Όταν υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες στην οικογένεια…

15/07/2015//byΡάνια Τοπτσόγλου

Τα τελευταία χρόνια τα οικονομικά όλων μας συνεχώς επιδεινώνονται, σε άλλους λιγότερο και σε άλλους περισσότερο. Έτσι, συχνά αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε τις δαπάνες μας, καλύπτοντας μόνο τις βασικές μας ανάγκες, όπως είναι η διατροφή. Όταν όμως υπάρχουν παιδιά στην οικογένεια που μέχρι τώρα έπαιρναν τακτικά παιχνίδια ή πήγαιναν σε θέατρα και παιδότοπους, πολλοί γονείς μπαίνουν σε μεγάλο δίλημμα, καθώς από τη μία μπορεί να μην αντέχουν οικονομικά να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα τους προσέφεραν το προηγούμενο διάστημα και από την άλλη δε θέλουν να τα στενοχωρήσουν.

Πώς όμως μπορείς να εξηγήσεις σε ένα παιδί τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας χωρίς να το πανικοβάλεις;

Πολλές φορές μπορεί να σκέφτεστε ότι δεν πρέπει να πείτε τίποτα στα παιδιά σας για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικογένεια, επειδή ίσως αυτά δε θα καταλάβουν ή επειδή μπορεί να τρομάξουν. Η αλήθεια είναι όμως ότι τα παιδιά ούτως ή άλλως δεν είναι ήρεμα, αφού σας βλέπουν με άγχος, νεύρα ή θλίψη, χωρίς να ξέρουν το λόγο. Γι’ αυτό, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού θα πρέπει να τα ενημερώνετε για την καινούρια κατάσταση.

Για παράδειγμα, σε παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορείτε απλώς να εξηγήσετε τι δε θα μπορέσετε να κάνετε ή να αγοράσετε αυτό τον καιρό. Σε παιδιά δημοτικού, που μπορεί μάλιστα να έχουν ακούσει για την κατάσταση στη χώρα, χρειάζεται να παραμείνετε ψύχραιμοι και να τους εξηγήσετε την κατάσταση με απλά λόγια, καθώς τα παιδιά πολλές φορές απελπίζονται και φαντάζονται ότι «τώρα θα είμαστε φτωχοί» ή «τώρα θα μείνουμε άστεγοι». Επίσης είναι καλή ευκαιρία να τους διδάξετε αξίες όπως την αλληλοβοήθεια, την αποταμίευση ή την ολιγάρκεια. Τέλος σε εφήβους, είναι καλό να μιλήσετε ειλικρινά και να συζητήσετε για όλες τις ανασφάλειες που μπορεί να νιώθουν καθώς συγκρίνουν τα οικονομικά της οικογένειάς σας με αυτά των συνομηλίκων τους, έτσι ώστε να ξέρουν τα όρια των οικονομικών απαιτήσεών τους από εσάς.

Ακόμη είναι καλό να αποφεύγετε την καταστροφολογία της τηλεόρασηςμπροστά στα παιδιά, καθώς έτσι επιφορτίζονται με περιττό άγχος και ανασφάλεια. Προσπαθήστε να μην μεταφέρετε σε αυτά τις δικές σας ανησυχίες. Είναι σημαντικό όμως παράλληλα, να μη νιώσουν ότι τους κρύβετε πράγματα, γι’ αυτό να τα ενημερώνετε για ό,τι καινούριο συμβαίνει με το δικό σας απλό τρόπο, κλείνοντας πάντα τη συζήτηση με αισιοδοξία για το μέλλον.

Εξηγήστε τους, στο μέτρο που μπορούν να καταλάβουν, τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Αν θα χρειαστεί δηλαδή να μειωθούν κάποια από τα έξοδα στην οικογένεια και τι θα σημαίνει αυτό για τα ίδια, όπως για παράδειγμα ότι δεν μπορείτε να τους αγοράσετε τα πιο εντυπωσιακά άρα και ακριβά τετράδια, αλλά θα πρέπει να διαλέξουν κάποια απλούστερα άρα και οικονομικότερα. Παράλληλα, ίσως χρειαστεί να βρείτε εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης ή κάποιες δραστηριότητες οικονομικότερες από αυτές που είχαν έως τώρα, αλλά εξίσου διασκεδαστικές και ωφέλιμες.

Μπορείτε επίσης να τους εισάγετε και την έννοια της αποταμίευσης και της σωστής διαχείρισης των χρημάτων με το να καθιερώσετε να τους δίνετε ένα συγκεκριμένο εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι, το οποίο θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται σωστά. Πάνω απ’ όλα όμως, προσπαθήστε να διατηρήσετε κάποιες από τις βασικές σας καθημερινές συνήθειες, όπως για παράδειγμα να τρώτε όλοι μαζί μεσημεριανό ή να παίζετε κάθε Κυριακή επιτραπέζιο όλοι μαζί. Κάτι τέτοιο θα βοηθήσει τόσο τη δική σας ψυχολογία, όσο και των παιδιών σας αφού θα τους δείξει ότι αυτά που έχουν αλλάξει είναι στην πραγματικότητα ελάχιστα.

Τέλος, κάτι άλλο πολύ σημαντικό είναι μπορέσετε να κρατήσετε εσείς οι ίδιοι την ψυχραιμία σας, δίνοντάς τους το παράδειγμα ανθρώπων που δεν το βάζουν κάτω, ανθρώπων που αγωνίζονται και που δεν μεμψιμοιρούν. Προσπαθήστε να είστε συναισθηματικά δοτικοί προς τα παιδιά σας παρ’ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζετε. Μπορεί πια να έχετε λιγότερα χρήματα, άρα και λιγότερα υλικά αγαθά να τους προσφέρετε, αλλά μία αγκαλιά, τα τρυφερά λόγια, ο ποιοτικός χρόνος που περνάτε μαζί τους είναι πολύ σημαντικότερα για την ψυχική τους υγεία.

http://psychologikiypostirixi.gr/

«Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά ή τον μπαμπά;»

Ρωτούν οι φίλοι και οι συγγενείς το παιδάκι....
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς νιώθει το παιδί, όταν του κάνουν αυτή την ερώτηση; 
Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά" και "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά" κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.

Ένα παιδί τριών, τεσσάρων χρόνων δεν καταλαβαίνει ακόμα την έννοια αυτής της ερώτησης και μετατρέπει το ερώτημα σε "ποιον αγαπάς εσύ;".

Δημιουργείται σύγχυση και ένταση στην προσπάθειά του να καταλάβει τις προσδοκίες εκείνου που το ρωτά.

Σε πολλές περιπτώσεις λέει "και τους δύο", οι μεγάλοι όμως επιμένουν με περισσότερες ερωτήσεις που διχάζουν το παιδί.

Αν εκείνη τη στιγμή παρευρίσκεται ο ένας μόνο γονιός δεν είναι απαραίτητο να επιλέξει και συνεπώς δεν υπάρχουν προβλήματα. Πιθανόν υποδεικνύει ως αγαπημένο το γονιό που είναι παρών. Όταν ο μπαμπάς και η μαμά είναι και οι δύο εκεί το παιδί νιώθει λιγότερο άνετα. 

Αντιλαμβάνεται αμέσως το μορφασμό απογοήτευσης στο πρόσωπο του μπαμπά του εάν η απάντηση είναι "τη μαμά" ή το αντίστροφο. Καταλαβαίνει δηλαδή ότι προξένησε δυσαρέσκεια σε ένα πρόσωπο που αγαπά πολύ.

Η σχέση του με τους γονείς είναι η πιο σημαντική, ιδιαίτερη και καθοριστική στη ζωή του και είναι εξαιρετικά οδυνηρό για αυτό να βρίσκεται στη μέση προκειμένου να επιλέξει ποιο από τα δύο του μισά αγαπά πιο πολύ. Θα ήταν καλό, λοιπόν, οι μεγάλοι να μην εκφράζουν τέτοιου είδους ερωτήσεις.

hamomilaki.blogspot.gr

http://www.ipaideia.gr/

Πώς θα κάνετε ελκυστικό ένα εξωσχολικό βιβλίο στο παιδί

Από τον πρώτο χρόνο της ζωής του, το παιδί ανακαλύπτει τα βιβλία που είναι γεμάτα με όμορφα χρώματα και εικόνες. Tα κοιτάζει, τα ξεφυλλίζει, τα δαγκώνει και αναγνωρίζει στις εικόνες τους αντικείμενα από το χώρο του, αναφέρει η Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας.

H συμβολή των γονιών είναι σημαντική, όταν το συντροφεύουν την ώρα που τα ξεφυλλίζει, δείχνοντάς του ότι χαίρονται και ότι περνούν καλά.

Από τα 3-4 χρόνια του παιδιού καθιερώστε τις επισκέψεις στο βιβλιοπωλείο, σε τακτά διαστήματα, για να του δώσετε τη δυνατότητα να σας πει τι του αρέσει αλλά και για να διαλέξετε τα βιβλία που θέλετε. Είναι σημαντικό να του δείξετε με το παράδειγμά σας ότι σας αρέσει το διάβασμα:

1. Από νωρίς να του διαβάζετε βιβλία.

2. Παίξτε παιχνίδια με λέξεις, όλη η οικογένεια μαζί.

3. Aξιοποιήστε τις ευκαιρίες που σας παρέχει το περιβάλλον για να το βοηθήσετε να διαβάζει. Tέτοιες ευκαιρίες σας προσφέρουν οι πινακίδες στους δρόμους, οι αφίσες, οι διαφημίσεις, η εύρεση ενός ονόματος που χρειάζεστε από τον τηλεφωνικό κατάλογο, η κατάρτιση της λίστας με τα ψώνια που πρέπει να κάνετε, η ανάγνωση της συνταγής για το φαγητό ή το γλυκό που θέλετε να φτιάξετε.

4. Μόλις αρχίσει το διάβασμα μόνο του, ξεκινήστε να διαβάζετε μαζί βιβλία λογοτεχνίας με μεγάλα γράμματα και ωραία εικονογράφηση.

5. Συζητήστε με το παιδί το βιβλίο που διάβασε, εξηγήστε του ό,τι δεν κατάλαβε και σχολιάστε το.

6. Δώστε στο παιδί ένα όμορφο τετράδιο που θα το ονομάσετε «ημερολόγιο βιβλίων» και στο οποίο θα καταγράφει κάθε βιβλίο που τελειώνει. Έτσι, αισθάνεται ότι πετυχαίνει κάτι σπουδαίο, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς μεγαλώνει ο κατάλογός του.

7. Δημιουργήστε ένα χώρο στη βιβλιοθήκη για τα δικά του βιβλία.

8. Kαθιερώστε σε κάθε γιορτή να χαρίζετε ένα βιβλίο στο παιδί αλλά και στο σύντροφό σας. Δωρίστε βιβλία και σε φίλους του, όταν το καλούν.

akappatou.gr

http://www.ipaideia.gr/

Το θρίλερ της παραλίας: Όταν τα παιδιά φοβούνται να μπουν στη θάλασσα

Published Ιουλίου 31, 2015 by sofiaathanasiadou

Γράφει:
Κατερίνα Μαγγανά – Ψυχολόγος

Είναι μια από τις συνηθισμένες καλοκαιρινές έγνοιες των γονιών που έχουν μικρά παιδιά: πολλά μωρά και νήπια αρνούνται να μπουν στο νερό, εκδηλώνουν φοβία στην επαφή τους μαζί του, ξεσηκώνουν τον κόσμο και τα νεύρα των γονιών…

Ποιος είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να μάθετε το παιδάκι σας να χαίρετε τα καλοκαιρινά του μπάνια;

Η ιστορία του Κωστάκη:

Ο Κωστάκης κοντεύει στα 2,5. Το πρώτο του καλοκαίρι στη θάλασσα κολυμπούσε με ευχαρίστηση, έπαιζε δίπλα στο κύμα και οι γονείς ήταν ευτυχείς. Ένα καλοκαίρι μετά, ο Κωστάκης, όχι μόνο αρνείται να μπει στο νερό, αλλά ταράζεται όταν βλέπει και τους γονείς του να κολυμπάνε. Η μαμά του τον φωνάζει «28^η Οκτωβρίου» γιατί απαντά συνεχώς «όχι» σε κάθε πρότασή τους να πλησιάσει τη θάλασσα, κλαίει όταν τον παίρνουν αγκαλιά και περπατάνε στο νερό… Και τότε ο μπαμπάς παίρνει την απόφαση να τον βουτήξει μέσα με το ζόρι για να …

α) «ξεθαρρέψει», β) να το πάρει απόφαση, γ) να καταλάβει ότι του αρέσει…;

Σίγουρα κάποια από αυτές τις σκέψεις θα πρέπει να πέρασε από το μυαλό του. Οι κραυγές του Κωστάκη ακούστηκαν σε όλο το νησί. Δυο χρόνια μετά, το παιδί ακόμα δεν μπαίνει στη θάλασσα να κολυμπήσει….

Κι όμως το αγοράκι αυτό δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίζει με το νερό στο σπίτι του, να γεμίζει λεκάνες ή μικρές πισίνες στο μπαλκόνι και να τσαλαβουτά, η ώρα του μπάνιου του είναι από τις απολαυστικότερες της ημέρας, παίζει με τα παιχνίδια του νερού (ψαράκια, δελφινάκια, φάλαινες…), δεν αρνείται το πλύσιμο των χεριών ή του προσώπου στους γονείς.

Καταλαβαίνοντας τα παιδιά…

Είναι σημαντικό λοιπόν να αντιληφθούμε για τι είδους φοβία μιλάμε και αναλόγως να βρεθεί ο καταλληλότερος τρόπος να προσεγγίσουμε το παιδί και να το βοηθήσουμε να την ξεπεράσει. Στην ιστορία μας δεν έχουμε να κάνουμε με μια φοβία γενικότερη του νερού ως στοιχείο, αλλά για μια διστακτικότητα, έναν φόβο για το παιδί να κολυμπήσει μέσα στο «μεγάλο» νερό της θάλασσας, που προφανώς του φαίνεται αρκετά… φοβιστικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η άρνηση του παιδιού συνδέεται είτε με κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα που προηγήθηκε, είτε πρόκειται για μια αντίδραση που οφείλεται στην φάση της ανάπτυξής του. Μια φάση ανταγωνιστική προς τους γονείς. Κάθε παιδί γύρω στα 2 του χρόνια, αρχίζει να αυτονομείται σωματικά και ψυχικά από την υποχρεωτική εξάρτησή του απέναντι στην φροντίδα των μεγάλων. Μπορεί να κάνει πλέον πράγματα, να «βοηθήσει» την μαμά ή τον μπαμπά, να φάει κάτι μόνο του…

Διασχίζοντας αυτή τη αναπτυξιακή φάση, τα παιδιά συχνά αντιστέκονται σε αυτό που τους ζητούν οι ενήλικες, μπαίνει το διακύβευμα για το ποιος έχει τον έλεγχο. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό! Οι γονείς χρήσιμο είναι να είναι διαθέσιμοι να ακούσουν, να εξηγήσουν, να υποχωρήσουν αρκετές φορές, όταν δεν τίθεται ζήτημα ζωτικής σημασίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η άρνηση, η εκδήλωση ενός φόβου απέναντι στον νερό υποχωρεί σταδιακά, εφόσον το παιδί όλο τον υπόλοιπο χρόνο στο σπίτι του δεν παρουσιάζει επίμονη και φοβική άρνηση απέναντι στο νερό: τότε θα πρέπει οι γονείς απευθυνθούν σε ειδικό γιατί προφανώς πρόκειται για υδροφοβία, σπάνια διαταραχή που πρέπει να αντιμετωπιστεί έγκαιρα.

Κατά κανόνα, αυτό που απαντάται συχνότερα ως φοβία στο νερό, είναι ο φόβος που εκδηλώνει ένα παιδάκι να κολυμπήσει στην θάλασσα ή την πισίνα. Επίσης ο φόβος να κολυμπήσει στα βαθιά, αν δεν έχει μάθει καλά και με σωστό τρόπο την τεχνική της κολύμβησης, φόβος που μπορεί να το ακολουθεί σε όλη την ζωή.

Τι έκανε λάθος ο μπαμπάς του Κωστάκη;

Προφανώς η δυσφορία του πατέρα για το φόβο του μικρού να μπει στην θάλασσα ήταν μεγαλύτερη από εκείνη του Κωστάκη! Όταν ένα παιδί δειλιάζει να μπει στο νερό και να κολυμπήσει με τους γονείς του, αυτό έχει να κάνει με την προσωπικότητά του που αναπτύσσεται, κατά κανόνα είναι παροδικό και δεν επηρεάζει ως φοβία την ζωή του. Απόδειξη, ότι η σχέση του Κωστάκη με το νερό δεν διαταράχθηκε γενικώς από εκείνη την εμπειρία.

Όμως η φοβία ή η άρνηση για το νερό μπορεί να εγκατασταθεί όταν οι γονείς δεν έχουν υπομονή και προσπαθούν με βίαιο τρόπο να μάθουν στο παιδί κάτι που του είναι και άγνωστο και απειλητικό. Ο «στρατιωτικός» τρόπος να «σε ρίξω» στο νερό μπορεί να είναι τραυματικός για το παιδί και να μισήσει την θάλασσα, να μην μάθει ποτέ να κολυμπά καλά!

Τι έπρεπε να κάνουν οι γονείς του Κωστάκη;

Ο πιο ασφαλής και σίγουρος τρόπος είναι η υπομονή, η βαθμιαία εξοικείωση με το υγρό στοιχείο. Ο σεβασμός σε ένα συναίσθημα, μια συμπεριφορά που εκφράζει το παιδί και αποζητά από τους γονείς να της δώσουν χώρο και νόημα. Δεν χρειάζεται εξαναγκασμός αλλά βοήθεια. Αν οι γονείς κοροϊδέψουν την φοβία ή πουν: «μα μην φοβάσαι, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι» το παιδί πιθανόν να νοιώσει και άσχημα που φοβάται, εφόσον δεν υπάρχει λόγος αλλά αυτό φοβάται! Η εναλλακτική πρόταση βοηθά πιο πολύ: «εντάξει, αφού δεν θέλεις, μπορούμε να κάτσουμε έξω-έξω στη θάλασσα και να παίξουμε με τα κουβαδάκια σου». Επίσης, χρήσιμο είναι να αφήσουν το παιδί να κρατάει την απόσταση ασφαλείας από το νερό που εκείνο επιθυμεί. Έτσι το παιδί νοιώθει οι γονείς το καταλαβαίνουν και το στηρίζουν, ενισχύεται η εμπιστοσύνη.

Σταδιακά, εφόσον νοιώθει ότι δεν πιέζεται και νοιώθει ασφαλές, πιθανόν να ζητήσει να συμμετέχει κι εκείνο σε παιχνίδια δίπλα στο κύμα. Καλό είναι και τότε οι γονείς να το αφήσουν να οδηγεί εκείνο το παιχνίδι, να μην «ξεθαρρέψουν» και το πιέσουν. Μπορούν πάντα να προτείνουν: «θέλεις να πάμε λίγο πιο μέσα μαζί; Να σου κρατά η μαμά/ο μπαμπάς το χέρι;» και να αφήσουν το παιδί να αποφασίσει. Έτσι η αποφόρτιση γίνεται βήμα-βήμα, κι όταν το παιδάκι είναι έτοιμο θα απολαύσει τη θάλασσα και τα παιχνίδια της με ασφάλεια.

Από την κούνια: παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν φοβία απέναντι στο νερό.

Παρόλο που το πρώτο μας περιβάλλον, ως είδος και ως έμβρυα, ήταν υδάτινο, είμαστε όντα στεριανά, νοιώθουμε σίγουροι και ασφαλείς μόνον όταν πατάμε γη! Η καθομιλουμένη εκφράζει με γλαφυρό τρόπο αυτή την αίσθηση. Από τη μια, ασφάλεια και σταθερότητα: «είναι προσγειωμένος, πατάω γερά στα πόδια μου» κλπ. από την άλλη, αβεβαιότητα, κίνδυνοι: «έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, τον έριξαν στα βαθιά…» ως το κλασσικό: «σκάσε και κολύμπα!» που αποτυπώνει όλη την απελπισία και την ανάγκη να ξαναβγούμε σε στέρεο έδαφος.

Αν, λοιπόν, οι πρώτες μας εμπειρίες με το νερό έχουν δυσάρεστες νοηματοδοτήσεις, είναι πολύ πιθανό να εκδηλωθεί φοβία στις διακοπές, περίοδος που έτσι κι αλλιώς τα μικρά παιδιά «ξεβολεύονται» και έχουν έναν καινούργιο κόσμο να συνηθίσουν.

Μπορεί να πρόκειται για πολλές καταστάσεις, ας δούμε κάποιες χαρακτηριστικές:

• Τα πρώτα-πρώτα μπανάκια του βρέφους πρέπει να είναι στιγμές τρυφερότητας και ανταλλαγής συναισθημάτων με την μητέρα. Αν εκείνη έχει κάποια ανησυχία για το νερό, για το μπάνιο που πρόκειται να του κάνει, μπορεί να του μεταδώσει τις δικές της αγωνίες, να του μεταφέρει ένα αίσθημα απειλής για το υγρό στοιχείο. Παίζει λοιπόν σημαντικό ρόλο και το πώς οι ενήλικες που ανατρέφουν τα παιδιά βιώνουν την επαφή τους με το νερό.
• Κάποιο δυσάρεστο ερέθισμα του βρέφους που έχει συνδυαστεί με την επαφή του με το νερό, όπως αιφνίδια κατάποση νερού που προκάλεσε «πνίξιμο» και το φόβισε, κάποιο βιαστικό λούσιμο που το ενόχλησε… Χρήσιμο είναι το παιδί να έρχεται σε επαφή με το νερό ως παιχνίδι πριν βγει στην παραλία. Να παίζει στο μπαλκόνι ή στον κήπο, να ποτίζετε μαζί τα λουλούδια κλπ., ώστε να συνδέσει την αίσθηση του νερού με κάτι χαρούμενο, με ευχάριστες και ξέγνοιαστες στιγμές.
• Αποφύγετε να τους διηγείστε τρομακτικές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε νερό: οι κακές μάγισσες που πετάγονται από τα πελάγη, τα φαντάσματα που κρύβονται στα βάθη των πηγαδιών. Πολλά παιδιά είναι πιθανόν να παγιώσουν έτσι ένα αίσθημα δυσπιστίας και φόβου απέναντι στο υγρό στοιχείο.
• Μια απότομη και ακατάλληλη μαθητεία στην κολύμβηση, όταν αυτή ξεκινά από τις μικρές ηλικίες. Είναι πολύ καλό να παροτρύνουμε τα παιδιά να μαθαίνουν την τέχνη της κολύμβησης από μικρά. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό πρέπει να γίνεται με τους ρυθμούς του παιδιού, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητές του. Όταν κάνει το μάθημα κάποιος ειδικός, βεβαιωθείτε ότι δεν πρόκειται για ένα τύπο που ουρλιάζει διαταγές στην άκρη της πισίνας ή της θάλασσας, αλλά είναι υπομονετικός και είναι κοντά στα παιδιά μέσα στο νερό, ώστε να νοιώθουν ασφαλή. Αν το μαθαίνετε εσείς, κάντε το να νοιώθει σιγουριά: να το επιβλέπετε πάντα στα παιχνίδια του στο νερό, κολυμπώντας μαζί του μην του αφήνετε το χέρι χωρίς προειδοποίηση, βοηθήστε το να ανακαλύψει το υδάτινο περιβάλλον με το δικό του βήμα.
• Και τέλος, μην ξεχνάτε: Το παιδί σας δεν είστε εσείς. Έχει την δική του προσωπικότητα και ξεχωριστές ανάγκες, που οφείλουμε να τις σεβαστούμε για να μας σέβεται κι εκείνο.

Πηγή:www.letsfamily.gr

http://supermomrocks.me/

Πριν βάλεις το παιδί σου τιμωρία ...

Πώς θα του γίνει η τιμωρία μάθημα;

Όλα τα παιδάκια είναι άτακτα. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Ο δικός σου ρόλος είναι να τα μαθαίνεις πoιο είναι το σωστό και πρέπον, να τους διδάσκεις ευγενικούς τρόπους συμπεριφοράς και να τους δώσεις τις κατάλληλες βάσεις για να γίνουν καλοί άνθρωποι και χρήσιμοι στην κοινωνία. Ορισμένες φορές, στην προσπάθειά σου αυτή, αναγκάζεσαι να βάλεις τιμωρία το παιδί σου, γιατί θεωρείς ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος να μην επαναλάβει κάτι «κακό» που έκανε και να μάθει από το λάθος του. Δεν έχεις και άδικο. Αλλά εξαρτάται τι είδους είναι αυτή η τιμωρία! Οι παρακάτω είναι ορισμένοι από τους πιο συνήθεις τρόπους τιμωρίας που χρησιμοποιούν οι γονείς. Ας τους δούμε, εξετάζοντας ταυτόχρονα το αντίκτυπο που έχουν στα παιδιά:

- Ορισμένοι γονείς σηκώνουν το χέρι τους στα παιδιά, για να τα φοβίσουν και να σταματήσουν αυτό που κάνουν. Η απειλή της σφαλιάρας, είναι ο πιο γνωστός τρόπος να συμμορφώσεις ένα παιδί, αλλά δεν είναι καθόλου σωστός. Πόσω μάλλον αν τελικά βαράς καμιά φορά το παιδί σου, έστω και με ένα απαλό σκαμπίλι στα οπίσθια, για να καταλάβει ότι αυτό που έκανε, δεν πρέπει να το επαναλάβει. Μην το κάνεις! Δημιουργείς φόβο στο παιδί και το απομονώνεις. Προσπάθησε να του τραβήξεις την προσοχή και να του μιλήσεις, εξηγώντας του ότι αυτό που μόλις έκανε απαγορεύεται να το ξανακάνει, γιατί είναι κακό. Μίλησέ του ήρεμα και αργά, χωρίς φωνές, ένταση και απότομες κινήσεις. Μη σηκώσεις όμως το χέρι σου, για να το απειλήσεις. Το ξύλο, είναι μια τραυματική εμπειρία για τα παιδιά, την οποία πάντα θυμούνται και κουβαλούν στην ψυχή τους. Αν συνεχίσεις να το εφαρμόζεις σαν εναν τρόπο τιμωρίας και ταυτόχρονα συμμόρφωσης, αυτό που τελικά θα καταφέρεις είναι να δημιουργήσεις στο παιδί σου φόβο, ανασφάλεια, άγχος, ίσως και κατάθλιψη.

- Κάποιες φορές, υψώνεις τη φωνή σου, με σκοπό να σε προσέξει, να το φοβίσεις και να καταλάβει ότι κάνει κάτι που δεν πρέπει. Καμιά φορά, βέβαια, οι φωνές σου προκύπτουν λόγω του ότι έχει εξαντληθεί η υπομονή σου. Πάρε μια βαθιά ανάσα και συγκράτησε τα νεύρα σου. Μη του φωνάξεις! Μπορεί να τον τρομάξεις εκείνη τη στιγμή και να σε ακούσει, αλλά δεν καταφέρνεις κάτι μελλοντικά. Το φοβίζεις, αλλά δεν του μαθαίνεις.  Τις περισσότερες φορές, όταν φωνάζουμε από τα νεύρα μας, λέμε λόγια που δεν έχουν ουσία. Είναι λόγια οργής και αγανάκτησης που σε ένα παιδί δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα, εκτός από φόβο και στενοχώρια. Μη γίνεσαι κακό παράδειγμα στο παιδί σου, άθελά σου. Ξεκίνα ένα διάλογο μαζί του. Ρώτησέ το γιατί το κάνει αυτό κι εξήγησέ του ότι είναι κακό. Δώσε του εναλλακτικές, ώστε να ασχοληθεί με κάτι άλλο.

- Μην το κλειδώνεις μόνο του σε κάποιο δωμάτιο. Αρκετοί γονείς προτιμούν αυτό τον τρόπο τιμωρίας και είναι λάθος! Το ότι δεν σηκώνεις χέρι ή δεν του φωνάζεις και απλά το απομονώνεις, Δε σημαίνει ότι ενεργείς σωστά. Αυτή η τιμωρία θα κάνει πολύ κακό στο παιδί σου. Θα νιώσει ότι δεν το αγαπάς και θα πλημμυρίσει από αρνητικά συναισθήματα, τα οποία θα το συντροφεύουν σε όλη του τη ζωή. Τα παιδιά που απομονώνονται είναι εκείνα που αναπτύσσουν βίαιη συμπεριφορά μεγαλώνοντας . Αντί γι' αυτό, βάλε σε μια γωνιά του σπιτιού ένα σκαμνάκι και κάθε φορά που το παιδί σου κάνει κάτι που δεν θέλεις να το επαναλάβει, αν δεν σε υπακούει,  οδήγησέ το εκεί και πες του να κάτσει να σκεφτεί το λάθος του. Ζήτησέ του να μείνει εκεί μέχρι να του πεις να σηκωθεί. Μην του φωναξεις. Αν θέλεις κάθισε δίπλα του και συζήτησέ το μαζί του.

- Οι απειλές είναι ο τρόπος τιμωρίας που χρησιμοποιούν οι γονείς, όταν βαριούνται να εξηγήσουν στο παιδί τους το λάθος. Αν το απειλείς ότι θα το πας στη γιαγιά του, ή ότι δεν θα φάει παγωτό, χωρίς να του εξηγήσεις γιατί, το παιδί σου θα μπερδευτεί. Βρες χρόνο να του εξηγήσεις τι είναι αυτό που βρίσκεις λάθος στη συμπεριφορά του.

- Μην το συγκρίνεις συνέχεια με άλλα παιδάκια. Το παιδί σου θα νιώσει απόρριψη. Θα του δημιουργηθεί μέσα του η ανασφάλεια ότι δεν είναι αρκετά καλό και ότι δεν είσαι περήφανη γι’ αυτό, με αποτέλεσμα να αποκτήσει χαμηλή αυτοπεποίθηση και αδύναμο χαρακτήρα.

Ο καλύτερος και πιο σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης, είναι η συζήτηση. Τα παιδιά χρειάζονται υπομονή. Πολλή υπομονή. Κι επειδή είναι πολύ ευαίσθητα σε αυτή την ηλικία και απορροφούν σα σφουγγάρι λόγια και συμπεριφορές, να είσαι πολύ προσεκτική πώς φέρεσαι. Αποτέλεις παράδειγμα για τα παιδιά σου. Φρόντισε να είσαι το καλύτερο!

ΕΛΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

followme.gr

«Τα παιδιά του ήταν πια δικά μου. Κι έκανα τα πάντα για να τα μεγαλώσω!»

Published Ιουλίου 30, 2015 by sofiaathanasiadou

Γεια σας. Με λένε Ανθή και όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν 22 χρονών κοπέλα. Καθώς η σχέση μας προχωρούσε μου αποκάλυψε πως είναι χήρος και πατέρας 2 διδύμων παιδιών μόλις 10 μηνών,χάνοντας την σύζυγο στην γέννα.

Φυσικά αυτό δεν με πτόησε καθόλου,ήμουν ερωτευμένη και σίγουρη πως βρήκα το άλλο μου μισό,που στο χρόνο πάνω της σχέσης μας, παντρευτήκαμε. Τα παιδιά του έγιναν παιδιά μου και η ζωή τους, ζωή μου.

Τα 4 πρώτα χρόνια ήταν τα ωραιότερα τής ζωής μου,τόσο ευτυχισμένη με τον άντρα μου και τα παιδιά,είχα 2 πλασματάκια να μου γελούν και να με φωνάζουν μαμά και εκείνη την περίοδο ήμουν 2 μηνών έγκυος.

Ξαφνικά και χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα,o σύζυγος μου ανακοινώνει πως μας εγκαταλείπει και φεύγει με την γκόμενα στο εξωτερικό όσο για τα παιδιά μου είπε » επειδή δεν είναι δικά σού ας τα κλείσει όποιος θέλει σε ορφανοτροφείο!».

Τρελάθηκα,δεν ήξερα τι να κάνω,μέχρι να πάω να πάρω τα παιδιά μου από το σχολείο είχε εξαφανιστεί. O γολγοθάς μου όμως τώρα ξεκινούσε…

Απευθύνθηκα στην πεθερά και στον κουνιάδο μου,μα έπεσα και εκεί από τα σύννεφα. Το μόνο πού τους ένοιαζε ήταν το σπίτι  και η επιχείρηση πού είχαμε από κοινού με τον άντρα μου,μιας και τα υπόλοιπα είχε προλάβει να τα πουλήσει για να τα πάρει με την γκόμενα. Μου έλεγαν «εμάς δεν μας ενδιαφέρει,θα τα πάμε σε ίδρυμα,εσύ όμως θα μας δώσεις το σπίτι και την επιχείρηση του γιου μου».

Ήμουν απελπισμένη,φοβισμένη,φώναζα «είναι τα παιδιά μου δεν μπορώ να τα χάσω,εγώ τα μεγαλώνω,όταν κλαίνε στην αγκαλιά μου έρχονται,την ζωή μου δίνω για αυτά…».  Καμιά ανταπόκριση,και κανένα ίχνος από την οικογένεια της βιολογικής τούς μαμάς,κάποιος να με βοηθήσει….!

Στο τέταρτο μήνα έχασα το μωρό μου αλλά δεν είχα χρόνο να κλάψω. Με ένοιαζαν τα αλλα 2 παιδιά μου και o δικαστικός αγώνας πού είχα αρχίσει.  Πέρασαν χρόνια μέχρι να βγάλω άκρη και διάφορες μάχες μην αγγίξουν τα παιδιά μου. Έβγαλα άκρη με πλάγιο τρόπο όμως, υποσχέθηκα στην πεθερά και στον κουνιάδο μου πως αν υπογράψουν να πάρω τα παιδιά,  θα τούς δώσω το σπίτι και την επιχείρηση,έτσι και έγινε.

Μείναμε στον δρόμο,χωρίς τίποτα αλλά δεν με ένοιαζε. Κανένας δεν θα ακούμπαγε και δεν θα έπαιρνε τα παιδιά μου. Καθάριζα σκάλες και σπίτια και τα καταφέραμε…!

Σήμερα έχω ένα λεβέντη 2 μέτρα και μια κοπελαρα σαν τα κρύα τα νερα, που μου χάρισε και 2 εγγονάκια. Δεν ξανά έφτιαξα την ζωή μου και δεν το μετανιώνω,είμαι 57 χρονών σήμερα και μου αρκεί πού τα παιδιά μου είναι γερά και ευτυχισμένα….!

Ανθή

Πηγή: singleparent.gr

Διαβάστηκε στο : www.tilestwra.com

Μη ζηλεύεις ξένες ευτυχίες. Φτιάξε τη δική σου

Αντικλείδι

Πάντα έβλεπα την ευτυχία των άλλων και την ζήλευα. Από μικρό παιδί. Όμως, κακία δεν έτρεφα μέσα μου, για κανέναν. Τί έφταιγαν εκείνοι που ήταν ευτυχισμένοι; Τι έφταιγαν που εγώ τους ζήλευα. Τι έφταιγαν που εγώ ήμουν δυστυχισμένος;

Ήμουν ένα μικρό παιδί που καθώς μεγάλωνε προσπαθούσε να φτάσει την ευτυχία μα εκείνη τον προσπέρναγε ειρωνικά.

Στην καρδιά μου μόνο θλίψη υπήρχε. Θλίψη και ένα σωρό από αναπάντητα γιατί; Τα οποία καθώς μεγάλωνα μεγάλωναν και αυτά.

Γιατί οι άλλοι να έχουν περισσότερη ευτυχία από εμένα; Τι έκαναν περισσότερο για να την αξίζουν;

Γιατί εγώ να μην έχω μία οικογένεια ενωμένη όπως των άλλων;
Γιατί να μην είμαι άριστος μαθητής;
Γιατί οι γονείς μου να αγαπούν περισσότερο τον αδερφό μου;

Γιατί να μην έχω έναν φίλο αληθινό;
Γιατί η σχέση μου να μην είναι ιδανική όπως των άλλων;

Γιατί να μην έχω μία δουλειά που να αγαπώ;
Γιατί να μην είμαι ικανός να με θαυμάζουν;

Γιατί να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου;
Γιατί να φοβάμαι τόσο;
Γιατί να πονάω τόσο;

Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Κοιτάζω τους άλλους και επιθυμώ την δική τους ευτυχία.
Κοιτάζω τους άλλους που χαμογελούν και αναρωτιέμαι; Ξανά και ξανά.
Ποιο να είναι το λάθος μου;
Κι ύστερα σκέφτομαι. Ίσως απλά να στάθηκαν πιο τυχεροί ή ίσως να πάλεψαν πιο πολύ.
Μήπως τελικά δεν προσπάθησα αρκετά; Κι όμως, σε όλη μου τη ζωή δεν έχω σταματήσει να κυνηγώ την ευτυχία. Δεν έχω σταματήσει να την περιμένω να έρθει.

Θέλω τόσο πολύ να χαμογελάσω. Να κοιτάξω στον καθρέφτη και να αντικρύσω ένα πρόσωπο χαμογελαστό. Ευτυχισμένο. Αληθινά ευτυχισμένο! Που η εικόνα του στον καθρέφτη να ραγίσει από δάκρυα χαράς και όχι λύπης. Βαρέθηκα να σκορπάω ψεύτικα χαμόγελα παντού. Και να αναρωτιέμαι που έχω κάνει λάθος! Γιατί σίγουρα κάπου φταίω κι εγώ. ..

Κάπου δεν έπραξα το σωστό ώστε να μπορώ τώρα να είμαι ευτυχισμένος. Ίσως και να απορροφήθηκα τόσο από τη ζωή των άλλων που να ξέχασα τη δική μου ζωή. Τις δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου όνειρα.

Ίσως τότε να ήταν που η ευτυχία μου χτύπησε την πόρτα αλλά εγώ δεν την άκουσα. Ίσως τότε να έπρεπε να ανέβω στο τρένο αλλά να μην ανέβηκα. Ίσως να θεώρησα το ταξίδι μικρό και άσκοπο. Δίχως σημαντικό προορισμό.

Κι όμως έπρεπε να καταλάβω ότι οι μικροί προορισμοί είναι εκείνοι που μπορεί να μας κάνουν αληθινά ευτυχισμένους.

Η ευτυχία δεν μας χαρίζεται έτσι απλόχερα είναι οι ευκαιρίες που αν δεν τις αρπάξεις την κατάλληλη στιγμή χάνονται και δεν ξαναγυρνάνε. Και αν μας χαριστεί πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να την κρατήσουμε. Γιατί εκεί που θα την θεωρήσουμε δεδομένη εκεί και θα τη χάσουμε. Θα ανοίξει τα πελώρια της φτερά και θα πάει να αγκαλιάσει μία άλλη πονεμένη καρδιά. Μια καρδιά που θα αξίζει να είναι ευτυχισμένη. Μια καρδιά που περιμένει πως και πώς να της ανοίξει την πόρτα για να χυθεί το διάπλατο φως μες το σπίτι της και να την ζεστάνει.

Γι’ αυτό, λοιπόν, μην προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή σου μέσα από την ευτυχία των άλλων.
Μην θεωρείς τη δική σου ευτυχία κατώτερη από των άλλων, πάλεψε για εκείνη και κάνε την πιο δυνατή.

Που ξέρεις; Ίσως και οι άλλοι να θεωρούν τη δική σου ευτυχία πιο όμορφη από τη δική τους! O κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευτυχία με έναν τρόπο διαφορετικό και μοναδικό για εκείνον. Μπορεί εσύ να έχεις αυτό το κάτι που κάποιος άλλος να ζηλεύει και να θεωρεί προσωπική ευτυχία. Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

Για αυτό ζήσε την κάθε στιγμή και έχε πάντα ανοιχτές τις πόρτες της ψυχής σου γιατί κάθε μέρα υπάρχουν εκείνες οι μαγικές στιγμές που μπορεί να σε κάνουν ευτυχισμένο. Μέσα από τα απλά τα πράγματα, τα καθημερινά.

 ~ Φλώρα Σπανού
   Πηγή: αναπνοές
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η φυγή του εφήβου από το σπίτι

 Τι πρέπει να προσέχουν οι γονείς για να αποφευχθούν τέτοιες καταστάσεις;

Η φυγή του εφήβου από το σπίτι είναι ένα φαινόμενο που απασχολεί σε σημαντικό βαθμό τις οικογένειες, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, όπου οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες, συνεπώς...
και οι συγκρούσεις περισσότερες και εντονότερες.

Η ηλικία κατά την οποία εκδηλώνεται αυτή η ακραία συμπεριφορά είναι κατά μέσο όρο τα 14 με 15 χρόνια και δεν έχουν καταγραφεί σημαντικές διαφορές ανάλογα με το φύλο ή την κοινωνική τάξη.

Ποιο είναι το προφίλ των εφήβων που «το σκάνε» από το σπίτι;

1. Οι μοναχικοί ή συναισθηματικά ψυχροί έφηβοι, που επιλέγουν την φυγή ως αντίδραση και διέξοδο από το προβληματικό, κακοποιητικό ή απορριπτικό περιβάλλον στο οποίο ζουν. Συνήθως, αυτοί οι έφηβοι είναι απελπισμένοι και βιώνοντας αισθήματα απόγνωσης, επιλέγουν την φυγή ως σωτήρια λύση στον ενδοψυχικό πόνο που τους προκαλεί η μακρόχρονη περίοδος συγκρούσεων και αρνητικών εμπειριών (σωματική και λεκτική βία, αλκοολισμός, χρήση ναρκωτικών κλπ.)

2. Οι έφηβοι που αντιμετωπίζουν ψυχοπαθολογικά προβλήματα και η φυγή τους παίρνει τη μορφή επιθετικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Η επιθετική τους συμπεριφορά έχει στόχο, κυρίως, τους γονείς ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο εξουσίας (καθηγητές, αστυνομία, συγγενείς κλπ.)

3. Οι έφηβοι οι οποίοι είναι ενταγμένοι σε μια ομάδα παραβατών. Σε αυτή την φάση ανάπτυξης η παρέα συνομηλίκων, συνήθως, επηρεάζει περισσότερο τους εφήβους από ότι οι γονείς. ιδιαίτερα όταν οι γονείς δείχνουν αδύναμοι να χειριστούν τις αλλαγές στην συμπεριφορά των εφήβων.

4. Οι έφηβοι οι οποίοι βιώνουν σε υπερβολικό βαθμό την ανάγκη να ανακαλύψουν τον κόσμο, να ελέγξουν και να κυριαρχήσουν στην ζωή τους, να ανακαλύψουν την ταυτότητά τους, να ζήσουν την περιπέτεια.

Γενικότερα, φαίνεται πως η ανάγκη του εφήβου να απομακρυνθεί από συγκρουσιακές οικογενειακές ή διαπροσωπικές σχέσεις και οι αμφιβολίες–ανασφάλειες του σχετικά με τη ταυτότητά του, τον οδηγούν στο να αναζητήσει την ελευθερία του -όπως ήδη την έχει φαντασιωθεί- μακριά από κάθε είδους περιορισμούς.

Πόσο διαρκεί συνήθως η περιπλάνηση των εφήβων;

Η χρονική διάρκεια της περιπλάνησης μπορεί να κυμαίνεται από λίγες μέρες (2-3 εικοσιτετράωρα), βδομάδες έως και μήνες, χρόνια. Μερικοί έφηβοι προετοιμάζονται και οργανώνουν καλά την φυγή τους, ενώ άλλοι φεύγουν μη έχοντας εξ’ αρχής σκοπό να απομακρυνθούν για καιρό.

Τι πετυχαίνει ο έφηβος με τη φυγή;

Η φυγή οδηγεί σε μια βίαιη ρήξη με το οικογενειακό περιβάλλον. Ένα οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο ο έφηβος, πιθανόν, ασφυκτιά, βιώνει ψυχικό πόνο και δεν βρίσκει τις διεξόδους που αναζητά. Μέσα από το «παιχνίδι» της περιπλάνησής του, ο έφηβος, από τη μία πλευρά καταφέρνει να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του απέναντι στους άλλους και να μειώσει τα αισθήματα ανεπάρκειας που βιώνει, ενώ ταυτόχρονα εκδικείται τους γονείς για την άδικη συμπεριφορά απέναντί του ή την αδυναμία τους να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν.

Η σπουδαιότητα της σχέσης πατέρα-γιου

Το πρότυπο του πατέρα παίζει καθοριστικό ρόλο στο πως θα αντιδράσει το έφηβο αγόρι. Τα αγόρια (υποσυνείδητα) ανταγωνίζονται την πατρική εικόνα που έχουν στο νου τους και προσπαθούν να την ξεπεράσουν, έτσι ώστε να νιώσουν ότι οι άλλοι τους αναγνωρίζουν ως ισχυρούς. Αν ο πατέρας δεν συνειδητοποιήσει αυτή την ανάγκη του εφήβου, και παραμείνει άκαμπτος και αδιάλλακτος στις θέσεις του, μπορεί να οδηγήσει το αγόρι σε καταστροφικές συμπεριφορές. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επέλθει και με έναν πατέρα που αδυνατεί να ελέγξει τις ακραίες συμπεριφορές του εφήβου. Οι μη αποφασιστικοί και ευαίσθητοι πατέρες βιώνονται τελικά ως αδύναμοι, χωρίς κύρος. Η απότομη απομυθοποίηση της πατρικής εικόνας έχει επιπτώσεις στον ψυχισμό του αγοριού, το οποίο νιώθει να καταρρέει μέσα του το πρότυπο ταύτισης του.

Τι πρέπει να προσέχουν οι γονείς για να αποφευχθούν τέτοιες καταστάσεις;

Αξίζει να τονιστεί ότι ο έφηβος που συμβιώνει αρμονικά με το οικογενειακό του περιβάλλον σπάνια εμφανίζει περιστατικά φυγής λόγω συγκρούσεων. Για να υπάρχουν αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας προαπαιτείται:
σεβασμός στην προσωπικότητα κάθε μέλους.
αναγνώριση δικαιωμάτων αλλά και υποχρεώσεων σε όλα τα μέλη.
αποφασιστικότητα των γονέων και τοποθέτηση ορίων όταν χρειάζεται.
αποκατάσταση μη λειτουργικών τακτικών.
αποφυγή διαιώνισης άλυτων προβλημάτων.
αποκατάσταση της οικογενειακής ισορροπίας μετά από ρήξη.
διαλλακτικότητα-επικοινωνία.
συναισθηματική εκφόρτιση των μελών.

Πηγή

http://www.ipaideia.gr/

Τα λάθη των σύγχρονων γονιών!

Από μία νταντά με πείρα!

Η βρετανίδα νταντά, ειδικός στην παιδική συμπεριφορά και συγγραφέας του βιβλίου "Keep calm and parent on" Emma Jenner, έχοντας δουλέψει σε δύο ηπείρους εδώ και δύο...
δεκαετίες αποκαλύπτει τα 5 πιο συχνά λάθη που κάνουν οι σύγχρονοι γονείς, χωρίς να το καταλαβαίνουν και δίνει πολύτιμες συμβουλές για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών:

Είμαι ένα πολύ αισιόδοξο άτομο και συνήθως πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, εκτός κι αν τα πάντα δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γι' αυτό όταν λέω ότι οι σύγχρονοι γονείς και η ανατροφή που δίνουν στα παιδιά τους βρίσκεται σε κρίση, ελπίζω να με ακούσετε προσεκτικά. Έχω δουλέψει με γονείς και παιδιά επί δύο δεκαετίες, σε δύο ηπείρους, κι αυτό που είδα τα τελευταία χρόνια με έχει ταρακουνήσει. Γι' αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να μοιραστώ τα μεγαλύτερα προβλήματα που έπεσαν στην αντίληψή μου, όπως τα είδα από την δική μου οπτική γωνία.

Παραιτούμαστε εύκολα

Όταν τα παιδιά παρεκτρέπονται, είτε σε δημόσιο χώρο, είτε μέσα στο σπίτι, οι γονείς συνήθως σηκώνουν τους ώμους τους σαν να λένε «έτσι είναι τα παιδιά». Σας διαβεβαιώνω ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Τα παιδιά έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες και ικανότητες από αυτές που πιστεύουν οι γονείς τους, είτε αυτές έχουν να κάνουν με τρόπους και σεβασμό, είτε με γενναιοδωρία, αυτοέλεγχο κ.ο.κ. Πιστεύετε ότι ένα παιδί δεν μπορεί να κάτσει ήσυχο σε ένα εστιατόριο ή να μαζέψει το πιάτο του χωρίς να του το πει κανείς; Λάθος και πάλι! Ο μόνος λόγος που τα παιδιά δεν συμπεριφέρονται σωστά είναι γιατί κανείς δεν τους έχει δείξει πώς να το κάνουν και ότι πρέπει να το κάνουν. Είναι τόσο απλό! Ανεβάστε τον πήχη και ωθήστε το παιδί σας να ανεβάσει κι αυτό επίπεδο!
Φοβόμαστε τα παιδιά μας

Ένα πρώτο τεστ που κάνω όταν δουλεύω με ένα παιδί είναι αυτό του «αγαπημένου ποτηριού». Έχω βρεθεί πολλές φορές παρούσα στο πρωινό γάλα των παιδιών και έχω διαπιστώσει ότι αν, για παράδειγμα, το παιδί θέλει να πιει το γάλα του στο πράσινο κι όχι στο μπλε ποτηράκι, ενώ η μαμά έχει ήδη βάλει το γάλα στο μπλε, θα τρέξει να το αλλάξει πριν το παιδί αρχίσει να ανεβάζει την... ένταση. Λάθος! Ποιος έχει το πάνω χέρι; Τι ακριβώς φοβούνται όλες οι μαμάδες; Αν το παιδί αρχίσει να φωνάζει και να χτυπιέται, αφήστε το να το κάνει και πηγαίνετε σε ένα άλλο δωμάτιο για να μην το ακούτε. Αλλά, προς Θεού, μην κάνετε έξτρα δουλειές προκειμένου να το ικανοποιήσετε και σκεφτείτε τι μάθημα του δίνετε αν του κάνετε όλα τα χατίρια απλώς επειδή φωνάζει.
Δεν συνεργαζόμαστε εύκολα με τους άλλους

Κάποτε οι γονείς ήταν πιο χαλαροί στο να επιτρέψουν σε άλλους να κάνουν μια παρατήρηση στο παιδί τους και να παίξουν έναν ρόλο στο να το βελτιώσουν, είτε αυτοί ήταν εκπαιδευτικοί, είτε απλώς οι υπάλληλοι σε ένα κατάστημα όπου το παιδί έκανε φασαρία. Πλέον, όταν κάποιος κάνει παρατήρηση ή «μαλώσει» το παιδί επειδή τρέχει πέρα-δώθε στο σούπερ-μάρκετ παίρνοντας πράγματα από τα ράφια, το πιθανότερο είναι οι γονείς να τον κοιτάξουν με μισό μάτι. Θέλουν το παιδί τους να είναι τέλειο και τους είναι δύσκολο συχνά να δεχτούν κάτι που αναιρεί αυτή την εικόνα, ακόμη κι αν αυτός που θα τους επισημάνει κάποια σημεία είναι ένας εκπαιδευτικός.

Αυτό, βέβαια, προέρχεται από την ανασφάλεια που διακατέχει τους περισσότερους γονείς, ειδικά σε περιπτώσεις που ο ένας κρίνει τον άλλο. Όταν, για παράδειγμα, ένα παιδί αρχίσει τις υστερίες σε δημόσιο χώρο, όλα τα μάτια στρέφονται προς τη μαμά του με ύφος αποδοκιμασίας, ενώ θα έπρεπε να τη στηρίξουν γιατί στην ουσία αυτό που κάνει είναι να μην ενδίδει στις παραξενιές του παιδιού της. Αντί, λοιπόν, να σκεφτόμαστε «μα πώς το έχει κακομάθει έτσι;», το καλύτερο θα ήταν να πούμε «Μπράβο, καλή δουλειά! Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βάλεις όρια σε ένα παιδί». Έτσι όλοι οι «μεγάλοι» θα δούλευαν στηρίζοντας και υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον απέναντι στη... δικτατορία των «μικρών».

Προτιμάμε τον εύκολο δρόμο

Σίγουρα δεν είναι λίγοι οι γονείς που ευχαριστούν κάθε πρωί τον Θεό για όλα αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα gadgets που καταφέρνουν να φέρουν την ησυχία στο σπίτι όταν τίποτα άλλο δεν δουλεύει. Αν σκεφτούμε και το γεγονός ότι οι γονείς είναι σήμερα πιο πολυάσχολοι από ποτέ, όλη αυτή η εύκολη πρόσβαση στην τεχνολογία και τη διευκόλυνση τους κάνει την ζωή πιο εύκολη. Υπάρχει, όμως, ένα όριο σε όλα αυτά. Μπορεί, για παράδειγμα, να αποτελεί καλή λύση το να βάλουμε στο παιδί να δει «Μπομπ Σφουγγαράκη» στο tablet στο πλοίο ή στο αεροπλάνο, αλλά όταν βρισκόμαστε σε ένα εστιατόριο ή μια ταβέρνα, η εύκολη αυτή λύση δεν ενδείκνυται.

Το παιδί πρέπει να μάθει κάποια στιγμή να κάνει υπομονή και να διασκεδάζει τον εαυτό του και με τη φαντασία του κι όχι μόνο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρέπει να ξέρει ότι το φαγητό δεν βγαίνει πάντα ζεστό και μοσχομυριστό από τον φούρνο σε 30 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που θα πει τη λέξη «πεινάω». Τα μωρά πρέπει να μάθουν να ηρεμούν και μόνα τους αντί να τους κουνάμε συνεχώς με το πόδι το καρεκλάκι για να ησυχάσουν κι όταν αρχίσουν να περπατούν, να τα αφήνουμε να σηκώνονται μόνα τους, αντί να τρέχουμε να τα σηκώσουμε. Μάθετε στα παιδιά σας ότι η εύκολη λύση υπάρχει μεν, αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος για να κάνουν τα πράγματα: πιο αργός, αλλά ταυτόχρονα πιο απολαυστικός και επιμορφωτικός.

Βάζουμε τις ανάγκες των παιδιών πάνω από τις δικές μας

Όλοι ξέρουμε ότι οι γονείς είναι «προγραμματισμένοι» να φροντίζουν πρώτα τα παιδιά τους, κι αυτό ακούγεται λογικό. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα που καλύπτει και τις ανάγκες του παιδιού, όσον αφορά το φαγητό του και τα ρούχα του, αλλά που περιλαμβάνει ταυτόχρονα και τις ανάγκες των γονιών. Σήμερα οι γονείς έχουν φτάσει σε σημείο να αγνοούν τελείως τις ανάγκες τους και την ψυχική τους υγεία και ηρεμία για χάρη των παιδιών τους, χωρίς να χρειάζεται να είναι ακριβώς έτσι. Βλέπω συχνά μαμάδες που σηκώνονται από το κρεβάτι το βράδυ για να ικανοποιήσουν τις ιδιοτροπίες των παιδιών και μπαμπάδες που τρέχουν στην άλλη άκρη του ζωολογικού κήπου για να πάρουν στην κόρη τους μια λεμονάδα επειδή δίψασε. Δεν είναι, όμως, κακό να μην πηγαίνετε άλλο ένα ποτήρι νερό στο παιδί στο κρεβάτι, το οποίο έχει ήδη ζητήσει άλλα δύο, ούτε είναι κακό να πείτε στην κόρη σας ότι θα της πάρετε κάτι να πιει μόλις φτάσετε στο κυλικείο του ζωολογικού κήπου. Γενικότερα, δεν είναι κακό να χρησιμοποιείτε τη λέξη «όχι» ανά διαστήματα και να ζητάτε από τα παιδιά σας να απασχοληθούν μόνα τους, αν εσείς θέλετε π.χ. να κάνετε μπάνιο ή ακόμη και να χαλαρώσετε διαβάζοντας ένα περιοδικό.

Φοβάμαι πως αν δεν ξεκινήσουμε να διορθώνουμε αυτά τα 5 συχνά λάθη, τα παιδιά μας θα γίνουν εγωιστές, ανυπόμονοι και αγενείς ενήλικες και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι η ευθύνη δεν θα είναι δική τους –θα είναι δική μας. Αν δεν τους μάθουμε εμείς το διαφορετικό, δεν θα το γνωρίσουν και δεν θα είναι ποτέ προετοιμασμένα γι' αυτό. Σας παρακαλώ, λοιπόν, γονείς όλου του κόσμου ρωτήστε περισσότερα. Μάθετε περισσότερα. Περιμένετε περισσότερα. Απαιτήστε περισσότερα. Μοιραστείτε τον αγώνα σας με άλλους και δώστε λιγότερα. Ας βελτιώσουμε αυτό τον κόσμο ξεκινώντας από τα παιδιά μας και ας τα προετοιμάσουμε να γίνουν ευτυχισμένα και επιτυχημένα στον πραγματικό κόσμο κι όχι στον προστατευμένο που έχουμε δημιουργήσει εμείς γι' αυτά.
Πηγή

http://www.ipaideia.gr/

«Είναι το παιδί μου εθισμένο στο διαδίκτυο;» Δείτε πώς θα το καταλάβετε

Τις περισσότερες φορές οι γονείς εντοπίζουν καθυστερημένα το πρόβλημα, λόγω της ελλιπούς επικοινωνίας με το παιδί, αλλά και της έλλειψης γνώσεων τόσο όσον αφορά τη σύγχρονη τεχνολογία όσο και τα συμπτώματα του εθισμού.

Δείτε παρακάτω τα κύρια συμπτώματα ενός εθισμένου παιδιού:

1. Αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο καθημερινά στη χρήση του υπολογιστή.
2. Δεν μπορεί να σταματήσει/ελαττώσει τον χρόνο ενασχόλησής του.
3. Αισθάνεται υπερβολική ικανοποίηση κατά την ενασχόληση με το Διαδίκτυο.
4. Δαπανά χρηματικά ποσά στο Διαδίκτυο.
5. Μειώνει τον χρόνο που περνά με τους φίλους του.
6. Απομονώνεται από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον.
7. Παύει να συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες.
8. Δείχνει μειωμένο ενδιαφέρον για το σχολείο και για τις άλλες δραστηριότητές του, με αποτέλεσμα την παραμέληση και εγκατάλειψη του σχολείου.
9. Νιώθει άγχος και εμμονή με το Διαδίκτυο.
10. Είναι προσηλωμένος σε μια άλλη εικονική πραγματικότητα και επιδεικνύει πλήρη αδιαφορία για τις καθημερινές ενασχολήσεις.
11. Αλλάζει τις καθημερινές του συνήθειες: για παράδειγμα, κοιμάται την ημέρα και χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο τη νύχτα.
12. Παρουσιάζει διατροφικές διαταραχές (παχαίνει, ενώ δεν τρώει πολύ)
13. Παραμελεί τον εαυτό του (δεν φροντίζει την προσωπική του υγιεινή, παραμελεί τη διατροφή και την άσκηση)
14. Εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά, θυμό και ένταση όταν στερείται τη χρήση του Διαδικτύου.
15. Εκδηλώνει ακόμα και (ψυχο)σωματικά συμπτώματα: πονοκεφάλους, ημικρανίες, ξηρότητα οφθαλμών, καθώς και μυοσκελετικές παθήσεις.
16. Είναι πιθανό -αν και δεν συμβαίνει πάντα- να γίνει πιο εσωστρεφές, λιγομίλητο, κατσουφιασμένο, ευέξαπτο κ.λπ.

Ο εθισμός σε προχωρημένο στάδιο μπορεί να οδηγήσει τον χρήστη σε οριακές αποφάσεις και συμπεριφορές, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να φτάσει ακόμα και σε σημείο να εκδηλώσει πρόθεση για αυτοκτονία. Φυσικά, όλα τα παραπάνω συνεπάγονται διαταραχή εφόσον διαρκούν για μεγάλο διάστημα, τουλάχιστον τριών μηνών.

Από το βιβλίο του Χρήστου Γουλτίδη «Παιδιά στο διαδίκτυο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ.

    

www.mothersblog.gr

http://www.newsitamea.gr/

Γίνε η γεμάτη ενέργεια μαμά που πάντα ονειρευόσουν!

Νιώθεις τις δυνάμεις σου να σε εγκαταλείπουν; Δώσε τέλος στην κόπωση και τόνωσε τον οργανισμό σου. Πώς; Η απάντηση κρύβεται μόνο ένα «κλικ» μακριά! Είναι στο χέρι σου!

Δεν ανήκεις στις νέες μαμάδες όποτε έχεις την απαιτούμενη εμπειρία αλλά συγχρόνως και συσσωρευμένη κούραση. Το πιτσιρίκι ή τα πιτσιρίκια σου καταλαβαίνουν τι τους λες, βέβαια υπάρχουν μέρες που δεν αντέχεις να ακούς τα παραπόνα και την γκρίνια τους. Είτε δουλεύεις, είτε όχι στις καθημερινό σου πρόγραμμα προστίθενται οι σχολικές και εξωσχολικές υποχρεώσεις των μικρών σου. Η μέρα σου δεν χωράει στις 24ώρες αλλά παρόλα αυτά καλείσαι να είσαι τέλεια μαμά, σύζυγος και εργαζόμενη. Όλα αυτά φαντάζουν να είναι βγαλμένα από σενάριο κωμικής σειράς με μια μαμά να είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Η λύση δεν είναι ανέφικτη και το μυστικό βρίσκεται στο σωστό προγραμματισμό, ώστε να μην τελειώνει η μέρα σου βρίσκοντάς σε εξουθενωμένη. Και επειδή η συσσωρευμένη κούραση δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική, καλό θα ήταν να θυμάσαι ότι εκτός από μαμά είσαι και γυναίκα και έχεις προσωπικές ανάγκες. Γι’ αυτό λοιπόν:

1. Βρες μια δραστηριότητα, κατά προτίμηση αθλητική, παράλληλα με αυτές των παιδιών.Είμαι σίγουρη ότι η πρώτη σου σκέψη είναι το «πότε». Σου έχω τη λύση. Όταν τρέχεις πανικόβλητη να αφήσεις το μικρό σου σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα, στο μεσοδιάστημα μπορείς να κανείς μαθήματα pilates ή yoga. Αποδεδειγμένα η συγκεκριμένη άσκηση τονώνει το ανοσοποιητικό και χαλαρώνει το νευρικό σύστημα. Αν δεν είσαι αθλητικός τύπος μπορείς να αφιερώσεις μια ώρα σε κάτι που πραγματικά θα σε ευχαριστήσει, όπως σεμινάρια μαγειρικής, μακιγιάζ, αγγειοπλαστική, δημιουργία κοσμημάτων ή και σε μαθήματα μιας ξένης γλώσσας.

2. Κάνε socializing με άλλες μαμάδες και κανονίστε δημιουργικές εξόδους μαζί με τα παιδιά. Θα έχεις τη συντροφιά και άλλων ενηλίκων, ενώ τα παιδιά σου θα πάψουν να είναι κρεμασμένα από πάνω σου, με αποτέλεσμα να ευχαριστηθείς και εσύ τη βόλτα σου. Μπορείτε να εκμεταλλευτείτε την καλοκαιρία και να πάτε για πικ-νικ, σε κάποιο πάρκο. Επίσης μια επίσκεψη σε ένα μουσείο, μια θεατρική παράσταση ή και ένα κινηματογραφικό έργο αποτελούν καλές επιλογές διασκέδασης που θα εκτονώσουν την ένταση μικρών και μεγάλων.

3. Βάλε και τον μπαμπά στο παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να τρέχεις μόνο εσύ πίσω από τα παιδιά και ο σύζυγος να είναι ο δευτεραγωνιστής. Μοιράστε τις δραστηριότητες αλλά και όλα όσα αφορούν το μεγάλωμα τους. Για παράδειγμα μπορεί ο ένας να τα διαβάζει και ο άλλος να πάει να τα πάρει από τα αγγλικά.

4. Ενίσχυσε την διατροφή σου. Μια πολυάσχολη μαμά πρέπει να τρέφεται σωστά και να μη χάνει γεύματα μέσα στην ημέρα. Να ενυδατώνεται σωστά, πίνοντας πάνω από 1 1/5 λίτρο νερό την ημέρα. Μπορείς επίσης για ένα μικρό χρονικό διάστημα να χρησιμοποιήσεις ένα συμπλήρωμα διατροφής για να ενισχύσεις τον οργανισμό σου.

5. Αν δεν δουλεύεις, μην τριγυρνάς όλη μέρα με τις πιτζάμες σου. Περιποιήσου τον εαυτό σου όπως αν θα δούλευες. Αυτό θα τονώσει την ψυχολογία σου και επίσης θα αποτελείς καλό παράδειγμα για τα μικρά σου, που θα βλέπουν μια μαμά όμορφη και δραστήρια.

Και μην ξεχνάς…
Η συνεχής κούραση μπορεί να μην είναι τόσο αθώα αλλά σύμπτωμα κάποιας πάθησης οπότε αν τα συμπτώματα επιμένουν καλό είναι να επισκεφτείς το γιατρό σου. Κάποιες ασθένειες που σχετίζονται με την κούραση μπορεί να είναι:
• Αναιμία
• Σύνδρομο άπνοιας στον ύπνο
• Υποθυρεοειδισμός /Ηashimoto
• Μόλυνση των γεννητικών οργάνων (π.χ. ουρολοίμωξη)

Της Μαρίας Δεληγιαννάκη, με τη συνεργασία της Φωστηρίας Αμανατίδου, ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας, με εξειδίκευση στη γνωστική- συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

http://happymom.gr/