράγματα και είναι ΤΡΙΑ και εγώ είμαι μόνο ΜΙΑ και δε μπορώ να αλλάξω τη λάμπα στο αναθεματισμένο το μπάνιο.»
Με αυτόν τον τρόπο υποδέχτηκα τον άντρα μου μόλις μπήκε στο σπίτι χθες το βράδυ. Ούτε ένα γεια. Ούτε ένα χαμόγελο. Σίγουρα κανένα φιλί, αλλά ούτως ή άλλως δεν είχα προλάβει να κάνω και ντουζ οπότε μάλλον τη γλίτωσε ο άνθρωπος. Μόνο οργή και νεύρα και κάτι βλακείες για μια λάμπα. Μόλις πέρασε την πόρτα του σπιτιού είδε εμένα στα χειρότερα μου. Με έχει ξαναδεί να καταρρέω, αλλά με το που μπήκε στο σπίτι; Αυτό ήταν μια καινούρια κατρακύλα για εμένα.
Τα πράγματα ηρέμησαν αφού όλοι είχαν ταϊστεί. Καθάριζα την κουζίνα όταν ήρθε, με αγκάλιασε και μου είπε «Λυπάμαι που η μέρα σου ήταν τόσο δύσκολη.»
Και εκείνη τη στιγμή ένιωσα απαίσια επειδή η μέρα μου στην πραγματικότητα δεν ήταν και τόσο δύσκολη. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Με τις καλές και τις κακές της στιγμές, αλλά τίποτα το ιδιαίτερα αγχωτικό δεν είχε γίνει. Τα κορίτσια είχαν ζωγραφίσει και αποφασίσαμε να κρεμάσουμε τις ζωγραφιές τους στο δωμάτιο τους. Έφαγαν με ευχαρίστηση το μεσημεριανό τους. Και παρόλο που τα δίδυμα δεν κοιμήθηκαν το μεσημέρι, το μωρό κοιμήθηκε σχεδόν τρεις ώρες. Οπότε, σε γενικές γραμμές, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.
Απλώς εκείνην την ώρα μου ήρθαν όλα μαζεμένα.
Μαγείρευα.
Τα δίδυμα ήθελαν να τους κάνω παρέα, ενώ καθόταν στο γιογιό τους και επέμεναν ότι έπρεπε να αλλάξω τη λάμπα στο μπάνιο του εκνευριστικά παλιού σπιτιού μας, γιατί ήταν πολύ σκοτεινά και δεν έβλεπαν.
Το μωρό ξέσκισε τις ζωγραφιές που είχαν φτιάξει τα δίδυμα με τόσο μεράκι και εγώ είχα κρεμάσει τόσο προσεκτικά. Και άρχισε να τσιρίζει επειδή τις έσκισε. Οπότε οι αδερφές της άρχισαν να τσιρίζουν κι αυτές.
Ο σκύλος έκανε κακά στο πάτωμα και η μυρωδιά ανακατεύτηκε με τη μυρωδιά από τα φασόλια που καιγόταν στην κατσαρόλα.
Και όλα αυτά, τη στιγμή ακριβώς που έμπαινε ο άντρας μου στο σπίτι.
Ήρθε σπίτι σε μια ιδρωμένη, θυμωμένη γυναίκα και υπέθεσε ότι ήταν μια δύσκολη μέρα. Μόλις είχα το χρόνο να το σκεφτώ, ένιωσα απαίσια γιατί συνειδητοποίησα κάτι τρομερό:
Ο άντρας μου δε με βλέπει ποτέ στα καλύτερα μου.
Στα καλύτερα μου είμαι πνευματώδης, δημιουργική και ενθουσιώδης. Στα χειρότερα μου είμαι ευέξαπτη, γκρινιάρα και ψυχρή. Συνήθως με βρίσκεις κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο εαυτούς, και παρόλο που τα παιδιά μου τις περισσότερες φορές βλέπουν το καλύτερο μου, και η δουλειά μου επίσης, ο άντρας μου όχι.
Ανησυχώ γιατί πιστεύω πως κάπως έτσι διαλύονται οι γάμοι.
Ανησυχώ γιατί αυτός πιστεύει πως είμαι πάντα αγχωμένη και ουρλιάζω όταν είμαι μόνη στο σπίτι με τα παιδιά. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτός όμως δε με βλέπει σε μια καλή μέρα γύρω στις 10 το πρωί, που έχω πιει καφέ και τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά. Μερικές φορές έχω προλάβει να καθαρίσω την κουζίνα, να βουρτσίσω τα δόντια μου και ίσως να κάνω και ένα ντουζ στα πεταχτά. Τότε είναι η ώρα που συμμαζευόμαστε και διαβάζουμε παραμύθια με τις ώρες. Ή χορεύουμε. Ή αποφασίζουμε πως είναι καλή ιδέα να βγάλουμε τα σύνεργα μας και να φτιάξουμε χειροτεχνίες. Είναι η ώρα που διασκεδάζω με τα παιδιά μου και τους δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.
Αλλά ο άντρας μου; Με βλέπει το πρωί όταν είμαι ετοιμόρροπη και βουτηγμένη μέσα στα γάλατα και στις παραγγελίες για τοστ. Και μετά με βλέπει στο τέλος της μέρας, όταν έχω γίνει ήδη ένα ράκος.
Σίγουρα υπάρχουν τα σαββατοκύριακα, αλλά τα σαββατοκύριακα με τα παιδιά δεν είναι και τόσο σαββατοκύριακα. Βγαίνουμε μια φορά στο τόσο, αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο που δεν είναι αρκετό.
Μου αρέσει που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου με τον άντρα μου. Ειλικρινά δεν τον νοιάζει αν φοράω μακιγιάζ ή κάτι ανάλογο. Ξέρω πως με αγαπάει. Ξέρω πως αγαπάει το ότι έχουμε κάνει οικογένεια μαζί. Είμαστε σύντροφοι και συμφωνήσαμε να είμαστε μαζί σε αυτήν τη ζωή.
Αλλά θέλω να είμαι διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα και σέξι όταν είμαι μαζί του, ή τουλάχιστον κάποιες από τις φορές που είμαι μαζί του. Θέλω να ξέρει ότι είμαι κάτι παραπάνω από ένα εξοντωμένο ον μέσα σε ένα μπλουζάκι καλυμμένο με σάλτσες και φαγητά. Και είμαι σίγουρη πως το γνωρίζει αυτό, κατά βάθος, αλλά πόσο καιρό θα συνεχίσει να το πιστεύει χωρίς να βλέπει κάποια απόδειξη; Πώς μπορώ να του δώσω τον καλύτερο μου εαυτό; Πώς τα καταφέρνουν οι άλλες μαμάδες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Έχει και αυτός τις ίδιες ανησυχίες;
Ίσως να περνάμε μια φάση, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι τα παιδιά είναι μωρά ακόμα. Ίσως μία μέρα, μόλις βρω κι εγώ κάποιο χρόνο για τον εαυτό μου να διαβάσω, να γράψω, να σκεφτώ, να κάνω λίγη γυμναστική, να έχω αρκετή ενέργεια ώστε να δείχνω στον άντρα μου τον καλύτερο μου εαυτό. Ίσως τότε να σταματήσω να φωνάζω για τη χαζολάμπα και να φοράω καθαρό μπλουζάκι.
Το αξίζουμε και οι δύο αυτό. Αλήθεια το αξίζουμε.
Πηγή:www.e-mama.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου