Πως μεγάλωσε το μωρό μου! Το βράδυ που κοιμάται τον κοιτώ στο κρεβάτι και τότε συνειδητοποιώ ποσό έχει μεγαλώσει!
Η αλήθεια είναι ότι πιάνει περισσότερο χώρο και γεμίζει πια το κρεβάτι! Μανούλες, είμαι σίγουρη ότι όλες σας παρατηρείτε τα μωρά σας όταν κοιμούνται!
Είμαι από εκείνες τις μητέρες που δεν τον έχω αποχωριστεί ακόμη. Ο γιος μου δεν κοιμήθηκε ούτε μια μια μερα στην κούνια του, ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό!
Αυτό, από επιλογή πραγματικά δική του! Όχι δική μου! Έκανα τα πάντα, αλήθεια, δοκίμασα σχεδόν όλες τις τακτικές αλλά το παραδέχομαι, νίκησε! Έτσι 2,5 χρόνια τώρα κοιμόμαστε και οι τρεις αγκαλιά. Βέβαια ξέρω είναι λάθος και δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους γονείς αλλά προς αποφυγή! Συμβαίνει όμως και αυτό.
Αυτές τις μέρες ετοιμάζω το νέο του δωμάτιο και το φτιάχνω πια συμφώνα με τα δικά του γούστα ! Βασικά το ανανεώνω και το προσαρμόζω στην ηλικία και στην προσωπικότητα του, με πολλά χρώματα, με τους αγαπημένους του πλέον ήρωες στους τοίχους, με σημαιάκια στο ταβάνι και φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων. Ένα δωμάτιο που ταιριάζει στο χαρακτήρα του, αυθόρμητο, τρελό και παιχνιδιάρικο. Εις γνώσιν μου δεν είναι τέλεια διακοσμημένο, με συνοχή και τάξη, γιατί απλά αυτό θα ήταν το δικό μου δωμάτιο, όχι το δικό του! Τα τοποθέτησα όλα εκτός από το κρεβάτι. Όμως συνειδητοποιώ ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να γίνει η πρώτη αποχώρηση μας. Να ξέρατε ποσό δύσκολο μου είναι! Λατρεύω να κοιμόμαστε αγκαλίτσα και να νιώθω την ανάσα του. Όλο το αναβάλλω αλλά πρέπει να γίνει και αυτό. Συγκινούμαι όταν καταλαβαίνω ότι έχει μεγαλώσει και δεν είναι πια μωράκι. Το περίεργο είναι ότι όταν κοιμάται και τον παρατηρώ είναι σαν να μου φωνάζει : μαμά, κοίτα μεγάλωσα! Κάθε βράδυ που τα μάτια μου πέφτουν πάνω του, σκέψεις σαν αυτές γίνονται στο μυαλό μου:
- Αγάπη μου πόσα πράγματα περάσαμε μαζί από τότε που γεννήθηκες …καμαρώνω κάθε μέρα για ό,τι καινούργιο καταφέρνεις… εγώ έφερα στον κόσμο αυτό το πλάσμα… ; (ακόμη να εξοικειωθώ με το θαύμα της γέννησης !) Δεν πιστεύω ότι είναι δικός μου !-
Οπότε καταλαβαίνεται ποσό δεμένη είμαι μαζι του γι’αυτό και η αποχώρηση του έστω για το διπλανό δωμάτιο, φαντάζει δύσκολη ακόμη και για κάποιες λίγες ώρες ύπνου. Υπερβολικό θα μου πείτε, αλλά αδυναμίες είναι αυτές !
Οπότε αρχίζω σιγά σιγά να το δουλεύω πρώτα σαν σκέψη στο μυαλό μου και όταν το κάνω πράξη θα σας ενημερώσω!
Σαν παρένθεση στα παραπάνω, σήμερα κάναμε μια κουβέντα με τον μικρό, (από τις πολλές που προσπαθώ να κάνουμε) οπού μου έκανε εντύπωση η απάντηση του γι’αυτό θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Συζητάγαμε και του εξηγούσα γιατί λέγομαι μαμά του!
- Λέγομαι μαμά σου γιατί εγώ σε γέννησα, σε είχα πρώτα στην κοιλίτσα μου και μεγάλωνε η κοιλίτσα μου, μεγάλωνες και εσύ. Ώσπου έγινε πολλή μεγάλη και έτσι η ήρθε η ώρα να βγεις και εσύ έξω, στη ζωή, και να γνωριστούμε! –
Η απάντηση του όταν τον ρώτησα αν κατάλαβε αυτά που του είπα ήταν:
Ναι μαμά κατάλαβα, θέλω όμως να μπω πάλι μέσα στη κοιλίτσα σου, και να ζω εκεί, βαλε με ΜΕΣΑ τώρα σε παρακαλώ !!! Και άρχισε να τραβά τη μπλούζα μου για να μπει!
Με ξάφνιασε. Περίμενα να μου κάνει κάποια ερώτηση, ή να αρχίσει τα γνωστά ‘γιατί μαμά; ’ όπου για αυτά είχα έτοιμες τις απαντήσεις. Όμως εκείνος απαίτησε να <επιστρέψει…>!!! ΦΟΒΕΡΟ έτσι ; Τι να του εξηγούσα τώρα !!!
Με ένα, ’δεν γίνεται αυτό μωρό μου’, τον απέφυγα και ελπίζω την επομένη φορά να είμαι καλυτέρα προετοιμασμένη.
Έτσι μια η αλλαγή του δωματίου του, μια οι συζητήσεις μας και οι απίστευτες απαντήσεις του και η καθημερινότητα που έχει πια αλλάξει με έχουν κάνει να σκέπτομαι πως οι μέρες, οι ώρες, τα χρόνια περνάνε τελικά τόσο γρήγορα ζώντας διπλά σε ένα παιδί, που μπορείς να χάσεις εύκολα την αίσθηση του χρόνου!
Έγραψα όμως όπως είδατε ζώντας διπλά σε ένα παιδί. Διαφέρει να παρακολουθείς το παιδί σου να μεγαλώνει, από το να μεγαλώνεις μαζί του. Είμαι από τις ευλογημένες μητέρες, -γιατί για ευλογία πρόκειται- που δεν έχω χάσει στιγμές από τη ζωή του. Από επιλογή μου αυστηρά. Πολλές από εσάς ξέρω ότι χρειάζεται να εργάζεστε και να λείπετε αρκετές ώρες από το σπίτι και ότι τα παιδιά μένουν με τις γιαγιάδες τους ή πάνε παιδικό σταθμό. Και εγώ εργάζομαι και το δικό μου παιδί μου πηγαίνει παιδικό σταθμό! Όμως δε μιλαω για αυτές τις ώρες !!! Μιλαω για όλες τις υπόλοιπες … είτε είναι 3 ώρες αυτές είτε είναι 6 που βρισκόμαστε καθημερινά με τα παιδιά μας. Εγώ έχω πειθαρχήσει ουσιαστικά σαν μητέρα στην ανάγκη του παιδιού μου αυτές τις λίγες ώρες που βρισκόμαστε όλοι μαζί καθημερινά να είμαι εκεί για αυτόν! Θέλει και αυτό προσπάθεια δεν είναι εύκολο, πρέπει να μάθουμε να πειθαρχούμε και εμείς στα θέλω τους όχι μόνο να απαιτούμε ! Έτσι 4.30 ώρα που γυρίζει από τον σταθμό, για μένα «πέφτουν οι γενικοί διακόπτες» για όλα τα υπόλοιπα που ενδεχομένως θα ασχολιόμουν.
Ούτε θα σιδερώσω, ούτε θα κρεμάσω κουρτίνες ούτε θα καθαρίσω τζάμια ή θα ξεσκονίσω. Και αν χρειαστεί να κάνω κάτι από τα παραπάνω σίγουρα θα είναι κάτι που θα μπορεί να με βοηθήσει για να το κάνουμε μαζί. Όπως να μαγειρέψουμε, να απλώσουμε ρούχα ή να πλύνουμε τα πιάτα. Του δίνω την δυνατότητα να συμμετέχει και να νιώθει κοντά μου. Τα υπόλοιπα θα τα κάνω όταν κοιμηθεί. Είμαι εκεί για εκείνον ουσιαστικά. Το σαββατοκύριακο ισχύει το ίδιο, προτιμώ να πάω στον παιδότοπο μαζί του παρά να κάνω γενική στο σπίτι. Θα ξυπνήσω λίγο πιο πρωί και θα γίνουν και οι δουλείες, υπάρχει λύση για όλα. Θέλω να σας πω ότι έχω ζυγιάσει τα πράγματα και έχω καταλάβει τη σημαντικότητα του ελευθέρου χρόνου μου. Δε θα τον χαραμίσω σε αναλώσιμα και άψυχα πράγματα. Θα τον αξιοποιήσω φτιάχνοντας τις δίκες μας έμψυχες στιγμές και αργότερα αναμνήσεις και θα ρουφήξω μέχρι και το τελευταίο του δευτερόλεπτο!
Μπορεί να έχω λίγο σκόνη παραπάνω κάποια στιγμή στο σπίτι, αλλά σίγουρα η συνείδηση μου θα είναι ‘καθαρή’ και η επικοινωνία μας ξεκάθαρη! Όσο κουρασμένη και αν είμαι το βράδυ, όσο και αν έχω βαρεθεί να λέω τα ιδία παραμύθια, ένα τουλάχιστον, θα του το διαβάσω. Αυτός είναι ο δικός του χρόνος, οι δίκες μας στιγμές.
Ξέρετε τα χρόνια περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε… και το άσχημο είναι ότι δεν ξαναγυρνάνε! Τα παιδιά μας μεγαλώνουν… σε λίγο θα γεμίζουν τα κρεβάτια τους, δε θα τα χωραει η αγκαλιά μας και δεν θα τα χορταίνει το μάτι μας …θα έχουν τη δική τους ζωή. Δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε τις στιγμές και τις ηλικίες των παιδιών μας… ούτε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τα ξαναναθρεψουμε. Αξίζει να τους δώσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο από τη ζωή μας σήμερα για να μας δώσουν περισσότερο χώρο στη ζωή τους αύριο !!!
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου