Πώς μαθαίνεται ο σεβασμός

Posted on Ιουνίου 1, 2011

by Νewagemama

“Τα παιδιά μπορεί να μην ακούν συχνά τους μεγάλους, αλλά πάντα μιμούνται τη συμπεριφορά τους” – James Baldwin 

Ενα από τα συχνότερα λάθη που κάνουμε ως γονείς  είναι να νομίζουμε ότι τα παιδιά δεν νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με μας,  επειδή είναι μικρά και δεν έχουν ακόμη αρκετές  γνώσεις και εμπειρίες. Στην πραγματικότητα νιώθουν ό,τι κι εμείς, μόνο που είναι ακόμα πιο ευάλωτα και τρυφερά! Ο,τι πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί έναν ενήλικα, το ίδιο - και μάλιστα  πιο έντονα – πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί  ένα παιδί.

Μια νότα τρυφερότητας από το ιστολόγιο farmhousestories.wordpress.com

Αυτή η φαινομενικά προφανής διαπίστωση με τάραξε κι έφερε στη μνήμη μου αρκετά περιστατικά από την παιδική  μου ηλικία, πιθανώς  ασήμαντα στα μάτια ενός ενήλικα, στα οποία ένιωσα αμηχανία, ντροπή ή ταπείνωση εξαιτίας ενός σχολίου, μιας υπόδειξης ή μιας άστοχης συμπεριφοράς ενός μεγάλου. Είμαι δε σίγουρη ότι “ο μεγάλος” στα περιστατικά αυτά ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί  ότι εκείνη τη στιγμή ότι πλήγωνε ένα παιδί. Απεναντίας, ίσως πίστευε ότι ενεργούσε “για το καλό του”.

Γι΄αυτό μου φάνηκε σχεδόν ριζοσπαστική η προσέγγιση της Αμερικανίδας αρθρογράφουErma Bombeck, η οποία προτείνει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας και στα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο (“Treat friends, kids the same”).

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να φωνάζουμε ή να χειρονομούμε απέναντι στα παιδιά,  αλλά ούτε να τους μιλάμε  ως εξής:

• Σταμάτα την κλάψα, είμαι κουρασμένη
• Κλείσε την πόρτα, σε βάρκα γεννήθηκες;
• Σε πέντε λεπτά φεύγω, όποιος δεν είναι έτοιμος θα μείνει εδώ
• Κράτα ίσια την πλάτη σου αλλιώς θα κάνεις καμπούρα
• Θα γίνει αυτό που λέω εγώ,  εσύ δεν ξέρεις

Θα μιλούσαμε ποτέ στους φίλους μας έτσι; Οχι, θα ήταν σαν να τους υποτιμούσαμε. Τα πιο πολλά απ΄ τα λόγια αυτά οι γονείς τα ξεστομίζουμε “αυτόματα” στα παιδιά, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ίσως υποσκάπτουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμησή τους. Ξεχνάμε, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, ότι διδάσκουμε στα παιδιά το σεβασμό και την αξιοπρέπεια μέσα από τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα παιδιά μαθαίνουν βλέποντας τους γονείς τους να λειτουργούν και να δρουν στην καθημερινή ζωή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είμαστε τα αφεντικά τους, είμαστε οι “οδηγοί” τους. Και θέλουμε να μας ακολουθούν γιατί μας αγαπούν και μας σέβονται, όχι γιατί μας φοβούνται. Αυτή κι αν είναι μεγάλη πρόκληση για κάθε γονιό!

http://newagemama.com