14 Μαρ 2012
«Αν ένα παιδί σε χτυπήσει, σήκω και φύγε» άκουσα πρόσφατα μια μαμά να λέει στο παιδί της στο πάρκο. «Όχι», πετάγεται μία άλλη μαμά, «θα πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του και να το χτυπήσει κι εκείνος». Η πρώτη μαμά κοιτά τη φίλη της με αποτροπιασμό. «Πρέπει να μάθει τώρα που είναι μικρός ότι όταν έρθει εκείνη η στιγμή, πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό του», συμπληρώνει η δεύτερη.
Άκουγα για αρκετή ώρα σοκαρισμένη τη διαφωνία τους ως προς το αν πρέπει να μάθεις το παιδί σου να χτυπά ή όχι. Και δεν ήταν η άποψη της δεύτερης μαμάς ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να χτυπούν το ένα το άλλο, αυτό που με σόκαρε, όσο η βεβαιότητά της ότι θα έρθει σίγουρα κάποια στιγμή που θα πρέπει το μικρό αγόρι να προστατευτεί γιατί κάποιο άλλο παιδί κάποια στιγμή θα του επιτεθεί.
Δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι δεν ζούμε σε μία ουτοπική κοινωνία. Συχνά οι άνθρωποι τσακώνονται και φτάνουν στον ξυλοδαρμό. Όμως το να διδάσκεις ένα παιδί, σε τόσο μικρή ηλικία, ότι ο τρόπος να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στους άλλους είναι το ξύλο, είναι απαράδεκτο.
Όλοι μας ως παιδιά ήρθαμε σε ρήξη με «φίλους» ή συμμαθητές, τα κορίτσια «μάχονται» κυρίως με τα λόγια, τα αγόρια με τα χέρια. Τα λόγια, όμως, μπορούν καμιά φορά να πονέσουν περισσότερο. Γιατί, όμως, πρέπει να ταράξεις την ειρηνική άποψη που έχει ένα μικρό παιδί για τον κόσμο λέγοντάς του ότι κάποιος, κάποια μέρα, θα θέλει να του κάνει κακό;
Όταν ήμουν στο κολέγιο, άκουσα μία ομιλία του David Peltzer. Ο David ήταν, ως παιδί, θύμα τρομακτικής αμέλειας και κακομεταχείρισης. Τα βιβλία του, «A Child Called it» και «Lost Boy», αφηγούνται την προσωπική του ιστορία, τη βία που δέχτηκε και τα χρόνια που πέρασε στο σύστημα αναδοχών μέχρι να σωθεί. Διάβασα και τα δύο βιβλία, τα οποία με συγκίνησαν βαθιά – όλοι όσοι τα έχουν διαβάσει, ένιωσαν το ίδιο. Ωστόσο, ούτε στα βιβλία αλλά ούτε στην ομιλία του εκείνη την ημέρα, διέκρινα στον David, ο οποίος έχει υποστεί απίστευτη βία, έναν άνθρωπο εκδικητικό, βίαιο. Αντίθετα, επέλεξε να αντιμετωπίζει τις συγκρούσεις στη ζωή του χωρίς να εμπλέκεται σε σωματικές επαφές.
Μάθημα γονιών ή μάθημα ζωής;
Κι εγώ χρειάστηκε να προστατεύσω τον εαυτό μου αρκετές φορές στο παρελθόν. Και επειδή οι γονείς μου με είχαν διδάξει πώς να το κάνω, οι καταστάσεις αυτές δεν μου άφησαν πληγές – ούτε καν κακές αναμνήσεις. Αυτό που μου έχει αφήσει «πληγές», τις οποίες δύσκολα θα ξεχάσω, είναι το κακό που κάποιος επεδίωξε να μου κάνει. Και γι’ αυτό, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να διδάξω στο παιδί μου πώς να προστατεύσει τον εαυτό του από τα χτυπήματα που θα έρθουν.
Δεν ξέρω τι έκαναν οι γονείς μου. Με έμαθαν πώς να προστατεύω τον εαυτό μου χωρίς να στρέφομαι στη βία για να λύσω τις διαφωνίες μου. Ίσως να μην το έκαναν καν οι γονείς μου. Ίσως να ήταν οι ίδιες οι εμπειρίες των παιδικών μου χρόνων -όλα τα πεσίματα, οι γρατζουνιές, οι τσακωμοί, οι αγώνες- που με δίδαξαν πώς να προστατεύω μόνη μου τον εαυτό μου. Ποιος ξέρει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το θέμα με προβληματίζει ως γονιό: Να διδάξω το παιδί μου να προστατεύει τον εαυτό του με τρόπους που η δεύτερη μαμά θα ενέκρινε;
Ίσως, βέβαια, να μην χρειαστεί καν να το διδάξω. Ίσως βρει μόνο του απαντήσεις στο πώς να διαχειρίζεται τις συγκρούσεις. Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα χρειαζόταν καν να μάθει, γιατί δεν θα υπήρχαν συγκρούσεις. Κάθε διαφωνία θα μπορούσε να λυθεί με χειραψίες. Στον σημερινό κόσμο, όμως, δυστυχώς όλοι μας αμφιταλαντευόμαστε πότε προς την άποψη της πρώτης και πότε προς την άποψη της δεύτερης μαμάς.
Πηγή: Modernmom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου