PUBLISHED ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 7, 2015 BY SOFIAATHANASIADOU
Από
Το λέμε συχνά εμείς οι μαμάδες, «χάλια μάνα είμαι!» και συνήθως είμαστε μια χαρά. Σε σχέση με τις Καλές Μαμάδες. Που συνήθως είναι μη-χειρότερα…
Βλέπω μια Καλή Μαμά στην παραλία: βάζει συνέχεια αντι-ηλιακό στο κοριτσάκι της, του φωνάζει συνέχεια να βγεί από τη θάλασσα, να πιεί νερό, να φάει ένα φρούτο, του αλλάζει μαγιώ (στεγνό-βρεμένο, στεγνό-βρεμένο), του φοράει καπέλο, γενικά του ζαλίζει τον έρωτα του παιδιού. Δεν προλαβαίνει να παίξει η μικρή, ούτε να ευχαριστηθεί το μπάνιο της, πόσο μάλλον να φτιάξει μια στιγμή έναν φανταστικό κόσμο μέσα στο κεφάλι της όπως κάνουν τα παιδιά.
«Μα δε θα τα φωνάξεις να φάνε; Είναι δύο!» ρωτάει η Καλή Μαμά για τα δικά μου εξάχρονα. Τα οποία είναι όντως δύο. Κάνω την κινέζα.
Καταλαβαίνω ότι είναι 2.00 μεσημέρι σε παραλία αλλά δεν γουστάρω να κυνηγάω στη θάλασσα δύο ή περισσότερα παιδιά για να φάνε ένα ή περισσότερα φρούτο/α. ‘Αμα δεν φάνε στις 2.00, ή 3.00, ή 4.00, δε πρόκειται να χάσουν δράμι. Πόσο μάλλον μυϊκό όγκο.
«Τα παιδιά πρέπει να τρώνε συγκεκριμένη ώρα, ξέρω, παιδαγωγική έχω σπουδάσει», λέει η Καλή μαμά (Καμά, για συντομία) και φωνάζει, «Μαρία-Χριστίνα! Μην ακουμπάς το φύκι παιδί μου, είναι γεμάτο μικρόβια! -Τα παιδιά σου πάνε βαθιά» μου λέει με την ίδια ανάσα, «δεν είναι σωστό γιατί αν πνιγούνε δεν προλαβαίνεις να βουτήξεις και να τα σώσεις. Δεν προλαβαίνεις να κάνεις τι-πο-τα, από δω που είμαστε!»
Βασικά δεν προλαβαίνω να απαντήσω («φάε τη γλώσσα σου χριστιανή μου!»). Και ακόμα πιο βασικά, βαριέμαι. Οι Καλές Μαμάδες με κουράζουν με την υστερία τους και τα παιδιά τους γκρινιάζουν, είναι απαιτητικά, στριμωγμένα, δεν έχουν χώρο επειδή οι Καμάδες είναι τόσο μα τόσο καλές. Δεν τα αφήνουν στον ήλιο/στη σκιά/στη θάλασσα/στο ρεύμα/στα βαθιά/στα ρηχά/στην άμμο/στα φύκια/στην άσφαλτο/στα λαγκάδια/σε χλωρό κλαρί, δεν τα αφήνουν ΠΟΥΘΕΝΑ παρα μόνο απάνω στο σβέρκο τους για να τα ελέγχουν καλύτερα. Αλλά τα παιδιά δεν θέλουν έλεγχο, θέλουν – πωωωω ακούγεται παπαριά και είναι εντελώς εντελώς αλήθεια, τα παιδιά θέλουν αγάπη (κρατιέμαι να μη το γράψω με κεφαλαία ωστόσο ναι, ΑΓΑΠΗ λέμε). Το καταλαβαίνουν όταν τα βαριέσαι, όταν δυσανασχετείς, όταν σε εκνευρίζουν και όταν θα προτιμούσες να έκανες οτιδήποτε άλλο, ένυθινγκ παρά να ασχολιέσαι μαζί τους. Καταλαβαίνουν ακόμα κι όταν έχεις θέματα κοντρόλ, το μυρίζονται σαν τα σκυλάκια – θέλεις να είσαι αφεντικό, αυτή είναι η πετριά σου, το ξέρουνε. Και γκρινιάζουν, κλαίνε, κλωτσάνε, σε κατουράνε ή δεν τρώνε, ή δεν κοιμούνται. Με ποιόν άλλον τρόπο να πατήσουνε πόδι κι αυτά τα έρημα;
Φρικάρεις, εννοείται, όταν το παιδί σου κολυμπάει στα βάθη του Αιγαίου και βλέπεις ξαφνικά ότι σήκωσε μποφόρ. Φρικάρεις όταν ανεβάζει πυρετό τη νύχτα, όταν βγάζει περίεργες καντήλες, όταν σκέφτεσαι τους παιδεραστές, όταν πέφτει από το ποδήλατο. Αλλά μόνο μια Καμά φρικάρει επειδή το παιδί της δεν τρώει φρούτο στην παραλία.
