Φεβ 26 2013
Η Αθήνα ξύπνησε από τα χαράματα σήμερα Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013, μέσα σε βροντές και στο μαγικό φως των αστραπών. Δεν θυμάμαι πρόσφατα άλλη, τέτοιας έκτασης ηλεκτρική συγχορδία πάνω από την πόλη μας.
Διακοπές ρεύματος, πλημμυρισμένα σπίτια, δρόμοι, περιοχές ολόκληρες μέσα στη λάσπη από τη Σαχάρα και από τους πυρπολημένους ορεινούς όγκους του λεκανοπεδίου.
Είμαι από αυτούς που τους αρέσει πολύ η βροχή. Για την ακρίβεια μου άρεσε κάποτε στην πόλη μας η βροχή. Την καθάριζε, την ξέπλενε. Κι ας γίνονταν οι μετακινήσεις προβληματικές. Κι ας μην λειτουργούσαν τα φανάρια. Κι ας πλημμύριζαν δρόμοι και περιοχές. Βέβαια, σήμερα με τόσους συμπολίτες μας άστεγους στους δρόμους δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για τη μελαγχολία της βροχής...Κι ακόμη, σήμερα, με τα περισσότερα να λειτουργούν στο όριο και με τις αντοχές μας επίσης στο όριο ακόμη και για τη διεκπεραίωση της καθημερινότητάς μας, ακόμη και μια μικρή νεροποντή αρκεί για να μας αποσυντονίσει.
Γερνάμε, μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες... Όχι μόνο βιολογικά, όχι μόνο ατομικά αλλά και όλοι μαζί. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Ο φόβος και η ανασφάλεια σε τέτοιες δόσεις και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα προκαλούν ένα βίαιο συλλογικό γήρας. Ο φίλος μου επέμενε σ' αυτό. Βάλθηκα λοιπόν να τον διαψεύσω. Γι αυτό χαλαρώστε όσο μπορείτε για ένα παραμύθι από τη σημερινή Αθήνα.
Για τη συνέχεια της ιστορίας του Χασάν
Πριν από μερικές βδομάδες είχα αναφερθεί στην ελληνική περιπέτεια του Χασάν.
Ένα προσφυγόπουλο από την κόλαση της Συρίας που έφθασε με τα πόδια στα 12 του, με την οικογένειά του, πρόσφατα στην Αθήνα. Ο Χασάν έφθασε υποσιτισμένος σε ανησυχητικό βαθμό και με το ένα του πόδι σχεδόν κατεστραμμένο από εγκαύματα από έκρηξη οβίδας στην πόλη που ζούσε, στη δίνη του εμφυλίου στη Συρία.
Οι γονείς του τον έστειλαν πριν από κανά δυό μήνες ίσως και περισσότερο σε ένα δημόσιο σχολείο της πόλης μας. Τον άφηναν στο ολοήμερο γιατί και οι δύο χρειάζονταν χρόνο για να βρουν δουλειά να θρέψουν τον Χασάν και τη μικρότερη αδελφή του. Σας είχα πει τότε για τη συγκινητική πρωτοβουλία των δασκάλων και της διευθύντριας του σχολείου να εξασφαλίσουν στο ολοήμερο και για τον Χασάν ένα πιάτο φαγητό ώστε ο μικρός να μην βλέπει πεινασμένος τα άλλα παιδιά να ανοίγουν τα ταπεράκια τους και να απολαμβάνουν τα καλούδια της μαμάς τους. Κινητοποίησαν λοιπόν και οργάνωσαν γονείς να ετοιμάζουν κάθε μέρα και ένα πιάτο φαγητό στον Χασάν που του το έδινε η δασκάλα του ολοήμερου με διακριτικότητα ώστε να μην πληγωθεί η περηφάνειά του. Μετά, αν θυμάστε σας είχα πει ότι από μία επίσκεψη του πατέρα του Χασάν στο σχολείο οι δασκάλες αντιλήφθηκαν πως ο μικρός πήγαινε το φαγητό στο σπίτι και το μοιραζόταν με την οικογένειά του. Γι αυτό κι ο πατέρας πήγε στο σχολείο να ευχαριστήσει τη διευθύντρια γι αυτή την παροχή του ελληνικού κράτους προς την οικογένειά του. Αυτό πίστευε ότι συνέβαινε. Θα σας πω σήμερα και τη συνέχεια της ιστορίας του Χασάν.
Η διευθύντρια και οι δασκάλες του δημοτικού μέσω γνωστών ενδιαφέρθηκαν και για το γεμάτο εγκαύματα πόδι του Χασάν. Βρέθηκε λοιπόν ένας γνωστός από το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων γιατρός σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο, ο οποίος δέχθηκε να αναλάβει αφιλοκερδώς τον Χασάν στο νοσοκομείο. Πριν από μερικές μέρες ο πατέρας του Χασάν ξαναπήγε στο σχολείο. Η διευθύντρια τον ρώτησε αν η θεραπεία του Χασάν στο νοσοκομείο συνεχίζεται κανονικά. Όχι της απάντησε ο πατέρας. Δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός έρχεται σπίτι και του δίνει φάρμακα και αλοιφές. Τρείς φορές τη βδομάδα. Χωρίς χρήματα; τον ρώτησε. Μα βέβαια απάντησε ο πατέρας του Χασάν. Ο γιατρός μάς είπε ότι όλα είναι πληρωμένα από το ελληνικό κράτος. Η διευθύντρια έμεινε άφωνη. Πήρε στο τηλέφωνο το γιατρό για να τον ευχαριστήσει. Δεν της άφησε πολλά περιθώρια. Της είπε μόνο ότι θα ήθελε να έρθει στο σχολείο να μιλήσουν. Όπως κι έγινε. Ο γιατρός είπε στη διευθύντρια, ό,τι αν συμφωνούσε κι αυτή θα ήθελε να μιλήσει στον γυμναστή του σχολείου και να του συστήσει μερικές ασκήσεις για το πόδι του Χασάν. Η διευθύντρια κάλεσε τον γυμναστή και ο γιατρός του εξήγησε τι ασκήσεις πρέπει να κάνει ο 12χρονος άραβας . Από τότε, μισή ώρα πριν από το μάθημα της Γυμναστικής, ο γυμναστής και ο Χασάν κατεβαίνουν στο προαύλιο για το ατομικό πρόγραμμα που υπέδειξε ο γιατρός.
Σ' εκείνη τη συνάντηση η διευθύντρια επιχείρησε και πάλι να ευχαριστήσει το γιατρό για όλα όσα κάνει για το μικρό μαθητή της. Ο μεγαλογιατρός του ιδιωτικού νοσοκομείου των νοτίων προαστίων μόνο ένα πράγμα της είπε: «Κοιτάξτε, μόνο εγώ ξέρω τι πόνο πέρασε αυτό το παιδί με τέτοια εγκαύματα στο πόδι του. Και πόσο χρειάστηκε να σφίξει τα δόντια του αυτός ο μικρός για να έρθει με τα πόδια από τη Συρία. Πώς να μην το σεβαστείς αυτό το παιδί και πως να μην του αποδώσεις όλα αυτά που κέρδισε στα 12 του με τέτοια παλληκαριά...
Αυτή είναι η απάντηση και στο φίλο μου που επιμένει πως λόγω κρίσης γερνάμε όχι βιολογικά, αλλά στη συνείδησή μας
Επεδίωξα να πείσω το γιατρό ή τη διευθύντρια να μιλήσουμε στον αέρα του 9.84. Δεν τα κατάφερα. Θα ξαναπροσπαθήσω...
Του Τάκη Καμπύλη
Πηγή: http://www.athina984.gr/
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου