Τιμήστε τα συναισθήματά σας

Δώστε αξία σε κάθε συναίσθημα σας
Όλοι γνωρίζουν πως μερικά συναισθήματα είναι ευχάριστα, ενώ κάποια άλλα δυσάρεστα. Πολλοί άνθρωποι όμως, έχουν μάθει να διώχνουν ή να εμποδίζουν τα συναισθήματα που δεν τους αρέσουν. Αυτή η διαδικασία, που ονομάζεται άρνηση, συχνά συμβαίνει αυτομάτως –δηλαδή, χωρίς συνειδητή επίγνωση ή πρόθεση από το άτομο. Το μόνο πρόβλημα με την άρνηση είναι πως δεν ωφελεί σε τίποτα. Δεν μπορούμε να αποδιώχνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας –σε κάθε περίπτωση, ένα δυσάρεστο συναίσθημα- και να περιμένουμε πως αυτό το κομμάτι θα θεραπευτεί. Είναι σα να κόβουμε ένα δάχτυλο για να απαλλαχτούμε από μια παρανυχίδα –δεν έχει κανένα νόημα.
Οι περισσότεροι από μας ανατράφηκαν από γονείς που είχαν παρεξηγήσει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα συναισθήματα. Πίστευαν πως όταν μας απαγόρευαν να κλάψουμε ή να νευριάσουμε, μας απάλλασσαν από το πρόβλημά μας. Δε λειτουργούν όμως έτσι τα συναισθήματα. Όταν η εξωτερίκευσή τους διαταράσσεται, δεν εξαφανίζονται, απλώς περνούν σε μια κατάσταση άρνησης. Όταν αρνούμαστε τα συναισθήματά μας, η ενέργειά τους δεν μπορεί να αποδεσμευτεί. Παραμένει μέσα στο σώμα και εμποδίζει την φυσιολογική και υγιή λειτουργία του οργανισμού. Τελικά, αυτή η παρακρατημένη ενέργεια κάνει τον οργανισμό μας να καταρρεύσει, με αποτέλεσμα την εμφάνιση της μιας ή της άλλης ασθένειας. Επιπλέον, αν αρνούμαστε ή αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε και να εκφράσουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε εμπειρίες που θα ανακαλούν αυτό το συναίσθημα ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιστορία, σε προσωπικό επίπεδο, φαίνεται συχνά να επαναλαμβάνεται.
Οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι είναι πρόθυμοι να βιώσουν όλα τους τα συναισθήματα –τόσο τα ευχάριστα όσο και τα δυσάρεστα. Κατανοούν πως η συναισθηματική τους φύση είναι στην πραγματικότητα ένας πολύτιμος οδηγός και ένα σύστημα προστασίας, που τους προσφέρει πληροφορίες όχι μόνο αξιόπιστες, αλλά και ανεκτίμητες για τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Γνωρίζοντας πώς νιώθουν, ξέρουν ταυτόχρονα πώς να αντιμετωπίσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κάθε κατάσταση. Αναγνωρίζουν πως αυτό που νιώθουν δεν είναι κακό. Από πνευματική άποψη, τα συναισθήματα δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε θετικά ή αρνητικά, ούτε και σε ηθικώς καλά ή κακά. Έχουν αξία πλώς και μόνο επειδή αποτελούν μια έκφανση της ζωής σε κάθε δεδομένη στιγμή. Με αυτή τη λογική, το κάθε συναίσθημα είναι ευπρόσδεκτο στη συνειδητή επίγνωση. Αν το αρνηθούμε, καταλήγουμε στην αυταπάτη. Οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι δεν θέλουν να εξαπατούν τον εαυτό τους, γνωρίζοντας πως σε μια τέτοια περίπτωση το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι πάντα ένας ακόμα μεγαλύτερος πόνος. Θέλουν να ζουν πραγματικά, παίζοντας με τη συναισθηματική ειλικρίνεια σε ένα γήπεδο κατανόησης και αποδοχής όλων των συναισθημάτων –των δικών τους, όπως και των άλλων.
Ο μεγάλος Αμερικανός ιστορικός και μυθοπλάστης Τζόζεφ Κάμπελ, αναφέρθηκε αρκετά σε αυτό το θέμα. Διαφωνούσε με εκείνους που υποστήριζαν πως αυτό που αναζητά κάθε ανθρώπινο πλάσμα είναι το νόημα της ζωής. Εκείνος πίστευε πως αυτό που πραγματικά ζητάμε είναι η λεπτό προς λεπτό διαβεβαίωση πως είμαστε ζωντανοί. Αυτή η εμπειρία είναι ακριβώς εκείνο που οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο από καθετί. Πώς ξέρουμε ότι είμαστε ζωντανοί; Το αισθανόμαστε! Χωρίς συναισθήματα, είμαστε σαν τους πεθαμένους.
Φανερώστε τα πραγματικά σας συναισθήματα
Απ’ όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, εκείνο της ντροπής είναι ένα από τα πιο εξουθενωτικά. Η ντροπή πηγάζει από μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη πως είναι κακό να είμαστε αυτοί που είμαστε και να νιώθουμε αυτό που νιώθουμε. Κάτι τέτοιο, ασφαλώς δε συμβαδίζει με την κατάσταση της πνευματικής υγείας.
Σε μια τηλεοπτική διαφήμιση για βιντεοκάμερες, ένας διάσημος τενίστας λέει: «Η εικόνα είναι το παν». Γεγονός, όμως, είναι πως όταν πιστεύουμε ότι πρέπει να συντηρούμε μια συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού μας, αισθανόμαστε δυσάρεστα όταν έχουμε εμπειρίες που δεν ταιριάζουν με αυτήν. Όταν πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι μη αποδεκτό (απωθητικό, ανάξιο κτλ.) μέσα μας, μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στην προσποίηση, χωρίς να δείχνουμε στον κόσμο τα αληθινά μας συναισθήματα. Έτσι, όταν νιώθουμε μη αποδεκτά συναισθήματα, προσποιούμαστε πως αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας και η ζωή μας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, αφού δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε και να επιτρέψουμε στην αλήθεια να αποκαλυφθεί.
Οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι δεν ντρέπονται γι’ αυτό που είναι, ούτε αποφεύγουν να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Δεν κρίνουν, ούτε αμφισβητούν τα συναισθήματά τους –τα εμπιστεύονται και ανταποκρίνονται σε αυτά. Αντί για μια πραγματικότητα βασισμένη στη ντροπή, κατανοούν πως αυτό που νιώθουν την κάθε στιγμή είναι αυτό που πρέπει να νιώσουν. Έτσι δεν ντρέπονται και μπορούν να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως νιώθουν υποχρεωμένοι να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους κάθε στιγμή. Αντίθετα, η αποδοχή των συναισθημάτων τους βοηθά να επιλέγουν πότε και με ποιον τρόπο θα τα εκφράσουν.
Επιπλέον, οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι καταλαβαίνουν πως η αυτοπεποίθηση συνδέεται με την ικανότητα να εμπιστεύεσαι τους άλλους –να εκφράζεις ανοιχτά και με ειλικρίνεια τα πιο βαθιά σου συναισθήματα. Οι άνθρωποι που τιμούν και σέβονται την ειλικρίνεια τους αναγνωρίζονται πάντα σαν αληθινοί φίλοι. Και οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι εκτιμούν τους φίλους, ίσως περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Για τους πνευματικά υγιείς ανθρώπους, η ζωή δεν είναι μια μπερδεμένη υπόθεση, αλλά ένα απλό ξετύλιγμα γεγονότων, που προσφέρει ασταμάτητα την ευκαιρία για ειλικρινή έκφραση. Η στάση αυτή συνοψίζεται θαυμάσια στα λόγια ενός αρχαίου Κινέζου σοφού που είπε: «Μια και τα πάντα στη ζωή είναι μια εμπειρία, τέλεια και άσχετη με το καλό ή το κακό, την αποδοχή ή την απόρριψη, μπορούμε άνετα να σκάσουμε στα γέλια».
Isaac David Shamaya – Carolyn Shamaya απο το γαλάζιο βιβλίο της Επίγνωσης