Οι υπόλοιπες, λέμε «πωωω είμαι χάλια μάνα, ήρθα στη θάλασσα χωρίς ένα γιαρμά απάνω μου».
Μη μασάτε, μαμάδες, κυκλοφορούν διάφοροι μύθοι για τα παιδιά (όλοι οργανωμένοι από Καμάδες).
- Τα παιδιά με Καμάδες στο κεφάλι τους κοιμούνται με τις κότες, το καλοκαίρι 9.00 είναι στο κρεβατάκι τους
- Δεν τους ξεφεύγουν ποτέ τα τσίσα τους όταν παίζουν
- Τρώνε φρούτα και λαχανικά με χαρά μεγάλη, αλλά ποτέ-ποτέ-ποτέ τσιπς, συσκευασμένα κρουασανάκια, γλυφιτζούρια, παγωτίνια και τέτοια εγκληματικά
- Δεν αντιμιλούν, δεν ρεύονται, δεν δαγκώνουν το ένα το άλλο ούτε πιάνονται μαλλί με μαλλί για ένα πλαστικό τσαπάκι
- Δεν λερώνονται με σοκολάτες. Επειδή δεν τρώνε σοκολάτες, ούτε καν τις ζητούνε. Τόση εκπαίδευση
- Δεν ξυπνάνε τη νύχτα. Και, στο καπάκι, δεν κατουράνε ποτέ το κρεβάτι τους
- Το πρωί σηκώνονται διακριτικά και φτιάχνουν πρωινό μόνα τους. Τύφλα να χει ο Μποτρίνι
- Αλλά δεν βλέπουν ποτέ παιδικά στην τηλεόραση, Νικελόντεον, Σμάιλ και τέτοια, ούτε να τα χέσουν
- Δεν πηδάνε ποτέ πάνω στα κρεβάτια, ή από μάντρες, φράχτες, ντουβάρια και δέντρα
- Δεν κάνουν ζημιές, καταστροφές, νερά στο πάτωμα, καφέδες στους καναπέδες, φαγιά στους τοίχους και τα σχετικά….
- … κι εγώ είμαι ο Πρίγκηπας της Ζαμούντα…
Όχι, εννοώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ τέτοια παιδιά, σε καμία ηλικία, σε καμία χώρα του κόσμου, μόνο στο μυαλό της Καμάς. Η οποία είναι τόσο (καμένη, πήγα να πω….) τόσο πεπεισμένη ότι έχει δίκιο, ότι κάνει αυτό ακριβώς που πρέπει για το σπλάχνο της με αυτοθυσία και βγάζοντας τον εαυτό της απ΄έξω… που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Τι να πείς, για το παιδί της αλληνής; Τίποτα. Μακάρι να έκανε κι η Καμά τα ίδια όσον αφορά το δικό σου παιδί. Το οποίο, μάλιστα – τρώει σκατολοίδια, κάθεται στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσει, γεμίζει το βρακί του άμμο, συγκαίεται, καταστρέφει τα ρούχα του, τρέχει σαν παλαβό, ουρλιάζει σαν μπαμπουίνος ίσως επειδή έχει κόκκινο κώλο τόση ώρα μέσα στο νερό, τσιμπιέται από κουνούπια, μέδουσες και αθερίνες αλλά είναι οκέυ με όλα αυτά, δεν έχει παράπονο, θένκγιου βέριματς…
Πηγή:www.ihappy.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου